91. Powrót.

Ten rozdział dedykuję Kasi Granger. Twoje komentarze są naprawdę pocieszające, dziękuję <3
Przepraszam za takie dziwne odstępy w perspektywie Hogwartowej. Nie wiem o co chodzi, może mój laptop zwariował.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Harry niespokojnie biegał z jednego kąta domu do drugiego. Niezgrabnie machał różdżką mając nadzieję, że to wystarczy.

Dzisiaj wracała Ginny. Był przerażony.

Ostatni tydzień był prawdziwą udręką. Do tej pory był przekonany, że to James jest największym rozrabiaką. I to prawda. Lily i Al to z reguły spokojne dzieci, ale gdy wymyślą sobie jakąś zabawę, to strach się bać. A Harry przekonał się o tym na własnej skórze.

Nie potrafił aż tak dobrze wykonywać zaklęć gospodarczych, więc teraz dopadała go coraz większa panika. Ginny będzie tu już niedługo.

Był dozgonnie wdzięczny Molly, która przez przerwy wpadała, by mu pomóc: to w przygotowywaniu obiadów, to w sprzątaniu. Hermiona też czasem się pojawiała, ale miała ograniczony czas ze względu na swoje własne dzieci. A Ron jako gosposia domowa okazał się jeszcze większą porażką niż Harry.

Mężczyzna chciał zrobić dobre wrażenie na swojej żonie, która wracała z delegacji. Nie chciał, by wiedziała, że miał jakiekolwiek problemy. Nie to, że byłaby zła, to jeszcze dopadłyby ją wyrzuty sumienia, że zostawiła ich na pastwę losu.

To było jak wyścig z czasem. Nerwowe drganie ręki, przyspieszone bicie serca, nierówny oddech.

Nawet Al i Lily byli dzisiaj wyjątkowo pokorni.

Ostatnie poprawki. Wszystko jest już gotowe.

Chyba…

Dzieci czaiły się za rogiem, także oczekując na mamę i na jej werdykt. Usłyszeli stukot jej obcasów na schodach. Na Brodę Merlina, już tu jest! Drzwi się otworzyły i w progu stanęła Ginny. Harry natychmiast przechwycił jej wzrok. Okropnie za nią tęsknił.

-Mama!- pisnęła Lily i natychmiast podbiegła do rudowłosej, Al poszedł w jej ślady.

-Uważajcie, bo mnie przewrócicie…- zaśmiała się Ginny, lekko się chwiejąc.

-Jak było?

-Wszystko nam opowiedz!- dzieci przekrzykiwały się nawzajem. Lily podążyła za wzrokiem swojej mamy. Ona i tata patrzyli na siebie. To jasne, że chcieli zostać sami.

Dziewczynka znacząco szturchnęła swojego brata. Chłopcy kompletnie nie mają wyczucia w tych sprawach.

Powoli się wycofała, ciągnąc za rękę Ala. Gdy tylko zniknęli za rogiem ich rodzice wybuchli śmiechem. To wyglądało wręcz komicznie.

Harry już bez chwili wahania podszedł do swojej żony i natychmiast ją przytulił.

-Jestem pod wrażeniem.- wymamrotała Ginny, tuląc się do jego piersi.- Bałam się, że zastanę dom w płomieniach.

Harry roześmiał się nerwowo. W głowie odnotował, że prawie do tego doszło.

-Tęskniłem.- wyznał, zmieniając sprytnie temat.

-Ja też.

Mężczyzna musiał czekać cały tydzień, by znów poczuć smak jej warg. To było niczym prawdziwa katorga. Teraz nareszcie ugasił swe pragnienie.

                                        ~*~

Ten dzień był naprawdę szczęśliwy. Gryffindor zdobył Puchar Domów.

Slytherin dzielnie walczył, ale ostatecznie to Teddy złapał znicza, nie szukający Ślizgonów.

 W Pokoju Wspólnym Gryffindoru trwała impreza z tej okazji.

Ktoś podkradł trochę jedzenia z kuchni, starsi uczniowie sięgali po kolejne butelki Kremowego Piwa.

Rozradowany tłum krzyczał imiona zawodników, wznosząc ich różnymi zaklęciami do góry.

 Puchar przechodził z rąk do rąk, każdy chciał go chociaż dotknąć.

 James postanowił, że od razu napisze do rodziców. Na pewno będą szczęśliwi. I dumni z Teddy’ego.

-Utarliśmy nosa tym głupim Ślizgonom!

-A widzieliście minę ich trenera?! Wyglądał, jakby miał roztrzaskać swoją miotłę!

-Może zamiast tego roztrzaskał komuś czaszkę…?

Kolejna salwa śmiechu. Zabawa trwa najlepsze, ktoś całuje się oddalony od grupy.

Te szczęśliwe chwile pomogły choć na chwilę zapomnieć Jamesowi, Arii i Mike’owi o ich misji i

 o tym, czego się dowiedzieli. 

Teraz z wypiekami na twarzy dołączyli się do wspólnego wiwatu, wymachując szaleńczo 

szalikiem w barwach Gryffindoru.

Gwen White, kapitanka, była przez wszystkich przytulana, zewsząd dobiegały ją słowa uznania. 

James także miał się przyłączyć do grupowego uwielbienia, gdy do Pokoju wpadła profesor 

McGonagall.

-Jest już cisza nocna!- zawołała.- Także cieszę się z sukcesu Gryffindoru, ale już wystarczająco się 

naświętowaliście. Pora spać!

Jednym ruchem różdżki zgasiła wszystkie świece. Gryfoni jęknęli przeciągle, a nauczycielka

 zawróciła, by przejść przez obraz w ścianie. Gdy tylko zniknęła w powietrzu zaczęły unosił się 

malutkie płomyki, które kolejno podpalały świece. Impreza wciąż trwała w najlepsze, nawet prefekci 

nie wracali na nic uwagi.

James zaśmiał się cicho, uradowany takim obrotem sytuacji. Spojrzał z entuzjazmem na swoich 

przyjaciół, którzy byli równie rozpromienieni.

-Profesor McGonagall się wścieknie, gdy się dowie.- roześmiał się Mike.

-I co z tego? Widać, że ona także się cieszy!- Aria tego dnia nie rozstawała się z uśmiechem na 

twarzy.

-Ciekawe, czy ona umie grać w quidditcha…- zastanowił się James.

-Nie sądzę.- zaczęła Aria.- Przecież…

Złapała się gwałtownie za nadgarstek, urywając w połowie zdania. James i Mike wymienili 

przerażone spojrzenia, pomagając swojej przyjaciółce przyjąć prostą postawę.

Kolejny atak.

Na kogo padło tym razem…?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay