156. Czy myślimy o tym samym?

Przepraszam, że dzisiaj tak ubogo, ale naprawdę jestem zmęczona. Mam nadzieję, że przyszła sobota będzie spokojniejsza i będę mogła zasiąść i napisać porządny, długi rozdział :)

Swoją drogą- 22 lutego obchodziliśmy Dzień Myśli Braterskiej. Wszystkim harcerzom przysyłam spóźnione "CZUWAJ!". Osiągajcie swoje ideały i nie spoczywajcie na laurach. Bądźcie odważni i niezłomni. 

Adekwatnie do nazwy rozdziału- mam nadzieję, że w takie dni jak "World Thinking Day" (polskie DMB) nasze myśli pokrywają się w jedną, wielką, wspaniałą myśl :)

Ramię pręż, słabość krusz.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Annie krzyczała po pomoc, podczas gdy Leon przetrzymywał omdlałą Rachel. W mgnieniu oka zleciała się chmara uczniów, wyciągająca z zaciekawieniem głowy ze swoich przedziałów. Kilku prefektów zbliżyło się, jednak zostali przepchani przesz starszego brata Rachel- Thomasa.

Z obawą spojrzał na dziewczynę:

-O nie! Siostruś!

Zabrał ją z ramion Leona i ułożył na ziemi, wołając niczym radar:

-Zróbcie miejsce, ale już! Naprawdę, zaraz ktoś dostanie w pysk. Koniec widowiska.- spojrzał z zagniewaniem na jakiegoś drugoklasistę.- A ty czego się cieszysz? Przysięgam, że jeszcze chwila i będzie to twój ostatni uśmiech.

Z tłumu wyłoniła się siostra bliźniaczka Thomasa- Emily. Z wypiekami na twarzy pochyliła się nad siostrą. Wzniosła różdżkę i zaczęła nią obracać nad twarzą dziewczyny, szepcząc coś pod nosem. Jednak nic się nie stało.

-Nie działa.- wymamrotała. Nieco zagubionym tonem dodała:- Thomas, dlaczego to nie działa?

Jednak zanim zdążył jej odpowiedzieć, z determinacją wymalowaną na twarzy powróciła do działań, kompletnie nie zbita z tropu. Thomas dołączył do niej, marszcząc brwi. Oboje byli Krukonami. Oboje wiedzieli, co zrobić.

Więc dlaczego nic się nie działo?

Z ust Rachel wypłynęła stróżka krwi. Na jej karku, w miejscu, gdzie pojawił się napis, teraz zostało tylko kilka paskudnych siniaków.

Z tłumu gapiów wyłonili się także Al, Rose i Alex. Ten pierwszy wytrzeszczył oczy w przerażeniu, klękając tuż obok Thomasa.

-Co się stało?

Tamten jednak nie przerywał zaklęcia, które niestety- ale nie dawało żadnych skutków. Al mógł więc jedynie wpatrywać się bezradnie w twarz przyjaciółki, przygnębiony całą sytuacją. Rose już dołączyła się do czarów, które znała nie wiadomo skąd. Alex przestępował z nogi na nogę:

-Ekhm, Al. Ja chyba znam sposób. I ty chyba wiesz, o czym myślę.

Albus spojrzał na niego ze zdumieniem:

-Czy myślisz o tym, o czym ja myślę?

-No… jeśli myślimy o tym samym, to…?

Chłopak poderwał się z nową nadzieją. Jego ruchy było gwałtowne i nerwowe.

-Gdzie masz gitarę!?

Annie nawet nie zastanawiała się nad tą dziwną wymianą zdań, nie drążyła tego. Nie wiedziała nawet, czym u licha jest gitara. Wiedziała natomiast, że nic nie pomoże. Tutaj w grę wchodziła Layla. Była nieobliczalna. W jej głowie rozbrzmiała panika. A co jeśli jej przyjaciółka już nigdy się nie obudzi? To wszystko przez nią. Przez nią, przez jej głupi bunt i nieposłuszeństwo… ktoś może ucierpieć.

Przyglądała się całej scenie, łapiąc z trudem oddech. Uczniowie wpatrywali się w znieruchomiałą Rachel, z którą ust krew kapała już na podłogę. Szeptali, ich głosy niosły się po korytarzu. Emily, Thomas i Rose wciąż czarowali, jednak na ich twarzach malowała się coraz większa rozpacz- ich zaklęcia były na nic. Albus i Alex gdzieś zniknęli. Świat jakby wstrzymał oddech.

Leon spojrzał na nią ze smutkiem w oczach.

-Nie obwiniaj się, Annie. Przecież…

-Cicho.- urwała, nawet na niego nie spoglądając.- Po prostu się zamknij.

Nie chciała wysłuchiwać jego mowy, ponieważ wiedziała, że nie ma racji. Nikt jej nie miał. A tak poza tym, nie chciała się rozkleić, patrząc mu w oczy. Cóż za porażka. Czuła, jak łzy frustracji i przerażenia cisną się jej na powieki. Szklistym wzrokiem spojrzała w sufit i wyszeptała:

-Proszę. Przestań. Zrobię wszystko. Przysięgam, zrobię wszystko, o co poprosisz. I przekonam Leona, żeby też to zrobił. Tylko zostaw moich przyjaciół. Błagam.

Czuła się upokorzona, jak jeszcze nigdy w życiu. Nikt jej nie słyszał, jednak była pewna, że Layla tak. W tym momencie gotowa była przystać na każdy warunek.

Przez jedną, przerażającą chwilę nic się nie działo.

I nagle Rachel wstała, gwałtownie chwytając powietrze.

Annie osunęła się na ziemię, wypuszczając z siebie westchnienie, ni to ulgi, ni przerażenia. Po prostu chciała wyzbyć się emocji. Thomas zgniótł zdezorientowaną Rachel w uścisku, wołając:

-No, jednak warto było uważać na Zaklęciach!

Emily przetarła ze zmęczeniem twarz, szepcząc:

-Na Merlina…

Rose śmiała się, jednocześnie szlochając. Widać, że była nieźle przerażona. Wiedziała, że Rachel zbyt długo nie dawała odzewu.

Alex i Al pojawili się, taszcząc ze sobą coś dziwnego- coś, co przypominało pudło na kiju. Ktoś z tłumu zawołał:

-Po co wam gitara…!?
Jednak oni to zignorowali. Alex zawołał nieco zbyt głośno:

-Dumbledorowi dzięki!

Annie miała wrażenie, że odnosi się to nie tylko do cudownego uzdrowienia Rachel, lecz też do czegoś więcej. Albus bez ogródek ujął Rachel w ramiona, gdy tylko Thomas ją wypuścił. Dziewczyna zarumieniła się- cała ta sytuacja musiała ją przerastać. Najwyraźniej nie pamiętała nic konkretnego i obudziła się, leżąc na podłodze pociągu. Czemu każdy na nią patrzy, a Potter ją przytula?

Leona wyciągnął dłoń do Annie.

-Wszystko w porządku?

Nie mając innego wyboru, przyjęła ją. Poczuła nawet trochę wdzięczności.

-Tak. Już tak.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay