76. Jak pies z kotem.

James siedział na łóżku w swoim pokoju, przeglądając książkę o quidditchu od Arii, gdy usłyszał pukanie do drzwi. Spojrzał na zegarek- dochodziła pierwsza w nocy.

-Proszę.- zawołał, marszcząc czoło. W progu stanął jego brat.

-Ach, to tylko ty.- chłopiec wrócił do wertowania podręcznika.- A już się przestraszyłem, że…

-Musimy porozmawiać.- Al był śmiertelnie poważny.

-Jeśli się nie mylę, właśnie to robimy.- James ze śmiechem wzruszył ramionami.

Jego młodszy brat zamknął za sobą drzwi, po czym usiadł na brzegu łóżka. Wziął głęboki oddech i powiedział:

-Myślę, że powinieneś zwrócić tacie Mapę Huncwotów.

James poczuł, że cała krew odpływa mu z twarzy. Mimo to przybrał swój świetnie wyćwiczony obojętny wyraz twarzy.

-Nie ma mowy. Jest mi potrzebna.

-Do czego?

-Już ci mówiłem.- zniecierpliwił się James.- Mamy nocne wypady do biblioteki…

-Tak?- Al uniósł z niedowierzaniem brwi.- Dlaczego jakoś ci nie wierzę?

Zapadła niezręczna cisza, podczas której chłopcy mierzyli się pełnym napięcia wzrokiem. W końcu młodszy z braci zaczął:

-To jest nie w porządku. Wrabiasz mnie, Lily, Rose i Hugo w kradzież, a później nie chcesz nam nawet powiedzieć, po co to zrobiliśmy. Siostra ma okropne wyrzuty sumienia, ja z resztą też.

-Poprosiłem was tylko o pomoc.- zdenerwował się James, zamykając książkę i kładąc ją gwałtownie na komodzie.- Do niczego nie zmuszałem.

-Obiecałeś, że nam to wyjaśnisz…

-Nie mogę tego zrobić. Oddam mapę w wakacje…

-Do tego czasu tata już się zorientuje, że jej nie ma. A wtedy oberwiesz nie tylko ty, ale również ja, Lily i cała reszta.

James całą siłą woli starał się nie okazywać uczuć, więc tylko mierzył brata chłodnym spojrzeniem zielonych oczu, dając mu znak, że to koniec rozmowy. Al wstał i spiorunował brata wzrokiem.

-Jeżeli ty tego nie zrobisz, to ja cię wyręczę.

Wyszedł, trzaskając drzwiami, najwyraźniej zbyt przejęty, by pamiętać o ciszy w środku nocy.

Na twarz Jamesa padły pierwsze zimowe promienie słońca. Chłopiec zmarszczył nos, po czym przetarł oczy i usiadł, budząc się na dobre i rozglądając dokładnie po swoim pokoju. To jego ostatni dzień w Dolinie Godryka. Jutro pakuje się i wyjeżdża do Hogwartu.

Chciał zapamiętać każdy szczegół tego pomieszczenia, bo choć kochał swoją szkołę, która była pełna zagadek i tajemnic, to dom zawsze będzie tam, gdzie jego rodzina.

Niewielka niebieska kanapa stojąca obok sporego kwadratowego stolika, miękkie fotele, w których niegdyś spędzał całe godziny, gawędząc ze swoim kuzynem Hugo. Proste, drewniane biurko, które czyściło się samoczynnie. Na ścianach zdjęcia rodzinne i chorągiewki w barwach Gryffindoru. Świąteczne lampki, powieszone u sufitu, dające olśniewający blask na ściany koloru błękitnego.

Będzie tęsknił za tym małym pokoikiem. No cóż, trzeba jednak wrócić do Hogwartu i wypełnić swoją misję.

Zszedł na dół, gdzie cała rodzina zjadła śniadanie przy jednym stole. Rzadko byli w komplecie, bo jego tata miał zazwyczaj dużo pracy w ministerstwie, a mama często otrzymywała jakieś nowe zlecenie odnośnie artykułów na temat quidditcha w Proroku Codziennym.

James często rzucał ukradkowe spojrzenia w kierunku Ala, bojąc się, że ten wspomni coś o Mapie Huncwotów. Jednak jego brat przemilczał cały posiłek.

Gdy wszyscy zjedli, Ginny z gracją machając różdżką zaczęła sprzątać ze stołu talerze.

Harry starał się jej pomóc, jednak nie najlepiej mu to wychodziło, więc zrezygnował. Zwrócił się do Jamesa:

-Jeszcze dzisiaj mamy odwiedzić babcię Molly, więc powinieneś zacząć się już pakować, jeśli chcesz się jutro wyspać.

Chłopiec niechętnie kiwnął głową i odwrócił się na pięcie, by odejść, gdy usłyszał głos Ala:

-Jesteś pewien, że trafisz do swojego pokoju? Może potrzebujesz… MAPY?
James rzucił mu mordercze spojrzenie, po czym niemal pobiegł w stronę stopni prowadzących na górę. Był już u szczytu schodów, gdy jego brat go dogonił. Zawołał nienaturalnie głośno:

-Hej! Może ja wezmę mapę i popatrzę, czy nikt przypadkiem nie idzie w naszą stronę, a  ty w tym czasie…

Nie dokończył. James z frustracją wyjął różdżkę z tylnej kieszeni spodni i wycelował nią prosto w twarz Ala. Chłopiec starał się ukryć zaskoczenie, jednak nie najlepiej mu to wyszło.

-Nie możesz…- wymamrotał.- Wyrzucą Cię z Hogwartu…

-Za jednorazowe przewinienie mnie nie wyrzucą…

Al naskoczył na swojego brata, nie dając mu dokończyć wypowiedzi. Różdżka wypadła Jamesowi z dłoni, więc wymierzył cios pięścią prosto w skroń przeciwnika. Młodszy chłopiec poczuł, że kręci mu się w głowie, a przed oczami pojawiły się mroczki. Na oślep popchnął brata, który stracił równowagę i stoczył się po schodach w dół. James poczuł nieznośny ból w prawym nadgarstku.

Na miejsce zdarzenia przybiegła Lily, która z przerażeniem w głosie zaczęła wołać Ginny. Ich matka zaprowadziła synów do kuchni, wciąż powtarzając, jacy to oni są nieodpowiedzialni. Przywołała jedną z książek Gilderoya Lockharta, która stała na regale w salonie. Na widok uniesionych brwi Harry’ego, wyjaśniła niecierpliwie:

-Pożyczyłam od mamy, pomyślałam, że może się nam przydać.

Zaczęła wertować podręcznik, aż znalazła odpowiednią stronę. Wymamrotała jakieś zaklęcie, które sprawiło, że Al zaczął już widzieć normalnie, a głowa aż tak go nie bolała. Dla Jamesa natomiast podała eliksir w podłużnej fiolce, który znalazła w szafce w kuchni. Chłopiec posłusznie go wypił, choć smakował okropnie. Ginny wciąż powtarzała, bardzo przypominając swoją mamę:

-Na Brodę Merlina, jesteście braćmi, czyż nie?! Co wam strzeliło do głowy? Mogliście poważnie się zranić…

                                               ***

James leżał samotnie w swoim pokoju, spoglądając na niespakowany kufer. Nie miał w tej chwili na nic ochoty. Dręczyły go wyrzuty sumienia, chociaż to on przecież bardziej ucierpiał. Al miał po prostu siniaka w miejscu, gdzie został uderzony, on natomiast skręcony nadgarstek. Dzięki eliksirowi jego mamy ból ustał, ale kość wciąż nie była w pełni sprawna.

„Nie jestem Panią Pomfrey!”- stwierdziła Ginny.

Cała rodzina wybrała się do Nory, tylko James i Al zostali w Dolinie Godryka. Po części z powodu ich obrażeń, a po części za karę.

Chłopiec usłyszał ciche pukanie do drzwi. Łatwo mógł się domyślić, kto go odwiedza.

-Proszę.

Tak jak się spodziewał, do pokoju wszedł Al. Znów przysiadł na skraju łóżka Jamesa i zaczął od razu:

-Wybacz, że skręciłem ci nadgarstek. Naprawdę nie chciałem.

-Taak. Ja też tego nie chciałem…- jego brat w zamyśleniu pokiwał głową.- No i nie zamierzałem nabić ci guza.

Al uśmiechnął się lekko. James także.

Starszy chłopiec wziął głęboki oddech zastanawiając się, czy będzie żałować tego, co za chwilę powie.

-Wybacz, że was wykorzystałem. Nie chciałem. Słuchaj, mogę ci powiedzieć o co chodzi, ale NIE MOŻESZ powtórzyć tego nikomu, jasne? Nawet Lily, Hugo i Rosie, a zwłaszcza rodzicom.

Al w milczeniu i z powagą pokiwał głową.

A wtedy James opowiedział mu wszystko, co wiedział o Potężnym Kishanie, o dziwnych atakach w Hogwarcie i o swojej misji.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com