135. Ups?

Przepraszam, że dzisiaj tak króciutko. Za tydzień to nadrobimy!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Lily siedziała na drzewie, obserwując budzący się do życia świat.

Był październik, a mimo to świeciło słońce. W takie dnie jak te kochała rano wstać i przyglądać się naturze, która wciąż zaskakiwała ją na nowo. Potrafiła dostrzec najmniejsze szczegóły: to, jak liście poruszały się rozpaczliwie na wietrze, próbując się wyrwać z trzymających ich sideł drzewa, albo to, jak rosa mieni się w trawie w porannych promieniach słońca.

Zazwyczaj nikt nie zakłócał jej spokoju o tej porze. Jednak nie dzisiaj. Natychmiast rozpoznała tę czarną grzywę. Mimowolnie mocniej chwyciła się pnia drzewa, niczym ostatniej deski ratunku. Denerwująca faktura drzewa wpijała jej się w skórę.

Liam Schreave szedł dróżką, wpatrzony po horyzont. Rękę miał w temblaku- pamiątka po ostatniej bitwie z Hugo. Jej kuzyn… no cóż, najwyraźniej miał tendencję do łamania kości.

 Ups.

Ale było coś jeszcze, co wyróżniało go z tłumu- utykał na prawą nogę. To sprawiło, że Lily poczuła nieprzyjemne ukłucie w sercu. Kilka miesięcy temu zwaliła Liama z tego właśnie drzewa. Wściekła się wtedy i użyła magii, po prostu zdmuchując go z łatwością niczym wyjątkowo irytującego liścia. Chłopak nazwał ją potworem, co pamiętała szczególnie dobrze. Od tamtego czasu wciąż utykał na prawą nogę, choć minęło już tyle czasu.

Ups?

Nienawidziła go całą sobą. Ale była dobrą dziewczynką, więc nie chciała, by przez nią czuł się źle. Czasami naprawdę nie lubiła tej swojej głupiej „dobrej natury”. I skąd się wzięły te szpilki w jej sercu? Ktokolwiek je tam umieścił- to nie jest śmieszne.

Teraz, gdy Liam jej nie zauważał, wyglądał na dziwnie poważnego bez tego łobuzerskiego uśmiechu na twarzy. W jego oczach zauważyła czający się smutek.

Zdała sobie sprawę, że nigdy nie widziała, by szedł z nim ktoś inny. Zawsze poruszał się sam. Dotarło do niej gwałtownie, że nawet nie wie, kim są jego rodzice, bo nigdy ich nie widziała.

Kim jest Liam Schreave? I jaką tajemnicę skrywa?

                                                    ~*~

Al, Rose i Alex pochylali się nad wypracowaniem z eliksirów w Pokoju Wspólnym Gryfonów. Minęły już dwie godziny. Rosie właśnie kończyła swoje, podczas gdy pozostała dwójka napisała jak dotąd tylko tytuł. Co chwila żartowali sobie z byle powodu, zamiast skupiać się nad swoimi kawałkami pergaminu, więc jedyne, co dotąd zyskali to pełen litości wzrok Rosie. I innych uczniów.

Nawet kawałki pergaminu zdawały się patrzeć na nich z poirytowaniem.

Tak bardzo zajęci byli dowcipkowaniem, że nawet nie zauważyli, gdy ktoś do nich podszedł, stając nad nimi niczym posąg.

Swoją drogą, bardzo poddenerwowany posąg.

-Al, musimy porozmawiać.

Nie wiadomo było, komu najniżej opadła szczęka- Alowi, Rosie, czy też może Aleksowi. Nawet kawałki pergaminu były zdumione. Wszyscy wiedzieli jedno- James Potter NIE ROZMAWIA z Albusem Potterem.

A tu proszę, taka niespodzianka. Stał teraz nad nimi, wyraźnie się niecierpliwiąc i prosząc Ala o rozmowę.

Młodszy z braci poczuł się naprawdę nieswojo- praktycznie nie rozmawiał z tym drugim od rozpoczęcia roku szkolnego- czyli od miesiąca.

Uniósł  brwi. Chociaż czuł się zaintrygowany, to był też zły na swojego brata, który udawał, że nie istnieje. Myśli, że tak po prostu przyjdzie do niego po miesiącu i będzie udawał, że wszystko okej?

Chociaż Al często kłócił się z Jamesem, a nawet żałował, że ma go za brata, to jednak czuł, że są sobie bliscy. I w głębi nawet chciał być taki, jak on- podziwiał go za tę całą sprawę z Kishanem.

Mimo to przyglądał się chłopakowi sceptycznie.

-Och, doprawdy? A co za to dostanę?

Spodziewał się, że James odpowie coś niemiłego, coś, co sprawi, że Al poczuje się niczym największy padalec na świecie. Ale nie. Ten odparł z największą na świecie powagą:

-Nie żartuję.

Och, to coś nowego. Całe twoje życie jest żartem. Al już miał to powiedzieć, gdy kątem oka dostrzegł Arię i Mike’a, którzy przyglądali mu się z równym naciskiem.

Och. Czyli jednak to nie żarty?

Wstał, ostatni raz rzucając zdumione spojrzenie Aleksowi i ruszył za bratem w przeciwny kąt pokoju, gdzie nikt tego dnia nie siedział.

-Słuchaj, mam nowe informacje na temat demonów, które powinienem ci przekazać.- oznajmił cicho James. Al nachylił się do przodu, czując, jak coś w jego brzuchu podskakuje.

-Skąd masz te…- tu się zawahał.- …informacje?

James przewrócił oczami.

-Nieważne.

Jego brat poczuł, że coś się w nim gotuje. Po co, na Merlina, była ta rozmowa, skoro ten drugi nie miał być z nim do końca szczery?

Al, chodź, musimy porozmawiać! Mam dla ciebie superważne informacje o supergroźnych demonach, które są superściśletajne. Och, ale nie myśl, że powiem ci, skąd to wszystko wiem.

-Więc dlaczego w ogóle o tym rozmawiamy, skoro chcesz utrzymać to w tajemnicy?- głos Albusa był przepełniony goryczą i złością, o co właśnie mu chodziło. A co tam, niech braciszek wie, że zadarł z nie tym Potterem, co trzeba. Gdy tak patrzył w jego oczy, które dziwnym trafem przypominały oczy jego matki- choć nie miały w sobie tyle ciepła- to miał ochotę rozszarpać go na strzępy i wrzucić jako podpałkę do ognia trzaskającego wesoło kominku.

Swoją drogą, nawet ten ogień go irytował. I na co tak trzaska?

-Bo demony są niebezpieczne, idioto. Chcę ci to powiedzieć, żebyś uważał i ostrzegł swoich przyjaciół, bo zabawy z demonami mogą się skończyć niebezpiecznie. A teraz słuchaj…

Najbliższa godzina była najbardziej przerażającą godziną w życiu Ala. Nie wiedział, skąd jego brat wie te wszystkie rzeczy- i trochę go to niepokoiło- ale po prostu wierzył mu we wszystko. Potrafił rozpoznać, gdy jego brat kłamał. A teraz był zupełnie szczery.

Al miał tysiące pytań- ale mało odpowiedzi. Jego brat sam zdawał się tym wszystkim przytłoczony. Opowiedział mu historie Kishana i jego magicznych tygrysów, które ostatecznie rozszarpały go na strzępy, opowiedział o Laylie, która mściła się na każdym mężczyźnie i teraz zamierza powrócić na świat.

-Podobno wysysa energię z czarodziei w Ministerstwie Magii, ale…

-ŻE CO?

-Rany, nie przerywaj mi. Ale to nie jeszcze nie potwierdzone.

Kto zwrócił tygrysy przeciwko Kishanowi? Gdzie teraz jest? I co się dzieje z Laylą? Po tej rozmowie Al nie czuł się silny.

Czuł się jak naleśnik, który zjadł dzisiaj wieczorem.

Czyli kompletnie „sflaczały”.

-A teraz idź i przekaż to swoim przyjaciołom. Musicie mieć się na baczności. Jeszcze trochę i zmienicie się w wyjątkowo nieatrakcyjne kupy łajna.- oznajmił James, po czym uderzył go w ramię tak mocno, że aż prawie tego nie poczuł.

Z resztą, myślami był zupełnie gdzieś indziej.

Świat czarodziejów okazał się nie być tak wspaniałym, jak się wydawało.

Kryje za to wiele mrocznych sekretów.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [SKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay