123. Być jak on.

~~z cyklu: nieciekawe historie z życia autorki~~
Dzisiaj mam usprawiedliwienie, dlaczego rozdział pojawia się dopiero teraz!
Byłam w... pracy!
Tak, znalazłam sobie dorywczą pracę na wakacje. To jest dla mnie coś zupełnie nowego, więc mam nadzieję, że okażę się całkiem dobrym pracownikiem.
Zgadnijcie na co zbieram? Taa, na książki. Takie do czytania, oczywiście. Nie do szkoły.
Dobra, dobra. Już nie zanudzam.
~~~~~~~~~~~~~~~

Al siedział wygodnie na swoim miejscu w pociągu i przyglądał się Alexowi, gdy opowiadał jedną ze swoich zabawnych historii. Chłopak ten miał dar kwiecistej mowy- cokolwiek mówił, w jego ustach brzmiało to super i bombowo.  Al był niemal pewien, że swoim przekonującym monologiem Alex nieraz ugrał sobie w sklepie jakiś niezły rabat.

W końcu nie wytrzymał i cicho zagadał do swojej kuzynki:

-Psst, Rosie. Za ile będziemy?

Dziewczyna, wyrwana z transu, w jaki ją wprawiła historia Alexa, zrobiła niezadowoloną minę.

-Przed nami jeszcze jakaś ¼ drogi, tak mi się wydaje. A co?

Al jęknął w odpowiedzi i ruszył w kierunki drzwi.

-Idę do toalety.- oznajmił, jak mu się wydawało- zbyt głośno-i rumieniąc się, zatrzasnął za sobą drzwi. Nie uszedł kroku, gdy nagle wpadł na kogoś.

Młody Potter zatoczył się do tyłu z niezadowoleniem, lecz nie upadł. Poczuł lekki ból w skroni. Wbijając wzrok w buty, ruszył dalej z intencją wyminięcia przeszkody, jaką stanowiła ta osoba.

-Przepraszam.- wymamrotał.

-PRZEPRASZAM? Myślisz, że to wystarczy?- usłyszał w odpowiedzi ostry głos.

Al ze zdumieniem uniósł oczy. Zobaczył chłopca, chyba w jego wieku o bardzo jasnych włosach i szarych tęczówkach. Na jego jeszcze mugolskim ubraniu widniały plamy gorącej czekolady, którą musiał wylać, gdy na siebie wpadli. Potter był pewien, że skądś go zna…

Nie bardzo wiedział, jak ma się zachować. Pozostać uprzejmym, czy może być zgryźliwym, jak ten blondyn? Nie chciał robić sobie wrogów- przynajmniej nie pierwszego dnia- ale skoro musiał…

Na szczęście- albo też wręcz przeciwnie- blondyn znów się odezwał:

-No i co się tak gapisz?

W głowie Ala zaświtała myśl.

-Ty jesteś Scorpius Malfoy?

-Tak,  bo co, nie widziałeś czarodzieja czystej krwi? Kim ty w ogóle jesteś, mięczaku?

Merlinie, trzymaj mnie.- błagał w myślach Al. I nagle wszystko stało się jasne. Chłopak poczuł się, jakby cofnął się w czasie. Siedział w swoim domu przy kominku, razem z rodzicami, Hermioną, Ronem, rodzeństwem, Hugo i Rosie. Miał może nie więcej niż 8 lat. Jego tata właśnie kończył opowiadać im o Draco Malfoyu- jego odwiecznym wrogu. Chłopiec co chwila z niesmakiem spoglądał na resztę swojego rodzeństwa, która miała podobne miny. Ten cały Malfoy, to był dopiero okropny typ.

-No, ale ostatecznie chyba mamy rozejm.- mówił dalej Harry.- Jego syn, Scorpius, jest w twoim wieku, Al. Tylko pamiętajcie, by się do niego nie zrażać. To może być całkiem miły chłopak…

Ich ojciec chyba sam w to nie wierzył, jednak kazał im obiecać. Cała piątka z niechęcią skinęła głową.

-Ale to nie znaczy, że nie macie być od niego lepsi. Rosie, kochanie, ty odziedziczyłaś mądrość po mamie, więc nie pozwól, by ten mały miał od ciebie lepsze oceny, bo…

-Ron!- skarciła go Hermiona.

Ginny po prostu wybuchła śmiechem. Śmiała się, dopóki James z radością nie oznajmił:

-Gdy tylko go spotkam, skopię mu tyłek!

Oczywiście żartował. Chyba.

Al kompletnie zaniemówił. Właśnie miał przed sobą małą kopię Draco Malfoya, która WCALE nie była miła. Już miał coś powiedzieć, już miał rzucić coś niemiłego, gdy nagle…

-Ooooh, Scorpius! Kto by pomyślał? Czego chcesz od mojego brata?- usłyszał znajomy, przesiąknięty sarkazmem głos, który wydobywał się zza pleców Malfoya. Ten ostatni odwrócił się gwałtownie, odsłaniając przybysza: James.

Al był tak zdumiony, że tamten drugi nazwał go publicznie swoim bratem, że aż zachłysnął się powietrzem.

Bracia przez chwilę patrzyli sobie w oczy, aż w końcu James przeniósł wzrok na blondyna, który prychnął z pogardą.

-Nie wtrącaj się, ty…

James złożył ręce na piersi i zmrużył oczy.

-No, dalej. Jak mnie nazwiesz?

Scorpius fuknął z niezadowoleniem.

-Kim wy w ogóle jesteście?

-James Potter.- chłopiec skłonił się szybko.- A to Albus. Jeśli dobrze łączysz fakty, to chyba już się domyśliłeś, że także Potter.

Przez chwilę Scorpius miał niewyraźny wyraz twarzy- i Al już wiedział, że mu także ojciec opowiadał o swoich dawnych wrogach. Potem chłopiec zaczerwienił się ze złości i wybuchnął:

-Jeśli myślicie, że będę was teraz szanował, to grubo się mylicie, wręcz przeciwnie! Ja…

James zrobił poważny wyraz twarzy.

-Odwal się ode mnie i od mojego brata.- odezwał się lodowatym tonem. Cały sarkazm nagle gdzieś się ulotnił.- Póki jeszcze możesz. Następnym razem nie będę taki miły.

Scorpius wyglądał, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć, ale ostatecznie po prostu wszedł do przedziału, z którego wyszedł.

James jakby nigdy nic przeszedł obok swojego brata, klepiąc go tylko po plecach. Al nie zdążył nawet mu podziękować. Był pełen podziwu. Skąd James bierze tyle pewności siebie? Jasne, teraz miał do czynienia z młodszym przeciwnikiem, ale mimo wszystko zdawało się, jakby nigdy się nie bał. Gdy opowiadał mu o tych wszystkich wydarzeniach związanych z Kishanem… Tak, jakby to było nic wielkiego. Jakby codziennie walczył sobie z demonami przed śniadaniem.

Al tak naprawdę nie wiedział, co w takich chwilach działo się w umyśle jego brata. Jak bardzo był przerażony i nie zdolny do myślenia. Ile razy musiał przezwyciężać samego siebie, by to zwalczyć, a przynajmniej choć trochę kontrolować.

Nie wiedział, że tak naprawdę James nawet teraz odczuwał strach. Nie wiedział o Peridesie i o tym, że Kishan znów coś knuje. Najgorsze było to, że ten starszy czuł, że Aria coś ukrywa. To, że wtedy zniknęła na całą noc… Nie mogło być zwykłym lunatykowaniem. To wszystko go przewyższało, więc po prostu udawał, że wszystko jest w najlepszym porządku.

Co James miał w swojej głowie, wiedział tylko on. A była tam całkiem niezła impreza. W złym tego słowa znaczeniu.

Al patrzył, jak jego brat się oddalał. Choć nigdy tego nie przyzna, to tak naprawdę chciałby być kiedyś taki jak on. Nigdy nie tchórzyć.

Gdy wrócił do swojego przedziału, „przenośna trumna” Alexa spadła gwałtownie na kolana Rachel, która wykrzyknęła:

-Au, Alex! Co ty tam trzymasz?

Alex nagle przestał się uśmiechać.

-Na Merlina, przepraszam Rachel! Bardzo boli?

Ale na pytanie swojej nowej koleżanki nie odpowiedział.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay