77. Inspirująca lekcja zielarstwa.

Ten rozdział dedykuję Patigol, która pisała do mnie na facebooku. Dziękuję za miłe słowa i za to, że czytasz mojego bloga :)

Harry stał wraz ze swoją rodziną na peronie 9 i ¾. Żegnali się z Jamesem, który tego dnia wyjeżdżał do Hogwartu.

-Uważaj na siebie.- powiedział ściskając syna.- I nie wpakuj się znów w jakieś kłopoty.

Chłopiec kiwnął głową.

Znikąd pojawili się Victorie i Teddy. Harry uściskał dziewczynę, po czym zwrócił się do swojego chrześniaka:

-Powodzenia, prefekcie.

Chłopak uśmiechnął się krótko, po czym powiedział z poważną miną:

-Powinniśmy porozmawiać.

Przygryzał wargę. Widać było, że coś dręczyło go już od dłuższego czasu. Oddalili się nieco od reszty. Włosy Teddy’ego przybrały nagle bardzo ciemny kolor. Były tak samo czarne, jak włosy Harry’ego. To znak, że się czymś martwił. Zawahał się tylko przez chwilę, po czym wziął głęboki oddech i wypalił:

-W Hogwarcie dzieją się złe rzeczy. Dochodzi do napaści. Nie są śmiertelne, ale pozostawiają blizny… takie dziwne krzyże na nadgarstku. Ofiary nic nie pamiętają.

Harry zmarszczył czoło, lekko przestraszony. Tego się kompletnie nie spodziewał.

-Kto został zaatakowany?

-Dwie Gryfonki z pierwszych klas: Lucy Cullen i Aria Hastings.

Mężczyzna zamarł. Znał tę drugą dziewczynkę, widział ją. Przyjaźniła się z Jamesem. Dlaczego nic nie zauważył?

-Wujku?- zapytał niepewnie Teddy.

-Tak?- Harry wyrwał się z rozmyślań.

-Zastanawia mnie jedno: dlaczego nie piszą o tym w Proroku Codziennym? Przecież to poważna sprawa.

Od razu powróciły wspomnienia związane z Komnatą Tajemnic. Wtedy też prasa nie pisnęła ani słowem o atakach. Zatuszowano to.

-By nie budzić podejrzeń i paniki. Nie martw się Teddy, wyślę aurorów do Hogwartu. Dziękuję, że mi zaufałeś.

Włosy chłopca zmieniły kolor na łagodny turkus.

James właśnie miał wejść do pociągu Express Hogwart, gdy poczuł, że ktoś dotyka jego ramienia. Obrócił się i zobaczył Mike’a, uśmiechającego się pogodnie. Obaj ogromnie ucieszyli się na swój widok. Dopiero gdy się uścisnęli na powitanie, chłopcy zdali sobie sprawę, jak bardzo za sobą tęsknili. Już mieli wsiadać, gdy James zapytał:

-Gdzie Aria?

-Chyba widziałem jak wchodziła do pociągu.- powiedział niecierpliwie Mike. Zrobił się już niezły korek i zniecierpliwieni uczniowie wydawali z siebie okrzyki niezadowolenia.- No, rusz się.

Zaczęli szukać wolnych miejsc, ciągnąc za sobą swoje kufry. Mijali kolejne przedziały, aż w końcu w jednym z nich znaleźli samotnie siedzącą Arię, marszczącą brwi i intensywnie nad czymś rozmyślającą. Gdy tylko stanęli w progu, podniosła głowę i rzuciła im się na szyje, co dla nich było dosyć niezręczne. Następnie rozsiedli się wygodnie, a przez resztę drogi rozmawiali o tym, jak spędzili święta. W pewnym momencie Mike oświadczył:

-Wybrałem się z rodzicami na łyżwy.

James i Aria wymienili zdumione spojrzenia. Ich przyjaciel, widząc to, wyjaśnił im na czym polega ten sport. Oboje wybuchnęli śmiechem.

„Jakież to idiotyczne.- pomyślał James.- Nakładać buty z żelazną końcówką, żeby ślizgać się po lodzie…”.

 Młody Potter opowiedział im także o kolejnej wskazówce. Cała trójka głowiła się o jakim miejscu mowa, aż do momentu pojawienia się wózka ze słodyczami.

James przyglądał się białemu krajobrazowi za oknem, przegryzając czekoladową żabę i zastanawiając się nad tym, gdzie może być ukryty kolejny fragment. „Drugi element znajdziesz tam, gdzie kryje się nieznane i groza”… Oh, w Hogwarcie może być cała masa takich miejsc. Chociażby sala od eliksirów. To miejsce zawsze przyprawia go o ból żołądka.

Ta szkoła to jedna wielka zagadka. Ale cieszył się, że tu wraca. Brakowało mu wspólnych posiłków w Wielkiej Sali, zabaw w pokoju wspólnym Gryffindoru, a nawet nauczycieli. Choć sama myśl o stercie prac domowych wprawiała go w przygnębienie.

Z rozmyślań wyrwał go dziwny odgłos, coś pomiędzy chrząknięciem, a kaszlnięciem. To Mike. Właśnie wziął do buzi jedną z fasolek wszystkich smaków Bertiego Botta. Chyba nie smakowała najlepiej, bo chłopiec prawie wymiotował, a Aria zwijała się ze śmiechu.

                                                                             ***

Gryfoni i Krukoni z pierwszych klas wchodzili do jednej ze szklarni na Zielarstwo. Jak zwykle po wejściu panował ogólny chaos, więc Neville skorzystał z sytuacji i  zwrócił się do Jamesa:

-Cześć, James. Jak tam święta?

-Dobrze, dziękuję. Masz pozdrowienia od całej rodziny.

James nie zwracał się do Neville’a „panie profesorze”, a jego wujkowi chyba to nie przeszkadzało. Oboje czuliby się nieswojo.

Po pięciu minutach uczniowie zostali już podzieleni na trzyosobowe grupy.

-Każda grupa dostanie dwanaście doniczek.- zaczął Neville.- Waszym zadaniem jest zasadzić drzewka.

Po szklarni przeszedł szmer. Na zajęciach Zielarstwa często mieli do czynienia z dziwnymi, wręcz niebezpiecznymi roślinami. A dzisiaj? Tak po prostu mają zasadzić drzewka?

-Nie tak szybko.- upomniał ich z podejrzanym uśmiechem nauczyciel.- To nie będą zwykłe rośliny. Każdy z was dostanie po cztery nasionka. Nie wiadomo co z nich wyrośnie. I to jest w tym najlepsze- są jak fasolki wszystkich smaków. Tylko uważajcie- potrafią nieźle dać w kość.

Profesor przebiegł rozentuzjazmowanym spojrzeniem po uczniach. Nikt jednak nie podzielał jego radości. Nie mieli pojęcia, co ma na myśli nauczyciel.

Po chwili jednak ich wątpliwości zostały rozwiane.

Nasionka były wielkości fasolek, miały różnorodne barwy. Wyglądały bardzo niepozornie, ale gdy tylko się ich dotknęło…

Niektóre z nich krzyczały w niebogłosy. Jeszcze inne pluły kwasem. Były też takie, co gryzły, rozdzierając rękawiczki, które uczniowie założyli dla ochrony.

-Jak ja…. nienawidzę…. roślin!- wycedził Mike, gdy jedna z sadzonek eksplodowała, bryzgając na jego twarz brązowym śluzem.

Aria siłowała się z nasionkiem, które owinęło się wokół jej palca. Próbowała je zdjąć i zasadzić, ale zacisnęło się niczym imadło.

James właśnie wrzucił do doniczki „fasolkę”, która parzyła go niczym rozgrzany metal. Przesypał ją ziemią i uśmiechnął się triumfalnie, ale mina mu zrzedła, gdy dowiedział się, że Spencer Houck uporała się już ze wszystkimi czteroma sadzonkami.

-Jak ona to zrobiła?- warknęła Aria, spoglądając spode łba na Krukonkę, która zawsze była we wszystkim najlepsza.

-Zastanawiam się, co wyrośnie z tych fasolek…- mruknął Mike, ignorując pytanie koleżanki. Wziął do ręki nasionko, które zaczęło wrzeszczeć. Chłopiec czym prędzej wrzucił je do doniczki, obrzucając ziemią, wówczas gdy inni zatykali uszy.- Może z tego wyrośnie drzewo, które będzie krzyczało, gdy tylko się do niego podejdzie.

-A może…- James przechwycił jedną z sadzonek, oczekując katastrofy. Nic się jednak nie stało. Bez najmniejszego trudu wrzucił ją do doniczki.-… z tej wyrośnie zwykłe drzewo, takie jakie mamy w Zakazanym Lesie.

Powiedział to i zamarł. Spojrzał z podekscytowaniem na swoich przyjaciół, oni jednak,  zbyt pochłonięci pracą, nie zwracali na niego najmniejszej uwagi.

-Zakazany Las…- wymamrotał James.- To tam może być ukryty drugi element.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

P.S. Kolejne rozdziały będę dedykować poszczególnym osobom, które będą aktywnie udzielały się na moim blogu :)