133. Ta dobra natura.

Jak, ja się cieszę, że w końcu sobota!!

Dobra, dobra, pytanie na dziś: Wasza ulubiona postać z mojego ff? Najlepiej wykreowana?

Tak się jakoś zastanawiam, kto mi się udał, a kto nie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hermiona coś krzyknęła.

Ron odpowiedział wrzaskiem.

A następnie on, Hermiona i Harry wznieśli się w górę niesieni na fali wody. Nagle do ich głów dotarł jeden mały szczegół, o którym wcześniej zapomnieli- zniknęła ta dziura, przez którą tutaj wpadli, więc prawdopodobnie zaraz uderzą w sufit.

Cóż, taka drobnostka.

Harry przygotował się mentalnie na czołowe zderzenie z sufitem. Zamknął oczy, przeprosił Ginny za to, że pcha się gdzie nie trzeba i, że ją zostawił.

Ale okazało się, że wcale nie zostaną zmienieni w krwawą miazgę. Wpadli w tunel, który pojawił się znikąd i wciąż niesieni na fali w mgnieniu oka wpadli do gabinetu Hermiony.

Byli przemoczeni od stóp do głów, dyszeli głośno, ich ubrania było porozdzierane, a oni sami mieli rezygnację i strach malujące się na twarzy.

-Nie te lata.- mruknął Ron, przewracając się na brzuch.- To już nie te lata.

Harry chciał coś odpowiedzieć, ale zamiast tego wydał z siebie bulgocący dźwięk przypominający duszącą się fokę, więc zrezygnował. Wyrwy w podłodze nie było. Szuflada znalazła się na swoim miejscu w biurku.

Hermiona rozkaszlała się, jakby miała zaraz wypluć płuca. Ron podpełzł do niej niczym wąż, próbując ją uspokoić, podczas gdy Harry przetarł okulary, które jakimś cudem wciąż wiernie tkwiły na jego nosie.

Mężczyzna próbował przenalizować to wszystko, co się właśnie stało. Zdał sobie sprawę, że wszedł na nowy poziom dziwaczności- latająca szuflada zmieniła się w naleśnika, po czym znikła, a na jej miejscu pojawiła się ziejąca dziura.

Przypomniał sobie twarz tego człowieka, którego tam zostawili. Był taki słaby, taki chory… Poczuł dominujące wyrzuty sumienia. JAK mógł go tam zostawić, pozostawiając go sam na sam z zapadającym się sklepieniem? Przełknął gorycz.

-Jestem demonem, jakiego jeszcze nie znałeś. Wysysam magię z każdego czarodzieja, by móc powrócić. A wy, moi drodzy, będziecie kolejni.- oznajmiła nagle Hermiona.

Harry spojrzał na nią marszcząc czoło.

-Co?

-To powiedziała tamta kobieta. Jeszcze nie rozumiecie? Ona W Y S Y S A magię z czarodziei, by stać się silniejszą. By móc powrócić.

Harry i Ron wymienili spanikowane spojrzenia. To ustrojstwo, które miał na sobie mężczyzna. Był taki słaby, chory, pomarszczony, jakby…

…jakby wyssano z niego całą magię.

I to, do czego następnie doszedł Harry było niczym siarczysty policzek. Przeraziło go do szpiku kości. Ten nienaturalny granat wody. I ta złota kula, która zniknęła w jego brzuchu. Czyżby… czyżby były trucizną, która ma z nich wyssać magię?

Czy czuł się jakoś inaczej?  Sam nie wiedział. Na tą myśl natychmiast poczuł jakiś wewnętrzny ciężar- jakby jego dusza ważyła całą tonę.

Bezradnie spojrzał na swoje dłonie. Jeśli dobrze myśli… już wkrótce stanie się taki jak ten mężczyzna: bez siły, chory. Wypaczony z magii. A demonica będzie rosła w siłę. I skąd w ogóle to wszystko wiedział? Chyba ostatnimi czasy za dużo myśli.

A wy będziecie kolejni.

Harry spojrzał na Hermionę, która wyglądała, jakby właśnie odkryła coś strasznego. I już wiedział, że ona także wie.

                                                                             ~*~

Rachel nie lubiła Transmutacji.

Przede wszystkim dlatego, że te zajęcia Puchoni mieli wraz ze Ślizgonami. Czuła się przy nich taka mała. Siedziała w ostatniej ławce, mając nadzieję, że nie zwrócą na nią uwagi. Była kompletną niezdarą, o czym zdążył się przekonać już każdy uczeń tej szkoły, a Ślizgoni nie szczędzili obelg. Cały czas znajdywali sobie nowy obiekt kpin i Rachel wiedziała, że to tylko kwestia czasu, aż zaatakują i ją.

Tego dnia byli wyjątkowo zadziorni. Rzucali papierowymi kulkami w niewielkiego chłopca, który kulił się w pierwszej ławce. Co chwila wyrażali zgryźliwe uwagi na temat jego ubioru; widać było, że szaty chłopca są używane, tak samo z resztą jak książki i cała reszta. Rachel naprawdę chciała zaoponować. Ale wiedziała, że tylko pogorszyłaby sprawę. Już wyobrażała sobie, jak idzie w jego stronę, po drodze potykając się i rozbijając sobie głowę o kant ławki.

Nienawidziła siebie za to.

Oczywiście, nie wszyscy ze Slytherinu tacy byli. Grupką „Żartownisiów” dowodził Scorpius Malfoy, który zebrał wokół siebie grono wielbicieli i wielbicielek. Byli Ślizgoni, którzy patrzyli na to z kompletną obojętnością, jakby zastanawiali się: „Kurna, a co tak właściwie dzisiaj na obiad?”.

Nikt jednak nie stanął po stronie Puchona.

Oprócz jednego chłopaka z Domu Węża. Rachel go znała. To był ten chłopak, którego Annie tak nie lubiła, bo nie dawał jej spokoju… Leo Feather? Tak, chyba tak.

Rachel widziała, że nie jest typowym, zepsutym Ślizgonem. Był taki… inny.

Puchonka pamiętała, że pierwotnie Ślizgoni wcale nie byli zbiorowiskiem zbirów i pyszałków. Kiedyś uczniowie Slytherinu byli ludźmi sprytnymi i ambitnymi. Z czasem jednak coś się zepsuło i Dom Węża zyskał złą opinię. A Rachel zdawało się… zdawało się, że Leo jest Ślizgonem dawnego pokroju. Dobrej natury.

Więc czemu Annie tak go nie lubi? Cóż, Krukonka rzadko kiedy kogo lubiła. Rachel była zdumiona, że się z nią w ogóle zadaje. Przecież była taka beznadziejna.

Leo znów coś powiedział, co grupka Scorpiusa skwitowała niezbyt kulturalnym komentarzem, który w wolnym tłumaczeniu znaczy: Pieprz się, Feather!

No cóż. Próbował.

Z tych rozmyślań wyrwał ją gwałtowny trzask po drugiej stronie biurka i radosny głos:

-HEJ, RACHEL!

Dziewczynka wzdrygnęła się, przewracając przy tym butelkę z atramentem. Załkała w duchu. Miała przecież nie zwracać swojej uwagi.

Nie znała się na zaklęciach czyszczących, więc wyciągnęła z torby chusteczki, które natychmiast zaczęły przesiąkać czarną cieczą, brudząc przy tym jej dłonie. Rachel odgarnęła z twarzy kosmyk blond włosów, brudząc przy tym i twarz, i włosy.

-Och, wybacz! Nie chciałem cię przestraszyć!

Na Merlinia! Zupełnie zapomniała o tym kimś, co ją tak zaskoczył. Teraz na niego spojrzała.

Pulchna twarz, blond włosy… Na litość Boską, Rachel go znała. To Puchon.

Apolinary Dursley.

Oj tak, Al co nieco o nim mówił. A przede wszystkim o jego ojcu. Jego przekaz był prosty do zrozumienia: LEPIEJ TRZYMAJ SIĘ Z DALA OD TEGO CHŁOPAKA. MOŻE BYĆ DZIWNY.

Rachel nie wiedziała, jak wyjść z tej beznadziejnej sytuacji. Atrament zasechł na jej dłoniach, twarzy, włosach. Skapywał na podłogę.

-Emmm….- wystękała, sięgając po kolejną chusteczkę. Zamiast tego pchnęła pustą już buteleczkę, która potoczyła się po ławce i rozbiła w drobny mak na podłodze.

Jej mózg znów załkał. Tak samo jak dusza. I serce. I dłonie i palce i…

Apolinary zdawał się tego nie zauważać.

-Ty jesteś Rachel, tak!? Nie mylę się?

Mówiąc to, począł grzebać sobie bez skrępowania w nosie. Rachel odwróciła wzrok. Nie chciała wiedzieć, co kryje się w tej kopalni złota.

-Mhm… no… tak.

-Świetnie!- rozpromienił się chłopak. Dziewczyna zaryzykowała i spojrzała na niego. Marszczył czoło, wpatrując się w nią intensywnie.- Słuchaj, ty znasz mojego kuzyna Albusa Pottera, racja?

TRZYMAJ SIĘ Z DALA…

-Hmmm…. Ja…

-Super!- zawołał.- Bo tak się składa, że chciałbym z nim porozmawiać, w końcu to mój kuzyn, nie?- roześmiał się krótko, kwicząc przy tym niczym świnka, po czym nagle spoważniał.- Ale on zachowuje się, jakby mnie… unikał. Dziwne, co?

Rachel zwilżyła usta.

-Ekhm, tak. Dziwne.

-No właśnie.- pokręcił głową, zapatrując się w dal. Gdy na nią spojrzał, znów się uśmiechnął.- Pomyślałem więc, że ty mogłabyś mi pomóc?

-Ja?

-No mówię przecież. Mogłabyś z nim pogadać i nas gdzieś umówić, żebyśmy mogli się pogadać jak brat z bratem? I najlepiej gdyby jeszcze zabrał Jamesa.

-Yyymmm…

-Super! Wiedziałem, że mi pomożesz!

Rachel miała ochotę wyrwać sobie włosy, lub wypić ten atrament, który wciąż kapał jak z kranu na podłogę.

-Czekaj, ja…!
-Dziękuję! Niedługo znów porozmawiamy!

Po czym po prostu wstał i odszedł. Rachel patrzyła na niego, nie kryjąc zdumienia. CO tak właściwie się właśnie stało? I w CO wpakowała Ala?

Nie dane jej było o tym pomyśleć, bo Profesor McGonagall właśnie weszła do sali, by rozpocząć lekcje. Nie umknął jej uwadze rozlany atrament. Spojrzała z politowaniem na Rachel i wypowiedziała zaklęcie:

-Chłoszczyć.

Biurko i podłoga były czyste, ale twarz Rachel nie. Dziewczynka miała ochotę zapaść się pod ziemię.

Och, dlaczego musi być taką niezdarą?

Nienawidziła siebie za to.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay