109. Do zobaczenia.

Ten rozdział dedykuję CzarodziejceKoral, która wciąż czaruje mnie swoimi cudownymi komentarzami :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Harry czuł niezwykłą ulgę, gdy w końcu wziął dzień wolnego. Pogoda igrała z nim, wpuszczając do jego gabinetu ciepłe promienie słoneczne, podczas gdy on sam musiał pracować. Dzisiaj jednak miał zamiar wykorzystać piękną pogodę na coś innego niż uzupełnianie raportów. Siedział na kanapie, przeglądając Proroka Codziennego. Nie skupiał się jednak na tekście przed jego oczami. Myślał nad wspólnym rozpaleniem ogniska w ogródku- jednak jego rozmyślania zostały przerwane.

Do domu wkroczył Ron, najwyraźniej zapominając o pukaniu.

-Hej, Harry!- zawołał, kierując się w stronę kuchni.- Gdzie Ginny?

-Na górze, pracuje.- odparł Harry, odkładając gazetę na stół.

-Świetnie. To znaczy…- Ron otworzył lodówkę i wyciągnął z niej kawałek kiełbasy. Wziął gryza i kontynuował z pełnymi ustami:- Nie ma co siedzieć w domu. Jest tak ciepło, że tyłek mi się poci od siedzenia na kanapie. Ginny i Hermiona zostaną z dziećmi, a my zorganizujemy sobie jakiś męski wypad. Wchodzisz w to?

Przyjaciel wrócił do salonu i opadł na fotel naprzeciwko Harry’ego, w dłoni dzierżąc ten sam kawałek kiełbasy. Czarnowłosy uniósł sceptycznie brwi.

-Męski wypad, tak?- Ron pokiwał głową.- Co masz konkretnie na myśli?

-Możemy pójść do Hogsmeade i kupić paczkę fasolek wszystkich smaków Bertiego Botta. Pamiętasz, jak Hermiona się zawsze denerwowała, gdy je jedliśmy? Dzisiaj to nie jest ważne!

Harry roześmiał się: przed oczami stanęła mu oburzona twarz Hermiony, gdy z obrzydzeniem mówiła:

-To obleśne! Przestańcie.

Propozycja Rona wydała się Harry’emu dziwnie dziecinna i absurdalna. Ich męski wypad miał polegać na jedzeniu fasolek w sekrecie przed ich żonami. Jednak… czy nie tego właśnie potrzebowali? Poczuć się jak te dzieci, które jechały pociągiem do Hogwartu?

-Dobra, niech będzie. Wchodzę w to.

Ron wstał, zadowolony.

-No i świetnie!- zawołał, po czym krzyknął głośniej:- Siostra, wychodzimy! Nie czekaj z obiadem!

Mężczyźni wyszli na zewnątrz, a na ich twarze padły pierwsze promienie słoneczne. Harry wziął głęboki wdech i z zadowoleniem stwierdził, że w powietrzu wyczuwalne jest lato.

Tego dnia bawili się świetnie; jak powiedzieli, tak zrobili. W Miodowym Królestwie kupili cały stos słodyczy, w tym kilka paczek fasolek wszystkich smaków. Przysiedli na ławce na uboczu, od czasu do czasu przyciągając zaciekawione spojrzenia. Często wybuchali śmiechem, gdy któryś z nich natrafił na jakiś obleśny smak fasolki. Potem po prostu delektowali się resztą słodyczy, a na koniec tradycyjnie zaszli na Kremowe Piwo.

Harry już nie pamiętał, kiedy ostatni raz mógł poczuć się jak dziecko- na pewno było to bardzo dawno temu. Teraz jednak zdał sobie sprawę, że niewiele się zmieniło- upodobania, poczucie humoru. Ich przyjaźń.

                                        ~*~

Egzaminy pisemne i praktyczne dobiegły końca.

Poczucie ulgi wypełniło pierś Jamesa, gdy było już po wszystkim. Nie miał pojęcia, jak tego dokonał, ale liczyło się tylko to, że tego dokonał- zdał! Wysłał listy do swojej rodziny, po czym wziął się za świętowanie.

Okazało się, że Mike, Aria, Ren, Matt, Emily i Lucy poradzili sobie równie dobrze. James jeszcze nigdy nie czuł się tak szczęśliwy.

Ostatnie dni spędzali ciesząc się piękną pogodą. Często przesiadywali na błoniach. James obserwował wtedy zamek i zastanawiał się, jak to będzie go opuścić aż na 2 miesiące. Przywiązał się do tego miejsca; do długich korytarzy, odoru eliksirów, trzaskania ognia w kominku w Pokoju Wspólnym Gryffindoru.

Tęsknił za domem i swoją rodziną. Czuł też jednocześnie ucisk w żołądku na samą myśl o tym, że będzie musiał opuścić to magiczne miejsce.

-Nie wiem, czy wrócę do domu.- oświadczyła pewno słonecznego dnia Aria, gdy siedzieli pod wielkim drzewem, chowając się przed gorącem.- Może znów pojadę do dziadków. Oni mnie przynajmniej chcą.

Ostatnie zdanie wypowiedziała z takim dojmującym smutkiem, że James aż stracił mowę. Z całego serca współczuł swojej przyjaciółce.

-Nie mów tak.- odezwał się Mike.- Przecież tego nie wiesz…

Aria posłała mu ponure spojrzenie.

-Nie kontaktowali się ze mną od czasu, gdy dowiedzieli się, że zostałam przydzielona do Gryffindoru. Gdyby chcieli, już dawno by to zrobili.

Zapadła niezręczna cisza. James mimowolnie przyznawał rację Arii, chociaż nie chciał tego robić. Chciał wierzyć, że wcale tak nie jest, że tak naprawdę rodzice na nią czekają.

Podczas uroczystości zakończenia roku Profesor McGonagall oświadczyła, że Puchar Domów wygrywa Gryffindor. Cóż to za była radość. Wszyscy Gryfoni wznieśli do góry zaciśnięte pięści w geście triumfu, rycząc ogłuszająco.

Co prawda, inne domy nie pozostały daleko w tyle. Slytherin nadrabiał sprytem, Ravenclaw inteligencją, Hufflepuff uprzejmością. Jednak to Gryfoni zdobyli Puchar Quidditcha, co dało im masę dodatkowych punktów, dzięki którym ostateczni to oni wygrali.

James, Aria i Mike także w pewien sposób się do tego przyczynili. Zdobyli punkty od McGonagall za walkę z Kishanem. Teraz cała trójka wiwatowała razem z innymi Gryfonami, będąc dumni, że mogą się nimi nazywać.

Dyrektorka podczas przemowy wspomniała o ich bohaterskim czynie. Nie zdradzała też jednak za wiele- wiedziała, że i bez tego przyjaciele ściągają na siebie zbyteczną uwagę. James był jej za to wdzięczny.

Powrót do domu minął szybko. Zbyt szybko. James po raz ostatni spoglądał na zamek, machając Hagridowi na pożegnanie, który po chwili zniknął za rogiem. Następnie skupił się na swoich przyjaciołach, z którymi miał spędzić tak niewiele czasu. To był rok pełen wrażeń i niezwykłych przygód.

Jednak to moment pożegnań był najtrudniejszy. Po prostu stali i patrzyli się na siebie nawzajem, najwyraźniej wciąż niedowierzając. Nagle Aria wyszeptała:

-To niemożliwe. Przyszli.

Spoglądała na coś, a raczej na kogoś ponad ramieniem Jamesa. Gdy ten powędrował tam wzrokiem, ujrzał dwójkę dorosłych ludzi-kobietę i mężczyznę o tak samo ciemnych włosach jak Aria. Wyglądali na lekko zniecierpliwionych. To na pewno byli jej rodzice.

-Widzisz.- powiedział Mike z uśmiechem.- Mówiłem.

Jednak Aria nie wyglądała na zadowoloną.

-Nie wiem, czy chcę z nimi jechać.

-Nie martw się. Będzie dobrze.- James złapał dziewczynę za ramię w pokrzepiającym geście.-Na pewno wszystko sobie wyjaśnicie.

Dziewczyna podeszła i uściskała chłopaka. James odwzajemnił uścisk, czując w głowie dziwną pustkę. Co powinno się mówić podczas pożegnań? Nie był w stanie wyrazić swojego żalu, więc tylko powiedział:

-Będziecie musieli mnie odwiedzić. Oboje, tak jak się umawialiśmy. I koniecznie piszcie.

A w następnej chwili Aria porwała w objęcia Mike’a, który wyglądał na niezwykle smutnego. James w tłumie ludzi zauważył swoich rodziców, którzy machali do niego radośnie. Chłopiec odwzajemnił uśmiech, na tę chwilę zapominając o nieszczęściu.

Uściskał Mike’a na pożegnanie. I dobry humor prysł jak mydlana bańka. Czuł w piersi dojmujący żal. Już za nim tęsknił. Za swoim przyjacielem. Powtarzał sobie w myślach, że to tylko dwa miesiące. Tylko… dwa miesiące. A nawet mniej. Przecież obiecali, że odwiedzą go w wakacje.

-Do zobaczenia.

Ostatni raz spojrzał na twarze swoich przyjaciół. Po czym każdy poszedł we swoją stronę.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay