125. Radosny Dom Lwa.

Dlaczego rozdział pojawił się dopiero dzisiaj, to wiecie z notki informacyjnej. 

Tym czasem, uprzedzając pytania:

PODZIAŁ NA PERSPEKTYWĘ HOGWARTOWĄ I NIE-HOGWARTOWĄ POJAWI SIĘ W NASTĘPNYM ROZDZIALE.

Tym razem coś spokojnego, taki wprowadzający rozdział na nowy rok szkolny w Hogwarcie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tego dnia James dziwnie się czuł siedząc przy stole Gryfonów.

Nie przywykł do widoku Ala i Rosie- zwłaszcza Ala- w szatach szkolnych. Gdy tak siedzieli, jakby było to najnormalniejszą rzeczą na świecie, czuł się jakoś niemrawo. Tak, jakby jego dwa światy się zderzyły- dom i Hogwart.

Spod przymrużonych powiek przyglądał się Alexowi, który właśnie rozmawiał o czymś z Alem. Chłopak miał gadane i ogólnie wydawał się niezwykle sympatyczny. Jednak Jamesa gryzł jakiś jego wewnętrzny instynkt- miał dziwne wrażenie, że pierwszoroczniak coś ukrywa. Jego ruchy czasem były takie nerwowe, a gdy nikt nie patrzył- a przynajmniej myślał, że nikt nie patrzy- jego uśmiech natychmiast znikał z twarzy. James zastanawiał się, czy Al także to zauważył.

Odpowiedź brzmiała: och, oczywiście, że zauważył. Co więcej: był pewien, że chodzi o tą przenośną trumnę, która w pociągu przygniotła nieszczęsną Rachel, przyszłą Puchonkę. Gdy dotarli do dormitorium, pierwszym, co zrobił Alex było schowanie futerału do szafy. Al w końcu zebrał się w sobie i zapytał:

-Alex… co tak właściwie trzymasz w tym pudle?

Świeżo upieczony Gryfon przygryzł wargę, nerwowo zerkając w stronę szafy.

-Tam… ja… wiesz, to nic ważnego. Naprawdę. Widziałeś nasz plan lekcji? Jest całkiem w porządku, gdyby nie te dwie lekcje Historii Magii w środę. A poniedziałek rozpoczynamy Eliksirami, chyba nie może być już gorzej. Ale za to w piątek…

I rozpoczął tą swoją gadaninę, w której był tak świetny.

Jeśli chodzi o Rachel, to właśnie siedziała samotnie przy stole Puchonów i siłowała się z jajecznicą, która umykała spod jej widelca. Wyglądała, jakby ktoś wyssał z niej całą energię. Wpatrywała się w swój talerz, jakby wyrządził jej ogromne świństwo. Al nie miał okazji rozmawiać z nią od Ceremonii Przydziału.

Tak samo było z Annie. Nie zamienił z nią ani jednego słowa. Gdy wypatrzył ją przy stole Krukonów, właśnie zajadała naleśniki. Z kieszeń jej szaty wystawało kilka ołówków. Al podejrzewał, że gdzieś kryje się też jej szkicownik. Ona, w przeciwieństwie do Rachel, nie wyglądała na szczególnie zmartwioną. Także siedziała samotnie, ale najwyraźniej nie przeszkadzało jej to. Prawdopodobnie było spowodowane to tym, że każdy, kto powie coś nie tak, narażony jest na porządny cios szkicownikiem całkiem sporych rozmiarów.

Do tej pory Al myślał, że domy nie będą ich ograniczać. Teraz jednak zaczynał mieć wątpliwości. To, że ich 5-osobowa grupka została podzielona na trzy z czterech domów jednak okazało się dosyć kłopotliwe.

Do Wielkiej Sali wkroczył Neville Longbottom, nauczyciel Zielarstwa. Wszyscy Gryfoni wstali jak jeden mąż, pozostawiając swoje niedojedzone kanapki i zaczęli bić brawo. Profesor lekko się zarumienił, po czym skinął im głową.

Skąd ta radość? Otóż na rozpoczęciu roku szkolnego Profesor McGonagall oznajmiła, że od teraz opiekunem domu Gryffindor zostaje profesor Longbottom. Był on powszechnie lubiany, więc spotkało się to z wielkim entuzjazmem. Gryfoni długo jeszcze gratulowali Nevillowi w ich wieży. Al i James wręcz promieniowali dumą ze swojego przybranego wujka.

To, że Pani Dyrektor przekazała Nevillowi pieczę nad domem lwa, jakby dodało mu skrzydeł. Z szerokim uśmiechem ruszył na swoje miejsce, choć wydawał się też lekko speszony, jak to już przystało na profesora Longbottoma.

Teraz już żaden Ślizgon nie mógł powiedzieć: „Gryffindor wygrał tylko dlatego, że ich opiekunką jest dyrektorka!”.

James właśnie pił sok dyniowy, gdy usłyszał za swoimi plecami głośne: „HEJ, CO TAM U WAS!?”

Podczas gdy on walczył z kaszlem i łzami w oczach, Aria siedząca naprzeciwko niego, uniosła wzrok nad jego ramię. Przewróciła oczami i powiedziała głośno:

-Nie powinnaś być przypadkiem przy stole Krukonów?

-Daj spokój, siostro. Nie przedstawisz mnie?

Aria, Mike i James wymienili sceptyczne spojrzenia. Prawdę mówiąc, spodziewali się tego.

-W porządku. Diano, to mój przyjaciel, Mike.- wskazała na siedzącego obok siebie chłopaka, który radośnie pomachał ręką.- Mike, to moja siostra, Diana. Dziękuję, do widzenia.

Jednak Diana najwyraźniej czegoś wyczekiwała. I chyba wszyscy wiedzieli, czego. Warto jednak udawać Greka, czyż nie?

W końcu dziewczyna wzięła sprawy w swoje ręce.

-Więc ty pewnie musisz być James, tak?

James założył na swoją głowę mentalny kask ochronny i odwrócił się.

-Tak, cześć. Miło mi.

Z grzeczności podał jej rękę, którą ona przetrzymała nieco zbyt długo.

To był błąd.

Po chwili zaczął szarpać mocniej. Nabrał podejrzeń, że dziewczyna „przypadkiem” nasmarowała swoją rękę klejem.

-Hej, to mój brat, Al!- wychylił się do przodu.- AL! HEJ, AL!

Pierwszoroczniak siedzący kilka miejsc dalej wiedział, że nie bez powodu James zwrócił się do niego w pomieszczeniu, w którym znajduje się niemal cała szkoła. W jego oczach pojawiło się zrozumienie i mnóstwo, mnóstwo rozbawienia.

 Jak miło zobaczyć swojego starszego brata w tarapatach.

Przypomniał sobie jednak, jak brat pomógł mu ze Scorpiusem w pociągu i pomyślał, że ten jeden raz może się mu odwdzięczyć.

-Och, cześć!- zawołał.- Dużo o tobie słyszałem.- po czym spojrzał na Jamesa i przyciszył głos tak, by pomimo tego wszyscy go słyszeli.- A tak w ogóle, James, to czy w końcu udało ci się zmyć ten śluz z rąk?

Powieka Jamesa zadrgała, lecz z bólem odpowiedział:

-Emmm, nie. Próbowałem całą wieczność, ale nieźle klei się do rąk. Za to… zmieniło kolor z żółtego na zielony.

Kilka osób siedzących najbliżej wykrzywiło twarze z niesmakiem. Victorie i Teddy, którzy najwyraźniej załapali, o co chodzi, wybuchli głośnym śmiechem. Przez najbliższe kilka minut starali się nabrać powietrza, by w końcu nie zemdleć.

Lecz Diana dalej nie puściła ręki.

W końcu Aria wstała, podeszła swoją siostrę od tyłu, chwyciła ją w pasie i pociągnęła ku stołu Krukonów. Młodsza z sióstr fuknęła:

-Ej, co ty robisz!?
A James wiedział, że to będzie dłuuugie sześć lat.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay