153. Ósmy cud świata.

Z autobusu wyskoczył dziarski młodzieniec.

-Witam w imieniu załogi Błędnego Rycerza, nadzwyczajnego środka transportu dla czarownic i czarodziejów zagubionych w świecie mugoli. Wystarczy machnąć ręką, która ma moc i bla, bla, przecież wiesz już to wszystko.- spojrzał podejrzliwie na Arię.- Co robisz o tej porze sama, dziecino?

Zrobiła urażoną minę.

-Uciekam z domu, nie widać?

Wskazała zmarzniętą dłonią na swój kufer, który wyróżniał się w śniegu.

Chłopak wzruszył ramionami.

-A, okej.

I chwycił jej kufer. Razem weszli do środka. Aria usłyszała za sobą głos Peridesa:

-Tylko nie płacz, gdy będziesz mnie potrzebować!

Wywróciła oczami.

-Zamknij się.

Konduktor zmarszczył brwi.

-Że co, proszę?

-Nic.- przyjrzała mu się lepiej. Wiedziała, że to nie może być Stan Shunpike. Był zdecydowanie za młody. Mógł mieć najwyżej… 17 lat? Brązowe włosy sterczały na wszystkie strony jego głowy.- Kim jesteś?

-Greg Shunpike, to twoich usług.- skłonił się z uśmiechem, co poprawiło Arii nieco humor.- Mój ojciec, poprzedni konduktor zaczął nowe życie po bitwie o Hogwart i rzucił tę robotę. Ale mi się podoba.- spojrzał z rozbawieniem w stronę kierowcy.- Ale Ernie wciąż pozostał na swoim starym, dobrym stanowisku, co nie, Ern?

-Mhm.

Aria kiwnęła głową. Wyciągnęła z portfela kawałek pergaminu z adresem jej dziadków i niepewnie wręczyła go konduktorowi. Tamten uniósł brwi.

-Ooh, daleko. Rodzice będą źli. Nieważne. Jesteś czwarta w kolejce. Ern, pełen gaz!

I wyruszyli. Dziewczynie serce podskoczyło szybciej, gdy chwyciła się barierki, by nie upaść. Z trudem złapała haust powietrza, bo nagle jej oddech stał się nierówny. Kątem oka zobaczyła przez okna, że pędzą oni jakby z prędkością światła. Świat rozmazywał się w kolorowe plamy bez wyrazu. Aria wiedziała, że mugole ich nie widzą- podobno nie umieją patrzeć.

Z przodu autobusu odezwał się trzeci głos, jak się okazało- gadającej głowy.

-W lewo! W prawo! Uważaj na ten samochód!- autobus zwężył się gwałtownie, co przyprawiło Arię o mdłości.- Pieszy, ostrożnie!

Ktoś dotknął jej ramienia.

-Wszystko w porządku?

Spojrzała na prawo i ujrzała chłopaka, mniej więcej w podobnym wieku. Miał kasztanowe włosy, które niesfornie opadały mu na czoło i brązowe oczy. Uśmiechał się delikatnie.

-Ja…- odetchnęła głęboko.- To po prostu mnie zaskoczyło.

Roześmiał się.

-Też miałem tak za pierwszym razem. Chodź, usiądźmy.

Chyba chciał jej pomóc, ale ona opanowała się już na tyle, by móc spokojnie zająć miejsce na jednym z łóżek- tak, łóżek. Autobus bowiem posiadał łóżka, nie siedzenia. Na jednym z nich drzemał spokojnie mężczyzna w średnim wieku, a na kolejnym- młoda kobieta, której blond włosy roztrzepane były na wszystkie strony.

Zajęła miejsce na jednym z łóżek, a chłopak usiadł naprzeciwko niej. Nie spuszczała go z oka.

-Znamy się?

Zakłopotał się.

-Och, ja cię znam. Jesteś Aria Hastings.

To ją nieco ogłuszyło. Przez chwilę po prostu na niego patrzyła, nie kryjąc zdumienia i lekkiego strachu. Na ten widok, oblał się rumieńcem.

-O nie, to zabrzmiało dziwnie. Po prostu, w Hogwarcie mówi się o tobie, jako jednej z Wybranych, po tej szopce, która miała miejsce w tamtym roku. Nazywam się Derek Williamson, trzeci rok, Ravenclaw.

Aria kiwnęła głową, choć zrobiło się nieco niezręcznie. Nie znała go, to jasne- był starszy i z innego domu.

-Więc… mówiłeś, że podróżowałeś tym autobusem już wcześniej.

Uśmiechnął się uroczo.

-Oh tak, robię to naprawdę często. W zasadzie…- rozejrzał się.- prawie tu mieszkam, gdy nie jestem w Hogwarcie.

-Dużo podróżujesz.- nie wiedziała, czy to pytanie, czy też stwierdzenie. W zasadzie, nie wiedziała też, dlaczego ciągnie tę rozmowę. Może po prostu potrzebowała kogoś do rozmowy, by nie zwariować od tego wszystkiego.

-Raczej uciekam z domu.- wyszczerzył zęby. Po czym uśmiech natychmiast spełzł z jego twarzy.- O jeju, nie powinienem był tego mówić. To nie jest powód do dumy.

Roześmiała się cicho.

-Daj spokój, rozmawiasz z takim samym zbrodniarzem. Też uciekam.

W jego oczach pojawiły się radosne iskierki.

-Więc jest nas dwoje.

Dalej rozmowa popłynęła; Aria jakoś przyzwyczaiła się do turbulencji i dziwnych kształtów, jakie potrafił przybierać autobus. Nawet nie zwracała już uwagi na gadającą głowę, która wykrzykiwała rozkazy dla kierowcy. Co prawda, raz prawie oberwała ramą łóżka w głowę- ale to nie było ważne.

Uciekała. Naprawdę to robiła. Jak najdalej od tamtych ludzi.

Rozmawiając z Derekiem, czuła, że ktoś w końcu ją rozumie. Co prawda, nie mówili o samej ucieczce, jednak jakoś podświadomie, rozmowa z nim, dodawała jej otuchy. A rozmawiali raczej o normalnym sprawach- szkole, świętach, Błędnym Rycerzu. Mimo to nie musieli szukać tematów, one nasuwały się same.

Derek był inteligentny i to było widać od razu- w końcu pochodził z Ravenclawu (choć bywały wyjątki, na przykład Diana). Aria zdała sobie sprawę, jak bardzo to wszystko jest idiotyczne i parsknęła śmiechem.

Chłopak także się uśmiechnął, choć był chyba nieco zagubiony.

-Co cię śmieszy?

-Po prostu zdałam sobie sprawę, że dwoje nieletnich uciekinierów siedzi sobie w niewidzialnym autobusie, pędzącym niczym kometa i rozmawia o szkole magii, jakby wszystko to było najnormalniejsze na świecie.

Poszerzył uśmiech. Aria zauważyła, że często to robi, ale to właśnie czyniło, że tak dobrze się jej z nim rozmawiało. Gdy on się uśmiechał, jej kąciki ust także się automatycznie unosiły, choć nie wiedziała czemu. Ten chłopak po prostu posiadał… radosną aurę. Jak na uciekiniera był zaskakująco miły, taktowny i… dobry. Image buntownika, który ucieka z domu zupełnie do niego nie pasował. Wydawał się być raczej chłopakiem, który ratuje bezdomne kotki i podaje zupę dla bezdomnych. Nie mogła zrozumieć, dlaczego tak dobry człowiek jak on miałby sprzeciwiać się swoim rodzicom. Był tak bardzo pełen pomocy, że nawet pomógł mężczyźnie dotrzeć do drzwi autobusu, gdy tamten wychodził, ponieważ mężczyzna zataczał się na wszystkie strony- za dużo ognistej whiskey. Aria patrzyła na to z podziwem. Skąd znajdował w sobie tyle… miłości do świata i optymizmu?

-Taa, kolejny zwykły dzień.- chłopak spojrzał jej w oczy.- A właściwie… dlaczego to robisz?

Zagryzła wargi i na chwilę spoważniała. Nie lubiła o tym mówić i nie opowiadała o tym byle komu. Jednak jego wzrok był tak ciepły, jego uśmiech tak radosny, a chęć wygadania się tak ogromna… że po prostu opowiedziała o tym, co leży jej na sercu. Z każdą sekundą ręce trzęsły się jej ze złości z coraz większą siłą, a jej głos łamał się i unosił na zmianę. Gdy w końcu wyrzuciła to wszystko z siebie, czuła, jakby kamień spadł jej z serca. Po wszystkim wpatrywała się bezradnie w swoje buty, pragnąc po prostu się uspokoić.

Derek spojrzał na nią współczująco.

-Aria, naprawdę… jest mi przykro. Ale siedzimy w tym razem.- kiwnęła głową, ponieważ te słowa dodały jej otuchy.- Wiesz, u mnie jest nieco inaczej, choć nie lepiej. Rodzice nie dają mi wolności. Uważają mnie za ósmy cud świata i traktują, jakbym był z porcelany. Nie pozawalają mi nawet otworzyć okna, bym przypadkiem z niego nie wypadł, założyli nawet kraty. A o godzinie 22 muszę być swoim pokoju, by mogli zamknąć mnie na klucz. Gdy jestem w Hogwarcie, wysyłają pięć listów dziennie i każą mi odpisywać z dokładnymi godzinami, co robiłem w tamtym czasie, a najlepiej, by McGonagall dodała swój podpis pod tym. To jest… chore.

Aria odwróciła wzrok, bo zdała sobie sprawę, że gapi się na chłopaka z wytrzeszczonymi oczami. Musiała przyznać, że trochę ją zamurowało.

-Więc… jak uciekłeś?

Wyszczerzył zęby. Pomimo ponurej opowieści uśmiech nie schodził z jego twarzy.

-No proszę cię, przez ten czas zdążyłem sobie dorobić zapasowe kluczyki do sypialni.

Dziewczyna przekrzywiła głowę.

-Jak na buntownika, jesteś zadziwiająco miły, uprzejmy, radosny i pomocny.- szturchnęła go łokciem.- Może naprawdę jesteś ósmym cudem świata?

Powiedziała to i lekko się zarumieniła. Ojej, to nie miało tak brzmieć. Twarz Dereka pojaśniała, gdy ten się roześmiał. Uniósł z rozbawieniem brwi.

-No nie wiem, może. Raczej po prostu wyznaję zasadę, że nie można tracić pogody ducha. Co z tego, że uciekam z domu? Lepiej nie zadręczać się czarnymi myślami i pozostać radosnym. Kto wie, może to przygoda mojego życia?

-Derek, to tutaj!- zawołał Greg.

Chłopak wstał. Jego uśmiech nieco pobladł:

-No, na mnie pora.

Dziewczyna zamrugała bezradnie.

-Ale… to już?

-Wiesz, ten autobus jedzie naprawdę szybko.

Zbyt szybko, pomyślała, jednak powstrzymała się przed jakimkolwiek słowem. Odpowiedziała po prostu:

-To… cześć.

Był już przy drzwiach, gdy wstała.

-Derek! Zobaczymy się jeszcze?

W jego oczach pojawiło się rozbawienie.

-Uczymy się w tej samej szkole, Uciekinierko. Będziemy się mijać na korytarzu codziennie.

Usiadła na miejsce tak szybko, jak wstała. Oj, to było głupie. Ale zabrakło jej jakiejkolwiek riposty, co było dziwne. Zdawało się, jakby część tej dobroci i spokoju Dereka spłynęła na nią.

Chłopak uniósł rękę w geście pożegnalnym i wyszedł.

Jak na złość, podróż ciągnęła się teraz w nieskończoność. Gdy w końcu Greg ją zawołał, czuła się, jakby minęło milion lat świetlnych.

Wyciągnęła z portfela wszystko, co miała.

-Wystarczy?

Greg pokręcił głową i westchnął.

-Nie, zajechaliśmy naprawdę daleko. Ale nie przejmuj się. Każdy, kto ucieka z domu, ma ku temu jakiś powód. Idź już, powodzenia.

Po raz kolejny tego dnia ktoś był dla niej zaskakująco miły. Poczuła się okropnie z samą sobą.

-Dziękuję.

Westchnęła i stanęła przed domem swoich dziadków.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay