131. Może w Gryffindorze...

Tak, tak. Jesteście zawiedzeni, że tak późno rozdział i w ogóle.

No cóż. Ja się smucę z innego powodu.

Przecież to pierwsza niewakacyjna sobota, prawda?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Harry, Ron i Hermiona przeszli w swoim życiu naprawdę wiele- w każdym razie na pewno więcej niż przeciętny czarodziej. Wiele razy pokonywali złych przeciwników, unikali śmierci i znajdowali się w różnych miejscach.

Jednak to, co się stało tego dnia, było zdecydowanie ich najdziwniejszym doświadczeniem.

Placek z latającej szuflady zniknął- jakkolwiek to brzmi- a cała trójka runęła w dół, kompletnie się tego nie spodziewając. Ich głosy mieszały się, gdy przekrzykiwali się nawzajem. Ron złapał Hermionę za rękę. Wokół panowała przygnębiająca ciemność.

Harry chciał coś powiedzieć, naprawdę. Ale po prostu nie mógł. Gdy już skończył krzyczeć, zamknął usta, próbując złapać oddech. Gdy ponownie je otworzył, zakrztusił się powietrzem. Prawą dłonią przytrzymywał okulary, które zsuwały się z jego nosa. W brzuchu mu się przewracało, jakby jego wnętrzności nabrały ochotę na kurs samby.

Mógł więc tylko czekać, aż spadnie. Co czekało go na końcu? Ból? Strach? Przeziębienie? A może sama śmierć?

Westchnął w duchu. Mógł zginąć już na wiele sposobów- zjedzony przez ogromnego pająka, utopiony przez zombie-inferiusy, zatruty jadem bazyliszka lub nawet zabity przez najpotężniejszego czarnoksiężnika wszechczasów- a miał umrzeć przez gadającą szufladę? Nie ma mowy. Nie po to szukał tych wszystkich horkruksów.

W końcu ujrzał światło na dole. A potem- świst, krzyk Hermiony i PLUSK! Czuł, że brak mu tchu. Nie mógł otworzyć oczu. Zrozumiał, że jest w wodzie. I opadał na dno.

Jak to możliwe, że spadł z takiej wysokości i przeżył? Nie miał pojęcia. Jedynym wyjaśnieniem było to, że woda była zaczarowana. Chwycił okulary, które spadły mu z nosa i zaczął wierzgać nogami i rękami, mając nadzieję, że to pozwoli wydostać mu się na brzeg. Przypomniał sobie o różdżce, którą trzymał w tylnej kieszeni spodni. Jedno sprawne zaklęcie i znalazł się na powierzchni.

Ron już tutaj był, podając rękę Hermione, która rozpaczliwie łapała powietrze. Twarz miał zarumienioną z niepokoju, gdy spoglądał na swoją żonę.

-Już w porządku.- mówił.- Oddychaj głęboko.

Harry nie czuł płuc. W gardle go piekło, a przed oczami miał czarne plamki. Wypluł wodę, klnąc cicho. Zrzucił marynarkę i krawat, które krępowały jego ruchy. Dygotał z zimna. Żałował, że nie nałożył szaty czarodzieja, tak jak Hermiona i Ron, tylko te mugolskie ubrania- były one kompletnie niepraktyczne i niewygodne.

Pierwszy odezwał się Ron.

-Gdzie my jesteśmy?

Było to najgłupsze pytanie, jakie mógł zadać. Wszyscy chcieli to wiedzieć. Pomieszczenie było z czarnego kamienia. Woda w basenie nienaturalnie granatowa. Było dość jasno, choć Harry nie zauważył żadnych lamp ani pochodni. Po drugiej stronie znajdowały się wielkie, zdobione drzwi.

Przetarł okulary, by widzieć lepiej. Jego oddech uspokoił się. Przeniósł wzrok na swoich przyjaciół, którzy wpatrywali się w niego bezradnie.

To zabawne, że jedno się nie zmieniło- cała trójka wciąż pakowała się w jakieś kłopoty. Dlaczego? Każde z nich zadawało sobie to pytanie od ponad 20 lat.

Harry odetchnął głośno i spojrzał w górę, ale nie zauważył tam dziury, którą tutaj wpadli. Fantastycznie. Stanął przed wyborem. Mógł:

a) przejść przez zdobione drzwi, które nie wyglądały zachęcająco.

b) szukać dziury w suficie.

c) zanurzyć się w basenie i już nigdy nie wypłynąć.

Co za trudny wybór.

Cała trójka podeszła do mosiężnych drzwi. Harry przyjrzał się zdobieniom na ich powierzchni. Przedstawiały ludzi krzyczących w agonii, płaczących i umierających w torturach tak okropnych, że nie warto ich opisywać. Harry odwrócił wzrok, powstrzymując mdłości. Hermiona westchnęła rozpaczliwie, gotowa się rozpłakać, a Ron począł kląć tak siarczyście, jak jeszcze nigdy dotąd.

Żona pomimo podłego humoru rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie.

Harry modlił się, by drzwi były zamknięte, niedostępne, a najlepiej zaklęte na tysiąc różnych sposobów.

Ależ oczywiście, że były otwarte. Wrota rozsunęły się, ukazując długi korytarz z podobnymi drzwiami na końcu.

Może jednak powrót do wody nie jest złym pomysłem?

                                                                  ~*~

Aria pomyślała, że tym razem wybierze się do Zakazanego Lasu za dnia. Czy to jakaś tradycja, że na każdą niebezpieczną przygodę trzeba wybierać się w nocy? Po lekcjach wyruszyła w tamtą stronę, a jakby ktoś pytał, szła do Hagrida na herbatkę.

Cel miała jasny- zdobyć jad akromantuli dla Charlesa, 12-letniego Krukona, który zawisł pomiędzy życiem i śmiercią i wybrał ją, by mu pomogła dostać się z powrotem na ziemię. Miała zdobyć dla niego kilka składników, by mógł wykonać pewnego rodzaju magię.

Dlaczego to robiła? Chciała utrzeć nosa swoim okropnym rodzicom i przygłupiej siostrze. Pokazać, że jest coś warta. Ale przede wszystkim pragnęła pomóc Charlesowi, bo było jej go zwyczajnie szkoda.

Odczuwała przerażenie, to fakt. Nigdy nie bała się specjalnie pająków, ale te, które do tej pory spotkała nie były większe niż jej palce.

Te, które spotka tego dnia miały być rozmiarów niedużego drzewka.

Ale przede wszystkim czuła przygniatające wyrzuty sumienia. Oszukiwała swoich przyjaciół, choć jeszcze nie tak dawno obiecali sobie, że nie będą mieć przed sobą tajemnic. Wiedziała, że jest złą przyjaciółką. Miała nadzieję, że kiedyś jej wybaczą. Teraz zapewne głowią się, gdzie się podziała, a niedługo będą się zamartwiać. Na samą tą myśl jej serce podskoczyło. Uczucie, że jest największym padalcem na świecie towarzyszyło jej przez całą drogę do Lasu.

Miała tylko nadzieję, że Charles będzie ją chronić. Dodatkowe wzmocnienie na pewno jej się przyda. Lub odrobina szczęścia. Taka malutka, mała odrobina. Nic więcej.

Nerwowo spoglądała w górę, mając nadzieję, że Perides nie kryje się gdzieś za chmurami. Stanowczo zakazywał jej spotykać się z Charlesem, mówiąc, że wyczuwa podstęp. W Arii gotował się gniew. Może i chciał dobrze, ale co mógł wiedzieć ten uskrzydlony konio-ptak? Nie znał jej, ani Charlesa. W ogóle, nie wiedział, co w tej chwili czuje. Zachowywał się, jakby nie miał serca. Nie rozumiał.

Stanęła przez Zakazanym Lasem. Westchnęła cicho. Wiatr lekko muskał jej skórę. Słońce uśmiechało się do niej z góry, a białe obłoczki leniwie sunęły po błękitnym niebie. Jednak ona zrobiła kilka kroków do przodu i ogarnął ją mrok, a melczno-białe chmury zniknęły. Poczuła doskwierające zimno. Korony drzew nad jej głową zlewały się w jeden, wielki dach, kompletnie zasłaniając błękit nieba. Nie przepuszczały promieni słonecznych.

Aria pierwszy raz były w Zakazanym Lesie za dnia, a nie odczuła kompletnie żadnej różnicy niż w nocy.

Mrok zdawał się szeptać. Ostatni raz obejrzała się do tyłu- wciąż widziała domek Hagrida, z którego komina radośnie buchał dym- po czym ruszyła do przodu, oddając się w lodowate ramiona ciemności.

Starała się ignorować uczucie, że pakuje się w najgorszą samotną przygodę swojego marnego życia. Gałęzie drzew wyglądały jak wyciągnięte ręce, pragnące jej dotknąć. Konary drzew zdawały się na nią patrzeć, choć nie miały oczu. Mimo to Aria czuła, że bacznie obserwują jej rozpaczliwe poczynania.

Co jej przyszło do głowy? Przecież nazwa mówi sama za siebie: Zakazany Las. ZAKAZANY. To oznacza: NIE WCHODZIĆ TAM POD ŻADNYM POZOREM, ZABRONIONE. Czego nie rozumiała?

Weź się w garść. Dasz radę. Ile by dała, by mieć przy sobie Jamesa lub Mike’a. Oni zawsze dodawali jej odwagi. Chcieli jak najlepiej. Byli dla niej oparciem i lubili ją, pomimo jej dziwactw.

A ona ich oszukiwała.

Poczucie winy powróciło. Aria zapragnęła złożyć się w kłębek i po prostu zniknąć. Wydawało jej się, że drzewa patrzą na nią oskarżycielsko.

Zwróciła się do najbliższego drzewa.

-Głupie drzewo, i co się tak gapisz!?

Drzewo nie odpowiedziało.

Zamiast tego na jego pnie zobaczyła kilka małych pająków poruszających się w zwartym szyku. Jeśli czegoś nauczyło jej życie, to jednego: chcesz znaleźć pająki? Podążaj za pająkami!

Pająki zeszły z drzewa i ruszyły w las, a Aria krok w krok za nimi. Jeśli ma zginąć, to niech tak będzie. Jeśli ma zjeść ją wielki pająk, to niech będzie to ten największy.

Pająków było coraz więcej. Schodziły z drzew, spomiędzy kamieni, z krzaków. Wkrótce było ich tak dużo, że dziewczyna z trudem powstrzymywała mdłości. Jeden, dwa małe pająki? Okej! Cały ich legion, a nawet kilkanaście? Ohyda!

Ścieżka mieniła się czernią. Aria uważała, by na żadnego nie nadepnąć. Nie chce przecież zdenerwować mamusi, prawda?

W końcu wyszła na dużą polanę. Jej uwagę od razu przykuła akromantula leżąca na jej środku. Okej, to dopiero było ohydne. Osiem włochatych nóg wielkości ławek w Wielkiej Sali leżało bezwładnie.  Cielsko kompletnie zasłaniało Arii widok. Mała głowa wyglądała bardzo nieproporcjonalnie do reszty. Osiem oczu było zamkniętych. Ze szczypiec kapała biała ciecz. Wokół gromadziło się tysiące małych pająków.

Akromantula  śpi? Czy jest martwa? Aria uznała, że to drugie. W odwłoku stwora ziała ogromna dziura, z której coś wypływało. Cokolwiek się stało, zabiło akromantulę. I choć była to sytuacja idealna, to Gryfonka poczuła opór. Nie chciała zbliżać się do tego potwora. Wzbudzał strach i obrzydzenie. Jego włochate cielsko sprawiało, że miała ochotę uciec i wspiąć się na drzewo, byle te długie nogi jej nie dosięgnęły.

Mimo to ruszyła do przodu. W głowie pobrzmiewały jej słowa pieśni Tiary Przydziału, której nauczył jej James. Podobno była to pieśń, która poprzedzała Ceremonię Przydziału jego ojca, samego Harry’ego Pottera.

Może w Gryffindorze,

Zrobiła kilka kroków do przodu. Ku jej zdumieniu, pająki rozstąpiły się pod jej stopami. Może myślą, że chce pomóc ich koledze?

Aria znów poczuła smutek.

Jak bardzo się myliły.

Gdzie kwitnie męstwa cnota,

Choć nogi odmawiały posłuszeństwa, robiła kolejne kroki do przodu. Akromantula była już na wyciągnięcie ręki. Musi być odważna. Jest Gryfonką. Zrobi to. Zrobi to, dla Charlesa.

Gdzie króluje odwaga

Och, a co jeśli te oczy otworzą się gwałtownie, a szczypce zacisnął wokół jej talii?

I do wyczynów ochota.

Patrz na to, Charles. I miej mnie w opiece. Aria wyciągnęła z kieszeni szaty małą fiolkę. Ręce trzęsły jej się spazmatycznie, gdy podsunęła je pod ogromne szczypce. Biały jad kapał do naczynia.

Aria czytała, że jad akromantuli zasycha szybko po śmierci stwora, więc trzeba działać sprawnie. Wygląda na to, że ten pająk umarł niedawno.

Więc pozostali mogli mieć wciąż nadzieję. Nadzieję, że ich brat żyje.

Poczuła się tak okropnie, że zawróciła. Miała już wystarczająco jadu. Chciała zrobić krok do przodu, ale pająki nie rozstąpiły się. Zamiast tego ruszyły w jej stronę.

Spomiędzy drzew błyszczały dziesiątki wielkich oczu, w których czaiła się żądza mordu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay