151. Spójrz mi w oczy.

James niepewnie przekroczył próg swojego domu w Dolinie Godryka.

Czuł, jakby wracał do miejsca, które było tylko sennym wspomnieniem. Wszedł do przedpokoju i rozejrzał się z uśmiechem: spojrzał na czarny płaszcz, który wisiał na wieszaku. To stary płaszcz jego taty. Dobrze pamiętał, jak w swoich siedmioletnich piąstkach ściskał materiał, nie chcąc pozwolić swojemu tacie wyjść do pracy. Przeniósł wzrok na schody prowadząca na górne piętro. To z nich raz zwalił Ala na sam dół. W sumie nie było to tak dawno. I nie tylko jeden raz.

Kuchenny stół przypominał mu o porankach, gdy przy śniadaniu starał się nauczyć Lily podstaw magii. Tyle, że on miał wtedy cztery lata i sam niewiele wiedział, po prostu powtarzał to, co usłyszał od cioci Hermiony. A Lily… liczyła wtedy może roczek.

Wszystko, dosłownie WSZYSTKO miało dla niego jakieś sentymentalne znaczenie. W Hogwarcie stracił to, co było dla niego ważne i tym samym miejsce to przestało być dla niego drugim domem. Teraz miał tylko jeden dom, ten w Dolinie Godryka i powrót do niego sprawiał, że czuł się jeszcze bezpieczniej i szczęśliwiej, niż kiedykolwiek wcześniej.

Al natomiast… miał po co wracać do Hogwartu. W przeciwieństwie do jego brata, dla niego to miejsce wciąż pozostawało magiczne. Jednak, to, że był znowu ze swoją rodziną… coś poruszyło się w jego sercu na ich widok. Powrót do Doliny Godryka sprawił, że poczuł się, jakby wracał do korzeni, jak z resztą też było. Dopiero, gdy przeszedł przez domowy próg zdał sobie sprawę, jak bardzo za tym tęsknił. To było jak powrót do dawnego życia- dobrego życia. Uczuciem… nie do opisania.

Dni mijały, a przez cały ten czas Al nie rozstawał się z rodziną. Widział, że coś jest nie tak- ich rodzice jakby unikali siebie nawzajem, a Ron i Hermiona nie odwiedzali ich za często. Chłopiec zastanawiał się, co jest nie tak- jednak bał się zapytać. Wiedział, że to ich dorosłe sprawy, w które nie powinien wnikać. Choć nie podobał mu się ten stan rzeczy- wymuszone uśmiechy, unikanie spojrzeń w oczy, sztywne pogawędki. Nie chciał, by tak się działo. I wiedział, że nie tylko on to widzi.

James, Lily, Rose, Hugo… Oni wszyscy także dostrzegali pewne rzeczy. Natomiast, dodatkowo, jeśli chodzi o tego pierwszego, to stał się on… nienaturalnie spokojny. Taki… zbyt miły. Jakby zupełnie inną osobą. To też nie było w porządku. Al bał się, jak będą wyglądały tegoroczne święta.

Jeśli natomiast chodziło o dorosłych… Ginny wciąż nie była w stanie wybaczyć Harry’emu, Ronowi i Hermione tego, że nie powiedzieli im o tym, że tracą swoją magię. Ta uraza ciągnęła się za nimi już od długiego czasu i Ginny za nic w świecie nie potrafiła jej się pozbyć. Cierpiała, widząc, że jej najbliżsi stają się coraz słabsi z dnia na dzień- cała trójka schudła, wymizerniała i musiała ograniczać magię. Jednak to coś, co siedziało w niej… mówiło jej, żeby nie odpuszczała. Tak oszukana nie czuła się od czasu przygody z dziennikiem Toma Riddle’a. Ilekroć myślała o tym, że ta trójka osób, którym ufała najbardziej na świecie po prostu zataiła coś TAK ważnego… Miała ochotę krzyczeć i płakać jednocześnie z bezsilności. Wielokrotnie chciała się poddać, przytulić Harry’ego jak za dawnych czasów i podziękować za to, że po prostu jest. Ale ilekroć spoglądała w te przeklęte, zielone oczy po prostu nie potrafiła się zdobyć na coś innego, niż zawiedzione spojrzenie. Coś hamowało ją od środka. Jakiś bolec. I nikt nie wiedział, jak go skruszyć. Ani Harry, ani Ron, ani Hermiona. Nie potrafili do niej dotrzeć, choć próbowali tak wiele razy. A Ginny… czuła się jak hipokrytka i nienawidziła tego. Z jednej strony, pragnęła pogodzić się z nimi, przeprosić, powiedzieć, jak bardzo się martwi i móc zrzucić z serca ten kamień… jednak ilekroć którekolwiek z nich cokolwiek do niej mówiło, nie chciała go wysłuchać. Te sprzeczne uczucia po prostu targały nią na lewo i prawo… A do tego te wyrzuty sumienia, gdy spoglądała na własne dzieci. Całą tą kłótnią czyniła im szkody. I widziała, że James nie jest sobą. Jednak nie potrafiła do niego dotrzeć. Stała się okropną matką, nie potrafiła nawet porozmawiać z własnym synem o jego problemach. Wszystko się zepsuło. Jej rodzina rozpadała się, a ona stała, bezradnie na to patrząc.

Ale pewnego dnia to się zmieniło.

23 grudnia. Jak co roku dzień ten był niesamowicie pracowity. Ginny nigdy nie była perfekcyjną panią domu, a w takie dni jak te wszystko to potwierdzało.

Nie była pewna, o której skończyła przygotowywać ostatnią z potraw na jutrzejszą Wigilię. Jak zwykle, zabierała się do pracy za późno i potem tego żałowała. A mama zawsze jej powtarzała, by nie zostawiała niczego na ostatnią chwilę. No cóż, Molly. Święta racja.

Lily dzielnie jej pomagała w kuchni, jednak Ginny już dawno odesłała ją do łóżka. To urocze, że jest tak pomocna, lecz to wciąż dziecko.

Kobieta poczuła dziwny swąd dobiegający jej nos.

Ginny z politowaniem spojrzała na przypaloną rybę. Biedna ryba. Umarła, by być smaczną, a została tak zbezczeszczona.

Machnęła różdżką niedbale i ryba pokracznie wleciała na talerz obok.

Kobieta z piaskiem pod powiekami ruszyła w kierunku sypialni. Jedyne, o czym marzyła, to choć chwila snu. Zmęczenie uginało jej kolana.

Weszła, przecierając sennie oczy. Jakież było jej zdumienie, gdy ujrzała, że lampka wciąż się pali, a Harry siedzi wyprostowany na łóżku.

Natychmiast się rozbudziła. Zwęziła źrenice i wzięła się pod boki. Ten ruch odziedziczyła po mamie.

-Co ty robisz?

Harry wykręcał sobie palce.

-Ja, no… ekhm, czekałem na ciebie. Powinniśmy porozmawiać.

Wstał i powoli do niej podszedł. Uniosła brwi.

-Nie widzisz, że jestem zmęczona?

-Proszę cię tylko o chwilę rozmowy. To ważne.

Część jej umysłu mówiła: „Tak, poddaj się, przecież tego chcesz! CHCESZ z nim porozmawiać.”

Ale ta druga, bardziej natarczywa, powtarzała: „nie nie nie nie nie nie nie nie nie nie ni-…”

-Nie.

Harry zawahał się.

-W takim razie spójrz mi w oczy. Spójrz mi w oczy i powiedz, że mnie nienawidzisz. Wtedy... dam ci spokój.

Nawet nie próbowała; nigdy w życiu nie byłaby w stanie tego zrobić.

Więc zaczęła z nim rozmawiać.

A rozmowa ciągnęła się w nieskończoność. Chwila zmieniła się w całą noc. Ginny nie potrafiła powstrzymywać tych wszystkich łez goryczy, które tłumiła w sobie przez ostatnie tygodnie. W końcu otwarcie powiedziała, jak bardzo czuje się zraniona i zdradzona. Przerażona tym, co się dzieje. Mówiła, aż poczuła suchość w gardle, aż dostała smutnej czkawki i straciła umiejętność klecenia zdań.

A Harry… czuł się przez cały ten czas jak kretyn.

Wiedział, że źle robi, ukrywając prawdę przed Ginny. Jednak, coś mu też podpowiadało, by jej dodatkowo nie obarczać. I to właśnie ten zdradliwy głos doprowadził ich do tej rozpaczliwej sytuacji.

Harry cierpiał, widząc Ginny tak bardzo zranioną. NIGDY nie chciał doprowadzić jej do takiego stanu i nie był w stanie sobie tego wybaczyć. Wszystkie jego argumenty nagle straciły sens- więc był w stanie powiedzieć tylko, jak wielkim czuje się padalcem.

A zakończył swój wywód tymi słowami:

-Ale… Na swój zły sposób chcieliśmy dobrze. Zrozum to, proszę. Teraz już wiem, że nie powinienem tego zatajać i to już nigdy się nie powtórzy. Po prostu… popełniliśmy błąd. Ogromny błąd. Uwierz mi, że mieliśmy dobre intencje. Już zawsze będziemy wobec ciebie tylko i wyłącznie szczerzy.

Ginny otarła oczy.

-Wierzę ci.

I tak rzeczywiście było.

Tej nocy po raz pierwszy od dawna, poczuła pocałunek na swoich ustach. A coś, jakby magiczna ręka, zabrała część ciężaru z jej serca.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay