93. Niesiony na skrzydłach.

Ten rozdział dedykuję Rose Weasley. Chciałaś Rose, więc masz :)
P.S. Tak z ciekawości- którą perspektywę wolicie? Tą Hogwartową, czy nie-Hogwartową? Dajcie znać w komentarzach :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Rose była w swoim pokoju na piętrze. Upewniła się, że zamknęła drzwi na klucz. Wiedziała, że w razie potrzeby wystarczy jedno zaklęcie rodziców, by zamek wyleciał w powietrze, ale miała nadzieję, że postanowią dać jej trochę prywatności.

Nie było nic złego w tym, co robiła. Słyszała jednak głos swojej mamy w głowie : „Rose! To niebezpieczne! Nigdy więcej tego nie rób!”.

Ale co mogliby jej zrobić oprócz tego? Założyć kraty w oknach?

Nie, przecież to do nich nie pasowało.

Zdawało jej się, że w oknie domu obok zobaczyła błysk rudych włosów. Natychmiast otwarła okiennice, a jej kuzynka Lily zrobiła to samo. Już po chwili widziała jej 8-letnią twarz.

2 lata różnicy w wieku nie stanowiły dla nich absolutnie żadnych barier. Świetnie się rozumiały i lubiły razem spędzać czas.

Często fantazjowały o Hogwarcie. Lily nieskrycie wyrażała swą zazdrość, że Rose trafi tam już za niecały rok. Czasem nawet nieudolnie ćwiczyły zaklęcie swymi zabawkowymi różdżkami, chociaż zdawały sobie sprawę, że to kompletnie nie ma sensu.

Spędziły już wiele godzin, siedząc na parapetach swych okien i rozmawiając. Domy znajdowały się na tyle blisko siebie, że wcale nie musiały krzyczeć, chociaż swobodna pogawędka także nie wchodziła w grę. Czasem, gdy było już bardzo późno, po prostu patrzyły w gwiazdy, bo wiedziały, że ich nienaturalnie podniesione głosy mogłyby obudzić resztę rodziny. Innym razem po prostu wysyłały sobie wiadomości za pośrednictwem sów.

I tak właśnie było tym razem. Niebo było zasnute jasnymi gwiazdami. Księżyc spoglądał na nie z góry, odbijając światło, które padło na uśmiechnięte twarze dziewczynek.

Lily wyciągnęła kawałek pergaminu i coś na nim napisała. Przywołała Fuksję jednym skinieniem ręki i wręczyła sówce list. Odległość była tak bliska, że nawet nie musiała przywiązywać go do jej nóżki. Zwierzę po prostu trzymało go w dziobie.

Fuksja przysiadła na parapecie Rose. Dziewczynka poklepała sówkę po głowie i sięgnęła po liścik.

„Moich rodziców nie ma w domu. Jak myślisz, co robią?”

Rosie przewróciła z rozbawieniem oczami. Jak Lily mogła się tego nie domyślać?

„To jasne! Wybrali się na potajemną randkę, moi rodzice też tak robią!”

Fuksja wróciła do pokoju swojej właścicielki. Dziewczynka przeczytała list i uśmiechnęła się pod nosem.

Szybko wyskrobała coś na tym samym kawałku pergaminu.

„No tak, pewnie są w ogrodzie. Nie zostawiliby nas samych. Morze powinnam zobaczyć co robią?”

Rose automatycznie zauważyła błąd ortograficzny, który popełniła Lily. Zawsze ją poprawiała.

Poczuła na skórze zimny wiatr. Wzdrygnęła się lekko i sięgnęła po swoją ciepłą bluzę. Żałowała, że nie może jej przywołać, tak jak robili to jej rodzice.

„Pisze się „może”, a nie „morze”. Daj spokój, pod żadnym pozorem tego nie rób! Pewnie by się zezłościli. A tak poza tym, pewnie się całują.”

Lily lekko się skrzywiła, przeczytawszy list

„Fuj! Tylko raz widziałam jak to robią, przyłapałam ich w kuchni. Z początku myślałam, że zjadają sobie tważe!”

Rose roześmiała się, zatykając buzię. Nikt nie może ich usłyszeć. Czuła się, jakby robiła coś naprawdę złego, zakazanego, co tylko jeszcze bardziej ją podnieciło.

„ Nie „tważe”, tylko „twarze”! Przestań, nie rozmawiajmy o tym… Powiedz mi lepiej, co słychać u Jamesa.”

                                     ~*~

Pokój Życzeń zawsze zmieniał się dla nich w to samo- wyłożony był poduszkami, z małym stolikiem na końcu i regałem, po brzegi wypełnionym książkami. Oni jednak siadali na podłodze, na miękkiej pierzynie. Zazwyczaj przychodzili tu by się uczyć, często jednak kończyło się to na pogaduszkach. Podobało im się to, że pomimo ciszy nocnej nikt nie zwróci im uwagi, bo też nikt nie wiedział, że tutaj są.

Teddy nie krył tego, że lubi Victorie. Była jego najlepszą przyjaciółką, dogadywał się z nią znacznie lepiej niż ze wszystkimi chłopakami ze swojego dormitorium. Dzielił ich tylko rok różnicy- Victorie miała 15 lat, a Teddy 16.  Znali się od dziecka, co tylko dodawało skrzydeł ich przyjaźni. Czuli się przy sobie tak swobodnie, mogli porozmawiać o wszystkim…

Jednak od jakiegoś czasu Teddy czuł coś więcej. Miał wrażenie, że czas się zatrzymuje, gdy jest z Victorie. Zwracał uwagę na dosłownie każdy szczegół: to, jak przeczesuje dłonią włosy, jak ślicznie marszczy nos, gdy się śmieje.

Ale bał się jej tego powiedzieć. Wiedział, że źle by się to skończyło dla ich przyjaźni. Miał nadzieję, że to po prostu z czasem zniknie.

Ale nie znikało.

Teraz pochylał się nad wypracowaniem z Transmutacji. Było już po północy, oczy lepiły mu się od zmęczenia. Jego włosy przybrały czarny kolor, co oznaczało tylko jedno: był przygnębiony, znudzony i pragnął snu.

Poczuł, że coś ukuło go w ramię. Podniósł zdezorientowany wzrok znad wypracowania i zobaczył Victorie, która pochylała się w jego stronę, z rozbawieniem przygryzając wargę.

Włosy Teddy’ego natychmiast przybrały jasnobłękitny kolor.

-Mam już tego dość.- powiedziała unosząc swoją pracę domową z Zielarstwa.- Jestem zbyt zmęczona, by myśleć. Poróbmy coś innego.

Chłopak natychmiast odłożył pióro i założył ręce na biodra. Z udawaną dezaprobatą pokręcił głową.

-Droga Panno Victorie, to bardzo nierozsądne! Jak Pani zamierza napisać SUMY?

Victorie roześmiała się, odsłaniając swoje idealnie proste zęby.

-Rozważam możliwość ucieczki, Panie Profesorze.

Teddy ukrył uśmiech, który cisnął mu się na usta.

-To oburzające! Jest Pani Prefektem! Proszę oddać mi odznakę, w tej chwili!

-Musi mnie Pan najpierw złapać!

Pokój, w którym się znajdowali był duży, więc dziewczyna ruszyła biegiem przed siebie, do przeciwległej ściany. Teddy już nie potrafił ukryć uśmiechu, kiedy ruszył w pogoń za nią. Zgrabnie wymijał poduszki, które leżały nie podłodze. Specjalnie biegł wolno, by dziewczyna miała nad nim przewagę.

Victorie dotarła do ściany kończącą pokój. Przywarła do niej bezradnie, wyciągając ręce przed siebie.

-Nie, Panie Profesorze!

-A teraz spotka Panią kara!

Teddy także wyciągną dłonie, ale tylko po to, by ją połaskotać.

Dziewczyna zaczęła się wić ze śmiechu, rozpaczliwie wołając:

-Nie! Proszę, nie! Wystarczy… Ratunku!

Chłopak dobrze wiedział, że wystarczyłoby jedno machnięcie różdżką, by osiągnąć jeszcze lepszy efekt. Nie chciał jednak tego robić. Nie na tym polegała zabawa.

Victorie zsunęła się na ziemię, wciąż zanosząc się histerycznym śmiechem. W końcu Teddy postanowił się nad nią zlitować.

-Dziękuję.- wyspała jego przyjaciółka, gdy zakończył swe tortury.- Dziękuję…

Wyciągnął dłoń, a ona bez wahania ją ujęła. Wstała, a ich oczy się spotkały.

Teddy jeszcze nigdy nie był tak świadomy jej bliskości. Poczuł, jak puls mu przyspiesza. Jego serce chyba chciało wyfrunąć z klatki piersiowej.

Spojrzał w jej ciemnoniebieskie oczy i wiedział, że ona też tego chce.

Przełknął nerwowo ślinę, nagle kompletnie rozbudzony. Czemu atmosfera sała się taka gorąca…?

Pochylił się lekko, a ich wargi w końcu się spotkały.

Włosy Teddy’ego natychmiast przybrały taki sam odcień blondu, jaki miała Victorie. Dziewczyna wplotła w nie palce, podczas gdy on obejmował ją w pasie.

To, co wtedy czuł było nie do opisania. Przez najbliższy tydzień czuł się, jakby był niesiony na skrzydłach.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay