129. Gadająca szuflada.

Choć siedzieli w służbowym gabinecie, to wcale nie pracowali.

Harry i Ron zaśmiewali się w najlepsze, podczas gdy góra dokumentów, które mieli wypełnić wcale nie malała- wręcz przeciwnie, jeszcze trochę i Mount Everest zyskałoby niezłego konkurenta.

Jednak przez te wszystkie lata coś się nie zmieniło- oboje zawsze znaleźli jakiś powód, byleby tylko nie pracować.

Tym razem była to głupota Rona, który wpadł na jakąś grubą panią, gdy tutaj szedł. Niby nic wielkiego, ale mężczyzna aż dławił się ze śmiechu, gdy opowiadał o monstrualnych rozmiarach kobiety i jej dzikim spojrzeniu. Ron odbił się od niej niczym piłka i upadł na ścianę, nie do końca zdając sobie sprawę, co właściwie się stało, zamroczony. Harry sam już nie wiedział, z czego się śmieje- kobiety, którą opisał mu jego przyjaciel, czy może właśnie z niego, bo wyglądał tak głupio, gdy się dusił.
Zabawa trwałaby w najlepsze, ale ktoś właśnie wszedł do gabinetu. Oboje natychmiast spoważnieli. Harry wyprostował się na swoim krześle i poprawił krawat, a Ron podniósł z ziemi papiery, których zawartość wydała mu się nagle niezwykle porywająca. Ale gdy zobaczyli znajomą twarz, rozluźnili się na nowo.

-Hermiono!- zawołał radośnie Harry.- Nie uwierzysz, co Ron właśnie…

-Nie ma na to czasu.- kobieta zamknęła za sobą drzwi. Dopiero teraz zauważyli, że wygląda na niezwykle spiętą i wzburzoną. Oboje znali tą Hermionową minę jeszcze z czasów Hogwartu- działo się coś złego.

-Ekhm, coś się stało?- Ron miał zachrypnięty głos. Pomimo powszechnej radości, teraz także wyglądał na zaniepokojonego.

Hermiona zmarszczyła brwi.

-Właśnie znalazłam coś dziwnego.  Zupełnie przypadkiem.

Mężczyźni wymienili spojrzenia.

-Dziwactwa to nasza specjalność, no nie?- wymamrotał Ron.

Oboje długo nie protestowali. Każdy pretekst, by oderwać się od codziennej, nudnej rutyny był wystarczająco dobry. Ruszyli za Hermioną korytarzem, nie bardzo wiedząc, dokąd zmierzają. Coś w postawie kobiety mówiło jednak jasno, że nie jest to byle błahostka.

Hermiona nigdy się nie myliła.

-Szybciej, chłopcy!- poganiała ich.

Chłopcy. Tak jakby byli wciąż tymi 11-letnimi dziećmi badającymi tajemnicę Kamienia Filozoficznego. Harry’ego ogarnęła melancholia- kiedy to było?

Wprowadziła ich do swojego gabinetu, który był już tak znanym miejscem. Harry i Ron uwielbiali tu przebywać, gdy tylko mogli. Całe pomieszczenie nie było duże, lecz bardzo przytulne. Zawsze panował tu ład i porządek- półki na książki były podpisane, tak samo jak teczki i segregatory. Worek na śmieci wymieniał się automatycznie, gdy tylko nadeszła taka potrzeba, a okna były odporne na wszelkie zabrudzenia. Na biurku wszystko było poukładane, a na ziemi- co było według Harry’ego i Rona prawdziwym wyczynem- nie było żadnego papierka.

Hermiona gorączkowym krokiem podeszła do szuflady swojego biurka i otworzyła ją zamaszystym ruchem.

Spojrzała wyczekująco na przyjaciół.

-Przyłóżcie tam ucho.

Harry i Ron wymienili zażenowane spojrzenia.

-No, już!

Posłusznie podeszli do biurka i przystawili ucho do szuflady, jakby miała zaraz przemówić. Harry czuł się idiotycznie. Czy to nie jest aby jeden, wieli żart?

Biurko faktycznie przemówiło.

-POMOCY! LUDZIE, RATUNKU! POMOOOCY!

-Zamknij się!

-AAAAAAAAAAAHHHHHHH!

Rozhisteryzowany głos mężczyzny. I ten drugi, władczy- kobiety.

-Ciekawe, czy moje biurko też tak potrafi.- wymamrotał Ron.

Hermiona zmierzyła męża poirytowanym spojrzeniem.

-Ronald!

                                                            ~*~

Annie nie lubiła swoich koleżanek z dormitorium.

Naprawdę było jej wszystko jedno, do którego domu trafi. Nigdy nie myślała o tym jakoś specjalnie dużo. Wiedziała jedno- nie Slytherin. Nie chodzi o to, że słyszała o tym domu tak dużo złych rzeczy. To tylko podsyciło jej wstręt do tego domu. Ale chodziło głównie o to, że każdy jej mówił, że by pasowała do tego domu.

Na jej osiedlu mieszkało kilku starszych czarodziei, którzy zawsze jej to mówili. Fakt, nie należała do milusińskich i bywała raczej bezpośrednia- a to, że na każdym swoim kroku słyszała: „Pasowałabyś do Slytherinu” albo „Jesteś urodzoną Ślizgonką” wprawiało ją w takie poirytowanie, że szybko znienawidziła Dom Węża.

Nie była jakoś specjalnie podekscytowana, gdy Tiara przydzieliła ją do Ravenclawu. Nie była też szczególnie zła.

Zdążyła już znaleźć sobie kumpli, a żaden z nich nie należał do Ravenclawu, więc nie starała się jakoś szczególnie zaprzyjaźnić z innymi Krukonami. Była po prostu sobą- czyli niezwykle bezpośrednią, czasem zgryźliwą 11-latką. Dziewczyny z jej dormitorium szybko się od niej odwróciły. Reszta Krukonów także za nią nie przepadała- podczas gdy oni siedzieli nad książkami, ona miała nos w szkicowniku. Nie podobało się to reszcie. Tak, jakby ich zdaniem nie zasługiwała na to, by należeć do domu Roweny Ravenclaw.

W jej mniemaniu reszta Krukonów była po prostu nadętymi ważniakami, którzy myśleli, że są tak mądrzy, że należy całować ziemię, po której stąpają. Może nie wszyscy- ale na pewno spora część. A Annie zauważała właśnie tylko tą część, bo to oni rzucali jej krzywe spojrzenia. Pozostali po prostu się nie wychylali, więc dziewczyna nie mogła się nawet przekonać, że nie wszyscy Krukoni są tacy źli.

Jedyni Krukoni, których lubiła to Thomas i Emily- rodzeństwo Rachel, bliźniacy. Thomas był trochę irytujący z tym swoimi nieśmiesznymi żartami, ale Emily była naprawdę w porządku- często stawała w jej obronie. No, może czasem się mądrzyła. Ale tylko czasem.

Tej nocy Annie jak zwykle szkicowała przy świetle różdżki. Dawało jej to błahy efekt, ale nie miała wyboru- księżniczki z jej dormitorium były tak bardzo zmęczone, że zgodnie stwierdziły, iż pora spać.

Ten rysunek był dla Annie naprawdę ważny- przedstawiał coś, co dawało jej największe szczęście, odkąd przybyła do Hogwartu. Co prawda, nieco się wstydziła i wiedziała, że nie pokaże temu nikomu- nawet swoim najbliższym znajomym, a może zwłaszcza im- ale wkładała całe serce w to, by szkic był idealny. By mogła patrzeć na niego z dumą.

-GAŚ TĘ RÓŻDŻKĘ!- usłyszała wściekły głos na prawo od siebie.

Spojrzała w tamtą stronę.

-Spadaj.

-POCZEKAJ, NIECH MCGONAGALL SIĘ DOWIE…

Wywróciła oczami.

-Dobra, niech ci będzie.

Odłożyła starannie szkic pod łóżko i szepnęła:

-Nox.

Nastała ciemność.

Gdy tylko położyła głowę na poduszce, od razu odleciała.

Znalazła się na jakiejś dziwnej polanie otoczonej lasem. Była noc. Do jej nozdrzy dochodził swąd dymu.

Zorientowała się, że leży pod jednym z drzew. Usiadła i jej wzrok przykuła jasność na samym środku polany.

Przy ognisku, na długim pniu siedział chłopiec, który wyglądał, jakby był w jej wieku. W blasku migoczącego ognia widziała, że ma włosy czarne jak smoła, a oczy szare. Miał na sobie zwykłe, mugolskie ubrania.

Annie spojrzała z przerażeniem w dół. Odetchnęła z ulgą. Nie miała na sobie tej idiotycznej pidżamki, tylko jej ulubioną koszulkę i dżinsy.

Była pewna, że skądś zna tego chłopaka. Wytężyła mózg- ale nie, nic. Nie przypominała sobie.

Poirytowana tą myślą ruszyła naprzód. Co ten chłopak tak właściwie robi w jej śnie? Wiedziała, że ma duszę artystki, więc często śniły się jej zwariowane rzeczy, ale bez przesady.

Chłopiec właśnie smażył piankę na patyku, gdy spytała:

-Możesz mi powiedzieć, co robisz w moim śnie?

Zwrócił na nią swoje szare oczy.

-Nie pytaj, sam nie wiem.

Usiadła na drugim końcu kłody. Iskry tańczyły z gwiazdami. Ogień dawał przyjemne ciepło i oświetlał ich twarze, podczas gdy wszystko wokół wydawało się być wrogie.

Chłopak spojrzał na nią kątem oka.

-Więc… jak się nazywasz?

Już miała odpowiedzieć coś niemiłego, gdy stwierdziła: a co mi tam, to i tak tylko sen. Koleś pewnie nawet nie istnieje.

-Annie Shadey.

Wystawił rękę.

-Leon Feather.

Niechętnie, lecz uścisnęła. Miała ochotę parsknąć śmiechem.

-Leon. Ale głupie imię.

Chłopak wyglądał na urażonego.

-Przymknij się.- chwila ciszy.- Na Brodę Merlina, przypaliłem swoją piankę. To twoja wina.

-I dobrze.

Zmrużył oczy. W tym świetle wyglądał nieco upiornie.

-Ja… skądś cię znam.

Prawie spadła z kłody.

-Ja ciebie też.

I nagle coś ją olśniło. Te czarne włosy i szare oczy przemierzające korytarz szkoły w szacie czarodzieja.

Jednak on ją uprzedził.

-Hej, należysz do Hogwartu?- spytał nagle.

Zapomniała o tej całej zgryźliwości i niedostępności. To, co właśnie się działo było tak dziwne, że nie była w stanie tego pojąć.

-Pierwszy rok, Ravenclaw.

Chłopak rozszerzył oczy.

-Pierwszy rok, Slytherin.

Annie automatycznie odskoczyła na swój koniec kłody. Slytherin. Alarm włączył się w jej głowie. Mimowolnie się skrzywiła.

Leo zauważył to.

-Hej, nie jestem typowym Ślizgonem, który uprawia czarną magię i jest zły. Zostałem przydzielony do Slytherinu, bo jestem ambitny i sprytny.

-Taa, jasne.- wymamrotała Annie, chwytając patyczek i podpalając jego koniec w ognisku.

-Jesteś okropna.

-A ty jesteś Ślizgonem, a to samo w sobie jest obelgą.

Leo spojrzał na nią i chyba chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie powstrzymał się.

Annie tak naprawdę nie do końca tak uważała. To fakt, nie lubiła Slytherinu, ale nie była jakoś nieszczególnie miła dla Ślizgonów. Była taka dla wszystkich. A po za tym przekonała się, że nie tylko Ślizgoni potrafią być okropni, więc równie dobrze chłopak mógł odpowiedzieć: „A ty jesteś Krukonką, co też powinnaś traktować jako obelgę.”

Ale tego nie zrobił.

W Leo było coś dziwnego. Nie potrafiła tego określić. I naprawdę miała wrażenie, że nie jest kolejnym Ślizgonem, który wielbi siebie i ziemię, po której stąpa. Jednak ten uraz do Slytherinu kazał jej trzymać się z dala od tego chłopaka.

Panowała cisza. Wiedziała, że chłopak zerka na nią, jakby próbował ją rozgryźć. Czy może się już obudzić? Kilka razy się uszczypnęła. Na nic. Już planowała skok w ogień, gdy ziemią wstrząsnęły wibracje. Dziewczyna chwyciła kłody, by z niej nie spaść. Leo także z trudem utrzymywał równowagę. Wymienili zdumione spojrzenia.

Powietrze przeszył władczy, kobiecy głos.

-Witajcie, czarodzieje. Moje nędzne robaki.

-Kim jesteś!?- rzucił Leo w powietrze. Odpowiedział mu śmiech.

-Twoim sennym koszmarem.

-To akurat wiemy.- wymamrotała Annie, ponownie szczypiąc się w udo.

-Nie jesteście tu przypadkiem. Potrzebuję was. Będziecie mi posłuszni i pomożecie mi, a może puszczę was żywych. To będzie trudna rzecz. I wiem, że będziecie się opierać. Ale nie warto. Już jesteście w moich sidłach.

-Nieprawda!- krzyknęli równocześnie Annie i Leo.

Głos wydawał się być poirytowany.

-Ależ oczywiście, że prawda. Jeszcze o tym nie wiecie. Będziecie posłuszni jak marionetki. Wykonacie wszystkie moje rozkazy, by przeżyć. Będziecie błagać mnie o litość. Ale jeszcze nie dzisiaj. Początek dopiero nadejdzie. A wtedy nie będzie odwrotu. Zrobicie wszystko, o co będę was prosić.

-Chrzań się!- wrzasnęła Annie. Z jednej strony wiedziała, że to sen, ale z drugiej… coś jej mówiło, że to nie jest zwykły koszmar. Przeszedł ją dreszcz.- Do niczego nas nie zmusisz.

-Och, doprawdy?

Annie poczuła, że coś zimnego dotyka jej prawej nogi. Wierzgnęła ją, a to coś zacisnęło się na niej jak imadło, ciągnąc do góry. Dziewczyna rozpaczliwie chwyciła kłody. Leo natychmiast rzucił się do pomocy, chwytając ją za ręce, a nogami przytrzymując kłodę. Teraz oboje unosili się w powietrzu.

Głos wybuchnął złowieszczym śmiechem jeszcze głośniej niż wcześniej. Annie i Leo krzyczeli. Śmiech kobiety rozbrzmiewał w ich głowach i toczył się echem po polanie i lesie.

Kłoda wraz z pasażerami gwałtownie opadła na ziemię.

Annie obudziła się w swoim dormitorium, dygocąc z przerażenia.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay