138. Nie wiesz, nie wiesz...

DZISIAJ PREMIERA POLSKIEGO WYDANIA "HP i PRZEKLĘTE DZIECKO"!

Ja już mam swój egzemplarz. A Wy? :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hermiona spojrzała surowym okiem na swój gabinet.

Typowo. Poprzewracane książki, które pozostawiła w chaosie pracy na pastwę losu. Kurz, który pojawiał się znikąd. Stare kubki po herbacie, których nigdy nie lubiła wynosić.

Co się z nią działo?

Ostatnia sytuacja nieco ją przytłoczyła- to fakt. Latająca szuflada to jednak trochę za wiele, nawet jak na nią. Czy czuła się jakoś inaczej? Niespecjalnie. Wciąż miała nadzieje, że jej podejrzenia odnośnie wysysacza magii były błędne.

Jestem demonem, jakiego jeszcze nie znałeś. Wysysam magię z każdego czarodzieja, by móc powrócić. A wy, moi drodzy, będziecie kolejni.

Taa, warto mieć nadzieję.

Próbowała znaleźć jakiś lek, cokolwiek, co mówiłoby o demonie, który wysysa magię z czarodziejów. Czuła się winna, że tego nie przewidziała. Nie mogła znaleźć żadnych odpowiedzi na pytania. Jej frustracja się pogłębiała. Nie mogła skupić się na pracy.

Czy wkrótce będzie tak słaba i pomarszczona, jak ten mężczyzna, którego zmuszeni byli tam zostawić. Nie, to niemożliwe. Przecież czuła się ZUPEŁNIE NORMALNIE.

Odetchnęła. Te myśli zakrzątały niepotrzebnie jej głowę. Nie dzieje się nic złego.

Skup się, Granger.

To zawsze pomagało się w Hogwarcie, gdy miała problemy z koncentracją.

Po prostu skup się, Granger. A raczej Weasley- Granger.

Wyjęła różdżkę z szaty i bardzo sprytnie zaczęła nią wymachiwać. Zaklęcia czyszczące nigdy nie sprawiały jej problemów. Raz, dwa i nie ma kurzu. Żegnaj rozlana herbato. Książki, stójcie prosto. Cudownie.

Połowa za nią.

Ruszyła do kolejnej biblioteczki. Wypowiedziała szybko zaklęcie i książki wzniosły się do góry- jednak nieco zbyt mozolnie. Tylko jedna dotarła na półkę, pozostały padły jak długie z powrotem na ziemię. Hermiona zdumiała się. Żachnęła się i jeszcze raz wypowiedziała zaklęcie- na marne. Książki tylko lekko podskoczyły jak pod wpływem impulsu elektrycznego. Westchnęła z irytacją.

Skup się, skup się, skup się.

-Chłoszczyć!

Kurz podskoczył do góry, po czym szarą chmurą opadł na nią. Filiżanka, która powinna do niej przylecieć na komendę „Accio!” tylko upadła na podłogę i się pobiła. Papiery, które miały ułożyć się w równy stosik porozlatywały się na wszystkie strony. Kobieta warknęła ze złości.

I wtedy coś do niej dotarło.

Zupełnie, jakby… ktoś powoli odbierał jej magię. Nagle poczuła bezsilność w ramionach i niemoc w dłoniach. Jakież to wszystko było męczące. I była już pewna:

COŚ. WYSYSA. Z NIEJ. MAGIĘ.

Opuściła różdżkę, która z głośnym brzdękiem odbiła się od podłogi. Spojrzała na swoje roztrzęsione dłonie, jakby doszukiwała się skazy.

Jak wiele magii jeszcze jej pozostało?

                                             ~*~

Miesiąc.

Tyle czasu zajęło Alowi i Aleksowi zamaskowanie gitary. Chłopcy nieraz pragnęli poprosić o pomoc Rosie- albo chociaż Rachel lub Annie- ale nie mogli. Alex z jakichś powodów chciał na razie utrzymać w tajemnicy to, że umie grać na gitarze. Może się wstydził. A może się bał, że dziewczyny przez przypadek komuś powiedzą o jego mugolskim zainteresowaniu? Kto wie.

Al próbował mu wytłumaczyć, że przecież nikt nie wywali go ze szkoły za to, że gra na gitarze- ale Alex wtedy zaczynał swoją przemowę, która była tak przekonująca, że Al nawet w nią czasem wierzył.

Tego dnia w końcu mieli wdrożyć swój plan. Byli już po lekcjach. Kilka razy upewnili się, że zaklęcia są dobrze rzucone. Nie było co tu wiele sprawdzać. Gitara jest albo jej nie ma.

Al nie widział ogromnej trumny, którą miał na plecach jego kumpel.

Razem spokojnie wyszli z Pokoju Wspólnego Gryfonów, nie przyciągając większej uwagi. Rosie tak była zaaferowana  wypracowaniem z Zielarstwa, że nawet nie zauważyła, jak wychodzili. Alex zahaczył po drodze niewidzialną gitarą o próg i rozległ się głuchy brzdęk, jednak nie wzbudziło to większej sensacji. Tylko kilku uczniów uniosło sennie głowy, po czym wróciło do swoich podręczników, które spoczywały na ich kolanach.

-Uważaj!- syknął odruchowo Albus, ignorując przeszywające spojrzenie Grubej Damy. Chłopcy ruszyli do przodu. Al wciąż utykał na jedną nogę, co przyprawiało go o białą gorączkę. Nie to, że każdy ruch bolał go jak mała eksplozja w kościach, to jeszcze na dodatek człapał się z tyłu za Aleksem, który był najwyraźniej poddenerwowany całą sytuacją. Ten ostatni odwrócił się do kolegi:

-Al, proszę cię, szybciej!

Młody Potter spojrzał sceptycznie na Gryfona. Na jego twarzy odbiła się uraza.

-No jasne, łatwo ci mówić!

Alex zatrzymał się z wyraźnymi wyrzutami sumienia.

-Przepraszam.

Po czym ruszyli równym tempem, ramię w ramię.

Al przeklinał w głowie to coś, co go zraniło w nogę. Gdyby jeszcze wiedział, co to. Przyszedł w obiecane odwiedziny do Hagrida na herbatkę, była z nim Rosie. I co dostał zamiast herbatki? Dziwne gnomo-podobne coś, co wybiegło z chatki pół-olbrzyma. Sięgało Alowi najwyżej do połowy łydki. Miało długie rączki i patykowate nóżki. To wystarczyło, żeby naskoczyć na nogę chłopca i zanurzyć w niej swoje pazurki i ząbki. Rose zdążyła tylko krzyknąć: „Och nie, przecież to…”. Al nawet nie poczuł bólu, taki zszokowany był. Wszystko stało się tak szybko. Po chwili przybiegł Hagrid, który oderwał to coś z nogi Gryfona. Stwór pobiegł w stronę Zakazanego Lasu, podczas gdy Hagrid po stokroć przepraszał Ala: „Cholibka, ja nie wiedziałem, że to takie dzikie…”, „Chciałem tylko przeprowadzić badać kilka…”. Dopiero wtedy Albus się zorientował, że całą nogę ma poranioną i poszatkowaną- wyglądała jak jedna, wielka masa mięsa mielonego.

W Skrzydle Szpitalnym szybko załatwiono sprawę. Teraz noga Ala awansowała na poziom schabu. Nie zmienia to faktu, że głupia dalej boli jak grom z jasnego nieba.

W końcu doszli do pożądanego miejsca. Alex uniósł brwi.

-Jesteś pewien, że to na pewno działa?

-Tak, tata mi opowiadał. I James też tutaj był.

Alex zagryzł wargę, jakby bał się tego, co zaraz powie.

-Ale… czy na pewno cię nie okłamał?

Albus przewrócił oczami.

-Nie. A teraz chodź.

Chłopiec bardzo zapragnął takiego przyjemnego miejsca, gdzie będzie mógł odpocząć w cieple, a jego przyjaciel poćwiczyć spokojnie grę na gitarze. I tak oto otworzyły się wrota do Pokoju Życzeń.

Alex przyglądał się wszystkiego ze zdumieniem wymalowanym na twarzy. Wszystko było takie, jak opowiadał Alowi ojciec- i w tej właśnie chwili chłopiec poczuł taką dziwną melancholię. Gdy był mały, słuchał jak najęty tych wspaniałych opowieści o szkole magii. A teraz tutaj był. I wszystko było tak piękne, jak w opowieściach. A może i jeszcze piękniejsze.

Chłopcy zobaczyli nieduży, przytulny pokój z dużą, miękką sofą i wielkimi poduszkami. Z przodu w kominku wesoło trzaskał ogień. Prawie tak, jak w Wieży Gryffindoru. Na ścianach wisiały nastrojowe lampki. W pokoju panował półmrok. Wszystko to wprawiało w nastrój wspaniałego spokoju i lekkości ducha.

Albus opadł na sofę i wyciągnął swoją poranioną nogę. Od razu poczuł się lepiej, chociaż tępy ból wciąż pulsował wewnątrz jego mięśni. Alex natomiast zajął miejsce w jednej z puf, która zapadła się pod nim niczym miękka chmurka. Ogień przyjemnie ogrzewał ich skóry. Al już wiedział, że będzie tutaj wracał- nie raz i nie dwa. Poczuł senny nastrój.

Kilka skomplikowanych, aczkolwiek wyćwiczonych zaklęć i gitara znów stała się sprawna. Było to dziwne urządzenie. Długa deska, do której przyczepione było pudło z dziurą w środku i metalowe sznurki, które napięte były do granic wytrzymałości i biegły przez całość konstrukcji. Al coś takiego nawet kiedyś widział.

-No. To zaczynaj.

Jego kolega pokręcił głową, uśmiechając się lekko jednym kącikiem ust. Ogień tańczył w jego oczach.

-Nie tak szybko.

Po czym wyciągnął jeszcze coś, co uczepił na końcu deski. Po czym zaczął brzdąkać na każdej strunie po kolei.

Al zmarszczył czoło.

-Co ty robisz?

-Stroję ją.
-Że co?

Alex nie odpowiedział. Powrócił do swojego twórczego zajęcia.

-Ale…

-Cśśśśśś!

Al już nic nie powiedział.

Po 10 minutach Alex schował ustrojstwo i przybliżył gitarę do swojej piersi. Po czym… zaczął grać. Z początku dźwięki brzmiały nijako, ale wystarczyła sekunda, by Al to poczuł- muzyka tańczyła w jego zmysłach. Otulała serce ciepłym szalem. Dawała spokój ducha. Albus chciał coś powiedzieć, ale naprawdę nie mógł- tak dobrze mu było. Zahipnotyzowany wpatrywał się w ruch ręki Aleksa, która poruszała się w górę i dół, górę, górę, dół i dół…

Nie czuł bólu w nodze. Zupełnie. Wręcz przeciwnie. Ogień ogrzewał ją przyjemnie.

Alex, który wyglądał na nieco speszonego całą sytuacją, otworzył usta, by śpiewać:

Słuchać w pełnym słońcu, jak pulsuje ziemia,

Uspokoić swoje serce, niczego już nie zmieniać,

I uwierzyć w siebie, porzucając sny,

To twój bunt przemija- a nie ty!

I nie wiesz, nie wiesz, nie rozumiesz nic,

Naprawdę nie wiesz, nie wiesz, nie rozumiesz nic. *

Alex miał 11 lat, ale brzmiał dziwnie poważnie- jego głos nabierał innej, pięknej barwy, która wpływała osłupiająco na Ala. Przybijała go do kanapy i nie pozwalała mu się ruszyć. Ale w dobrym sensie. Gryfonowi zrobiło się cieplej w środku. Wpatrywał się w migoczący ogień, podczas gdy Alex kontynuował:

Widzieć parę bobrów przytulonych nad potokiem,

Nie zabijać ich więcej; Cieszyć się widokiem,

Nie wyjadać ich wnętrzności, nie wchodzić w ich skórę,

Stępić w sobie instynkt łowcy, wtopić w naturę.

I nie wiesz, nie wiesz, nie rozumiesz nic,

Naprawdę nie wiesz, nie wiesz, nie rozumiesz nic.*

Al czuł się zahipnotyzowany. Jego umysł był ospały. Było mu tak dobrze. Przeniósł wzrok na skupionego Aleksa, któremu nieśmiały uśmiech nie znikał z twarzy. Popatrzył na struny drgające pod wpływem jego palców. Następnie spojrzał przed siebie; na swoją nogę. I się zdumiał.

Podczas gdy Alex zaczynał trzecią zwrotkę:

Wybrać to, co dobre z mądrych starych ksiąg,

Uszanować swoją godność, doceniając ją,

A gdy wreszcie uda się, własne zło pokonać,

Żeby zawsze mieć przy sobie czyjeś ramiona.

I nie wiesz, nie wiesz, nie rozumiesz nic…*

-Alex!

Chłopiec natychmiast przestał grać.

-Co jest?

Al bez słów wskazał na swoją lewą nogę, którą otaczała złota aura. Jak się okazało, to ona ogrzewała mu skórę, a nie ogień. Natomiast po ranach nie było ani śladu. Chłopiec bez problemu giął, machał i wywijał nogą.

-Czy… Ty właśnie…?

W oczach Aleksa odbił się lekki strach.

-Nie wiem!

_______________________________________________

*Buzu  Squat- "Nasze przebudzenie"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay