147. Zapłoną iskry.

Wesołych świąt!

Mam nadzieję, że spędzicie je w prawdziwie kochającym gronie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Fred i Hugo wyszli na korytarz za bezimiennym Grekiem.

Stanęli na ogromnym holu. Wszystko było tu takie…białe. Nieco raziło w oczy, lecz równocześnie było piękne i przejrzyste. Na górę prowadziły białe, zdobione zbroje. Tutaj także sklepienie było podtrzymywane przez jasne kolumny. Z sufitu zwisał ogromny, srebrny żyrandol.  Przez okiennice wpadały promienie słoneczne.

I wszędzie kręcili się uczniowie w granatowych mundurkach. Zatrzymywali się, by na nich popatrzeć. Szeptali coś w tym dziwacznym języku przypominającym bełkot. No tak, dwoje Anglików pojawiających się nagle w ich szkole musi być dosyć ciekawym wydarzeniem.

Fred uśmiechał się czarująco, a Hugo machał dłonią, szczerząc zęby do zdezorientowanych Greków, gdy wchodzili po schodach na górę.

Wszystko wyglądało tak elegancko, że chłopcy bali się dotknąć czegokolwiek. Obrazy podążały za nimi wzrokiem, jakby obawiały się, że ta dwójka coś kombinuje. Doszli do ogromnych drzwi, po których obuch stronach stały posągi. Grek zapukał, a gdy usłyszał odpowiedź wszedł, machając ręką na Hugo i Freda.

W gabinecie, przy biurku siedział ten stary człowiek, którego wcześniej widzieli- Nestor Roditi. Dyrektor.

Starzec wstał i powiedział płynną angielszczyzną:

-Witajcie w szkole magii i czarodziejstwa, Mageii. Miło mi was gościć, przybysze. Skąd jesteście?

Chłopcy wymienili nerwowe spojrzenia. Po stoczonej bitwie na wzrok, to Fred się odezwał:

-Yyyyym… Z Londynu.

Dyrektor i młodzieniec wymienili zdumione spojrzenia.

-Doprawdy? Jak się tutaj znaleźliście? Sami?

Tego powiedzieć już nie chcieli.

Bo jak by to zabrzmiało?

Wie pan, po prostu mój wujek, a ojciec tego ciemniejszego dał nam po tabletce, które są jego wynalazkiem. Miały one dać nam super-siłę, ale zamiast tego przeteleportowały nas na drugi koniec kontynentu.

Nie, nie. Tak być nie może.

Więc po prostu milczeli, uporczywie wpatrując się w białą posadzkę.

Za sobą usłyszeli nerwowe chrząknięcie. Młodzieniec powiedział coś z irytacją po grecku, co starzec zapewne skwitował ciętą ripostą, bo tamten natychmiast zamilkł.

Kurczę, Hugo coraz mniej lubił tego młodego.

Starzec wstał. Popatrzył na nich łagodnie.

-Więc milczycie. W porządku. Może zacznijmy od tego: jak się nazywacie?

Chłopcy ponownie skonsultowali to kilkoma spojrzeniami. Następnie odezwał się Fred:

-Nazywam się Fred, a to mój kuzyn, Hugo.

Nestor uśmiechnął się.

-Więc nie zdradzicie mi nic więcej?

Pokręcili zgodnie głowami.

Młodzieniec za nimi prychnął.

-To niedorzeczne! Jeśli nam nic nie powiecie, to my wam nie pomożemy! Nie utrudniajcie tej sytuacji. I tak jesteście w okropnym położeniu.

Hugo spojrzał na niego krzywo. O nie, na tyle mu nie pozwoli.

-Słuchaj, kim jesteś, żeby do nas tak mówić?

Fred trzepnął go zdrowo w ramię. Bolało tylko trochę. Czyli się opłacało.

Wciąż bezimienny Grek ponownie prychnął. Jeszcze chwila i przemieni się w dzikiego mustanga, Hugo był niemal tego pewny…

-A KIM TY JESTEŚ, dzieciaku? Lepiej uważaj, co mówisz, bo…

Nestor powiedział coś ostro po grecku. Jego asystent niemal natychmiast opuścił gabinet, bez najmniejszego słowa. Starzec przetarł ze zmęczeniem twarz.

-Rozumiem, że możecie być zmęczeni. Gdy już odpoczniecie, to proszę odwiedźcie mnie i powiedźcie coś więcej. Tylko w taki sposób wam pomogę. Naprawdę możecie mi zaufać.

Hugo patrzył w te ciepłe oczy i faktycznie… wiedział, że starzec mówi prawdę. No bo… czemu miałby go okłamywać? Był dyrektorem greckiej szkoły magii. To normalne. A co robił na Akropolis o tamtej porze…? Na to na pewno jest jakieś wytłumaczenie.

Miał już o to zapytać, gdy rzeczywiście poczuł znużenie. Dziwne. Przecież niedawno jeszcze spał. A może był w śpiączce…? To nieważne. Nagle zamarzył tylko o jednym: śnie.

Chwila, wróć. Nie, było coś jeszcze. Głód. W jego żołądku odgrywała się mała rebelia kiszek. Najwyraźniej Fred pomyślał o tym samym, bo zapytał nieśmiało, lecz bardzo uprzejmie:

-A czy… dostaniemy coś do jedzenia?

Nestor uśmiechnął się.

-Oczywiście, moi drodzy. Zaraz was zaprowadzę.

                                            ~*~

Aria nie wierzyła w to, co się właśnie stało. Co najlepszego zrobiła?

Przyglądała się strumieniowi krwi, który wypływał z czaszki jej siostry, która tępo wpatrywała się w sufit. Jej oczy były takie… martwe.

Była boleśnie świadoma tego, co się dzieje. Nie mogła pohamować krzyku. Nie mogła zatrzymać ludzi, którzy nadbiegali zewsząd. Nie mogła zatkać uszu, by nie słyszeć ich zdumionych oddechów i oskarżeń. Nie potrafiła powstrzymać tych rąk, które gdzieś ją zabrały.

Dokąd idzie?

Zdała sobie dopiero z tego sprawę, gdy znalazła się za biurkiem pani dyrektor.

Profesor McGonagall patrzyła na nią ze zmęczeniem. Jednak jej głos był ostry jak brzytwa:

-Aria. Powiedz mi, co tam się stało. Natychmiast. DLACZEGO to zrobiłaś?

Dziewczyna pozbierała myśli. Przeniosła rozbiegany wzrok na nauczycielkę i otrząsnęła się z szoku.

Niech zapłoną iskry.

Hardo odpowiedziała:

-Nie.

Profesor McGonagall poruszyła niespokojnie brwiami.

-Nie?

-Nie.- powtórzyła z naciskiem dziewczyna, jeszcze mocniej niż wcześniej.

Dyrektorka zacisnęła tak usta, że tworzyły teraz jedną, prostą linię. To oznaczało jedno: kłopoty.

Jednak odezwała się całkiem spokojnie:

-Panno Hastings, nie mam czasu na humorki. Z twoją siostrą mogło być naprawdę źle.

Dziewczyna poruszyła się niepewnie na krześle.

-A… co z nią?

-Jest pod opieką pani Pomfrey. Wiem tylko tyle, że z tego wyjdzie. Co nie zmienia faktu, że masz kłopoty, Hastings. Odejmuję Gryffindorowi 15 punktów.

Aria powiedziała coś niestosownego pod nosem.

Pani McGonagall odparła:

-Z bólem, ale kolejne pięć.

Aria milczała. Także zacisnęła usta, wpatrując się w obraz za głową dyrektorki.

-No więc?- pani profesor pomachała jej ręką przed nosem.- Mów, dziecko. O co chodzi?

-Nieważne.

-Ależ bardzo ważne, panno Hastings! Kłótnia pomiędzy siostrami? Chęć zaimponowania? A może chodzi o chłopaka?

Aria zdała sobie sprawę, że w sumie w jakiś tam pokrętny sposób to tak, ale nie w takim sensie, o jakim myślała nauczycielka. Czy jakoś tak.

Dziewczyna postanowiła milczeć.

Dyrektorka wyglądała na jeszcze bardziej zmęczoną.

-Hastings, nie będę tolerować takich zachowań. Powiedz mi prosto, o co chodzi, a może obejdzie się bez większych konsekwencji, chociaż twoi rodzice muszą wiedzieć, że…- nagle urwała.- Chodzi o Jamesa i Mike’a. Od jakiegoś czasu zauważyłam, że trzymacie dystans. Pokłóciłaś się z nimi, tak? A Diana w jakiś sposób cię podburzyła?

No i cała tama buntu została rozwalona na najmniejsze kawałki.

Zacisnęła zęby tak mocno, że poczuła krew na przyciętym języku. Tak, zgadła pani. Gratulacje, wspaniale!

Dziewczyna oddychała z trudem. Czy ktokolwiek kiedykolwiek czuł się tak jak ona? Gdy dwie najbliższe ci osoby odwracają się od ciebie, bo chciałeś zrobić coś dobrego? W końcu się wykazać, udowodnić, że jest się czegoś wart?

Nie. Na pewno nie.

Jak długo mogła wytrzymać pod tą presją? Przyjaźń czy pomoc potrzebującemu? Dlaczego była stawiana w takiej sytuacji? No i jak długo jeszcze będzie musiała to tłumić?

Okazało się, że niezbyt długo.

Do oczu napłynęły jej łzy. Wybuchła płaczem, chociaż tak bardzo tego nie chciała.

Mimo to było to największym dowodem na to, że ma jeszcze jakieś uczucia.

Profesor McGonagall wyglądała na lekko zdezorientowaną.

-Och… Więc o to chodzi. Proszę, powiedz mi…

Urwała, gdy zobaczyła spojrzenie Arii. Wyrażało ono gniew i poczucie poniżenia, jakie teraz odczuwała dziewczyna.

Między gwałtownymi haustami powietrza zdołała wycedzić:

-Proszę… dać mi… już… spokój…

Nauczycielka zdjęła okulary i przetarła zmęczone oczy.

-W porządku. Prześpij się. Jutro znów porozmawiamy. Dzisiaj już nic z ciebie nie wyciągnę.

Dziewczyna otarła łzy, a gdy wyszła z gabinetu, była znów pewna siebie.

Ignorowała spojrzenia uczniów. Niech myślą, co chcą. Nie miała siły, by się z nimi użerać. Tak, jest potworem, zgadzała się z tym. No dalej! Jak się postarają, to może nawet wywiercą jej spojrzeniami dziurę w plecach.

Były osoby, których nie mogła obojętnie pominąć.

James i Mike. Stali stosunkowo niedaleko siebie, prawdopodobnie z przyzwyczajenia. Ale nie rozmawiali, nie zerkali na siebie, jakby tego drugiego nie było. W oczach ich obu czaiła się mieszanka uczuć: zdezorientowanie, zawód, smutek, złość, strach no i może odrobinka współczucia. Co naprawdę myśleli? Chyba nie chciała wiedzieć.

Widząc to, znów nabrała ochoty, by się popłakać. Nim się to stało, wbiegła do swojego dormitorium. W głowie jej grzechotało. Jednak nie mogła dać upustu swoim emocjom. Ktoś już tam był.

-Aria?- odezwała się Lu.- Chcesz pogadać?

-Pamiętaj, że cię nie oceniamy, wiemy, że…- Em chyba jednak zrezygnowała z tej wypowiedzi, gdy zobaczyła, że dziewczyna kładzie się na łóżko, zupełnie je ignorując.

To było urocze. Jednak w tej chwili Aria naprawdę miała to głęboko gdzieś.

Zasnęła niemal natychmiast. I równie szybko się obudziła. Była w dormitorium, zgaszono światło. Dziwne, Em i Lu nie było.

Usłyszała znajomy głos.

-Aria. Możesz to przerwać.

-Charles.- wykrztusiła w pustkę. Nie wiedziała, co chce mu powiedzieć.

-Widzę, co się dzieje. Naprawdę. Przerwijmy to. Nie chcę, byś miała problemy.

Przełknęła ślinę. Odezwała się smutno:

-Nie, Charles. Chcę ci pomóc. Mimo wszystko. Bo tylko ty mnie rozumiesz.

Chwila ciszy.

-Jesteś niezwykła.

Uśmiechnęła się gorzko.

-Do zobaczenia, Charles.

Otworzyła oczy. Tak jak we śnie, było ciemno. Ale Em i Lu leżały na swoich miejscach.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay