97. Raz, dwa, trzy.

Ten rozdział dedykuję Hermionie R. Bardzo dziękuję, za Twój ostatni komentarz. Jesteś dla mnie zbyt miła <3 :) Mam nadzieję, że zostaniesz tutaj dłużej :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

-Odpuść, Lils. Nie psuj sobie humoru.- Rose poklepała swoją kuzynkę po ramieniu.

Dziewczynka odrzuciła do tyłu rude włosy i wymamrotała ze złością:

-Nie chce mi dać spokoju. Ciągle mi dokucza, a ja nie mogę nawet się odegrać…

-Po prostu Liam ci zazdrości.- stwierdził Al, wzruszając ramionami.- Bo jesteś ładniejsza, mądrzejsza i fajniejsza od niego stokroć razy.

-A tak poza tym…- dodał Hugo.- …gdy pójdziesz do Hogwartu uwolnisz się od niego raz na zawsze.

Lily uśmiechnęła się lekko, ale nie wyglądała na przekonaną. Widząc to, Al objął swoją młodszą siostrę i chcąc rozładować napięcie, zawołał wesoło:

-Dosyć tego użalania się nad sobą! Trzeba coś ze sobą zrobić.  Dobra, chowajcie się.- zamknął oczy.- Raz… dwa… trzy…

Lily szybko wyśliznęła się z uścisku brata i wybiegła z pokoju, idąc w ślady Hugo i Rose.

Przez chwilę ich radosne krzyki i śmiechy niosły się przez korytarz. Zaraz jednak się opamiętali. Ginny i Harry już spali.

Była to jedna z tych nocy, gdy spotykali się w jednym z domów- Potterów lub Weasley’ów. W takie wieczory nie spali zbyt wiele, głównie wymyślali kolejne to zabawy.

Rose schowała się za długą fioletową kotarą zwisającą z okna, Lily natomiast wbiegła do gabinetu swojego ojca i wczołgała się pod jego biurko. Hugo nie miał pojęcia, gdzie może znaleźć odpowiednią kryjówkę.

Szafa? Nie, domyśli się. Skrzynia na zabawki w pokoju Lily? Nie, nie zmieszczę się…

Chłopiec w panice wbiegł do salonu. Czemu nie ma tu żadnej dobrej kryjówki? Zaczął się rozglądać z desperacją wymalowaną na twarzy. I wtedy to zauważył.

Kominek i gzyms, na którym stoi miseczka z proszkiem Fiuu.

Nie myślał zbyt długo. Co prawda, nigdy nie podróżował sam w ten sposób. Ale co złego może się stać? Wystarczy tylko rzucić garść proszku i po sprawie…

Nie zdając sobie sprawę z konsekwencji, które mogły go czekać, jak pomyślał, tak zrobił. Już po chwili sięgnął do miski stojącej na gzymsie.

Wrzucił odpowiednią ilość proszku Fiuu, a następnie wszedł w szmaragdowe płomienie. Efekt był następujący- od razu poczuł, że sadza wypełnia jego usta, oczy, nos.

-N…N-noraa….- zdołał wymamrotać. Już po chwili stracił sprzed oczu pokój w domu Potterów.

Tysiące obrazów przewinęło mu się przed oczami. Gdy w końcu dotarł na miejsce, odetchnął z ulgą. Przez kilka minut krztusił się sadzą, strzepując ją z ubrań. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że wcale nie jest w Norze.

To był jakiś inny dom.

                                                                                        ~*~

Tego dnia lekcja Transmutacji nie była niczym strasznym. Profesor McGonagall nie miała wyboru, więc przesunęła sprawdzian na inny dzień. Jednak Gryfoni przygotowali się na to.

James poprosił Victorie o pomoc. Sam nie wiedział, czemu wcześniej o tym nie pomyślał. Teraz zdawało mu się to takie oczywiste.

Dziewczyna szczegółowo objaśniła mu, jak zamienić monetę w guzik. Chłopiec długo bezskuteczne próbował odwzorować czyny swojej kuzynki. Wściekał się i był blisko płaczu. Gdy jednak w końcu mu się to udało, był z siebie dumny jak paw. Victorie wybuchła śmiechem, gdy pobiegł do reszty Gryfonów, by przekazać im swoją wiedzę. W ostatniej jednak chwili zatrzymał się, uśmiechnął szeroko i rzucił przez ramię:

-Dziękuję.

Victorie wstała i chyba chciała coś odpowiedzieć, ale w tej chwili od tyłu zaszedł ją Teddy. Przybrał jaskrawo zielony odcień włosów, co świadczyło o jego niecnych planach. Chwycił dziewczynę w pasie i przyciągnął bliżej do siebie. James w panice odwrócił wzrok obawiając się, że zaczną się całować, ale po chwili znów na nich spojrzał, gdy usłyszał zaskoczony pisk dziewczyny.  Teddy łaskotał ją bezlitośnie. Victorie jednak dzielnie mu się wymknęła, opadła na sofę i zabrała z niej poduszkę. Łobuzersko trzepnęła nią chłopaka w głowę. Takie zachowanie nie pasowało do prefektów, jednak oni nigdy nie byli przykładnymi uczniami. Teddy chwycił w dłonie drugą poduszkę i odwdzięczył się tym samym, lecz zrobił to bardzo słabo, jakby w ogóle się do tego nie przykładał, podczas gdy jego przeciwniczka nie szczędziła sił. James, jak to przystało na 11- letniego chłopca, nie rozumiał zachowania swojego starszego kolegi.

Odwrócił z przestrachem głowę. Teraz naprawdę się całowali.

Podbiegł do swoich rówieśników, by zagrzać ich do pracy.

Teraz, gdy siedział w Sali Transmutacji czuł zaskakującą pewność siebie. Tak świetnie przygotowany na lekcję nie był już dawno temu.

-Dzisiaj odbędzie się wcześnie zapowiedziany sprawdzian.- oznajmiła Profesor McGonagall. Zawahała się, po czym dodała:- Przepraszam za to, że użyłam Veritaserum. Musicie mnie zrozumieć: takie sytuacje nie mogą mieć miejsca w tej szkole. Obiecuję wam jednak, że to było ostatni raz.

Dopiero teraz James ujrzał, jak wielkie zmęczenie i desperacja maluje się na twarzy dyrektorki. Domyślał się, że związane to było ze sprawą Kishana. Na pewno martwi się o swoich uczniów, a także i pracowników.

-Wciąż nie znalazłam sprawcy tych czynów. Gdy się dowiem, was zawiadomię jako pierwszych. Tak więc: zaczynajmy. Kto pierwszy?

Cisza. McGonagall wodziła po nich wzrokiem i zatrzymała się na twarzy Mike’a, który jakby skurczył się w sobie.

-Montgomery, może ty?

James niemal słyszał, jak jego przyjaciel krzyczy w duchu. Co prawda, gdy razem ćwiczyli, szło mu świetnie, ale przecież stres robi swoje. A Mike należał do typu ludzi, którzy łatwo popadali w panikę.

Chłopiec przełknął ślinę, wbijając wzrok w swoją monetę.

-Montgomery? Wszystko w porządku?

Gryfon ledwie zauważalnie skinął głową. Rozdygotaną ręką wyciągnął różdżkę, mierząc nią w sykla, który lśnił, oczekując na przemianę.

James całym sobą pragnął jakoś wesprzeć swojego przyjaciela. Nie miał jednak pojęcia, jak ma to zrobić. Przecież to nie jego wina. On jest naprawdę świetnym człowiekiem, ale bardzo nieśmiałym.

Po chwili młody Potter stuknął go swoją stopą w jego stopę. Miał nadzieję, że Mike zrozumie jego gest wsparcia. Zrozumiał.

Chłopiec wymamrotał zaklęcie, a moneta przed jego nosem zmieniła się w guzik.

-No, Montgomery. Nie mogłeś tak od razu?- Profesor McGonagall z uznaniem kiwała głową.- Powyżej Oczekiwań.

Mike wypuścił z siebie powietrze, które do tej pory musiał wstrzymywać. Natychmiast uleciało z niego cała napięcie. Aria szepnęła:

-Brawo, Mike!

James natomiast nie był tak dyskretny. Poklepał przyjaciela po plecach, wołając:

-Ale super! Ten głupi sykl nie miał z tobą szans!

-No, Potter. W takim razie teraz ty zaprezentuj nam swoją umiejętność  zamiany „głupich” sykli w guziki.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay