154. Jestem tylko człowiekiem.

Mike’a irytowały te głupkowate uśmiechy i uprzejmość. Nie mógł też znieść gaworzenia swojego młodszego brata, które niegdyś tak urocze, teraz przyprawiało go o ból głowy.

Od czasu jego powrotu z Hogwartu nic się nie zmieniło. No, może oprócz tego, że jego rodzice zdawali się jeszcze bardziej zagubieni, jakby sam fakt, że mają syna czarodzieja nie był wystarczająco dziwny. W każdym bądź razie, Mike nie zrezygnował ze swojej chłodnej postawy. Nie rozmawiał ze swoimi rodzicami, spędzał z nimi jak najmniej czasu. Sprawiał wrażenie nachmurzonego i złego. Zmienił się zupełnie. A prawda była taka, że spowodowało to po prostu… poczucie zdrady. Postanowił, że już nigdy nie będzie wykorzystany. Nie chciał doznać tego łamiącego uczucia po raz kolejny. Nie ufał już nikomu- nawet własnym rodzicom.

Można powiedzieć, że dostał lekkiej paranoi- odsuwał się od wszystkich i wszystkiego, bez większego powodu. Jednak postanowił sobie: nie będę więcej już miłym Mikem, który wierzy w dobro ludzi.

Od teraz był buntownikiem.

Był dzień wigilii. Za oknem już się ściemniało. Zapewne niedługo na niebie pojawi się pierwsza gwiazdka, a wszystkie szczęśliwe rodziny zasiądą do stołów. Jakież to żałosne.

Mike nie chciał wychodzić ze swojego pokoju. Nie obchodziły go całe te święta. Prośby rodziców nie wywierały na nim wrażenia. Jeśli dobrze pójdzie, nie będzie musiał dzielić się opłatkiem, ani nawet zasiadać przy stole.

Czy czuł wyrzuty sumienia? No jasne. Ten prawdziwy Mike wciąż tam był, głęboko ukryty. Tamten Mike nigdy nie pozwoliłby na coś takiego. Jednak… to nie miało znaczenia. Odepchnął od siebie to uczucie i znów stał się zimny jak lód. Kogo obchodzą uczucia innych?

Tych, którzy najczęściej zostają wykorzystywani.

Ale w końcu musiał opuścić pokój- tylko do łazienki.

Cóż miał zrobić, gdy wracając, ujrzał czarnego, ogromnego hipogryfa na środku swojego małego pokoju?

Nawet się nie zdziwił. Po prostu spojrzał na okno, które było zdecydowanie zbyt małe, by zmieściło się przez nie jakiekolwiek magiczne stworzenie. Zatrzasnął za sobą drzwi, oparł się o nie i westchnął:

-No i czego ty ode mnie chcesz?

Perides przekrzywił głowę.

-Daj spokój. Zachowujesz się jak skończony dupek. Przestań.

Roześmiał się zimno.

-Teraz jest za późno. I wyjdź, zanim będzie za późno dla ciebie.

Hipogryf prychnął.

-Nie próbuj być groźny, mój drogi, bo mimo wszystko dalej ci to nie wychodzi. Myślisz, że nie widzę, co się dzieje, ciemna maso? Ooo nie, ja wiem wszystko. Takie moje przeznaczenie, zesłane z góry.- kopnął kopytkiem pobliski stolik i wymruczał pod nosem:- Wielkie dzięki, pierdzielona góro.

Mike ukrył całe swoje zdezorientowanie i przybrał surowy wyraz twarzy.

-I jesteś tutaj, bo…?

-Bo roznoszę jajka Wielkanocne.- odparł sarkastycznie Perides.- No, chłopie! Podobno jesteś tym najbardziej inteligentnym z całej waszej paczki, choć nie jest to jakimś wielkim osiągnięciem, ale… Dobra, po prostu poczekaj.

I wyleciał przez to okno, choć Mike nigdy nie dowiedział się JAKIM CUDEM on to zrobił.

Czekał. Bo co innego miałby zrobić? Nie widział lepszej opcji. Zdążył odprawić rodziców, którzy zapukali do jego drzwi z pytaniem: „Mike, z kim rozmawiasz? Co się dzieje?”.

Problem w tym, że on sam nie wiedział do końca, co się dzieje. Po prostu czekał, choć jakaś część jego duszy miała nadzieję, że Perides już nie wróci. Miał dość całego tego świata magii. Zaczynał nawet już żałować, że w ogóle jest czarodziejem. Czy nie mógł się urodzić jako mugol, jak jego rodzice? Żyć w tej nieświadomości wyższego zła?

Ale Peirdes wrócił. Z dwoma pasażerami.

Więc stali teraz w jego pokoju, jako nieproszeni goście: James, Aria i Perides.

Żadne z nich nic nie powiedziało. Mike poczuł nową falę gniewu, gdy tylko ich zobaczył. James wpatrywał się w swoje buty, a Aria nerwowo mięła skrawek spódnicy. Każde z nich stało w pewnej odległości od siebie.

Perides się żachnął.

-SERIO!? Zero!? Kompletnie nic? No Mike, błagam cię. Chociaż ty coś powiedz.

-Czy możecie stąd wyjść? Naprawdę, nie mam ochoty na…

-Dobra, dobra, kumam. Nic nie mów.- westchnął.- Okej. Mówiąc wam o całej sprawie z Charlesem nie chciałem, by doszło do tego, co się stało. Nie wiedziałem, że aż tak wam się poprzewraca w głowach. Chciałem tylko chronić tę upartą pannicę, a doprowadziłem do rozpętania wojny między Wybranymi. Zrozumcie, matołki. Jesteście Wybranymi. Wasze losy i tak już są w jakichś sposób powiązane i będą się wiązać jeszcze przez długi czas. Więc czy moglibyście łaskawie im POMÓC i nie utrudniać całej sprawy, kłócąc się? Wasze drogi i tak się zejdą, nawet jeśli wyruszycie innymi szlakami, ciemnoty.

Cała trójka zamyśliła się. Słowa te, tak nie podobne do Peridesa, wywarły na nich niezłe wrażenie. Jednak wciąż panowało milczenie, który zalegało w powietrzu i było tak gęste, że dałoby się je pokroić nożem.

Hipogryf wyglądał na urażonego.

-No weźcie, wy małe, niewdzięczne… Przygotowywałem tę kijową przemowę cały dzień. Nic nie powiecie? Okej, męczcie mnie dalej. Idę się zabić. Przysięgam. Zaraz wyskoczę z tego cholernego okienka i…

-Dobra, przestań.- odezwała się Aria. Nabrała powietrza, po czym uniosła wzrok.- Czuję, że to moja wina.

Najpierw spojrzała Jamesowi w oczy. Oczywiście, najpierw JEMU. Potter wyglądał, jakby miał wybuchnąć płaczem, co w sumie nawet Mike’a rozśmieszyło. Gdy dziewczyna spojrzała w jego oczy, uniósł tylko brwi. No jasne. Teraz skrucha. Szkoda, że nie pomyślała wcześniej.

-Noo, to wszystko twoja wina.- przyznał Peirdes. Aria rzuciła mu mordercze spojrzenie, więc dodał:- No okej, okej. Moja też trochę. Ale chciałem wam pomóc, tak? Skąd miałem wiedzieć, że obrazicie się na siebie śmiertelnie? Powiedzmy, że… ekhm… no, przepraszam.

Okej. Wcześniejsza cisza wcale nie była taka cicha. TO DOPIERO BYŁA PRAWDZIWA CISZA.

Którą w pewnym momencie przerwała ponownie Aria, szepcąc tylko z niedowierzaniem:

-Deoscopidesempéridesie…

Hipogryf wyglądał, jakby wyczerpał swoje zasoby dobroci i pokory. Jego wzrok mówił: „No, teraz wasza kolej.”.

Mike ziewnął. Z chęcią poszedłby spać, gdyby nie ta grupa posłańców, czy kimkolwiek oni są.

Tym razem odezwał się James:

-Ja… chcę powiedzieć, że serio mi was brakuje. Nie powinienem był złościć się na ciebie, Aria, podczas gdy sam nie byłem do końca sprawiedliwy. Ale przede wszystkim głupio mi z twojego powodu, Mike. To ty najbardziej ucierpiałeś na tym wszystkim. Ja… naprawdę przepraszam. To normalne, że jesteś wściekły. Chciałem dobrze. Nie chciałem was martwić. I nie mam nic więcej na swoje usprawiedliwienie. Jestem tylko człowiekiem i… popełniam błędy.

Aria się dołączyła:

-No… ale tak naprawdę to ja zachowałam się najgorzej. Jest mi bez was strasznie trudno, potrzebuję was.  Zrozumcie, że nie chciałam was w to wciągać. Wiedziałam, że będziecie chcieli, bym przestała pomagać Charlesowi. Bałam się wam o tym powiedzieć i… to chyba wszystko. Ale teraz naprawdę żałuję. Gdybym… gdybym mogła cofnąć czas, od razu byście się dowiedzieli o wszystkim. Ale nie mogę, więc przepraszam was za to… Za siebie. Jestem zupełnie beznadziejna.

James spojrzał na nią ze smutkiem:

-Przecież… zrozumielibyśmy.

-Teraz już wiem. I przepraszam. Nigdy więcej tajemnic.

Mike niemal się roześmiał.

-To samo mówiłaś jakiś czas temu, pamiętasz? A potem ukryłaś przed nami kolejną rzecz.

James i Aria patrzyli na niego ze zdumieniem. To podsyciło jego złość.

-No i co? Myślicie, że te słowa zrobią na mnie wrażenie? Wasze żałosne przeprosiny? Na to jest za późno. Nie jestem już tym miłym Mikiem, któremu da się wcisnąć każdy kit. Już nigdy mnie nie wykorzystacie.

James nabrał powietrza.

-Ale… Mike. My nie chcieliśmy…

-Nie obchodzi mnie, czego chcieliście, a czego nie!- krzyknął. Jednym zaklęciem sprawił, że głosy były tłumione i jego rodzice nic nie słyszeli. Zapewne otrzyma za to upomnienie z Ministerstwa; nie dbał o to.- Po prostu najzwyczajniej w świecie mnie oszukaliście, przy okazji oszukując też siebie nawzajem. Gratulacje, to nowy wymiar kłamstwa! A teraz… odejdźcie. Nie chcę wysłuchiwać tych przeprosin. Nie chcę was znać.

Mike zobaczył, że ich zranił. I nawet nie było mu głupio.

I wtedy Perides wkroczył do akcji:

-Dosyć tego, uparty klumpie. Chodź no tutaj.

Następnie stało się coś bardzo dziwnego. Hipogryf wbił w niego swoją tylnią, ptasią stopę. Mike był w takim szoku, że nawet nie poczuł pazurów, które wrzynały się w jego skórę na nodze.

Zobaczył przeszłość. Moment, gdy po raz pierwszy zobaczył Arię i gdy James dołączył do ich przedziału. Pierwsze dni, odkrywanie tajemnicy białego kota, szukanie elementów. Dowiadywanie się nowych rzeczy o Kishanie, przerażenie. I te wesołe chwile, gdy śmiali się razem w Pokoju Wspólnym Gryffindoru. Niespodziewane śmiechy na lekcjach i srogie spojrzenie profesor McGonagall. Przejście przez komnatę, walka z Kishanem, wyławianie Jamesa z wody i strach, ogromny strach. Także wspólne wakacje i minione pół roku- wszystko to i wiele, wiele innych rzeczy przewinęły się przed oczami Mike’a w ciągu zaledwie kilku sekund. A on czuł, że tonie. Tonie, tonie, tonie…

I zdał sobie sprawę, z tych wszystkich złych rzeczy, które ostatnio zrobił. Oskarżał swoich przyjaciół, a sam stał się… niesprawiedliwy, okropny, wręcz PASKUDNY.

Gdy odzyskał świadomość, miał łzy w oczach. Jedyne, co był w stanie wyszeptać łamiącym się głosem było:

-Przepraszam.

Następne, co ujrzał, to ramiona swoich przyjaciół. Tu i teraz.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay