99. Czy to już koniec?

FEEEERIE! Warmińsko- mazurskie pozdrawia!

A kiedy zaczynają się u Was? :D

Ten rozdział dedykuję Tonks, która czytała mojego bloga już 6 razy! Wow, jestem pod wrażeniem! Dziękuję <3333

No dobra, a teraz wczujcie się w ten poważny klimat....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Do pokoju wkroczyły 3 osoby: gospodyni i dwoje ludzi w niebieskich strojach: kobieta i mężczyzna. Ten ostatni był wysoki i barczysty, patrzył na Hugo spode łba. Jego wspólniczka natomiast była przeciwieństwem- niska i drobna, miała łagodny wyraz twarzy. Domowniczka stała z tyłu, zaciskając wargi.

Kim byli policjanci? Mama chyba coś kiedyś o nich mówiła….- myślał Hugo, jednak pomimo wszelkich wysiłków nie mógł sobie przypomnieć, czym zajmują się policjanci. Spoglądał nieufnie na mężczyznę, który powoli do niego podszedł.

-Jak się nazywasz?- rzucił oschle.

Weasley milczał.

-Chyba umiesz mówić, prawda? Jak ci na imię?- w głosie policjanta pobrzmiewało zniecierpliwienie.

-Mama zawsze powtarzała, by nie rozmawiać z nieznajomymi.

Barczysty- jak go nazwał w głowie Hugo- rzucił poirytowane spojrzenie swojej wspólniczce, która wyglądała, jakby powstrzymywała wybuch śmiechu.

-Hugo.- odezwała się gospodyni.- Powiedział mi, że nazywa się Hugo.

Chłopiec spojrzał na nią smutno. Przez chwilę naprawdę wierzył, że może jej zaufać. Sam nie wiedział czemu, ale poczuł wielkie rozczarowanie.

Barczysty uklęknął przed Hugo.

-Słuchaj, mały…- jego głos był ostry jak brzytwa, sprawiał, że chłopiec miał ochotę uciec gdzieś daleko stąd.-…nie mamy czasu na zabawy. Powiedz mi, co tutaj robisz. Może przysłali cię tu rodzice, co? Chcieli, byś coś dla nich ukradł?

Młody Weasley wytrzeszczył oczy. Nie był w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku, gdy policjant wlepiał w niego swoje groźne spojrzenie.

-Nie musisz się nas bać…-odezwała się łagodnie Drobna.- Teraz pojedziesz z nami na komisariat, tam napijesz się czekolady i z nami porozmawiasz, dobrze?

-Nie.- Hugo pokręcił głową. Jego głos nagle stał się piskliwy. Nabrał powietrza i powtórzył:- Nigdzie z wami nie jadę. Sam wrócę do domu.

-Mam dosyć!- wrzasnął Barczysty, podnosząc się gwałtownie. Zwrócił się do Drobnej:- Nie ma sensu się z nim pieprzyć, skoro nie chce gadać. Znam sposób, który zmusi go do gadania.

-Naprawdę nie sądzę, by…- Drobna nie mogła dokończyć swojej wypowiedzi, bo niebieski właśnie uniósł chłopca do góry i postawił na ziemi. Nogi lekko się pod nim ugięły.

-Pójdziesz z nami.- warknął.- Koniec zabawy w miłego policjanta.

                                                                                               ~*~

Mike’owi niemal brakło tchu, gdy wpadł do Wieży Gryffindoru. Spodziewał się, że jego przyjaciele będą już dawno w łóżkach- oni jednak siedzieli przed kominkiem, wpatrując się w żarzące się węgielki i śmiejąc z czegoś po cichu.

-Och, Mike!- zawołał radośnie James, gdy zauważył zmachanego chłopca. Uśmiech nie schodził mu z twarzy.- Jesteś! Nie spaliśmy, bo nie wiedzieliśmy, co z tobą. Już myśleliśmy, że wpadłeś w jakieś tarapaty. Wiesz, Aria pomyślała, że…

-To nie ważne!- wybuchnął Mike, uciszając Pottera. Adrenalina buzowała mu w żyłach, nie miał czasu na pogawędki.- Trzeci element!

Wyciągną go z kieszeni szaty. James i Aria nagle stali się śmiertelnie poważni.

Pierwszy element był ze starego drewna. Drugi wysadzany drogocennymi diamentami. Trzeci natomiast z metalu ostrego jak brzytwa- z palców Mike’a sączyła się ciemna krew, zdążył się już zranić. Nie zwracał jednak na to uwagi. Jego myśli były splątane i chłopiec nie potrafił rozluźnić tych węzłów.

-Ale… jak?- wykrztusiła po dłuższej chwili Aria.

-Znikający schodek.

W oczach Gryfonów pojawiło się zrozumienie.

W tej chwili zza fotela wyłonił się biały kot, na stoliku obok pojawiły się pozostałe dwa elementy, które musiały magicznie się tu przeteleportować. Aria chwyciła ten, który znalazła na drzewie- wysadzany diamentami. James ujął ten, który znalazł w Pokoju Życzeń- ze starego drewna. Mike dzierżył ten, który przed chwilą znalazł w schodku- pułapce. Cała trójka od razu wiedziała, co robić- w milczeniu podążała za białym stworzeniem.

Wiedzieli, że to już koniec ich przygody. Że tej nocy wszystko się rozstrzygnie. Krew buzowała im w żyłach, w głowach narodził się krzyk- co będzie ich czekało na końcu? Sam Kishan?

Czy powrócą żywi?

Aria chwyciła Jamesa za rękę, drugą dłonią splotła swoje palce z palcami Mike’a. Ich serca biły teraz w tym samym rytmie. Bez słów przekazywali sobie to wszystko, co chcieliby w tej chwili powiedzieć. Strach jednak zabrał im kompletnie głos, sprawił, że stracili umiejętność racjonalnego myślenia.

Wiedzieli, gdzie prowadzi ich kot-widmo. Tam, gdzie tak naprawdę dowiedzieli się, że są Wybranymi. Biblioteka. Pomyśleć, że uczniowie zbierają się tam codziennie, zupełnie nieświadomi tego, co czeka za ścianą. Ta absurdalna myśl sprawiła, że James zapragnął wybuchnąć nerwowym śmiechem.

Podeszli do regału stojącego na drugim końcu pomieszczenia pod ścianą. Rozsunął się, ukazując schody wiodące na dół. James pamiętał, że gdy pierwszy raz nimi schodził miał wrażenie, że trwa to całą wieczność. Teraz jednak zrozumiał, co to znaczy dłużąca się droga- do tego przytłaczała go myśl, że to może być już koniec.

Weź się w garść.- pomyślał.- Jesteś Gryfonem…

Zacisnął palce na dłoni przyjaciółki.

Wreszcie doszli do pomieszczenia, które tak samo jak wcześniej było oświetlone zielonymi pochodniami. Przed nimi rozciągała się ściana z trzema wcięciami w ścianie- na trzy elementy.

Podeszli bliżej, wpatrując się w nią. Za sobą usłyszeli niski, męski głos. Jakie to dziwne, że kot przemawia tylko w tym miejscu.

-To już czas. Zróbcie to teraz.

Trójka Gryfonów obróciła się powoli.

-Co nas czeka, gdy już to zrobimy?- wykrztusił James.

-On. Będzie na was czekał.

-A… zostaniesz z nami?- Aria przygryzła ze zdenerwowaniem wargę.

-Nie mogę.

Skinęli głowami i z powrotem obrócili się w stronę ściany. Jako pierwszy swój element we wgłębieniu umieścił James. W jego ślady już po chwili poszła Aria.

W chwili, gdy Mike włożył swój element, kot rozpłynął się w powietrzu niczym mgła. Pochodnie zmieniły kolor na czerwony.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay