92. Rozmowa.

Ten rozdział dedykuję Koko Wariatce. Oby więcej takich komentarzy jak Twoich!

P.S. Na asku zostałam poproszona o dodanie spisu treści, więc oczywiście to zrobiłam. Pamiętajcie, że jestem otwarta na Wasze sugestie :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

To był naprawdę piękny wieczór.

Jak na tę porę roku było naprawdę ciepło. A nawet jeśli tak nie było, to im to nie przeszkadzało. Przepełniała ich wewnętrzna radość ściśle związana ze wspólnym spędzaniem czasu. To ogrzewało ich od środka.

Poza tym rozpalili ognisko. Usadowili się obok niego i grzali sobie dłonie. Wbijali wzrok w żarzący się ogień, a po ich twarzach błąkał się lekki uśmiech.

Gwiazdy świeciło mocno, całe niebo było nimi upstrzone. Potterowie mieli wrażenie, że nad nimi czuwają.

Dzieci poszły już spać, więc wreszcie mieli czas dla siebie. Harry niemal pokładał się ze śmiechu, gdy jego żona opowiadała mu o AG.

-Gdy tylko przeczytałem ten artykuł już myślałem, że macie z tym coś wspólnego.- wydusił.

-To było coś wspaniałego. Skeeter nie może się dowiedzieć, że to Allie. Miałaby wtedy spory problem.

Harry wbrew własnej woli zaczął rozmyślać o tym jak okropna byłaby zemsta Rity. Wzdrygnął się na samą tą myśl.

Ryzykowały bardzo dużo. To było czyste szaleństwo.

-Dziękuję.- powiedział mężczyzna po chwili ciszy.

-Za co?- zapytała z rozkojarzeniem Ginny.

-Wiem, że robiąc to wszystko nie myślałaś tylko o sobie. Myślałaś o Allie, Ronie, Hermionie i reszcie tych niewinnych ludzi, którzy zostali zaatakowani przez Skeeter. I o mnie. Dziękuję.

Kobieta mimowolnie się zarumieniła. Zbeształa się za to w myślach.

-Nie ma sprawy. Kocham cię, wiesz?

Harry z rozbawieniem przewrócił oczami. Jak zawsze w takich chwilach, puls mu lekko przyspieszył.

-Wiem. Ja ciebie też.

Uśmiech nie schodził mu z ust już do końca wieczora. Ciepłe wargi jego żony tylko to przypieczętowały.

Ogień radośnie trzaskał, oświetlając ich złączone sylwetki.

                           ~*~

Już dawno po szkole chodziły plotki, że kolejną ofiarą Kishana będzie Puchon.

Nikt jednak nie sądził, że to będzie TEN Puchon.

Profesor Harris, nauczyciel Obrony Przed Czarną Magią, a jednocześnie opiekun domu Hufflepuffu został zaatakowany. Znalazła go Profesor McGonagall, która akurat wracała z wieży Gryffindoru.

Profesor Harris był powszechnie lubianym nauczycielem, więc wielu uczniów poszło go odwiedzić, gdy tylko się obudził. James, Aria i Mike także chcieli to zrobić, ale wiedzieli, że teraz nie mieliby szans z nim porozmawiać. Zbyt dużo ludzi kręci się obok niego.

Obmyślili jednak plan: przeczekali, aż wszyscy uczniowie pójdą już spać. Po cichutku wymknęli się z wieży Gryffindoru, po czym od razu wybrali się do gabinetu nauczyciela.

Zapukali trochę niepewnie, w myślach zaklinając, by jeszcze nie spał. Po chwili drzwi się otworzyły; stanął w nich ten sam mężczyzna, którego znali, ale w znacznie gorszej formie. Włosy miał poczochrane, oczy straciły swój blask. Był trupioblady i wyraźnie zmęczony życiem.

Ale mimo wszystko uśmiechnął się na ich widok.

-Nie powinniście już spać?- zapytał z nutą żartobliwej nagany w głosie.

-Może…

Harris roześmiał się i wpuścił ich do środka.

-Jak się pan czuje?- zapytał Mike, rozglądając się z zaciekawieniem po środku.

Gabinet sprawiał wrażenie nieskazitelnego; książki na półkach były równo poustawiane, obrazy na ścianach wisiały nienaturalnie prosto. Jednak było coś, co mogło zdradzać jego ostatnie nerwowe ruchy: kartki porozrzucane gdzieniegdzie po podłodze, rozlana kawa powoli sącząca się z białego kubka.

Profesor czym prędzej wyciągnął różdżkę, by sprzątnąć cały bałagan, jednak zaklęcie nie zadziałało. Nauczyciel westchnął, przetarł twarz wierzchem dłoni i wymusił uśmiech.

-Bywało lepiej. Potrzebuję trochę snu.

-Przepraszamy, że tak pana nachodzimy. Ale naprawdę musimy coś profesorowi powiedzieć.- zapewnił James.

Harris oparł się o biurko.

-Słucham więc.

Teraz głos zabrała Aria:

-Ja też zostałam zaatakowana przez Kishana. I też mam na nadgarstku bliznę.- Złapała się w tamto miejsce, natomiast Harris odruchowo obciągnął rękaw szaty.- Musi pan coś wiedzieć. Blizna mnie boli, gdy ktoś inny zostaje zaatakowany. Czasem budzę się w dziwnych miejscach, jakby wyrwana z transu. I zazwyczaj ściskam wtedy w dłoni różdżkę, z ukrycia kierując ją w stronę nauczycieli. Na podstawie tych zdarzeń i legendy myślimy… myślimy, że…

-Kishan chce stworzyć małą armię, by zgładzić profesorów i przejąć Hogwart.- dokończył dzielnie Mike.

Przez chwilę panowała niezręczna cisza. Harris ich nie wyśmiał, co James bardzo docenił. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak absurdalnie to brzmi. W końcu profesor się odezwał:

-To kompletne szaleństwo.

-Wiemy.

-Ale przecież… Kishan już nie żyje.

-Ale wciąż tu jest. I atakuje.

James naprawdę chciałby mu wszystko opowiedzieć: o tym, że Aria widziała Kishana w Zakazanym Lesie, że dowiedzieli się na podstawie książek, że jest on demonem oraz o tym, że są wybranymi i mają już dwa elementy.

Ale wiedział, że nie może.

-Czy inni też mają takie ataki, zaniki pamięci?

-Nie wiemy.

-Aria, nie pytałaś się Lucy? Przecież mieszkacie razem w dormitorium.

Dziewczynka pokręciła głową.

-Nie dogaduję się najlepiej z dziewczynami…- wymamrotała, a James i Mike wymienili zaciekawione spojrzenia. Nigdy im o tym nie opowiadała.

-Myślę, że to wszystko mało prawdopodobne. Ale tego nie wykluczam.- przyznał Harris.- Muszę się nad tym zastanowić. A teraz zmykajcie, zanim ktoś was przyłapie.

Cała trójka skinęła pokornie głowami i wyszła z gabinetu, po cichu udając się z powrotem do wieży Gryffindoru. Bez słowa ruszyli do swoich dormitorium.

Na Jamesa czekał krótki liścik.

                      To już prawie koniec tej przygody,

             Już niedługo Kishan zostanie unicestwiony.

                  Ostatni element kryje się niedaleko,

                   Stąpasz po nim codziennie, kolego.
Wystarczy głowa na karku, by odkryć gdzie go ukryto,

                     I zapewnić, by nikogo nie zabito.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay