89. "To wariactwo...".

Ten rozdział dedykuję Adzedb (Agadb, mam nadzieję, że dobrze odmieniłam :) )

Dziękuję, że brnęłaś przez te wszystkie rozdziały aż do samego końca.

Dziękuję, że w ogóle ktoś to czyta. <3

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ginny obudziła się, sennie przecierając oczy. Jednym żwawym ruchem wyłączyła budzik. Niewiele myśląc wstała i pomaszerowała do łazienki. Trzeci dzień delegacji.

Gdy była już gotowa wyszła na korytarz z zamiarem udania się do jadalni. Wtedy jednak to ujrzała.

Wszędzie, dosłownie wszędzie- na drzwiach pokoi, ścianach korytarzy, a nawet na suficie!- poprzyklejane były kompromitujące zdjęcia Rity Skeeter. Ginny z trudem powstrzymywała śmiech. Ruszyła na śniadanie, czując na sobie oskarżycielki wzrok kobiet ze zdjęć.

Gdy tylko przekroczyła próg zauważyła, że radosny humor udzielał się wszystkim. Zewsząd dobiegały śmiechy i poszeptywania. Ginny czuła się jak niesiona na skrzydłach, gdy dosiadła się do stolika, przy którym siedziała Allie.

-Jesteś genialna.- powiedziała do swojej przyjaciółki.

-To jeszcze nie koniec.- złotowłosa wyszczerzyła zęby. Ginny uniosła brwi pytająco, nie zdołała nic wyczytać w twarzy Puchonki.

Skeeter nie pojawiła się na śniadaniu. Pani Potter zrobiło się jej nawet trochę żal- szybko jednak przypomniała sobie o nieczystych zagrywkach dziennikarki. Ma, na co zasłużyła.

Tego dnia obu kobietom uśmiech nie schodził z twarzy, pracowało się nawet trochę lepiej. Tak więc, gdy Ginny kładła się spać tego wieczoru w ogóle nie była zmęczona.

                                    ~*~

Biblioteka, późno w nocy. Mike pochylał się nad jakąś opasłą książką.

On, Aria i James postanowili, że każdej nocy jedno z nich będzie pełnić „wartę” w bibliotece. Musieli się dowiedzieć, czym tak naprawdę jest Kishan.

Uczy mu się lepiły, a w głowie kołatała się tylko jedna myśl: „mam brata”.

Był podekscytowany. Chciał go poznać. Czy też będzie czarodziejem?

Domyślał się, że to mało prawdopodobne. Przecież jego rodzice to mugole. Nadal nie miał pojęcia, jakim cudem się tu znalazł.

Pamiętał to, jakby to było wczoraj. Siedział spokojnie na łóżku, przeglądając swoje nowe podręczniki. Miał iść do mugolskiej szkoły.

Wtedy usłyszał zdumiony głos swojej mamy:

-Mike?! Coś do ciebie!

Był równie zdziwiony. Kto mógł do niego wysyłać listy? Mimo wszystko szybko zszedł na dół, jego ciekawość kazała gnać mu do przodu.

Tata niepewnie podał mu list. Mike dokładnie mu się przyjrzał. Zielonym atramentem wypisano jego adres- co go dziwiło, niezwykle dokładny.

Pan M. Montgomery

Mała sypialnia

Kingsway

Londyn

Lekko go to przeraziło. Jego uwagę przykuła pieczęć. Była bordowa z czymś w rodzaju herbu- lew, wąż, kruk i borsuk. Nie miał pojęcia, co może to oznaczać. Szybko jednak otworzył kopertę i przeczytał jej zawartość.

                                      HOGWART

                                         SZKOŁA

                       MAGII I CZARODZIEJSTWA

                     Dyrektor: Minerwa McGonagalll

       Szanowny Panie Montgomery,

      Mamy przyjemność poinformować Pana, że został Pan przyjęty do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia.

      Rok szkolny rozpoczyna się 1 września.

      Z wyrazami szacunku.

                                                Minerwa McGonagall

                                                          Dyrektor

Przeczytał list kilka razy, wciąż nie wierząc własnym oczom. Ktoś sobie robi z niego żarty, to jasne.

Rodzice spoglądali na niego zniecierpliwieni.

-Mike? O co chodzi?- głos matki wyrwał go z zamyślenia. Podał jej list, wciąż rozmyślając o nim intensywnie.

-To niedorzeczne!- zagrzmiał jego ojciec.- To na pewno jakieś żarty!

Tak, jego tata miał rację. Przecież to tylko jakieś głupie żarty. Lub pomyłka. Żart lub pomyłka, żart lub pomyłka…

-No nie wiem…-jego mama się zawahała.- To wygląda realistycznie.

Cisza. Cisza napierająca zewsząd, dusząca i zaciskająca swe palce wokół jego płuc. Mike czuł, że nie może oddychać. Milczenie jeszcze nigdy nie przyprawiało go o ból głowy.

Trzęsącymi się rękoma jeszcze raz sięgnął do koperty.

-Tu jest spis książek.- powiedział słabym głosem. Jego tata natychmiast przechwycił kartkę.

-Tu jest podany adres…-wymamrotał w zamyśleniu. Marszczył czoło, jak zawsze, gdy nad czymś intensywnie rozmyślał.- To w Londynie. Ulica… Pokątna? Takiej nie ma, prawda, Lauro?

-Nie jestem tego pewna. Może…

Mike znał już odpowiedź. Jasne, że nie ma takiej ulicy. Desperacja i strach powoli zacieśniały swój uścisk. A jeśli to nie pomyłka? Jeśli naprawdę jest czarodziejem?

Nie, to wariactwo.

Ale mimo wszystko jest teraz tutaj, w bibliotece Hogwartu, a w kieszeni gniecie go różdżka. I wie, że to dopiero początek.

I nagle z rozmyślań wyrwało go to jedno słowo, które widniało na pergaminie w jego opasłej księdze. Czy to właśnie to, czego szukał?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com