157. Niesprawiedliwość.

Przepraszam, przepraszam. Znów tylko jedna perspektywa i na dodatek strasznie krótka. Myślę jednak, że rozumiecie- myślałam, że ten weekend będę miała w miarę wolny, jednak się myliłam. Przysięgam, PRZYSIĘGAM, postaram się to nadrobić.
Jeśli znajdziecie tutaj błędy, nie przejmujcie się. Poprawię je nad ranem. Dzisiaj nawet nie sprawdzam, czy jakieś są.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Harry westchnął przeciągle, patrząc przez okno swojego gabinetu na zatłoczoną ulicę. Mugole poruszali się po szarych chodnikach, jakby bardzo się gdzieś śpieszyli. Nawet z takiej odległości Harry wyczuł ich przygnębienie i nienawiść do całego świata. Na ich twarzach malowały się miny prawdziwych męczenników. Czarodziej żachnął się w duchu. Wiedział, że to egoistyczne, jednak nie potrafił się wyzbyć myśli, że nie wiedzą oni nic o prawdziwych problemach. Byli tak słodko nieświadomi tego, co się dzieje na ich własnym świecie. Walka zaklęcia niewybaczalnymi czarodziejów wyjętych spod prawa? To tylko zwykli pijacy, których poniosły emocje po kolejnym piwie. Jedno sprawne machnięcie różdżką i żaden świadek nic nie pamięta.

Poczuł narastającą w nim złość, tak jak kiedyś, gdy po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak świat jest niesprawiedliwy. Całe jego życie opiera się na fundamencie niesprawiedliwości. Nie miał okazji poznać swoich rodziców. Musiał wychowywać się w domu, w którym nim gardzono. Gdy wreszcie odnalazł swoją szansę w szkole magii- okazało się, że jest ścigany przez największego czarnoksiężnika na świecie. Musiał brać udział w Turnieju Trójmagicznym- nigdy się o to nie prosił, choć niektórzy pragnęli tego najbardziej na świecie. To on musiał pokonać Voldemorta i ocalić cały świat- czarodziejów i tych zapracowanych mugoli. A na koniec okazało się, że przez poprzednie 16 lat nosił w sobie duszę kogoś, kogo nienawidził całym sercem.

A teraz, gdy w końcu wydawało się, że jest lepiej- coś znowu się stało. A raczej KTOŚ sprawił, że nawet zwykłe zaklęcia przywoływania sprawiało mu spory problem. Błahe machnięcie różdżką wypompowywało z niego całą magię i musiał czekać zdecydowanie zbyt długo, by móc użyć chociażby najłatwiejszego zaklęcia. Był zupełnie bezbronny. Wiedział, że gdyby ktoś z jakichś powodów spróbował go zaatakować- padł by od razu jak długi. Starał się to ukrywać i w oczach innych pracowników wyglądać tak samo pogodnie, pewnie siebie i nieco roztrzepanie, jak zwykle.

Czuł nawet ból w stawach. To nie było tak, że ulatniała się z niego magia.

Z niego ulatniało się całe życie.

Miał wrażenie, że przybyło mu kilka zmarszczek na twarzy, a może i nawet siwych włosów. Jak miał się wyswobodzić z objęć tej demonicy? Powoli wysysała z niego życie. Mężczyzna nawet zasłonił lustro w swoim gabinecie, by nie musieć na siebie patrzeć. Był taki słaby.

Zebrał pozostałe siły i wstał z krzesła. Wyczerpał najwyraźniej już tego dnia całe swoje zasoby energii, bo sprawiło mu to ogromny ból w nogach. Podtrzymał się biurka, by nie upaść, czując się kompletnie zażenowanym. Przesunął ręką po biurku, zwalając filiżankę z kawą. Przeklął i wyprostował się, odganiając ból. Zacisnął zęby, poprawił włosy i wyciągnął przed siebie dłoń z różdżką. Nadzieja umiera ostatnia. Wypowiedział zaklęcie, jednak nic się nie stało.

Jasne, to super, że wskrzesili Gwardię Dumbledore’a. Harry poczuł się znów jak ten zbuntowany 15, którym z resztą wciąż chyba dalej był. Jednak najgorsze było to, że nie wiedzieli, jak podejść problem z demonem. Nawet w takiej grupie, byli bezradni. Hermiona wciąż główkowała, jednak ona także traciła siły. Ginny starała się jej pomóc, jednak w pojedynkę nie była w stanie nic zrobić. Pozostali członkowie GD także pomagali, jednak złapanie demonicy było niczym chwytanie ulatującego wiatru w dłonie.

Odetchnął głęboko i wyszedł na korytarz, gdzie od razu spotkał Rona i Hermionę. Trzymali się pod ramiona, czego raczej często nie robili, więc Harry uznał to za dziwnie. Oczywiście, byli małżeństwem i okazywali sobie czułość, jednak Ron zawsze się śmiał, że tylko starzy ludzie chodzą ze sobą pod rękę, podtrzymując się nawzajem.

Obaj wyglądali na chorych, jednak Hermiona była jeszcze bledsza niż zwykle, jej oczy podkrążone, a i tak już rozczochrane włosy wyglądały jak kłąb siana.

-Hermiono? Wszystko dobrze?- odezwał się Harry, patrząc jednak na Rona.

-Tak. Po prostu jestem zmęczona.- doparła słabo Hermiona, rzucając na niego wzrokiem tylko przelotnie.

Wszyscy ruszali na wielkie spotkanie, które miało podsumować ostatnie pół roku pracy Ministerstwa Magii. Harry nienawidził tej sztucznej radości i zazdrosnych min pracowników, którzy nie mogli znieść sukcesów swoich współpracowników.

Już na miejscu, Harry rozglądał się za Ginny, jednak nie znalazł jej rudej czupryny wśród innych czarodziejów. Przemowę rozpoczął Kingsley, minister magii, jednak głos oddał Hermionie, która z wiadomych przyczyn została poproszona o przygotowanie mowy- była w tym po prostu dobra.

Teraz jednak niepewnie weszła na podwyższenie. Ręce jej się trzęsły, a Harry pragnął krzyknąć, by ktoś to przerwał. Była taka zmęczona i wymizerowana. Czy nikt inny tego nie zauważał? Gdzieś w tłumie zgubił Rona.

Odezwała się jednak dziwnie silnym tonem:

-Zebraliśmy się tu…Z-zebraliśmy się…

Widać, że sprawiało jej to wyraźny ból- jednak po chwili zawahania znów się odezwała, jakby nic się nie stało, tak samo stanowczym i dającym wiele do zrozumienia tonem, co zawsze. Cała Hermiona. Nigdy nie odpuści swoich obowiązków.

-Zebraliśmy się tu, by zgodnie z tradycją podsumować ostatnie pół roku. Pół roku rzetelnej pracy i owocnych plonów. Miło mi jest powiedzieć, że Ministerstwo wciąż rośnie w siłę, a nasze statystyki pną się w górę. Nie zmienia to jednak faktu, że jeszcze wiele pracy przed nami. Możemy stać się jeszcze potężniejsi, jednak należy też pamiętać, gdzie leży granica. Na dzień dzisiejszy możemy być jednak dumni z naszych ostatnich poczynań. Oddaję głos z powrotem w ręce ministra.

Mowa ta wywarła wrażenie na pracownikach- chociażby dlatego, że wygłaszana była przez Hermionę Weasley- nie zmieniało to jednak faktu, że Harry wiedział, iż nie było o cała przemowa, lecz tylko jej skrócona, uboga wersja. Harry widział te przemowę. Była piekielnie długa, na 3 stopy pergaminu, jak i nie więcej.

Zanim Hermiona zdołała zejść z podwyższenia, zachwiała się, mdlejąc w jednej chwili.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay