9. U Hagrida, randka, powrót na święta.

Dni mijały nieubłaganie. Biały puch pokrył całe błonia i teraz każdy uczeń bawił się w bitwę na śnieżki. Nawet Harry i Ginny przeciwko Hermionie i Ronowi.
No tak... Hermiona i Ron. Dalej się kłócili. Jednak szybko sobie przebaczali, a Hermiona już tak nie szalała za Harris'em.

Pewnego dnia cała czwórka postanowiła się wybrać do Hagrida. Obiecali mu to już przecież na początku roku, a jeszcze tego nie zrobili. Pod ich nogami chrupał śnieg, a oni spokojnym krokiem dochodzili do małej chatki. Zapukali i w drzwiach ujawnił się Hagrid ze swoją różową parasolką skierowaną w ich stronę.
-Och, dzieciaki...- powiedział z ulgą.- To tylko wy...
-TYLKO my..?- zaperzył się Ron.
-Nie to miałem na myśli... Po prostu... Boję się, że wpadną tu śmierciożercy.
-Śmierciożercy? Byli tu?- Ginny przestraszyła się lekko.
-Nie... jeszcze nie.
Harry przeklą w duchu. Znów czuł się winny. Nie zdążył jednak nic powiedzieć, bo Kieł już chciał go polizać po twarzy.
-Kieł... daj spokój biednemu Harry'emu. Wchodźcie- zaprosił ich Hagrid.
Weszli do środka i usiedli na kanapie. Hagrid nalał im herbaty i postawił na stół twarde ciasteczka własnej roboty.
-No i co? Zapomniało się o starym Hagridzie?- mruknął Hagrid biorąc łyk herbaty.
-Hagridzie, nigdy!- zapewniła go Hermiona.- Przecież wiesz, co się działo. Mieliśmy odwiedzić Cię już w pierwszych dniach, ale śmierciożercy dali o sobie znak. I tak ciągle.. a po Quidditchu stało się... no wiesz co.
-Tak, tak rozumiem.- powiedział Hagrid.- I tak cud, że Harry jest tu teraz. Całe szczęście...- dodał pośpiesznie.
Przez chwilę siedzieli w milczeniu, więc Hagrid zagadał do Ginny.
-Ty tu jesteś pierwszy raz, co?
-Tak, Profesorze.
-Jaki tam Profesorze? I tak cię już nie uczę. Hagrid jestem!
Podał jej dłoń, a ona ją 'uścisnęła' jeśli można to tak nazwać, bo dłoń Hagrida była kilkanaście razy większa od jej dłoni.
-Ginny.
-Wybranka serca Harry'ego?- zaśmiał się Hagrid.
-KAPRYŚNA wybranka serca Harry'ego.- poprawił go Ron, ale zaraz się zamknął, bo dostał kuksańca w żebra od Hermiony.
Hagrid tylko się zaśmiał.
-A co? Zdajecie w tym roku owutemy? Stresik jest, co?
-No jasne, Hagridzie.- potwierdziła Hermiona.
-Cholibka, to życzę wam powodzenia już teraz.
-Dziękujemy.- powiedziała za wszystkich Ginny.
Hagrid spojrzał na Harry'ego. Zdawał się być zamyślony i nawet nie zauważył, że Kieł obślinił mu szatę.
-Cholibka, Harry. Obcięli ci też język w Skrzydle Szpitalnym?
Harry jakby wyrwał się z transu i uśmiechnął się blado.
-Nie, Hagridzie. Wszystko w porządku.- odpowiedział grobowym tonem.
-Znam ten ton, Harry.- wtrąciła Hermiona.- Coś cię trapi.
-I ja już nawet chyba wiem co.- Ron wziął łyk herbaty i odstawił pusty kubek na ławę.- Za dobrze Cię znam.
-Ja też.- Ginny przyznała rację Ronowi.- Martwią cię śmierciożercy, co?
Harry nic nie powiedział, tylko kiwnął głową.
-Harry, przecież nie dają o sobie znać ostatnio, a aurorzy już wyłapali część z nich...- zaczął Ron.
-A jeśli to cisza przed burzą?- przerwał mu Harry.- A jeśli znowu zaatakują Hogwart, tylko bez Voldemorta?- Ron wzdrygnął się na to imię.- Nie chcę, by znów ktoś za mnie zginął! Już wolę umrzeć...- Harry ukrył twarz w dłoniach.
Ginny złapała Harry'ego za rękę, lecz on pozostał w tej pozie.
-Nie potrzebnie wyszedłem z tą parasolką.- mruknął Hagrid.
Harry odkrył oczy i powiedział:
- Nie o to chodzi... teraz ludzie znowu się boją...a jeśli znów będą ginąć? I to za mnie jednego?
-Harry, Śmierciożercom nie chodzi tylko o Ciebie!- zapewniała go Hermiona.- Oni po prostu mszczą się się za swojego Pana...
-Którego zabiłem ja...
-I to było wspaniałe.- urwała Ginny.
Przez resztę wieczoru Harry starał się o tym nie myśleć. Jednak nie było to takie łatwe, nawet w kolejnych dniach. Tydzień później odzyskał swój humor i planował pewien wypad. Jego przyjaciele zauważyli jego tajemniczość, jednak gdy pytali on zmieniał temat.


Pewnego dnia Ginny siedziała w pokoju wspólnym na fotelu i odrabiała pracę z Zielarstwa. Nagle poczuła ciepły dotyk. To Harry objął ją od tyłu, pocałował w szyję i szepnął do ucha:
-Spotkajmy się pod wyjściem, gdy wszyscy będą spać.
I odszedł. Odwróciła się, by o coś zapytać, ale go już nie było.
'No tak, cały Harry... jak zwykle tajemniczy.'- pomyślała Ginny.

Tak więc jak już każdy spał Ginny stanęła pod portretem. Harry nie podchodził. Nagle poczuła jak ktoś ją łapie w tali i przyciąga ku sobie. Zamarła. Już chciała krzyczeć, że porwał ją śmierciożerca, gdy spod Peleryny Niewidki wyłonił się Harry.
-Gotowa?- spytał cicho.
-Zawsze.
Schowali się pod peleryną i wyszli na korytarz. Ginny nie obchodziło gdzie idą. Spędzi czas z Harry'm. I tylko to się liczy.
Stanęli prze ścianą. Nagle ujawniły się drzwi. Weszli. Byli w Pokoju Życzeń. Ginny zamarła.
Stali w sali średnich rozmiarów. Na środku stał stolik z trzema świecami i nakryciem dla dwóch osób. Dalej znajdowała się sofa i przy niej kominek. Ujrzeli też harfę, która cichutko przygrywała. Nad sufitem wisiały lampiony, które były jedynym konkretnym źródłem światła.
-Jest pięknie...- szepnęła Ginny.
-Chodźmy.- Harry złapał ją za rękę i razem weszli do sali.
Talerze zapełniły się, gdy tylko usiedli na swoje miejsca. Przez resztę wieczoru...a raczej nocy żartowali i co chwila parskali śmiechem. Lubili ich rozmowy. Czasem były kompletnie bezsensowne, ale zabawne. Ginny przyjrzała się Harry'emu. Kochała jego czarnokrucze włosy, które zakrywały mu bliznę w kształcie błyskawicy. Na nosie miał swoje okrągłe okulary, a za szkiełkami kryły się zielone, teraz tryskające radością i troską oczy.
Gdy Harry patrzył na Ginny zawsze popadał w zachwyt. Jej rude włosy obadały na ramiona, a brązowe oczy przyjęły teraz barwę ciemnej czekolady.
Gdy skończyli wstali i przywarli do siebie. Ginny poczuła na swoich wargach najbardziej namiętny i najbardziej czuły pocałunek jaki w życiu doznała. Rozpłynęła się w nim cała. Ta chwila trwała i trwała... a ona czuła się tak szczęśliwa jak nigdy. Harry złapał Ginny i przeniósł na łóżko, nie przestając całować. Czuła jego usta na każdym skrawku ciała, a potem jego ciepłe dłonie po koszulką. Wtuliła swoje w jego ciemne włosy. Potem doszło do czegoś więcej. Zatracili się w sobie kompletnie i stracili poczucie czasu. Liczyli się tylko oni- Ginny i Harry.

Teraz wracali już do pokoju wspólnego. Ginny przytuliła się do Harry'ego i podziękowała za wszystko. To była niezapomniana noc. Następnego dnia dyskretnie opowiedziała o wszystkim Hermione, oczywiście bez jakiś zbędnych szczegółów. Hermiona była zaskoczona. Nie znała Harry'ego od tej strony.

No i przyszedł w końcu czas powrotu do domów na święta. Harry wrócił do Nory. Hermiona także, bo jej rodzice pojechali na święta w góry, a ona wolała zostać.
Dziewczyny zauważyły, że Ron i Harry coś knują, jednak nawet nie myślały ich pytać. I tak nie powiedzą.