137. Jesteście w grze.

Rozdział o 3:31, żeby było ciekawie.

Kto będzie pierwszy?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Lily spojrzała surowo na chłopca.

-A więc twierdzisz, że jesteś czarodziejem?

Przewrócił oczami.

-Tak. Przecież już to mówiłem.

Lily i Hugo wymienili spojrzenia, przyjmując miny poważnych urzędników z Wizengamotu, którzy właśnie przesłuchują swoją ofiarę.

Hugo skrzyżował ręce na piersi i zmierzył przeszywającym spojrzeniem oskarżonego.

-Imię?

Chłopiec poprawił okulary i przycisnął swoją książkę o zaklęciach bliżej siebie. Wyglądał na nieco poirytowanego.

-Mówiłem to. Radosław Kmit.

-Co to w ogóle za imię?

-Pochodzę z Polski.- odparł dumnie Radosław. Lily i Hugo znów wymienili sceptyczne spojrzenia, co przyprawiało chłopca o ból głowy.

-Więc co robisz w Anglii?

Polak zacisnął mocniej dłonie na swojej książce. Przeczesał włosy, które wciąż były zmierzwione od gwałtownego, powietrznego ataku o kryptonimie „Hugo”.

-Tutaj moi rodzice dostali prace. Byliśmy na to przygotowani, więc angielskiego uczyłem się w zasadzie od zawsze. Są mugolami, ale moi dziadkowie byli czarodziejami, więc to po nich odziedziczyłem zdolności. Miałem pójść do Szkoły Magii w Polsce, ale teraz jestem tutaj i…

Radek wyjaśnił to wszystko łamaną angielszczyzną, która przyprawiała Hugo o niestrawność. Dziwne, bo wcześniej nie zauważył tak mocnego akcentu.

Może dlatego, że skupiał się na tym, by nie umrzeć spadając z drzewa.

Chłopak urwał gwałtownie wypowiedź, najwyraźniej wzruszony. Lily potrafiła wczuć się w jego rolę- i wiedziała, że jest zagubiony. To jasne, że wolałby uczęszczać do Szkoły Magii z innymi Polakami. Tutaj… wszystko jest inne. Nowy świat. Nowy język. Nowe życie.

Jego angielski zawierał cały stos błędów, jednak jak na swój wiek radził sobie naprawdę nieźle- mógł mieć 9 lat?

Dziewczynka patrzyła na młodego czarodzieja z Polski zagubionego w nowym kraju i wiedziała, że mu pomoże.

Wyciągnęła rękę do przodu.

-Jestem Lily. Lily Potter.

                                           ~*~

-DZISIAJ NA MNIE SPOJRZAŁ! PRAWIE SIĘ UŚMIECHNĄŁ!- pisnęła Diana Hastings wbiegając do dormitorium Krukonek z pierwszej klasy.

Annie udała, że tego nie słyszy. Zajęła się swoim rysunkiem, nad którym pracowała tak żmudnie przez ostatnie tygodnie. Ale trudno było zachować spokój, gdy jej uszy krwawiły od pisku pozostałych dziewczyn.

-Co ty gadasz?!

-Opowiadaj!

Annie spojrzała na nie kątem oka. Wszystkie zebrały się na łóżku Diany z chorym podekscytowaniem malującym się na głupich twarzach.

No dobra, te dziewczyny były bardzo inteligentne. Nie ma co się oszukiwać. Ale były takie momenty, w których zachowywały się jak kompletne idiotki.

A oto właśnie był jeden z tych momentów.

Wszyscy wiedzieli, że Diana Hastings ma kompletnego świra na punkcie Jamesa Pottera. Wciąż wysyłała mu jakieś dziwne znaki, chociaż każdy, kto ma olej w głowie, widział, że chłopak lubi kogoś zupełnie innego. Unikał Diany, jak tylko mógł- a gdy już miał z nią jakąś styczność był wyraźnie zdegustowany. Krukonka tak często o nim gadała, że wkrótce pozostałe dziewczyny z dormitorium także zaczęły po kryjomu wzdychać do Jamesa Pottera. Diana miała wybujałą wyobraźnie- to było jasne. Annie nie miała okazji rozmawiać z Jamesem, ale wiedziała, że to, co opowiada Krukonka jest jednym wielkim wymysłem. Poza tym- skonsultowała to z Alem, który także to potwierdził.

No właśnie- nie rozmawiała nigdy z Jamesem, ale zdanie na jego temat miała wyrobione. Skumulowała to, co opowiadali o nim Diana, Al, oraz to, co sama zaobserwowała i wiedziała, co o nim myśli. Był zbyt wyniosły, jakby uważał się za kogoś lepszego. Ale podziwiała go za odwagę- znała jego historię- i pewność siebie. Gdy rozmawiał z Alem, co z resztą było rzadkością, był bardzo wyrozumiały i wredny. Ale tak poza tym, gdy spędzał czas z Mikem i Arią nie wyglądał na takiego samoluba. Otwierał się i stawał się pomocny, co wywnioskowała po ostatnim zdarzeniu w Wielkiej Sali. Gdy Mike nieudanym zaklęciem podpalił sobie szatę nie wahał się ani chwili- natychmiast wylał swój sok na płomienie. Cóż za poświęcenie.

A może bał się, że jemu także przyjara się ubranie.

Było coś jeszcze, co zaobserwowała- to, jak kurczył się niczym tchórzofretka pod karcącym spojrzeniem Arii, gdy zachowywał się nietaktownie- jego pewność siebie ulatywała najbliższym oknem ze smutnym okrzykiem.

Mógłby tylko trochę przestać być takim bucem.

-Szłam korytarzem, gdy wyszedł zza przeciwka.- Diana wzięła głęboki oddech pomiędzy deszczem słów.- Przysięgam, zawiesił na mnie wzrok! A nawet lekko się uśmiechnął. To chyba miłość.

Annie nie mogła się powstrzymać. No nie mogła. Parsknęła tak gwałtownym śmiechem, że siedząca najbliżej dziewczyna podskoczyła lekko.

Podczas gdy ona chwytała tlen, pozostałe dziewczyny spojrzały na nią z niesmakiem.

Diana przybrała urażony wyraz twarzy.

-Co ty możesz wiedzieć o miłości?

Zniszczyć jej marzenia czy nie?

Zniszczyć.

-Otóż o miłości nic, ale o samym Jamsie tak- nie zwróciłby na ciebie uwagi, choćbyś przebrała się za różowego pingwina.

Diana zamyśliła się, a Annie przeraziła, że podsunęła jej nowy pomysł. Nagle Hastings wstała.

-Jeszcze się przekonasz! Wszystkie się przekonacie!

Po czym teatralnie upadła na łóżko, zalewając się łzami. Pozostałe dziewczyny poczęły głaskać ją po plecach i głowie, rzucając Annie spojrzenia mówiące: JUŻ NIE ŻYJESZ.

Uua. Groźne.

Annie bez większych ceregieli zgasiła światło.

Zasnęła, wpatrując się w płomień tańczący nad woskiem.

Obudziła się w kompletniej ciemności.

Leżała w takiej samej pozycji, jak zasnęła. Z początku miała ochotę krzyczeć, że ktoś zrobił jej niezły żart. Gdzie ją zamknęli? W szafie? W trumnie? Obiecała sobie, że zemści się na tych bezmyślnych dziewczynach.

Wyciągnęła ręce do góry, wrzeszcząc:

-NO JUŻ, WYPUŚCCIE MNIE! JAKIEŻ TO ZABAWNE! GDY STĄD WYJDĘ, WYLECICIE PRZEZ TO ŚLICZNE OKNO NAD MOIM ŁÓŻKIEM!

Nie odpowiedziały jej chichoty. Dłonie nie odnalazły pokrywy. Ze zdumieniem stwierdziła, że może wstać.

Złość uleciała, oddając miejsce dla przerażenia.

-Halo?

Cisza.

Ruszyła przed siebie. No bo co innego może zrobić? Cholera, jej sytuacja jest do kitu. Dlaczego zawsze jej zdarzają się takie dziwne sny? Jakie chore pomysły kreuje jej mózg?

Nagle odnalazła blask- delikatny i śliczny. Rozpraszający ciemność. Był tak idealny, tak upragniony- że rzuciła się biegiem. W chwili, gdy tam dotarła- światło znikło.

Wyciągnęła do przodu ręce, w panice macając świece stojące przed nią. Jej palce natrafiły na gorący jeszcze wosk. Nie miała różdżki- gdy tylko o tym pomyślała, w jej dłoni pojawiła się paczka zapałek. Dziewczynka z ulgą podpaliła jedną ze świec. Podczas zapalania drugiej, działo się coś dziwnego- ilekroć przybliżała płomień do knota, ten gasł- i tak za każdym razem.

To nie miało znaczenia. Wokół niej unosiła się przyjemna poświata, a przed nią rozpościerał bezkres ciemności.

Stała tak i czekała na to, co ma się stać- a na pewno nie jest tu przypadkiem. Wszystko ma swój ukryty sens. Musi go tylko odnaleźć.

Rozpoznała głos:

-Halo?

Na co dzień ja irytował i normalnie już wybuchłaby gniewem, gdyby nie to, że znajdowała się w jakiejś próżni. Niemal odczuła ulgę na widok Leona.

-Annie?- zmarszczył czoło.-Co my tutaj…?

Nie musiała odpowiadać. Oboje się domyślali. Podała mu zapałki, bo coś podpowiadało jej, że właśnie to musi zrobić. Gdy tylko chłopak zapalił drugą świeczkę, odezwał się znajomy, władczy głos kobiety:

-Jesteście w grze. Od teraz służyć będziecie mi.

Leo już otworzył usta, ale Annie była szybsza.

-Och, nie, moja droga! Co ty sobie w ogóle wyobrażasz? JA nikomu nie służę. Spadaj.

Rozbrzmiał gromki śmiech.

-Jesteś tego pewna?

-Tak.

-Ja jestem panią, która rośnie w siłę. Jestem demonem. Wysysam magię z takich jak ty.

Annie rozbolała głowa. Och, to znak, że coś się dzieje. To taka jej Krukońska sztuczka.

-Nie boimy się!- wrzasnął bohatersko Leo.

I nagle złączyła fakty: czy Al nie opowiadał jej ostatnio o jakiejś demonicy, która wysysa magię z czarodziejów z Ministerstwa Magii? Była psychodeliczną dziewczyną Kishana. Tylko jak ona…

-LAYLA!- wrzasnęła Annie. Przez chwilę zrobiło się cicho. Leo spojrzał na nią jak na ostatnią wariatkę.

-Skąd znasz moje imię?- głos przepełniony był wściekłością i wrogością. Ale pojawiło się w nim też coś nowego: niepewność.

-WIEM, KIM BYŁAŚ! LAYLA! STAŁAŚ SIĘ MORDERCZYNIĄ PO TYM, JAK TWÓJ UKOCHANY….

-NIE POGRYWAJ SOBIE ZE MNĄ, DZIECKO!

Nagle świeczka, którą zapalił Leo zgasła. Zapanował półmrok. Przez chwilę oboje ze zdziwieniem wpatrywali się w dym, który unosił się w górę niknąc w bezkresie mroku.

A potem coś wciągnęło go w ciemność. W uszach Annie zabrzmiał jego krzyk.

-LEO!?

Odpowiedział jej ktoś inny:

-Wasza gra właśnie się rozpoczęła.

Zgasła także świeczka Annie.

A następnie coś pojmało ją w mrok, dusząc krzyk w jej gardle.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay