75. Powrót na święta.

Nadszedł grudzień. Cała Dolina Godryka została spowita białym puchem. Wszyscy członkowie rodziny Potterów tego dnia przygotowywali swój dom na święta- wieszali łańcuchy, lampki i inne ozdoby..  Jednak najprzyjemniejsze było ubieranie choinki. Duch świąt udzielał się każdemu, zwłaszcza Lily. Właśnie wieszała ostatnią bombkę, podśpiewując „Do szopy hipogryfy”, gdy zjawił się Harry.

-Już czas, Lil.

                                          ~*~

-I macie pisać do mnie oboje, jasne!?- nakazała stanowczo Aria.

Stali na peronie 9 i ¾. Tego dnia wracali do domów na przerwę świąteczną. Wszędzie roiło się od uczniów, którzy ciągnęli za sobą potężne kufry, żegnając się ze swoimi przyjaciółmi.

-Nie mam sowy. Moi rodzice to mugole, pamiętasz?- powiedział strapiony Mike.

-W takim razie ja napiszę do Ciebie pierwsza, a Ty przyślesz odpowiedź moją sową.

Aria wyszła ze skrzydła szpitalnego kilka dni temu. Podobnie jak Lucy, nic nie pamiętała, a na jej nadgarstku widniała blizna w takim samym kształcie, jaki miał pierwszy element.

Razem uzgodnili, że to Mike zabierze ze sobą ów krzyż. Jego rodzice to mugole, więc nawet jeśli go znajdą, nie będą dociekali, co to takiego.

James poczuł, że jakieś ręce oplatają jego szyję od tyłu. Obrócił się zdumiony i zobaczył swoją rudowłosą siostrę. Rozpromienił się jeszcze bardziej, tuląc ją na powitanie.

-Cześć, młoda. Stęskniłem się, wiesz?

-Ja też.- zapiszczała z przejęciem Lily.- Musisz mi wszystko opowiedzieć, koniecznie! Pisałeś zdecydowanie za mało listów.

Chłopak roześmiał się. Zwrócił się do swoich przyjaciół:

-Aria ,Mike, to moja siostra Lily. Lily, to Aria i Mike.

Uścisnęli sobie dłonie, a rudowłosa dziewczynka nie mogła się powstrzymać przed kilkoma komentarzami typu: „Och, ty jesteś Aria! Wiele o tobie słyszałam...” lub „Cześć Mike. James dużo o tobie pisał, podobno jesteś dobry z Zaklęć…”.

-Gdzie reszta?- przypomniał sobie jej brat.

-Hmmm… Gdzieś ich zgubiłam…- w głosie Lily słychać było lekkie zaniepokojenie.- O, idą!

Mike wyglądał na lekko skrępowanego, a Aria natychmiast pobladła na widok Harry’ego Pottera. James natomiast ruszył im na powitanie. Uściskał nawet Ala, za którym także się stęsknił, chociaż  nigdy by się do tego nie przyznał. Następnie przedstawił im swoich przyjaciół.

Aria ledwie wydusiła z siebie kilka słów, nie spuszczając wzroku z twarzy Harry’ego. Mike, zazwyczaj nieśmiały, sprawiał teraz wrażenie uprzejmego młodzieńca. To wszystko było tak nienaturalne, że James nie mógł się powstrzymać i parsknął śmiechem. Natychmiast się jednak opamiętał, widząc na sobie karcące spojrzenia przyjaciół.

Potterowie ruszyli do wyjścia z peronu. James został jednak, by się pożegnać.

-A Wasi rodzice? –spytał.

-Jak zwykle się spóźniają.- Aria wywróciła oczami, nagle odzyskując mowę.

-Moi nie mogą tu wejść, pewnie czekają przy samochodzie.

-Samo… brodzie?- ich przyjaciółka zmarszczyła czoło.

-Nie ważne…- chłopak pokręcił głową.- W takim razie… do zobaczenia.

-Cześć.

-Pa. Będziemy w kontakcie!

Uściskali się krótko na pożegnanie, a następnie każdy ruszył w swoją stronę.

                                              ~*~

Cała rodzina Potterów zebrała się przed kominkiem, ubrana odświętnie. Wigilię Bożego Narodzenia spędzą w Norze. Kolejno brali w garść proszek Fiuu, a następnie znikali w szmaragdowych płomieniach.

Wszyscy zebrali się w salonie Weasleyów, który wydawał się większy niż zazwyczaj. Był pięknie przyozdobiony, a na środku stał ogromny stół, prawdopodobnie także magicznie powiększony. Harry pomyślał, że to sprawka Hermiony, która podeszła do nich razem z Ronem. James, Al i Lily natychmiast wdali się w ożywioną rozmowę z Rose i Hugo, którzy koniecznie chcieli wiedzieć, jak najstarszemu z nich minął pierwszy semestr w Hogwarcie. Dyskretnie spytali też o Mapę Huncwotów, James jednak nie mógł im tego wyjaśnić, więc wymyślił wymówkę o nocnych spotkaniach w bibliotece.

Harry domyślił się, co się stało z jego mapą. Postanowił jednak nie drążyć tematu. Postanowił, że poczeka, aż jego dzieci same przyznają się do winy. Ufał im i wiedział, że ich wyrzuty sumienia wkrótce z nimi wygrają.

-Wesołych Świąt!- zawołała Hermiona, najpierw obejmując Harry’ego, a potem Ginny.- Siadajcie, zaraz wszyscy się zjawią.

Piętnaście minut później byli już w komplecie- wszyscy Weasley’owie razem ze swoimi partnerami i dziećmi. Tylko Charlie wciąż wiódł samotne życie w Rumunii, twierdząc, że miłością jego życia są smoki. Wyglądał jednak na szczęśliwego, pogodnie gawędząc z Ginny.

Harry od zawsze marzył o tak dużej rodzinie. Cieszył się, że może tu być. Był wdzięczny losowi za tak wspaniałych bliskich.

Spojrzał na ścianę, na której wisiało zdjęcie Freda. Posmutniał.

Gdy chłopak umarł, jego brat został nieodwracalnie skrzywdzony. Tak jakby wraz z nim umarła jakaś cząstka George’a. I choć poukładał sobie życie i był szczęśliwy, to nigdy nie będzie już tym samym człowiekiem co kiedyś.

Chociaż oczywiście, nie mógł się powstrzymać przed wykręceniem jakiegoś dowcipu. Gdy tylko Percy sięgnął po indyka, w jego twarz buchnęło kolorowe konfetti, ku uciesze wszystkich dzieci, zwłaszcza Freda i Roxanne, potomków George’a i Angeliny.

Harry nie mógł się powstrzymać i zaśmiał się cicho. Święta bez psikusów jednouchego Weasley’a nie byłyby tym samym.

                                               ~*~

Był 25 grudnia. Przez okno do sypialni Jamesa wpadały promienie zimowego słońca. Chłopca obudził stukot w szybę. Wyjątkowo głośny.

Przetarł oczy, mamrocząc pod nosem obelgi pod adresem sów, które niecierpliwie czekały, aż wpuści je do środka. Jedna z nich to Nereida, drugiej natomiast nie rozpoznał. Była śnieżnobiała, jej pióra gdzieniegdzie pokrywały szare łaty. Obie miały paczki przywiązane do nóżek.

Okazało się, że nieznajoma sowa jest Arii. Dostał kartkę na święta i książkę o quidditchu. Nereida przyniosła natomiast prezent od Mike’a- taki sam podręcznik o Zaklęciach, jaki widział na jego łóżku kilka tygodni temu. Uśmiechnął się do samego siebie. Z pewnością znajdzie tam uroki, którymi będzie mógł potraktować Chrisa i Nelly.

Już miał się wziąć za rozpakowywanie prezentów od swojej rodziny, gdy zobaczył kawałek pergaminu na swoim łóżku. Poczuł, że robi mu się gorąco. Przecież wcześniej go tu nie było.

Podszedł do niego powoli, jakby bał się, że może się na niego rzucić. Ostrożnie podniósł liścik i przeczytał:

„Drugi element znajdziesz tam, gdzie kryje się nieznane i groza”.

Brzmi uroczo - pomyślał.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com