122. Pan Sławny, Pocieszycielka, Niezdara, Artystka i Król Tajemnicy.

Przed przeczytaniem tego rozdziału polecam jeszcze raz przeczytać epilog z "Insygni Śmierci"- ponieważ wydarzenia w tym rozdziale mają miejsce bezpośrednio po nim.

Jedyną zmianą, którą wprowadziłam, że Teddy także jedzie do Hogwartu (na 7 rok), a nie tylko odprowadza Victorie.

Już? Więc możesz iść dalej!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Białe opary wciąż unosiły się w powietrzu. Twarz Harry’ego znikła za zakrętem. Al spojrzał na Rose, która wychylała głowę obok niego.

Zastanawiał się, czy czuje to samo- równocześnie podekscytowanie i strach. Al nie był pewien, czy będzie to jego najlepszy, czy też może najgorszy dzień w życiu. I pomimo, iż poczuł się lepiej dzięki pokrzepiającym słowom swojego ojca, to czarne myśli wciąż czaiły się w zakamarkach jego umysłu. Wizja, że zostanie przydzielony do Slytherinu przyprawiała go o zawrót głowy i chęć krzyku.

Chcąc zamaskować swoje mieszane uczucia, usiadł, rozglądając się po przedziale. Byli tu tylko on i Rose. James zapewne dołączył do Arii, Mike’a i reszty swoich przyjaciół z roku.

Chłopiec spojrzał przez okno drzwi przedziału i ujrzał Victorie, która z uśmiechem na twarzy prowadzi swoją młodszą siostrę- Dominique, która także rozpoczyna swój pierwszy rok. Zapewne pomagała jej się odnaleźć- korytarze pociągu bywają śmiertelnie niebezpieczne, co Al poczuł na swojej skórze. Pomyślał o swoim starszym rodzeństwie- Jamesie- i sama myśl, że tamten miałby mu pomóc poruszać się po pociągu, tak jak Victorie dla Dominique, sprawiła, że miał ochotę zwymiotować lub wręcz przeciwnie, wybuchnąć śmiechem.

Nim zdołał cokolwiek powiedzieć, drzwi przedziału rozwarły się i stanęła w nich niska dziewczynka. Sprawiała wrażenie nieco zdesperowanej.

-Cześć, mogę się dosiąść?

Co chwila rzucała ukradkowe spojrzenia w kierunku korytarza, jakby tam czaiło się największe na świecie zło. Co było w istocie możliwe, jak pomyślał Al.

-Jasne.- odparła Rose, uśmiechając się promiennie. Dziewczynka spojrzała z pełną wdzięcznością na nową koleżankę, odpowiadając tym samym.

Zatrzasnęła za sobą drzwi, przycinając tym samym swoją szatę i ruszyła do przodu, jednak szybko się zatoczyła, ledwo utrzymując przy tym równowagę. Spojrzała za siebie, a jej twarz zalał rumieniec. Rose czym prędzej podbiegła jej pomóc. Dłuższą chwilę siłowały się z uciążliwymi drzwiami, aż w końcu odskoczyły. Tym razem nowo przybyła towarzyszka nie dała rady utrzymać równowagi i upadła na podłogę.

Al, z całej sił ukrywając uśmiech, który cisnął się mu na twarz, pomógł wstać leżącej. Przyjrzał jej się dokładniej. Miała bardzo jasne, spięte w roztrzepanego koka włosy i delikatne piegi na nosie. Jej zielone oczy wyrażały pełne zażenowanie.

-Dziękuję.- wymamrotała, unikając wzroku chłopaka. Al poczuł się nieco bezpiecznej, gdy już usiadła naprzeciwko niego, obok Rose, która podała rękę blondynce:

-Rose Weasley.

Twarz nieznajomej zmieniła się nagle, a w oczach pojawiło się jeszcze większe zmieszanie. To znak, że rozpoznawała to nazwisko. Mimo to odwzajemniła uścisk i także się przedstawiła:

-Rachel Green.

Następnie wstała, by podejść i podać rękę koledze siedzącemu naprzeciwko. Ten już wiedział, że zakończy się to katastrofą. Po drodze potknęła się- prawdopodobnie o własne stopy- i wpadła prosto na Ala. Po chwili żadne z nich nie wiedziało, które z nich jest bardziej czerwone: ona czy on.

Rachel podniosła się najszybciej, jak tylko mogła i wymamrotała:

-Przepraszam, okropna ze mnie niezdara. Jestem Rachel Green.

-Albus Potter.

Mina blondynki mówiła: błagam, zabijcie mnie, zanim zapadnę się ze wstydu pod ziemię, gdy z powrotem zajmowała swoje miejsce. Nie minęła chwila, gdy w przedziale pojawiły się kolejne dwie osoby.

Jedną z nich była dziewczyna o ciemnych, kręconych włosach. Była ona jeszcze w swoich zwykłych ubraniach, które były wszędzie poplamione- prawdopodobnie farbą. Na białych butach namalowane miała odręczne, kolorowe wzorki, tak samo jak na prawej ręce i z boku dżinsów. Na twarzy także miała biało-czerwone mazy. Nie podnosiła swoich orzechowych oczu znad szkicownika.

-Hej, dosiądę się. Jestem Annie Shadey.

Gdy reszta także się przedstawiła, Annie podniosła w końcu wzrok znad szkicownika. Zmierzyła badawczym wzrokiem Rose i Ala, a potem znów zabrała się za rysowanie, wyjmując z kieszeni ołówek sklejony taśmą.

Osobą, która wciąż stała w wejściu był wysoki chłopak o włosach w kolorze miodu i ciemnych oczach. Sprawiał wrażenie lekko poddenerwowanego, ale mimo wszystko uśmiechał się radośnie. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, Rose go uprzedziła:

-Tak, możesz tu usiąść.

-Dzięki.- odparł chłopak, wciąż uśmiechając się promiennie. Jednak jego ruchy były poddenerwowane, jakby wciąż coś skrywał. Wodził niepewnie wzrokiem, w którym czaiło się ogromne zmartwienie. Dopiero teraz Al zauważył, że dzierżył on w dłoni długą walizkę, która była nieco szersza u dołu. Jedno było pewne- zmieściłoby się w niej małe ciało. Nie ścierając uśmiechu z twarzy, przedstawił się:- Alex Dare.

Pozostali znów powtórzyli swoje imiona, choć nie było to wcale potrzebne. Al czuł na sobie wzrok Alexa i już wiedział, że James nie żartował, mówiąc, że będą się na niego gapić. Naprawdę to robili- wszyscy z wyjątkiem Rose i Annie, która skrupulatnie machała ołówkiem, tworząc nowe linie na kartce papieru, choć i ona także czasem rzucała na niego okiem.

Chwile mijały, a jedynym dźwiękiem niosącym się po przedziale był szmer ołówka poruszającego się po pergaminie. Alex odłożył swoją przenośną trumnę na najwyższą półkę i co jakiś czas rzucał tam nerwowe spojrzenia, jednak gdy napotykał czyjś wzrok, uśmiechał się promiennie. Rose poruszyła się nieznacznie i wypaliła:

-I jak? Podekscytowani perspektywą nowego roku szkolnego w Hogwracie?

Al rzucił jej przeciągłe spojrzenie. To było najgorsze, co mogła powiedzieć.

-Tak.- odparł pełnym napięcia głosem Alex.

-Mhm.- wymamrotała pod nosem Annie.

Tylko Rachel się zawahała.

-Ja… sama nie wiem.- odparła nieśmiało.- Z jednej strony wiem, że będzie super, ale z drugiej… bardzo się boję. Mam dwójkę starszego rodzeństwa, to bliźniacy. Są we wszystkim ode mnie lepsi. Generalnie, kocham ich, ale różnimy się bardzo. Nawet wyglądem. Jestem jak jakiś wyrzutek.- głos dziewczyny był teraz pełen rozpaczy. Wyglądała jakby od dawna bardzo chciała to komuś wyjawić, ale jednocześnie żałowała tego, co właśnie powiedziała.

-Daj spokój.- Rose położyła na jej kolanie dłoń w pocieszającym geście.- Nie musisz być taka jak oni.

Dalej rozmowa jakoś się potoczyła- Al dowiedział się, że zarówno Rachel, jak i Annie są czystej krwi, a ta druga nie ma rodzeństwa. Alex miał ojca mugola, matkę czarodziejkę i młodszego brata. Wszyscy mieli przed sobą swój pierwszy rok w Hogwarcie. Rose wyciągnęła talię kart czarodziejskich i rozpoczęła się gra- nawet Annie odłożyła swój szkicownik, choć trochę niechętnie. Jednak po chwili sprawiała wrażenie, jakby o nim zupełnie zapomniała. Nawet Alex nie był już taki zdenerwowany. Zapytany, co go tak gnębi, szybko odparł, że to nic takiego, ale wyraźnie było widać, że to nieprawda.

Jednak prawdziwa zabawa rozpoczęła się, gdy przyszła czarownica z wózkiem ze słodyczami. Al już od dawna chciał spróbować słynnych fasolek wszystkich smaków Berttiego Botta. James mówił mu, że są okropne, więc zapewne sobie z nimi nie poradzi- to właśnie przekonało Ala, że musi je kupić.

Rachel nabyła także kubek gorącej czekolady, który prawie cały na siebie wylała. Z początku sprawiała wrażenie złej i zażenowanej, jednak po chwili zaniosła się śmiechem, tak samo jak reszta przedziału.

-To nowa szata. Mam ją pierwszy raz na sobie.- wyparskała pomiędzy wybuchami chichotu blondynka.- Mama by mnie zabiła.

-Ale jej tu nie ma.- odparła radośnie Annie, pomagając nowej koleżance zetrzeć napój z ubrania. Al wykorzystał okazję i spojrzał na jej szkicownik.

Rysunek przedstawiał zamek- Al nie był pewien jaki- ale miał on wiele wieżyczek i wyglądał na naprawdę bogaty. Zapewne był ogromny i piękny. Annie świetnie oddała wszystkie detale- to, jak łuki zaginały się symetrycznie, albo cień padał na parapety. Całość była tak niezwykła, że Al na chwilę stracił głos.

-Hej! To jest naprawdę dobre!

Annie obejrzała się i uśmiech zniknął z jej twarzy.

-Nie pozwoliłam ci na to patrzeć.- odparła, zagarniając szkicownik. Sprawiała wrażenie nieźle wkurzonej, więc Al zaczął:

-Przepraszam, nie chciałem…

-W porządku.

Zapadła chwila ciszy, w której każdy mierzył się nawzajem wzrokiem. W końcu Annie westchnęła i powiedziała:

-Tak sobie wyobrażam Hogwart. Ale nie lubię się tym chwalić. To tylko marne szkice.

-Żartujesz? To jest świetne!

Po chwili już wszyscy wychwalali rysunki nowej koleżanki, która wręcz promieniała dumną. Atmosfera znów się rozluźniła, gdy zaczęli próbować fasolek wszystkich smaków. Gdy Alex sięgał po swoją, Al zauważył rany na opuszkach jego palców.

-Co ci się stało?

Chłopak natychmiast cofnął rękę.

-Nic takiego. Mały wypadek.- odparł wymijająco. Z uśmiechem wrzucił fasolkę do swoich ust, a po chwili wypluł ją, przy akompaniamencie gwałtownych śmiechów.

Siedzieli więc tak razem: Pan Sławny, Pocieszycielka, Niezdara, Artystka i Król Tajemnicy, zanosząc się chichotem i przekrzykując nawzajem. Panował niezły bałagan- papierki po słodyczach, kartki ze szkicownika Annie i zagubione fasoli leżały na podłodze. Ich rozbawione głosy zapewne niosły się po całym pociągu. Al wiedział, że już ich lubi. Bo właśnie dzięki nim zapomniał o swoim zmartwieniu- czyli nieuchronnie zbliżającej się ceremonii przydziału.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay