146. Jesteś beznadziejna.

Hugo, nie wiedział, co go obudziło.

Ale wstał tak gwałtownie, że aż mu się zakręciło w głowie. W oczy raziło go białe światło, więc delikatnie je zmrużył. Nie był w stanie stwierdzić, gdzie się znajduje.

Jedno było pewne: leżał na całkiem wygodnym łóżku, co nie było w sumie takie złe.

Po swojej prawej usłyszał głosy. Spojrzał w tamtą stronę. Znowu ten grecki bełkot. Ujrzał młodą, pulchną kobietę rozmawiającą o czymś z młodzieńcem, którego już znał. Był to ten chłopak, którego ujrzał na Akropolis. Był ze starcem, który nazywał się… Nestor Roditi? Tak, chyba tak.

Hugo rozejrzał się dokładniej.

Na łóżku obok zobaczył śpiącego spokojnie Freda, co go nieco uspokoiło. Byli w przestronnym, jasnym pomieszczeniu, które wyglądało na szpital bądź dużą izbę chorych. Wysokie sklepienie z żyrandolem podtrzymywały kolumny podobne do tych na Akropolis. Poza tym, w powietrzu unosił się ten sam, nieprzyjemny szpitalny zapach, tak dla niego charakterystyczny.

Chłopiec zdał sobie sprawę, że ma na sobie białą piżamę. Jego stare ubrania leżały wyprane i starannie złożone na szafce nocnej obok. Czuł się już znacznie lepiej. Co prawda, w płucach coś mu rzęziło i kręgosłup niemal krzyczał z bólu, ale przynajmniej nie było mu już zimno i mokro.

Odkaszlnął, niemal wypluwając wnętrzności.

Kobieta natychmiast zwróciła się w jego stronę.

Podeszła szybciutko, mówiąc coś po grecku. Podała mu butelkę z dziwnym specyfikiem w białym kolorze. Patrzyła na niego wyczekująco. Hugo nieufnie przypatrywał się kobiecie.

Ta machnęła ręką nagląco. Chłopiec spojrzał na Freda, który wciąż spokojnie spał. Potem pomyślał, że w sumie i tak wszystko mu jedno, jest przecież w Grecji, i wypił napój jednym haustem.

To trucizna, pomyślał. Napój palił go w przełyku. Nim cokolwiek zdążył zrobić, opadł na poduszki. Wił się w agonii, myśląc, że to dosyć żałosny sposób na śmierć. Ale następnie eliksir rozprzestrzenił się po jego ciele, dając miłe uczucie ciepła i ulgi. Nagle kręgosłup przestał go tak boleć, z płuc przestał się wyrywać okropny kaszel.

Wtem obudził się Fred.

Chłopak powoli otworzył oczy i rozejrzał się dookoła, jakby oceniał sytuację. Spojrzał niepewnie na Hugo i wychrypiał:

-Gdzie jesteśmy?

Kobieta natychmiast do niego podbiegła i podała mu ten sam wywar. Fred buntowniczo odtrącił jej rękę, niemal wylewając eliksir na podłogę, co pielęgniarka skwitowała przerażonym piskiem. Spojrzała z nieskrywaną złością na chłopca, zapewne przeklinając go po grecku.

-W porządku. Mi pomogło.- oznajmił Hugo.

Fred spojrzał na niego i niepewnie wziął do ręki fiolkę. Kobieta wyglądała na obrażoną. Chłopiec wypił duszkiem zawartość i niemal natychmiast jego oczy wypełniły się łzami bólu i czymś w rodzaju poczucia zdrady. Spojrzał tym wzrokiem na Hugo, który mógł tylko uśmiechnąć się pokrzepiająco.

Po chwili i Fred poczuł się lepiej.

Z progu usłyszeli coś- w końcu- po angielsku:

-Jak się czujecie?

Hugo wzdrygnął się. Niemal całkowicie zapomniał o młodzieńcu, który musiał się im przyglądać.

-Eee…ekhm…- Weasley nie był w stanie wykrzesać z siebie nic więcej.

Grek skinął głową.

-Tak myślałem.

-Gdzie jesteśmy?- odezwał się Fred, marszcząc nieufnie brwi.

-Witajcie w Mageii. Jeśli czujecie się lepiej, to pozwólcie, że was oprowadzę.

                                          ~*~

Aria miała naprawdę beznadziejny dzień.

Z resztą, każdy taki był, gdy ona, James i Mike nie rozmawiali ze sobą.

To był już siódmy dzień. A pomiędzy nimi cisza i napięcie. Nie wymieniali nawet spojrzeń. Tak, jakby udawali, że nie istnieją. Dziwnie było ignorować kogoś, kto zajmował tak wielkie miejsce w sercu.

Aria naprawdę cierpiała, widząc, co się dzieje, jednak wiedziała, że to wszystko jej wina. Zasłużyła na to, żeby być odtrąconą. Potrafiła tylko ranić ludzi. Była beznadziejna. Okropna. Paskudna.

Mike zdawał się być najbardziej zły. Bo to on z ich trójki pozostał sprawiedliwy. To on nie zawiódł. Był dobrym przyjacielem.

Z dnia na dzień było coraz gorzej.

Korytarze zdawały się być jakby coraz pustsze i dłuższe, a dni szare i niewyraźne. Czuła, że zawiodła. Przed nią stał wybór: James i Mike lub Charles. Jak mogła do tego dopuścić? Nie była w stanie się określić. Ponad wszystko chciała, by jej życie znów było takie samo; nie mogła się wyzbyć obrazów tych wszystkich wspaniałych chwil, jakie przeżyła z Jamesem i Mikem. Ale z drugiej… tak bardzo pragnęła pomoc Charlesowi. Czuła, że to jej misja. W końcu była doceniona. Czemu nikt tego nie rozumiał?

Był późny wieczór. Po raz ostatni obejrzała się na Mike’a, który w kącie odrabiał pracę domową z Zielarstwa i Jamesa, który po drugiej stronie pokoju przypatrywał się z zamyśleniem w płomienie tańczące w kominku.

Jak mogła dopuścić do czegoś takiego? To ona zniszczyła tę przyjaźń. Cała jej iskierka buntu już dawno wygasła.

Wyszła z pokoju wspólnego. Pozostało 15 minut do ciszy nocnej, więc ruszyła leniwie w stronę łazienek. Chciałaby zmyć z siebie ten cały brud. Do tego jednak potrzeba znacznie więcej niż wody i mydła.

Minęła kogoś na korytarzu. Nie zwracała na to uwagi, dopóki nie usłyszała znajomego głosu:

-Aria! Miałam z tobą porozmawiać! Czekaj!

Diana.

Tylko nie teraz.- pomyślała. Nie trzymała nerwów na wodzy. Wystarczy jedno złe słowo, by rozpalić jej gniew.

Diana zawsze była do tego zdolna.

-Diano, nie teraz…- ostrzegła smutno Aria, ruszając szybciej przed siebie. Wlepiła wzrok w podłogę.

Młodsza siostra wyrównała krok.

-Aria, co się dzieje? Powiedz mi!

Gryfonka odetchnęła. Grunt, to zachować spokój.

-Nie twoja sprawa. Wracaj do wieży Ravenclawu.

-Przecież widzę, że się pokłóciłaś z Jamesem i tym drugim. Wszyscy o tym wiedzą!- w głosie Diany kryło się oskarżenie.- Dlaczego?

Aria zatrzymała się. Podniosła zdezorientowany wzrok na siostrę.

-Jak to: dlaczego?

Diana wpatrywała się w nią ze złością. W jej wzroku czaił się jakiś jad i głęboka zawiść.

-Dlaczego jesteś taka beznadziejna? Jak mogłaś na to pozwolić? JA na twoim miejscu uważałabym, co robię. Przecież to JAMES POTTER. Logiczne, że nie będzie się zadawał z takimi szumowinami jak ty.

Aria zamrugała kilka razy powiekami. Myślała, że się przesłyszała. Spojrzała z niedowierzaniem na swoją siostrę, a gdy jej słowa do niej dotarły, poczuła ucisk w gardle.

Była wściekła.

Mimowolnie zacisnęła dłoń na różdżce.

-CO TY możesz o nim wiedzieć?- warknęła.- Nawet go nie znasz. Nie wiesz, co się stało. Jak możesz mnie oceniać, nie znając sytuacji?

Diana prychnęła. Skrzyżowała ręce na piersi.

-Byłam już tak blisko. Teraz już nigdy ze mną nie porozmawia. I to wszystko PRZEZ CIEBIE. Tracę reputację w jego oczach.

Aria niemal zachłysnęła się własnym oddechem.

-Reputację? O czym ty mówisz? On nigdy nie zwracał i nie zwróci na ciebie uwagi, bo…

-Jesteś beznadziejna!- krzyknęła Diana, tupiąc nogą.- Nieważna! Nic nie warta! Nic dziwnego, że rodzice cię wydziedziczyli! Nigdy cię nie kochali i nigdy nie będą! Psujesz wszystko, czego się dotkniesz! Takie jak ty powinno się zabijać tuż po urodzeniu. Jesteś po prostu kolejnym… ŚMIECIEM, którego trzeba się pozbyć…

Aria ostrzegała.

A co było najgorsze? Że wiedziała, że to prawda. Tak, to co mówiła jej siostra było czystą racją. Ale nie w jej ustach. Nie tym tonem.

W oczach zabłysły jej łzy frustracji.

Nim się obejrzała, wrzasnęła:

-Drętwota!

Siła zaklęcia była tak ogromna, że odrzuciła jej siostrę daleko do tyłu. Dziewczyna uderzyła w ścianę i opadła na podłogę niczym szmaciana lalka.

Aria potrzebowała chwilę na to, by zrozumieć, co zrobiła.

Kim się właśnie stała.

Podbiegła do siostry. Z jej głowy powoli lała się krew.

Po korytarzu poniósł się przerażony krzyk Arii.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay