144. Elláda.

Hugo poczuł rozdzierający ból w kolanach, gdy upadł na zimny beton. Podparł się rękoma, przez co zdarł sobie skórę. Przez chwilę w szoku wpatrywał się w szarą posadzkę. Gdy doszedł do siebie, podniósł głowę i rozejrzał się dookoła. Znajdował się w wąskiej uliczce pomiędzy dwoma budynkami, która wychodziła na pustą ulicę oświetloną jedną latarnią. W półmroku chłopiec nie był w stanie dostrzec zbyt wiele.

Owiał go zimny wiatr, coś zachlupotało pod bolącymi dłońmi- zdał sobie sprawę, że to deszcz zalewa go z góry potężną falą. Chłopiec usiadł bezradnie na zimnym betonie. Gdzie się znajdował? Ostatnio, gdy wywinął taki numer, mugolska policja zawiozła go na swoją komendę. Gdyby nie pomoc pewnego dobrego charłaka, prawdopodobnie skończyłby jako pierwszy 9-latek za kratami.

No dobra, może nie.

Cała ta sytuacja tak go przytłoczyła, że poczuł łzy za powiekami. Wstydził się tego, jednak nie potrafił powstrzymać płaczu. Byłby rozkleił się na dobre, gdyby nie dobiegający go z tyłu głos:

-Hugo, wszystko okej?

Natychmiast otarł twarz i odwrócił się w stronę kuzyna.

-Fred! Gdzie my jesteśmy?

Fred był starszy tylko o rok, a zdawał się być dziesięć razy dojrzalszy. Był wysoki, jak na 10-latka. Zarówno on, jak i jego siostra odziedziczyli cechy po matce- ciemne włosy i oczy. W niczym nie przypominał swojego ojca, jeśli chodzi o wygląd. Nikt zapewne by nie powiedział, że chłopcy są w jakiś sposób spokrewnieni. Nawet kolor skóry mieli inny- Fred był mulatem, po białoskórym ojcu i ciemnoskórej matce. Kiedyś Hugo nazwał go mieszańcem. Nie skończyło się to dobrze.

Ale oprócz tego, chłopcy dogadywali się całkiem nieźle. No dobra, rywalizowali ze sobą, ale to już leżało w ich męskiej naturze, czyż nie?

Chłopiec zmarszczył czoło.

-A skąd mam wiedzieć? Możemy być gdziekolwiek. Na przykład w Rosji.

Hugo stłumił krzyk.

-Rosji?

-Dałem tylko przykład. Równie dobrze możemy być dwie ulice od naszego domu. Myśl pozytywnie.

Fred uśmiechnął się promieniście. Hugo nabrał nagłej ochoty ztarcia mu tego uśmiechu z twarzy.

Jak mógł być tak spokojnym? Wszystko przez tą głupią tabletkę. Gdyby nie to…

-Słuchaj, proponuję, żebyśmy się przeszli. Może znajdziemy coś, co nam pomoże.- powiedział dziarsko Fred.

Z braku wyboru Hugo podążył za swoim kuzynem.

Gdy tylko wyszli pod latarnię, Fred zawołał radosnym tonem:

-Znam tę ulicę! Bywałem tutaj przejazdem. To całkiem niedaleko, tylko musimy kogoś poprosić o pomoc. Jesteśmy w Londynie, bracie.

Hugo dygotał. Strugi deszczu zalewały mu twarz. Listopadowy wiatr dął ze wszystkich stron, a on miał na sobie tylko koszulkę na krótki rękaw i dresy. No, nie można zapomnieć o jego kapciach-hipogryfach. Fred znajdował się w nieco lepszej sytuacji. Miał na sobie bluzę na długi rękaw i dżinsy. Natomiast jego stopy nie były uzbrojone w kapcie, więc skarpetki przesiąkły mu do suchej nitki.

-Obyś miał rację. Gdybym wiedział, że wybieram się na przechadzkę, ubrałbym się nieco inaczej.

-Daj spokój, ruch to zdrowie. Zaraz się rozgrzejesz, biegniemy!

Głupi optymista.

Woda chlupotała im pod stopami, gdy biegli. Drżeli od stóp do głów. Hugo czuł, jak jego szczęka drga nieopanowanie.

Była około godziny 22. Jak na złość, znaleźli się w dosyć odludnym miejscu.

Ale to Londyn. Tutaj godzina nie ma znaczenia.

Podeszli do kobiety w średnim wieku. Fred zawołał irytująco dziarskim tonem:

-Przepraszam! Czy mogłaby nam pani pomóc? Chyba zgubiliśmy…

Kobieta zmarszczyła czoło, więc chłopiec urwał. Po chwili niezręcznej ciszy, w końcu się odezwała:

-Τι?  Δεν καταλαβαίνω.

Fred zamrugał kilka razy i spojrzał na Hugo. Młodszy z chłopców zawołał ze złością:

-W Londynie, tak!? Znasz tę ulicę!?

-W-wydawało mi się, że… Ekhm…- spojrzał na kobietę i wymamrotał:- Przepraszam.

Po czym ze spuszczonym wzrokiem ruszył przed siebie. Hugo pobiegł za nim, słysząc za sobą:

-Αγγλικά, φυσικά. Παντού είναι γεμάτη από αυτά. Δεν δίνουν έναν άνθρωπο της ειρήνης.

Czy inny bełkot.

Hugo dogonił Freda i złapał go za ramię.

-Czekaj!

-Jesteśmy bez szans, bez szans…

-Jak miło, że to zauważyłeś.

Starszy z chłopców spojrzał na młodego mężczyznę, nadchodzącego z naprzeciwka.

-Może to nasza ostatnia szansa.

Gdy podeszli bliżej, Fred znowu spróbował, tym razem mniej entuzjastycznie:

-Przepraszam, czy zna pan angielski?

Mężczyzna zmarszczył czoło, po czym odezwał się z nieco dziwnym akcentem.

-Tak, trochę. Czy coś się stało?

-Ekhm…- Fred nagle się zawahał.- Tak. Czy może mi pan powiedzieć, w jakim kraju się znajdujemy?

Oj, to zabrzmiało źle. Mężczyzna wyglądał na zdezorientowanego. Zmierzył ich wzrokiem od stóp do głów, wytrzeszczając oczy na ich ubiór.

-Słucham? Nie rozumiem.

Fred zająknął się.

-Gdzie… gdzie my jesteśmy?

-Elláda, czyli Grecja. Konkretnie Ateny.- odparł powoli mężczyzna.- A dlaczego?

-My się trochę… zagubiliśmy. Dziękujemy.

Po czym wystrzelili przed siebie, zostawiając zadziwionego mężczyznę w tyle.

-Μικρό διάβολοι.

Hugo spojrzał na elektryczny zegar, wiszący nad jedną z witryn. Opływał wodą. Czerwone liczby wskazywały 00:00.

Grecja?

                                                                     ~*~

James potarł ramiona. Mimo, że miał na sobie ciepłą kurtkę, wciąż marzł.

-Szybciej, Perides. Błagam.

Tego dnia hipogryf- szaleniec zarządził spotkanie. James nie wiedział, o co chodzi- tak samo z resztą, jak Mike i Aria- jednak już żałował tego, że tutaj przyszedł. Rany, co za mróz. Czy ten hipogryf zawsze musi się spóźniać?

-O, oto jest!- zawołał niezbyt wesoło Mike. Z góry z gracją spłynął hipogryf, z zadowoleniem lądując na zziębniętej trawie.

-Witajcie, nędznicy. Niezła pogoda, co?

Z ust Arii unosiła się para.

-Niezła? Nie czuję palców.

Hipogryf zarżał.

-Oj, lepiej nie narzekaj, młoda damo. Ja nie czuję kopytek.-zastukał kilka razy swoimi tylnimi nogami w ziemię.- Z resztą, spotykamy się tu z twojej winy.

Twarz dziewczyny stężała.

-Z mojej?

-Tak, tak.- parsknął zwierz.- Chyba cię o coś prosiłem. A ty co? Łajno. Więc nie będę już więcej miłym hipogryfkiem.

Jakbyś kiedykolwiek był.- pomyślał z goryczą James.

Aria gwałtownie wstała.

-Perides, nie…

-LALAALALA, LIMIT SIĘ SKOŃCZYŁ!- hipogryf obrócił się dwa razy wokół własnej osi, po czym zerknął z ukosa na dziewczynę.- A teraz się zamknij, bo już więcej nie ujrzysz mamusi.

Aria wyglądała, jakby chciała coś powiedzieć, jednak po chwili usiadła z pokorą. To było bardzo nietypowe. Działo się coś złego.

I wtedy hipogryf zaczął opowiadać- używając, swoją drogą, wiele niecenzuralnych słów- o tym, że Aria już od wakacji kontaktuje się z jakimś dziwnym duchem, rzekomo 12-latka, który zawisł między niebem, a ziemią i potrzebuje kogoś, kto może go przywrócić do żywych.  Charlesem. Perides mówił, że to wszystko może być jednym wielkim wałkiem, a James zgadzał się z nim w zupełności. To brzmiało zupełnie niewiarygodnie i dziwnie. Na pewno w grę wchodziła czarna magia. A do tego, opowiedział jeszcze o samotnej wyprawie Arii do Zakazanego Lasu po jad akromantuli, gdzie prawie została zaduszona na śmierć w kokonie wielkiego pająka.

Po tym wszystkim, zapanowała gromka cisza. Chłopcy wpatrywali się z niedowierzaniem w swoją przyjaciółkę.

-Tej nocy, gdy zniknęłaś…- zaczął powoli James.- Wtedy u mnie w domu… To wtedy go spotkałaś po raz pierwszy?

Aria w końcu uniosła zbolały wzrok. W jej oczach malowała się głęboka rozpacz.

-Tak.- powiedziała cichutko.

-Ty… przez cały ten… CAŁY czas…

-Tak.- powtórzyła.

James nie mógł uwierzyć. Wymienił smutne spojrzenia z Mikem. Myślał, że sobie ufają. To był cios poniżej pasa. Był niezwykle zawiedziony. I wściekły. Smutny. Coś ściskało go za serce. Czuł suchość w gardle i ból w głowie.

Ni stąd, ni zowąd wypalił:

-Zwariowałaś? Mogłaś zginąć!

I mimo tych wszystkich uczuć martwił się o nią. Myśl, że ten pająk mógłby ją zabić… Nie, nie potrafił tego dopuścić do siebie.

Nie wiedział, co właściwie czuje. Troskę czy żal? Smutek czy wściekłość?

Nie był w stanie już nic więcej powiedzieć.

Mike spojrzał na Arię z wyrzutem.

-Dlaczego nam nie powiedziałaś? Przecież mogliśmy ci pomóc!

-No… tak, ale on mi zakazał…

-Zakazał ci.- powtórzył z niedowierzaniem Mike.- Zakazał. JAK mogłaś mu zaufać?

-On jest dobrym człowiekiem! Potrzebuje drugiej szansy!- dziewczyna podniosła głos. Pojawiła się dawana stanowczość.- I będę to kontynuować, czy wam się to podoba, czy nie.

Perides parsknął. Do tej pory przyglądał się kłótni, jakby była ciekawym przedstawieniem.

-Co to, to nie, koleżanko. Prędzej zmienię się w kupę łajna, niż to się stanie.

Aria zacisnęła usta.

-Idiota!- wyrzuciła, podnosząc się do góry.- Nie obchodzą mnie twoje zakazy. Nie prosiłam cię o pomoc.

Perides na chwilę zamarł.

-ŻE CO!? TO JA RATUJĘ TWÓJ UPOŚLEDZONY TYŁEK, A TY… CZEKAJ NO TYLKO!
Ruszył w jej stronę galopem. Nim cokolwiek zdążył zrobić, James zawołał:

-CHWILA!- wszyscy spojrzeli na niego.- Ja… też coś ukrywam. W wakacje, jeszcze zanim wy do mnie przyjechaliście… Grałem w chowanego w lesie. Wydawało mi się, że widziałem Kishana. Ale nie chciałem was martwić. Z resztą, od tamtej pory minęło już dużo czasu, a go nie ma, było wtedy ciemno, więc może mi się tylko wydawało…*- język mu się plątał.

I znowu cisza. Perides wydał z siebie skrzek, który brzmiał trochę jak:

-No nieźle.

Mike spoglądał na niego z niedowierzaniem.

-Jak mogłeś coś takiego zataić? Przecież to tyczy się całej naszej trójki…

-Czwórki!- wtrącił hipogryf.

-…i jeżeli to naprawdę był on, to wszyscy mamy kłopoty. Jak możesz być tak samolubny?

-Ja…- James nie wiedział, co powiedzieć. To nie miało być tak. Wszystko poszło źle.

Mike przełknął gorycz.

-Czyli tylko ja pozostałem tym uczciwym, co?- spojrzał po przyjaciołach. Milczeli.- I jednocześnie tym najgłupszym. Myślałem, że się przyjaźnimy.

Po powrocie do szkoły każdy rozszedł się w swoją stronę.

_________________________

*Nawiązanie do: 111."Blask ogniska."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay