127. Prawdziwa Gryfonka.

Rozdział o godzinie 10? To oznacza tylko jedno- wyjechałam!
Obóz harcerski, Bieszczady. Nadchodzę! A w zasadzie to jestem tutaj już od środy.
Moja drużynowa obiecała mi zorganizować Hogwart, bo to moje marzenie, a za dwa dni (od kiedy to czytacie) mam urodziny, więc może, może...?
Jeśli rozdziały nie będą się pojawiały, to znaczy, że odnalazłam powołanie i jestem czarodziejką. Albo znów zorganizowali dla naszego zastępu Igrzyska Śmierci w środku nocy (tak, już kiedyś to zrobili).
W każdym bądź razie... Miłej połowy wakacji!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Lily i Hugo siedzieli w cieniu drzewa, rozkoszując się piękną pogodą. Jako, że całe ich rodzeństwo wyjechało, byli zdani tylko na siebie. Całe popołudnia spędzali razem, nigdy nie byli sobie tak bliscy. Okazało się, że we dwójkę także można się świetnie bawić- na każdym kroku napotykali nowy pomysł, który świetnie wykorzystywali.

Gdy więc tak sobie siedzieli i rozmawiali o wszystkim, co się ostatnio wydarzyło, byli naprawdę szczęśliwi. Słoneczne promienie oświetlały okolice, załamując się w koronie drzew. I wszystko byłoby idealnie, gdyby nie… trzeci przybysz.

Przybył, zarzucając swoją czarną grzywą. Utkwił wzrok w Lily. Jego niebieskie oczy znów miały w sobie ten łobuzerski błysk, którego dziewczynka tak nie znosiła.

-Hej, Płoszku! Dawno się nie widzieliśmy, co?

Liam Schreave był synem mugoli, miał tyle samo lat, co Lily i Hugo- 9. Dziewczynka nie wiedziała czemu, ale obrał on sobie jako obiekt kpin i wyśmiewań właśnie ją. Lily wiele razu chciała postawić się mu, ale za każdym razem pojawiał się jeden problem: bała się, że w chwili nieuwagi niechcący użyje magii i zrobi mu poważną krzywdę. A tego przecież nie chciała. Nie była złym człowiekiem. Dlatego, za każdym razem, gdy on się pojawiał, jak najszybciej uciekała. Liam czuł się więc niesamowicie wspaniale- to, że budził postrach w małej dziewczynce dawało mu swego rodzaju dziwną satysfakcję. Zaczął nazywać ją „Płoszkiem”.

Lily widziała go ostatni raz może… 2 miesiące temu? Wtedy nie wytrzymała, w chwili zapomnienia magia dała o sobie znać i… BUM. Liam spadł z drzewa, raniąc się w nogę. Był wściekły i nazywał przerażoną dziewczynę czarownicą i dziwakiem. Od tego czasu nie widziała go ani razu. Jakby zapadł się pod ziemię. A ją na samo to wspomnienie szargały wyrzuty sumienia, choć James często powtarzał jej, że chłopak sam sobie na to zasłużył.

Nie było go. Aż do dzisiaj.

Lily zacisnęła usta.

-Daj nam spokój.- wymamrotała, bawiąc się źdźbłami trawy. Piękna pogoda nagle przestała być taka zachwycająca.- Odejdź, proszę.

Chłopiec oparł się o drzewo.

-Co jest? Ostatnim razem byłaś bardziej bojowa. Straciłaś swoją moc, czy jak?

Hugo spojrzał gniewnie na Liama.

-Jeśli nie chcesz, żeby to się powtórzyło, lepiej daj nam spokój.

Schreave zaśmiał się, mierząc krytycznym wzrokiem młodego Weasleya.

-Och, doprawdy? Wojownik od siedmiu boleści.- chłopiec wyciągnął z kieszeni pistolet na kulki.- Masz pojęcie, co to takiego, czy w jaskini, z której wypełzłeś, nigdy o tym nie słyszano?

Twarz Hugo oblała się rumieńcem. Prawdą jest, że nigdy nie miał czegoś takiego w dłoni- choć czasem widział, jak mugolscy chłopcy bawili się tym pod swoimi domami. Ten czarny przedmiot strzelał małymi, żółtymi kuleczkami. Jak to się nazywało… pilot?

Liam pociągnął za spust i kulka ugodziła Lily w ramię. Dziewczynka skrzywiła się i potarła tamto miejsce. W jej oczach zapłonęła złość.

-Hej, to naprawdę boli!

-Dosyć tego!- wrzasnął Hugo z furią wymalowaną na twarzy.- Rzuć broń, Schreave! Będziemy walczyć jak prawdziwi mężczyźni.

Oczy chłopca zwęziły się, ale posłusznie wykonał polecenie. Broń leżała teraz na trawie. Uśmiech spełzł mu z twarzy.

-W porządku.

Napięcie w powietrzu sięgnęło zenitu. Gniew, który jeszcze przed chwilą odczuwała Lily, zupełnie się ulotnił. Na jego miejsce pojawiły się strach i panika.

-Chłopcy, nie!

Ale było za późno.

                                          ~*~

Aria miała sen. Przemierzała korytarze biblioteki, zaglądając z zaciekawieniem na kolejne to półki. W ręce dzierżyła lampę ze świecą. Kolorowe tytuły niemal błyszczały na grzbietach, jeden jaśniej od drugiego, jakby mówiły: „Weź mnie!”, „Nie, wybierz mnie. Moje kartki są mniej poniszczone”, „Ale ja lepiej pachnę!”.

Mózg Arii podsuwał jej dziwne pomysły.

I wtedy nagle usłyszała głos:

-Aria? Możemy zacząć. Potrzebuje cię. Proszę.

Skądś znała ten głos. Oderwała wzrok od kolorowych okładek i z uwagą rozejrzała się wokół. Jednak wszędzie panowała zupełna cisza. Nikt już nic nie powiedział.

Aria obudziła się. Otworzyła oczy i zmarszczyła czoło, wpatrując się w sufit. Coś jej podpowiadało, że to nie był zwykły sen. Bez chwili wahania ubrała kapcie, zarzuciła szlafrok i wyszła na korytarz szkolny, śledzona pogardliwym spojrzeniem Grubej Damy.

W każdej innej sytuacji prawdopodobne bałaby się, że zostanie przyłapana. Ale nie tej nocy. Coś jej podpowiadało, że jest bezpieczna.

Gnana tą myślą ruszyła do biblioteki, gdzie- tak jak się tego spodziewała- drzwi były otwarte.

Przywitał ją zimny dreszcz na plecach. Wiedziała, że nie jest tam sama i ta właśnie myśl była najbardziej przerażająca, ale również ekscytująca. Aria nie potrafiła opisać tych uczuć. Cokolwiek mąciło jej tak w głowie, musiało mieć spore poczucie humoru i skłonność do urządzania imprez.

I wtedy usłyszała ten głos, tuż obok siebie. Był taki radosny i pełen ekscytacji.

-Aria! Przyszłaś!

Dziewczyna spojrzała w tamtą stronę.

-Charles?

-Otóż to!- chwila ciszy.- Ekhm, właśnie się ukłoniłem, ale zgaduję, że tego nie widziałaś.

-Prawidłowa odpowiedź.

-No tak.

Aria czuła się dziwnie, rozmawiając z powietrzem, ale cóż mogła więcej zrobić? Patrzyła w stronę, z której dobiegał głos i miała nadzieje, że Charles się z niej nie śmieje.

-Jak zdołałeś dostać się do mojego snu?- spojrzała w stronę wejścia.- I dlaczego drzwi były otwarte…?

-Och, to taka moja moc, czy coś w tym rodzaju. Byłem… Ekhm, JESTEM czarodziejem, więc mogę co nieco zmajstrować. To moja zasługa, że nikt cię nie przyłapał, gdy tutaj szłaś.

-Naprawdę? A myślisz, że mógłbyś wyczarować naleśniki z czekoladą?

-Hej, nigdy o tym nie pomyślałem!- odparł z podekscytowaniem Charles. Jednak ono nagle ulotniło się.- No nie ważne, może kiedy indziej.

-Okej.- odparła dziewczyna, lecz czuła się trochę zawiedziona.

Napięcie unosiło się w powietrzu.

-Aria… czy ty wciąż chcesz mi pomóc?- zapytał, wyraźnie się stresując. Aria mogłaby przysiąc, że przestąpił z nogi na nogę.

Zastanowiła się. To, co robiła było co najmniej dziwne. A jej osobisty ochroniarz- Perides- zakazał jej spotykać się z Charlesem. Jednak z dziwnych powodów czuła, że może mu zaufać. Tak samo jak czuła, że drzwi do biblioteki będą otwarte- coś jej to podpowiadało, kojąc jej nerwy. A do tego, chciała się wykazać odwagą i pomóc 12-letniemu Charlesowi, który utknął pomiędzy życiem i śmiercią, trwając w stanie dziwnego zawieszenia. Jego młodsza siostra go potrzebuje, tak jak on potrzebuje Arii. Nie ważne, co będzie musiała zrobić, zrobi to. Chciała być odważna.

Chciała być prawdziwą Gryfonką. Utrzeć nosa swojej głupiej siostrze, która cudem stała się Krukonką i rodziców, którzy się jej wyrzekli.

-Tak. Pomogę ci.

Napięcie uleciało.

-Dziękuję!- wyczuła, że Charles uśmiecha się.- Och, tak bardzo ci dziękuję! Nawet nie wiesz, jak bardzo jestem ci wdzięczny.

-Przecież jeszcze nic nie zrobiłam.

-Uściskałbym cię, ale to chyba będzie nieco przerażające, co?

-Mhm, nie rób tego.

Oboje się roześmiali. Aria naprawdę była szczęśliwa, że może pomóc temu biednemu chłopakowi, którego przygniotła szafa. Niezły pech, swoją drogą.

-Okej, więc powiedziano mi, że żeby wrócić, trzeba wykonać swego rodzaju… magię.- zawahał się.- I potrzeba do tego kilku składników.

Aria uniosła brwi.

-Coś w rodzaju eliksiru?

-Nie, niezupełnie. To coś innego. Trudno mi to wyjaśnić, bo do końca sam nie jestem pewien, jak to ma działać. W każdym bądź razie potrzeba czterech składników.

-Nie ma sprawy.- Aria machnęła lekceważąco ręką, lecz po chwili ją opuściła.- Ale… Chyba nie będę musiała nikogo zabić, co?

-Co!? N-nie, nigdy nie poświęciłbym czyjegoś życia, by powrócić na ziemię.

-To dobrze. Więc czym jest pierwszy składnik?

-Jad akromantuli.

-O-och….- dziewczyna pobladła. Akromantule to nic innego jak przerośnięte pająki. Niebezpieczne, dzikie, wielkie pająki żyjące w Zakazanym Lesie.- Mhm.

-Wciąż możesz się wycofać.

Wyprostowała się.

-Nie. Pomogę ci.

Chwila ciszy.

-Prawdziwa z ciebie Gryfonka.- odparł w końcu cicho Charles, jakby był wzruszony jest niezłomną postawą. Aria czuła, że się rumieni.- Będę starał się cię ochraniać. Jeśli chcesz, możesz już wracać. Przepraszam, że cię obudziłem w środku nocy. I… nie mów nikomu, dobrze? Jeśli za dużo osób będzie wiedziało, zrobi się niezłe zamieszanie tam na górze, w niebie.

Aria wracała do wieży Gryffindoru, wiedząc, że nic jej nie grozi. Przecież Charles nad nią czuwał.

Już miała kłaść się do łóżka, gdy obok siebie usłyszała przytłumiony głos:

-HA, WSZYSTKO WIDZIAŁEM!

Podskoczyła. Z bijącym sercem popatrzyła na okno i zobaczyła czarną kreaturę unoszącą się w powietrzu.

-Perides!

Otworzyła okno.

-Co ty tutaj robisz?

-ZAKAZAŁEM CI SIĘ Z NIM SPOTYKAĆ!

Spojrzała na dziewczyny śpiące na łóżkach obok.

-Ciszej, bo je obudzisz.

-PRZECIEŻ ONE MNIE NIE SŁYSZĄ!- fuknął hipogryf.

-Więc pomyślą, że gadam z hipogryfem. To jeszcze gorzej.

-Wypraszam sobie! Przed chwilą rozmawiałaś z powietrzem, dziwaczko.

Aria westchnęła.

-Błagam, nie mów nikomu. Zwłaszcza Jamesowi i Mike’owi.

-Och, oczywiście, że im powiem.

-Proszę, nie.

-Ależ tak.

-Perides, proszę…

-Powiem im wszystko.

-Wysłuchaj mnie chociaż…

Hipogryf zakręcił się w kółko, jakby gonił swój ogon.

-Będą wiedzieli wszyściusieńko!

Dziewczyna z irytacją opadła na łóżko.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com
Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay