98. Ascendio!

To rozdział ku pamięci wspaniałego Alana Rickmana. /*

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hugo zaczął się rozglądać w panice po nieznanym mu pokoju. Gdzie jest? Jak się stąd wydostać?

Spojrzał na gzyms obok kominka, ale nie ujrzał miseczki z proszkiem Fiuu. No świetnie.

Usłyszał zaspany głos kobiety:

-Co to za hałasy? Jeśli ten głupi kot znowu…

Stanęła jak wryta, nie kończąc zdania. Ubrana była w zielony szlafrok, włosy miała wysoko spięte. Na oko mogła mieć około 45 lat. Hugo czym prędzej zaczął się tłumaczyć:

-Bardzo Panią przepraszam, nie chciałem Pani obudzić! Po prostu musiałem pomylić kominki…

Jego wypowiedź brzmiała chaotycznie i niezrozumiale. Machał rękoma, przestępując nerwowo z nogi na nogi.

-Ja… Już sobie pójdę. Czy mógłbym pożyczyć trochę Proszku Fiuu?

Kobieta wytrzeszczyła oczy, patrząc na chłopca jak na wariata. Hugo zauważył, że spogląda do tyłu nerwowo.

-Jakiego proszku? Co ty pleciesz, chłopcze?

-Proszku Fiuu.- powtórzył uparcie mały Weasley.- Żeby wrócić do domu…

I wtedy w jego umyśle zaświeciła żarówka. To mugol.

Stanął jak wryty, zakrywając usta ręką. Ale czy kiedyś tata nie wspominał, że kominki mugoli są zamknięte i nie można nimi podróżować siecią Fiuu? Dlaczego więc tutaj trafił? Ktoś w Ministerstwie popełnił błąd?

Nie miał czasu o tym myśleć. Kobieta powoli ruszyła w jego stronę.

-Dobrze się czujesz? Usiądź, uspokój się.- powiedziała, sadzając chłopca na kanapie.- Przyniosę ci herbaty, a ty w tym czasie przypomnisz sobie, jak się tutaj znalazłeś, dobrze?

Chłopiec z braku większego wyboru siknął głową. Domowniczka zniknęła za rogiem, a Hugo zaczął rozglądać się desperacko po domu. Gdzie jest wyjście? Musi się stąd uwolnić, zanim stanie się coś złego. Najgorsze jednak było, że nie wiedział, gdzie jest. Mógł się przecież przenieść w dowolne miejsce w kraju.

Poczuł nowy przypływ paniki. A jeśli już nigdy nie wróci do domu? Może rodzice zostawią go na pastwę losu, za to, że użył Proszku Fiuu bez opieki? Nieraz już coś przeskrobywał, ale to był zdecydowanie największy z jego wybryków.

Do pomieszczenia wróciła kobieta. W ręku rzeczywiście trzymała kubek z herbatą. Hugo zastanawiał się, jak to możliwe, że parzenie herbaty zajęło jej aż tyle czasu.

Podała mu ciepły napój i usiadła naprzeciwko, wciąż spoglądając na niego nieufnie. Jej głos był jednak spokojny i przyjazny, jakby chciała go do czegoś namówić:

-Jak ci na imię?

-Hugo.

-No dobrze, Hugo. Możesz mi powiedzieć, co się stało? I jak się tu znalazłeś?

-Eeemmm, ja…- chłopiec zaczął sobie wykręcać palce.- Ja…

-No, dalej.- ponagliła go kobieta. Uśmiechała się, lecz jej oczy pozostały zimne.- Nie musisz się bać.

Hugo zacisnął usta. Jak wybrnąć?

-Ja… musiałem się zgubić… i… pomylić domy…

Było jasne, że domowniczka mu nie uwierzyła. Z frustracją przeczesała ręką roztrzepane włosy.

-Dlaczego jesteś taki brudny?

Młody Weasley spojrzał na swoje ubrania. Wciąż był w sadzy, której nie zdążył strzepnąć. Uśmiechnął się niepewnie i zaśmiał nerwowo:

-Bo wie Pani… To dosyć zabawna historia…

Znów się roześmiał, lecz kobieta mu nie zawtórowała. Odchrząknął, rozmyślając, jak beznadziejna jest sytuacja w której się znalazł.

Usłyszeli dzwonek do drzwi. Gospodyni zerwała się i podbiegła do drzwi, znikając w korytarzu. Chłopiec odetchnął, wylewając herbatę na dywan.

Dobiegł go przytłumiony głos mężczyzny:

-Dzień dobry, policja. Dostaliśmy wezwanie.

                                                   ~*~

Mike obudził się gwałtownie. Poczuł, jakby czyjeś macki wyciągnęły go brutalnie z objęć snu. Nie wiedział, co go zbudziło. Przez moment nie miał pojęcia, gdzie jest.

I wtedy sobie przypomniał: siedział w bibliotece, czytając książkę o Zaklęciach, którą pożyczył mu Profesor Flitwick. Zaszył się w najciemniejszym kącie, więc Pani Pince musiała go nie zauważyć, gdy zamykała bibliotekę. A on najwyraźniej przysnął.

Przetarł zaspane oczy i zapalił różdżkę. Pomyślał, że jeśli Pani Pince go zamknęła, to ma spory problem.

I wtedy zauważył przyczynę swojej nagłej pobudki.

Biały kot. Niebieskie oczy.

Przełknął ciężko ślinę, spoglądając bezradnie na zwierzę, które już ruszyło przed siebie. Drzwi biblioteki bez najmniejszego problemu uchyliły się przed nim. Mike już po chwili ruszył w ślady białego stworzenia.

Nagle kot przyspieszył. Biegł teraz tak szybko, że chłopiec także musiał bardzo przyspieszyć, by za nim nadążyć.

Gdzie mu się tak śpieszy?-pomyślał, powoli tracąc chęci. Zwierzak zaczął wspinać się po schodach z zastraszającą prędkością. Mike dzielnie się za nim piął ku górze, aż nagle poczuł, że jego noga w czymś utknęła.

Był tak zapatrzony w białe stworzenie, że zapomniał o stopniu, który trzeba omijać. Na Brodę Merlina! A James tyle razy go przed nim ostrzegał.

Gryfon spojrzał w dół na swoją stopę. Nieźle utknęła. Gdy znów podniósł wzrok, kota już nie było.

Świetnie.- pomyślał.- Zostawił mnie z tym samego.

W następnej chwili do jego umysłu zaczęła wdzierać się panika. A co jeśli jakiś nauczyciel go znajdzie? Z TEGO się już nie wytłumaczy.

W głowie przewertował listę zaklęć, które zna. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, jak mało wie. Ale przecież jest na pierwszym roku!

Chwila… Ta książka, którą pożyczył mu Flitwick… Wciąż ją trzyma pod pachą!

Zaczął chaotycznie przewracać strony. Coś musi tutaj być!

Ascendio- odrzuca rzucającego zaklęcie w górę.

Pokiwał głową sam do siebie- to mogłoby się udać.

-Ascendio…- wyszeptał, zaciskając oczy i przygotowując się na lot.

Nic.

-Ascendio.- powiedział nieco głośniej. Wciąż zero rezultatów.

-Ascendio!- zawołał na tyle głośno, na ile pozwalała mu ta beznadziejna sytuacja. Udało się! Poczuł, że unosi się w powietrzu, a następnie upada na twarde schody, staczając się na dół. Potarł miejsce, w które się uderzył. Co za ból! A do tego narobił jeszcze nie lada hałasu.

I wtedy zauważył, że coś obok niego leży.

TO COŚ musiało zostać wyrzucone do góry razem z nim.

TO COŚ musiało być ukryte w tym przeklętym schodku.

TO COŚ to ostatni element.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay