132. Mały płomień.

Harry oderwał wzrok od okropnych wyżłobień dla drzwiach i spojrzał na te drugie, na końcu korytarza z czarnego kamienia. Popatrzył na Rona i Hermionę.

-No cóż, chyba musimy tam iść.

Ron z przestrachem skinął głową. Oboje ruszyli do przodu. Właśnie przekraczali próg, gdy Hermiona wrzasnęła:

-CHŁOPCY, NIE!

Chwyciła ich za tyły ubrań, jednak było a późno. Harry zdążył tylko odnotować to, że Hermiona znowu nazwała ich „chłopcami”, jakby mieli po 11 lat. Potem poczuł potężny ucisk w żołądku. A następnie w skroni.

Po chwili cała trójka leżała na ziemi, kurczowo trzymając się za brzuchy i oddychając ciężko. Pierwsza podniosła się Hermiona, której włosy były jeszcze bardziej roztrzepane niż zwykle. Na jej twarzy malował się grymas złości.

-Przecież kazałam się wam zatrzymać!

Harry przetarł skroń, w którą się uderzył upadając.

-Widzieliście, co to było?

-Cholerne złote kule!- Ron użył jeszcze kilka innych epitetów, które sprawiły, że Harry nabrał chęci roześmiania się, natomiast Hermiona wręcz przeciwnie.- Wyleciały z tych dziur w ścianie i powchodziły nam w brzuchy.

Biedak.-pomyślał Harry.-Chyba uderzył się w głowę nieco mocniej.

Ale gdy spojrzał na ciemne ściany, rzeczywiście zauważył dziury, z których wylatywał złotawy dym, jak z katapulty, która właśnie wystrzeliła. Cała trójka spojrzała po sobie.

-Czujecie się jakoś… inaczej?- wypalił Harry.

-Nie.- oznajmił natychmiast Ron.- Chyba nie.

Hermiona zmarszczyła czoło.

-Ja też, ale…

W tej chwili na prawo od nich dobiegł ich okropny krzyk, który przedarł unoszącą się w powietrzu ciszę. Harry poczuł dreszcze na karku. On, Ron i Hermiona rzucili się do drzwi, które także otworzyły się bez większego problemu, jak poprzednie. Nie zdążyli przyjrzeć się żłobieniom na ich powierzchni, ale Harry instynktownie przeczuwał, że te także nie przedstawiają nic miłego.

Weszli do sporego pomieszczenia z wysokim sklepieniem. Było w nim tak ciemno, że Harry z trudem dostrzegł mężczyznę przy ścianie. Na głowie miał coś w rodzaju korony, z której wyrastały niczym długie macki kable, które wpadały do czarnych worków.

Mężczyzna był okropnie blady i chorobliwie chudy. Jego skóra była pomarszczona i wyglądała na suchą jak wiór. Ubrania wisiały na nim jak na patyczaku, a sam sprawiał wrażenie wyprutego z energii i zmiażdżonego przez mugolski traktor.

Hermiona uklękła obok niego.

-Proszę pana! Co się stało?- wskazała na dziwne urządzenie na jego głowie.- Co to jest?

Mężczyzna przeniósł na nią zamglony wzrok. Otworzył usta i wyszeptał coś słabym głosem.

Harry nie mógł uwierzyć, że to ten sam mężczyzna jeszcze przed chwilą wrzeszczał w niebogłosy.

Hermiona nachyliła się bliżej.

-Niech pan powtórzy.

-Uciekajcie stąd.

Hermiona słyszała, że jego głos był słaby i cichy. Przełknęła ślinę. Chciała zapytać, co ma na myśli, ale nie zdążyła. Usłyszeli kobiecy głos na prawo od siebie.

-Kogo my tutaj mamy. To ten słynny Harry Potter i jego wierna dwójka pomagierów.

Hermiona podniosła się. Nie widziała, kto stoi w cieniu. Cała trójka wystawiła przed siebie różdżki.

-Kim jesteś i co mu zrobiłaś?- odezwał się Harry, mrużąc ze złością oczy.

-Jestem demonem, jakiego jeszcze nie znałeś. Wysysam magię z każdego czarodzieja, by móc powrócić. A wy, moi drodzy, będziecie kolejni.

Nim zdążyli cokolwiek powiedzieć, sklepienie nad ich głowami zaczęło trzeszczeć. Małe odłamki czarnych kamieni zaczęły się sypać na ich głowy. Kobieta roześmiała się złowieszczo, podczas gdy Harry i Ron podbiegli do mężczyzny. Natychmiast poczęli zdejmować mu dziwaczne urządzenie wysysające magię, które miał na głowie, jednak ono ani drgnęło. Ron wyrzucił z siebie wiązankę przekleństw, podczas gdy mężczyzna wymamrotał:

-Idźcie. Dla mnie nie ma już ratunku.

Harry pokręcił głową.

-Ale, proszę pana…

-Idźcie! W was nadzieja.

Harry poczuł, że zapiekło go pod powiekami, gdy ruszył biegiem do wyjścia. Za nim podążali Ron i Hermiona. Niewygodne ubrania krępowały jego ruchy. Mokre włosy kleiły się do twarzy. W uszach rozbrzmiewał złowieszczy śmiech demonicy.

A wy będziecie kolejni.

Sklepienie za nimi upadło na ziemie w wielkich, czarnych kawałach. Harry po raz ostatni pomyślał o mężczyźnie, który tam został, a potem rzucił się w basen, do którego wpadli na samym początku.

                                                                            ~*~

Głos zamarł w gardle Arii, nogi się ugięły. Nagle zdała sobie sprawę, że wszystkie te małe pajączki, które jeszcze przed chwilą rozstępowały się przed nią, teraz wspinały się po niej, zasłaniając jej widok. Upadła na siebie, zrozpaczona. Pragnęła krzyczeć, ale nie mogła. Skóra ją piekła. Nie mogła oddychać, pająki dostawały się do jej nozdrzy. Nagle poczuła, że coś patykowatego chwyta ją za boki. Część pajączków z niej pospadała, gdy uniosła się w powietrze. Mogła więc ujrzeć, co takiego podnosi ją do góry.

Miała ochotę zwymiotować, gdy zdała sobie sprawę, że to jedna z akromantul schwytała ją w swoje odnóża, podstawiając sobie pod oczy, jakby była wyjątkowo ciekawym eksponatem do obejrzenia. Aria przełknęła ślinę. Czy powinna się przywitać, albo chociaż pomachać ręką?

Nie, to chyba nie był dobry pomysł. Zresztą, jej ręce były odrętwiałe, a głos odmawiał posłuszeństwa. Wielki pająk ruszył do przodu, a Aria, chcąc nie chcąc, razem z nim.

Weszli do ogromnej jaski, która była rozmiaru… boiska do quidditcha? W każdym razie była na tyle wielka, że zmieścił się w niej tuzin akromantul. Po podłodze i ścianach pełzły małe pająki. Z sufitu zwisały długie pajęczyny. Aria została gwałtownie rzucona na podłogę. Przez moment myślała, że wypluje płuca. Z całą pewnością byłoby to lepszą opcją, niż zjedzenie przez ogromnego pająka.

Aria wiedziała, że zaraz umrze. Czy śmiała się śmierci w twarz? Czy myślała o tym, że odejdzie z godnością i honorem? Nie. Jej myśli wyglądały mniej więcej tak:

AAAAAAaaaaaaaaahhhhh RATUNKU, TO COŚ ZARAZ MNIE ZJE AHAJKHLKJDLAJKAAAAAAA!!!!!

Na Brodę Merlina. Nie brzmi to bohatersko.

Małe pająki zostawiły ją w spokoju.  Nagle coś uderzyło ją w głowę.

Następne, co pamięta to okropny smród i poczucie lepkości. Miała wrażenie, że ktoś smaruje ją klejem. Otworzyła w bólu oczy. W głowie wciąż jej dudniło. Zobaczyła nad sobą wielkie, włochate odnóża pająka i pożałowała, że w ogóle się obudziła.

I wtedy zdała sobie sprawę, że jest zawijana w… kokon. Pająk prządł długą nitkę na pajęczynę- która, swoją drogą dziwnie śmierdziała- i oplatał ją nią szczelnie. Aria nie wiedziała, dlaczego, ale poczuła nowy przypływ paniki.

Zdała sobie sprawę, w jak beznadziejnej sytuacji się znajduje. Powoli brakło jej powietrza. Zadusi się w śmierdzącym kokonie, który stworzył dla niej olbrzymi pająk. Kolejny sposób na śmierć, wspaniale!

Spróbowała poruszyć ręką. Nic z tego. Właśnie rozważała możliwość przegryzienia się przez pajęczynę, gdy nagle coś czarnego wpadło z wściekłym „IHAAAAAAKRAAA!” do pomieszczenia. Aria nie wiedziała, co to ma być na okrzyk bojowy, ale nie wnikała.

Perides?

Aria nie miała czasu się przyjrzeć, ale była pewna, że to on. Hipogryf uderzał kopytami w głowy pająków, co odwróciło ich uwagę. Ten, który przed chwilą prządł nitkę, teraz groźnie wymachiwał swoją długą nogą, próbując na nią nadziać to denerwujące, latające coś.

Aria miała pojęcia, co zrobić. Wiedziała, że musi wykorzystać jakoś tę sytuację. Tylko co zrobić, gdy nie daje rady poruszyć palcem?

Rozpaczliwie zaczęła machać prawą ręką, na ile pozwalało jej skrępowanie. Żałowała, że nie potrafi rzucać zaklęć niewerbalnych. Wiedziała jednak, że tego będzie mogła się nauczyć dopiero za kilka lat.

Podziałało. Nitki zaczęły się rozciągać. Wkrótce dziewczyna mogła sięgnąć po różdżkę. Co teraz? Nagle przypomniała sobie słowa Mike’a, który jest najlepszy z nich wszystkich w Zaklęciach.

-Lacarnum Inflamari.

Z jej różdżki wystrzelił mały płomień, który zaczął topić pajęczynę. Aria miała ochotę rozpłakać się ze szczęścia, a przede wszystkim ucałować Mike’a. Nawet nie wiedział, że właśnie uratował jej życie.

Poczuła piekący ból w nodze. Cholera, musiała sobie przypalić skórę! Opanowała łzy.

Wkrótce mogła wybiec z jaskini. Słyszała, że Perides wylatuje za nią. Znikł między drzewami, podczas gdy ona między nie wbiegła, modląc się, by pająki jej nie goniły.

Wyglądało na to, że sobie odpuściły. Jednak Aria wciąż biegła, zrzucając z siebie resztkę pajęczyn. Wypluwała ją nawet z ust. Czuła ból w nodze, gdzie się oparzyła.

Ale nie zwalniała.

Gdy wybiegła na zewnątrz, okazało się, że jest już ciemno. Która godzina? Jak długo była nieprzytomna? Nie miała pojęcia.

Po prostu opadła na ziemię przed wejściem do Zakazanego Lasu i zwinęła się w kłębek, szlochając głośnio. Wtuliła twarz w ręce, połykając słonie łzy.

NIGDY.WIĘCĘJ.

Nie dbała o to, że ktoś może ją zobaczyć. Nie miała sił się o to martwić.

Gdy w końcu wstała, ruszyła w stronę zamku, modląc się, by Charles ją chronił i nikt jej nie przyłapał. Wyglądało na to, że tak jest, bo brama była otwarta, a ona sama bez problemu dotarła do portretu Grubej Damy.

Peirdes ją uratował. Był na pewno wściekły i opowie wszystko chłopakom. A do tego dostanie jej się potrójna bura. No trudno. I tak było mu szaleńczo wdzięczna.

Wyglądało na to, że jest już po północy, bo w zamku było cicho, jak nigdy. Milczenie ją przytłaczało. Wkroczyła do Wieży Gryffindoru, śledzona zniesmaczonym spojrzeniem Grubej Damy, będąc pewna, że nikogo tam nie zastanie.

A jednak. James i Mike siedzieli przy prawie już wygasłym kominku.

Gdy tylko weszła, popatrzyli na nią, a na ich ściągniętych troską twarzach pojawiła się ulga.

-Aria!- zawołał James, wzdychając cicho.- Gdzie byłaś!? Tak bardzo się martwiliśmy!

Ruszyli w jej stronę. Dziewczyna przełknęła gulę w gardle.

-Dlaczego nie śpicie?

-Czekaliśmy na ciebie.- odparł z przejęciem Mike.- Co się stało?

-Przepraszam was, nie chciałam, żebyście się martwili.- Aria podniosła wzrok na ich twarze. Oczy mieli zaczerwienione ze zmęczenia. Mimo to uśmiechali się lekko. Jej przyjaciele. Przez krótką chwilę dziewczyna zapragnęła powiedzieć im prawdę. Ale nie mogła.- Ja… zasnęłam w toalecie. Ktoś zrobił mi głupi żart i mnie tam zamknął.

Mike zmarszczył czoło.

-Zasnęłaś? I dlaczego jesteś taka poobijana?

James spojrzał na jej nogę.

-Czy to oparzenie?

-Ostatnio mało śpię. Wiecie, szkoła, lekcje i tak dalej. No i nie wytrzymałam.- poczuła taką odrazę do siebie, jak jeszcze nigdy.- Gdy się obudziłam, byłam zamknięta. Spanikowałam i wypowiedziałam trochę zaklęć, które się odbiły i…

Chłopcy roześmiali się.

-Ale z ciebie czubek.- stwierdził James.

Aria przełknęła gorycz.

-Tak, wiem.

Gdy kładła się do łóżka, wciąż widziała ich zmartwione twarze.

Czuła, że jest nic nie warta.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay