110. Przepraszam i dziękuję.

Ten rozdział dedykuję Lily Black. Każdy Twój komentarz jest niczym miód na moje serce :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Pierwszy tydzień minął zbyt szybko. Większość tego czasu James spędził na powitaniach z rodziną, opowieściach ze szkoły. Był zasypywany górą pytań, więc gdy w końcu kładł się spać, czuł tylko ulgę.

Nie zmienia to jednak faktu, że bardzo ucieszył się na widok całej swojej rodziny; zdał sobie sprawę, jak bardzo za nimi tęsknił. Oczywiście, zdążył już się kilka razy pokłócić z Alem- były to jednak drobne sprzeczki o głupoty, o których szybko zapomnieli.

Dostał też dwa listy- jeden od Arii i jeden od Mike’a. Dziewczyna opisywała, że u niej w domu jest całkiem „znośnie”-co prawda, rodzice nie wypowiedzieli do niej jeszcze ani jednego słowa. Pisała jednak, że póki dają jej jeść, nie jest tak źle. Natomiast jej siostra, Diana, była nadzwyczaj irytującym człowiekiem.

Ciągle pyta tylko o Ciebie!- pisała Aria- James to, James tamto. Wybacz, ale nawet gdy powiedziałam jej, że jesteś nieznośnym dupkiem, ona dalej się nie zraziła. Wręcz przeciwnie- to chyba jeszcze bardziej ją nakręciło!

James poczuł, że na jego policzkach wykwita potężny rumieniec.

U Mike’a sytuacja przedstawiała się trochę lepiej- cieszył się ze spotkania z rodzicami, a oni to odwzajemniali. Spędzali wspólnie czas- on, mama, tata i jego mały braciszek, którego miał okazję poznać. Męczyła go natomiast jedna rzecz:

Tu wszystko jest takie… No wiesz, niemagiczne! Lubię swój dom, ale przyzwyczaiłem się już do bycia czarodziejem. Powrót do mugolskiego stylu życia to prawdziwa tortura. Czasem mam ochotę wyjąć różdżkę i użyć choćby jednego, małego zaklęcia, by to miejsce nie było takie smutne.

Lily opowiedziała Jamesowi o Liamie. Gdy mówiła, w jej oczach tańczyły złowieszcze iskierki. Chłopiec nigdy jeszcze nie widział swojej małej siostry tak rozzłoszczonej.

-Spokojnie, Lils.- powiedział, łapiąc ją uspokajająco za ramię.- Jeśli chcesz, mogę skopać mu ten mugolski zadek.

O wilku mowa. Rodzeństwo przez okno obserwowało, jak Liam zmierza przed siebie, mijając ich dom. Kulał na jedną nogę.

-Chociaż…- kontynuował James.- Sama chyba sobie z nim poradziłaś.

Tego dnia chłopiec miał zrobić coś, czego obawiał się od dawna. Stał przed domowym gabinetem swojego ojca, w dłoniach ściskając kawałek starego pergaminu. Czuł, że musi tak zrobić- ale targały nim sprzecznie emocje. Strach, niepokój, wstyd. Na brodę Merlina. Jak trzeba, to trzeba.

Zapukał kilka razy, po czym natychmiast tego pożałował. Pergamin schował za plecami. Usłyszał:

-Proszę.

Wszedł do środku i od razu opuściła go cała odwaga. Spojrzał na uśmiechniętą twarz swojego ojca i przełknął ślinę, odpowiadając nerwowym półuśmieszkiem.

-O co chodzi?- Harry oderwał wzrok od leżących na biurku dokumentów. Spoglądał pytająco na swojego syna.

-Masz… czas?- wymamrotał James.

Błagam, nie miej go. Nie miej czasu.

-No jasne.

Oczywiście. Jego ojciec zawsze miał dla niego czas.

-Bo… ja… muszę ci coś oddać.- wypalił James, kładąc kawałek pergaminu na biurku ojca.

Mapa Huncwotów.

-Ja… przepraszam, że wziąłem ją tak bez pozwolenia.- nie patrzył na Harry’ego; nagle niesamowicie zaciekawiły go jego buty.- Po prostu… no była mi potrzebna do… wiesz czego. Mimo wszystko mi głupio. Nie powinienem był prosić o to Lily, Ala i…- nagle zrobił wielkie oczy.- Nie wiń ich za to! Oni tego nie chcieli, to ja nalegałem. To wszystko… moja wina.

Wreszcie spojrzał na twarz swojego ojca. Ale ku swojemu zdumieniu, nie ujrzał na niej gniewu. Raczej… coś w stylu… zadowolenia?

-Och, James. Już dawno się domyśliłem.

Chłopiec poczuł, że brak mu oddechu.

-Ty… wiedziałeś, że to ja ją mam?

-No jasne. Bo kto inny potrzebowałby Mapy Huncwotów i do czego? Byłem pewien, że to ty. Domyśliłem się też, że twoje rodzeństwo, Rose i Hugo także maczali w tym palce. Czekałem tylko, aż sam się przyznasz.

-Czyli nie jesteś zły?- zapytał z nadzieją chłopiec. Coś ciepłego wypełniło jego klatkę piersiową.

-Nie, już nie. Raczej zawiedziony.- całe ciepło natychmiast zniknęło.- Powinieneś był się zapytać. Ale doceniam to, że się przyznałeś.

-Przepraszam.- powiedział po raz kolejny chłopiec, naprawdę żałując. Uczucie, że zawiódł swojego ojca, przypieczętowało jego ponury humor.

-W porządku. Możesz ją zatrzymać.- Harry powrócił do pracy.

Jednak James dalej stał na swoim miejscu, zupełnie spetryfikowany, jakby ktoś rzucił na niego dobre zaklęcie.

-Naprawdę?- zapytał w końcu, wciąż niedowierzając. Powietrze niemal z niego uszło.

-Tak. Mi się już nie przyda. Natomiast tobie tak.

Może i było to głupie, ale James poczuł cisnące się do jego oczu łzy wzruszenia. Przełknął je, wraz z gulą, która uformowała się w jego gardle.

-Dziękuję, tato.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay