149. Gdy robi się niezręcznie.

Niebiescy zajmowali pierwsze piętro sypialne. Pozostałe piony wdrapywały się dalej na górę, podczas gdy ta grupka rozchodziła się we dwie strony: dziewczynki na prawo, a chłopcy na lewo. Następnie grupka dzieliła się na kolejne części- mniej więcej po 20 osób- i wchodziła do dwóch, różnych pokoi. Hugo i Fred weszli do tych na prawo.

Chłopcy porozchodzili się do swoich własnych pokoi, pozostawiając ich w salonie. Po drodze mierzyli ich wzrokiem, jakby upewniając się, czy Anglicy nie podkładają przypadkiem za ich plecami bomby pod kominkiem. Hugo czuł nawet ich wzrok przez ściany.

Wspaniale, tak ich nie lubili, że pouciekali do swoich łóżek.

Pokój był dosyć duży i naprawdę piękny. Witraże przedstawiały różnorodne postacie i rzucały kolorowe światła na białe ściany. Na samym środku znajdował się ogromny, niebieski dywan, który był wyjątkowo miękki (tak, sprawdzili to). Na ścianach wisiały obrazy greckich bogów, którzy z poważną miną obserwowali poczynania Weasleyów. Fred uśmiechnął się pogodnie do gromowładnego Zeusa, który z jakichś powodów był nachmurzony. Ścianę ozdabiały także niebieskie chorągiewki. W kątach stały posągi, które wyglądały na dosyć stare. W pomieszczeniu porozstawiane były miękkie kanapy z niebieskiej tapicerki i niewielkie stoliki. Na niektórych z nich leżały porozrzucane karty czarodziejskie, gdzie indziej zeszyty. Najwyraźniej musiało być tu dosyć miło, dopóki intruzi nie przybyli. Ci dwaj chyba zagłuszali ich harmonię.

Fred zwrócił uwagę na złotą harfę stojącą w kącie. Samoistnie wygrywała ona spokojne, klasyczne i kojące dźwięki. Nie zabrakło także ulubionych, zdobionych, greckich kolumn, bez których zapewne sklepienie zawaliłoby się na ich głowy (oboje szczerze w to nie wierzyli). Na wprost znajdował się korytarz pełen drzwi, które zapewne prowadziły do niewielkich, osobistych sypialniZajęli fotele przy kominku, w którym trzaskał- uwaga- niebieski ogień. Hugo uśmiechnął się mimowolnie. Nigdy nie widział błękitnych płomieni.

Spojrzał na Freda.

-Okej. Co teraz?

Jego kuzyn przeciągnął się leniwie.

-Szczerze? Poszedłbym w kimono.

-Taa, ja też. Ale co zrobimy z Panem „Ja-Chcę-Wam-Tylko-Pomóc” i jego dziwacznym asystentem?

Fred wzruszył ramionami.

-Chyba powinniśmy powiedzieć mu prawdę, bo bez jego pomocy jesteśmy tu uwięzieni. Ale nie ufam mu. Co robił na Akropolis w środku nocy? Wyglądał, jakby coś knuł. I nie lubię tego młodego gnojka.

-Może… To czas, byśmy to my zadali mu kilka pytań, a nie on nam? Potem możemy stwierdzić, czy kłamie.

Fred ziewnął.

-A jeśli jest dobrym aktorem?

Hugo poprawił się na fotelu, zwijając w kłębek.

-To umrzemy w męczarniach.

Po tych słowach obaj usnęli snem kamiennym.

Uśpiły ich dźwięki harfy, a obudziły śmiechy uczniów.

Nie wiedzieli, ile spali, ale za oknem było już ciemno. Do salonu powróciło życie. Uczniowie rozmawiali, ćwiczyli zaklęcia, śmiali się, grali w czarodziejskie karty i szachy, odrabiali wspólnie prace domowe… Do chwili, gdy Fred nie zawołał radośnie:

-Ale miałem zarąbisty sen!

Zapanowała cisza.

No cóż, przynajmniej tym razem nie wyszli.

 Fred uśmiechnął się głupio, wystawiając zęby:

-Ups. Nieważne. Wcale nie był taki fajny.

Za sobą usłyszeli gorączkową, grecką kłótnię. W końcu trójka uczniów podeszła do kuzynów: chłopiec o czarnych włosach i równie ciemnych oczach oraz dwójka jego kolegów, niepewnie czających się za nim.

-Hej.- powiedział niepewnie chłopak.- Możemy porozmawiać?

Hugo wytrzeszczył oczy.

-Umiesz rozmawiać po angielsku!

Chłopak zawahał się.

-Trochę. Dzięki rodzicom. W greckiej szkole magii nie uczymy się angielskiego, więc wybaczcie za naszą niegościnność, ale… trochę nie rozumieliśmy, co się stało. Dopiero niedawno dyrektor uświadomił nam, o co chodzi.

Wkrótce wokół nich zebrała się cała grupa słuchaczy. Przyszli także chłopcy z pokoju naprzeciwko oraz dziewczynki z drugiej strony korytarza. Hugo i Fred zauważyli także kilku przedstawicieli innych barw: zielonych, żółtych, pomarańczowych i czerwonych. Zapewne są tu po to, by móc rozesłać wiadomości wśród swoich grup.

Hugo poczuł się nieco speszony, lecz Fred nie tracił rezonu. Ciemnowłosy chłopak tłumaczył swoim towarzyszom rozmowę z angielskiego na grecki, więc każdy w pokoju wiedział, o czym rozmawiają. Znalazło się też kilka innych uczniów, którzy dopomagali swoim łamanym angielskim, na ile mogli.

Choć Hugo nie czuł się zbyt dobrze z całą tą grupą gapiów, to postanowił brać przykład ze swojego kuzyna i chociaż udawać pewnego siebie.

-Więc… Jak się tutaj znaleźliście? Dyrektor niewiele nam powiedział.

-Magiczna tabletka. Kolejny eksperyment mojego taty.- odparł z kamienną twarzą Fred, najwyraźniej zażenowany tą sytuacją.- On zajmuje się tego typu rzeczami. A my… no cóż, zostaliśmy dobrowolnymi testerami.

Chłopiec przetłumaczył to na grecki. Po pokoju rozeszły się rozbawione pomruki. Cóż, Hugo nie czuł powodu do śmiechu, jednak nie powiedział tego na głos. Może- ale tylko może- po czasie sytuacja ta także będzie go śmieszyła.

Ciemnowłosy znów się odezwał:

-Mam więc nadzieję, że odnajdziecie drogę do domu. Tak w ogóle, to jestem Odys.

Fred uścisnął mu dłoń.

-Fred Weasley. A To mój kuzyn, Hugo Weasley…

Chłopcy zmarszczyli czoła. W pokoju powstał zamęt. Uczniowie zaczęli coś między sobą szeptać w ojczystym języku.

Nawet nonszalancki Odys wytrzeszczył oczy.

-Ci… Ci Weasleyowie?

Fred westchnął.

-A więc… tutaj też słyszeliście o…?

-Potterze? Weasleyu!? Pani Granger? Jak najbardziej. Czytamy o nich w podręcznikach. Opowiada się o nich przed snem. To są… bohaterowie.

Chłopcy wymienili rozbawione spojrzenia. Cała ta sytuacja stała się nieco niezręczna. Myśleli, że nazwiska te budzą taką reakcję tylko w Anglii. A tu- BUM- wiedzą o tym nawet na drugim końcu kontynentu.

By przerwać zalegającą ciszę, odezwał się Hugo:

-To może… opowiecie coś o tych waszych kolorach?

                                                                                           ~*~

Al z determinacją poruszał się w tłocznym Expresie Hogwart mając nadzieję, że znajdzie wolny przedział dla siebie i swoich przyjaciół. A graniczyło to niemal z cudem. Każdy przepychał się, jakby od tego zależało ich całe życie. Wszyscy wracali do domu na święta.

To zabawne. Kilka miesięcy temu jeszcze zupełnie się nie znali, a teraz byli zgraną piątką przyjaciół. Los sprawił, że przypadkiem znaleźli się w jednym przedziale. Może gdyby tamtego dnia Al i Rose wybrali przedział dalej, albo gdyby w jakimś innym było więcej wolnych miejsc… możliwe, że teraz wcale nie byliby tak lojalną paczką. Może w cale nie znaliby się zbyt dobrze.

Wystarczyłoby, że jeden uczeń zmieniłby swoje miejsce w pociągu i być może ich historia potoczyłaby się zupełnie inaczej.

Efekt motyla. Przerażający, lecz jakże potężny.

W końcu udało się znaleźć wolny przedział.

-Tutaj!- zawołał Al, otwierając z rozmachem drzwi.

Okazało się, że jednak ktoś już tam jest.

James.

Widok samotnego Jamesa był nieco szokujący. W końcu… to był James Potter! Super-popularny, lubiany i wystrzałowy! Zawsze otaczało go grono przyjaciół- czasem ograniczało się do Mike’a i Arii, a czasem było znacznie większe. Każdy chciał być kumplem Jamesa Pottera, nawet jeśli o tym nie wiedział.

A teraz… siedział tutaj sam, wyraźnie smutny, jakby jego życie przestało mieć jakikolwiek sens. Jakby… zagubił do domu klucz i zapomniał drogi powrotnej.

Siedział sam, bez całej tej gromadki wielbicieli i radosnego uśmiechu na twarzy. Al wiedział, że pomimo swojej popularności jego brat nie był samolubny i okrutny, jak to zazwyczaj bywa w filmach. No… fakt, dla niego był, ale to już taka ich bratnia natura. Gdyby nie to, nie byliby takimi samymi ludźmi. Mimo tych wszystkich sprzeczek, byli sobie naprawdę bliscy.

Wyglądał z zobojętnieniem przez okno, nawet nie spojrzał, gdy Al pojawił się w drzwiach. Młodszy z braci wiedział, że ostatnio nie układa mu się z Arią i Mikem. Ale że… aż tak?

Co właściwie się stało?

-Hej, możemy się dosiąść? Wszystkie miejsca są zajęte.

W głębi duszy Al miał nadzieje, że brat zmierzy go krytycznym wzrokiem i każe mu spadać, czy cokolwiek… Ale ten, wciąż wpatrując się w jeden, jedyny punkt za oknem, odparł:

-Ta. Jasne.

Al opadł niepewnie na miejsce naprzeciwko niego. Za nim ruszyli pozostali. Uśmiechy znikły z ich twarzy, zastąpione przez zdumienie. Najwyraźniej tamci podobnie postrzegali Jamesa, więc nic dziwnego, że sytuacja ta ich zaskoczyła. Al naprawdę nie wiedział, co się dzieje i to go właśnie frustrowało.

Alex wyglądał na lekko zmieszanego obecnością Jamesa. A wydawałoby się, że nie jest tak źle. W końcu jeszcze niedawno grał przy nim na gitarze, lecząc jego chore kończyny. Rachel wpatrywała się w swoje buty, zapewne marząc, by nie wykręciły jej jakiegoś głupiego numeru, przez który będzie musiała się potem wstydzić. Ją także widocznie krępowała obecność starszego Pottera. Annie chyba chciała coś powiedzieć, ale powstrzymała się. Nawet jej temperament został stłamszony przez obecność Jamesa. Wyciągnęła notatnik i zaczęła w nim coś rysować.

Al źle się czuł z tym ogólnym napięciem. Jednak James emanował czymś takim, co kazało im zachować… dystans. Respekt.

A czym jeszcze było to spowodowane? Tym, że każdy wiedział, co w tamtym roku przeszedł James. Co osiągnął. A to sprawiało, że wiele ludzi traciło przy nim pewność siebie. Po prostu onieśmielał. Wszystko to sprawiało, że Al- mimo wszystko- zawsze chciał być jak swój starszy brat. Lubiany, a jednocześnie darzony ogromnym szacunkiem.

Tylko Rose było rozluźniona. Zajęła miejsce obok swojego kuzyna i dotknęła jego ramienia:

-James? Coś się stało?

Pociąg ruszył w chwili, gdy James zwrócił na nią swój wzrok.

Zawahał się.

-Nie. Jest okej.

Wszyscy wiedzieli, że nie było okej. Zapanowała cisza.

James rozejrzał się po ludziach.

-Naprawdę, nie musicie tak milczeć. Nie zwracajcie na mnie uwagi.

Rachel zarumieniła się na te słowa.

Al popatrzył na swojego brata.

-James. Dziwnie się zachowujesz.

Chłopak zwrócił na niego wzrok, w którym krył się gniew. Al już myślał, że wszystko wróci do normy… Ale nie. Starszy Potter odparł:

-Nie będziemy o tym rozmawiać, Albusie.

Albusie. Na Merlina, to brzmi jeszcze poważniej w jego ustach.

Jednak cisza nie mogła trwać wiecznie. Zaczęły się nieśmiałe rozmowy, co prawda nieco nienaturalnie i wymuszone, ale przynajmniej nie zalegały, jak cisza. Słowa ulatniały się dosyć szybko. Jedyną osobą, która się nie odzywała, była Rachel.

Wszystko było takie niezręczne.

James zdawał się nawet nie słuchać. Patrzył uparcie przez te okno, jakby szukał zbawienia. Al miał ochotę nim potrząsnąć. Wrzasnąć, by przestał zachowywać się jak zombie. By znów był jego wkurzającym starszym bratem.

Czuł się jednak bezradny, jeśli w grę wchodzili Mike i Aria. Co się stało? Przecież zawsze byli tacy nierozłączni.

Na korytarzu usłyszeli hałasy.

W drzwiach stanął Scorpius Malfoy.

A Albus wiedział, że szykuje się katastrofa.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay