83. Rozczarowanie Profesora Slughorna.

Ten rozdział dedykuję naszej niecierpliwej Lili potter. :)

Dziękuję za wszelkie miłe słowa i komentarze.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Al przewrócił się na plecy, wlepiając beznamiętnie wzrok w sufit. Powinien już dawno spać, jednak coś powodowało, że nie mógł. Może to przez tę straszną historię, którą opowiedziała mu Rosie.

Westchnął, zrzucając nogi z łóżka i nakładając kapcie. Musi coś ze sobą zrobić, może szklanka soku z dyni  rozwiąże jego problem.

Zdawało mu się, że słyszy głosy dobiegające z salonu. Im bliżej był schodów, tym wyraźniejsze się one zdawały. Wzdrygnął się na samą myśl o ciemnych mocach czyhających na niego za rogiem. Potem jednak pomyślał racjonalnie i zdał sobie sprawę, że to głos jego własnego ojca… Tak, byli tam też mama, ciocia Hermiona i wujek Ron. Ciekawość wygrała i postanowił ruszyć w stronę źródła hałasu. Najciszej jak tylko mógł zaczął schodzić po schodach ku dołowi. Zwinnie ominął skrzypiący stopień i przyległ do ściany, nasłuchując.

-Myślisz… że oni są tymi wybranymi?- głos Rona był pełen strachu. Al znał ten ton- głos jego rudego wujka brzmiał identycznie, gdy widział pająka. Zazwyczaj był on jednak radosnym i uśmiechniętym człowiekiem, zawsze rzucił jakimś kiepskim żartem.

-Sam nie wiem.- odpowiedział Harry.- Na to wygląda…

-Oh, przecież to takie niebezpieczne!- wykrzyknęła zduszonym głosem Hermiona.- Może powinni wrócić do domów?

-Nie.- zaprotestowała twardo Ginny.- To niczego nie rozwiąże. Przecież… wy się nie poddawaliście, gdy musieliście stawiać czoła samemu Voldemortowi. Założę się, że oni także nie odpuszczą.

-Więc to popierasz?- ciocia Hermiona była wyraźnie zdenerwowana.

-Nie, jasne, że nie. Ale sama pomyśl- czy ty uciekłabyś w takiej sytuacji?

-Oczywiście, że nie.- oburzyła się kobieta.

-Właśnie. Znam Jamesa i wiem, że on też by tego nie zrobił, bez względu na to, co mu powiemy.

                                                ***

Do Hogwartu przybyli aurorzy. Teoretycznie ich obecność powinna załagodzić sytuację- ale stało się wręcz na odwrót. Spowodowała ona jeszcze większą panikę. Najmłodsi zbili się w liczne grupki, najstarsi natomiast dumnie kroczyli korytarzem, gotowi zaatakować zło czające się za rogiem.

Aria cierpiała na bezsenność. Wciąż nawiedzały ją koszmary pełne przekrzywionych krzyży i białych kotów. Chodziła z podkrążonymi oczami, starając się normalnie funkcjonować.

Oczywiście, Chris i Nelly Hopkins, pierwszoroczniacy ze Slytherinu skrzętnie to wykorzystywali. Aria ma bardzo twardy charakter, ale tym razem nie miała sił, by im się ogryźć, więc Mike i James dzielnie ją zastępowali. Chłopcy często mieli ochotę rzucić jakimś zaklęciem, by w końcu się uciszyli. Powstrzymywał ich jednak karcący wzrok przyjaciółki.

Tego dnia cała trójka jadła śniadanie w ciszy, pogrążona w rozmyślaniach. Do Wielkiej Sali, jak każdego ranka, wleciały sowy z pocztą. Jedna z nich zaczęła zgrabnie lawirować nad głową Arii. Dziewczyna obojętnie wbiła w nią wzrok, od niechcenia przyjmując list. Rozwinęła pergamin i już po chwili odrzuciła go na bok. Widząc zaciekawione spojrzenia swoich przyjaciół wyjaśniła:

-To od Diany. Nawet nie chce mi się tego czytać.

Diana to o rok młodsza siostra Arii, określana jako natrętna nudziara.

-Nawet mi jej trochę żal.- powiedziała smutno Aria, ku wielkiemu zdziwieniu Mike’a i Jamesa.- Ona nie wie… - tu zniżyła głoś do szeptu.-…o złej przeszłości moich rodziców. Dlatego jest ich pupilkiem i „tą lepszą córką”. Gdyby się dowiedziała na pewno zmieniłaby o nich zdanie. Ale ja nie zamierzam wyprowadzać jej z tego błędu.

Po tych słowach dziewczyna jeszcze raz się zawahała, po czym ostatecznie znów wzięła kawałek pergaminu do ręki. Z nieskrywaną niechęcią przeczytała jego zawartość. Spojrzała błagalnym wzrokiem na Mike’a i spytała:

-Czy mógłbyś coś z tym zrobić…?

Mike, jako specjalista od zaklęć, szybko wymamrotał pod nosem zaklęcie, celując różdżką w list, który natychmiast spłonął.

Lekcja eliksirów. Każdy z uczniów wylewał z siebie siódme poty, byleby jego eliksir zyskał chociaż ocenę N.

-Iiiii… uwaga, koniec czasu!- zawołał dziarsko profesor Slughorn. Wielu uczniów wydało z siebie jęk zawodu. Nauczyciel zaczął przechadzać się między ławkami, zaglądając  z zaciekawieniem do kociołków. W końcu dotarł do stanowiska Arii, Mike’a i Jamesa. Pochylił się nad pracą Mike’a, przyglądając się jej uważnie. Powąchał błękitny dym unoszący się w powietrzu i wydał werdykt:

-Niech będzie… Zadowalający.

Chłopiec odetchnął z ulgą. James pokazał mu uniesiony kciuk, szybko jednak poważniejąc, gdy nauczyciel dotarł do jego eliksiru. Profesor powtórzył poprzednie czynności i powiedział krótko:

-Zadowalający.

James wypuścił powietrze, patrząc z niepokojem na Arię. Jej włosy były napuszone, a mina pełna niepewności. Slughorn, przyzwyczajony do tego, że dziewczyna jest wręcz świetna z eliksirów, uśmiechał się teraz pogodnie. Cała trójka jednak wiedziała, że z próby uwarzenia tego eliksiru nie wyszło nic dobrego- Aria ostatnio jest zbyt roztargniona. Profesor pewnie pochylił się nad kociołkiem, mina mu jednak natychmiast zrzedła. Wyprostował się, po czym wymamrotał, jakby sam niedowierzał:

-Przykro mi, Aria. Okropny.

Dziewczyna zwiesiła głowę, prawdopodobnie przeklinając w myślach samą siebie. Chłopcy spojrzeli na nią ze współczuciem, pakując książki do toreb. Lekcja się skończyła.

Cała trójka ruszyła ramię w ramię korytarzem, milcząc. Aria, w stanie krańcowego załamania wpatrywała się w swoje buty. To, co się działo ,było ponad jej siłę- chciałaby komuś o tym powiedzieć, ale przecież nie może. Zbyt dużo ostatnio się działo. Nie jest w stanie zapanować nad własną psychiką.

Z rozmyślań wyrwał ją kpiący głos Nelly:

-Hej, Hastings! Jak to się stało, że w końcu zawiodłaś swojego kochanego profesora Slughorna?!

-Ignorujcie ją.- odezwał się natychmiast James, sam jednak kipiał ze złości. Wiedział, że to nie jest odpowiedni moment na kłótnie.

Aria jednak wciąż zachowywała swój stan nirwany, spokojnie wodząc przed siebie wzrokiem.

-No cóż, nasza Aria chyba w końcu zwariowała!- dołączył się Chris.- Chociaż w sumie to nic nowego. Od samego początku wiedziałem, że coś jest z nią nie tak! Ale gdy ten cały Kishan ją zaatakował ewidentnie jej się pogorszyło… Może powinna trafić na terapię do Świętego Munga?

Po tych słowach dziewczyna nie wytrzymała i niespodziewanie zawróciła, naskakując niczym lwica na Chrisa. Zupełnie zapominając o różdżce podbiła Ślizgonowi oko. Jego siostra zaczęła histerycznie wrzeszczeć:

-NA POMOC! RATUNKU! WARIAAATKA!

Natychmiast znikąd pojawiła się wzburzona profesor McGonagall. Jednym machnięciem różdżki oddaliła od siebie Chrisa i Arię, rzucając im karcące spojrzenia.

-Dziękujemy za jakże wspaniały pokaz mugolskiej walki!- wybuchnęła nauczycielka.- Slytherin i Gryffindor tracą po 15 punktów!

-Ale…- zaczął Chris, jednak profesor McGonagall natychmiast mu przerwała:

-Nie obchodzi mnie, co masz mi do powiedzenia, Hopkins! Idź lepiej do skrzydła szpitalnego. A ty, Hastings, za mną, do gabinetu.

Widząc, że Mike i James natychmiast ruszają w ich stronę, dodała:

-A wy, Potter i Montgomery zostańcie tutaj. Muszę porozmawiać z panną Hastings w cztery oczy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com