119. Trzepot skrzydeł.

Pierwszy rozdział, który napisałam od... 2 tygodni? Mam nadzieję, że nie zapomniałam, jak się pisze. :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Obudziły go hałasy za oknem.

Nie miał pojęcia, co to takiego. Nie otwierając oczu, wsłuchał się w dźwięki. Na samym początku usłyszał głośny trzepot, a potem dwa głosy, damski i męski. Jednak poduszka była tak miękka, a perspektywa dalszego snu kusząca, że postanowił oddać się w ramiona błogiego zapomnienia.

Na próżno. Już po chwili hałas wzmógł się, rozbrzmiewając pełną kakofonią w jego głowie. Głosy zaczęły się kłócić i przekrzykiwać, a ponad wszystko przebijał się trzepot. Nagle cała powaga sytuacji uderzyła do Mike’a z pełnym impetem i chłopak aż wyskoczył z łóżka. Całkowicie rozbudzony, spojrzał na okno zakryte granatową zasłoną.

Na łóżku obok James wciąż spokojnie spał, mamrocząc coś cicho o zakażeniu w nodze. Mike spojrzał na niego z pobłażaniem, a potem z powrotem przeniósł wzrok na okno. Bał się tego, co może kryć się z zasłonami. Dlaczego więc nie odpuścić?

Już zawracał, gdy do jego podświadomości przedarła się myśl: „No nie, nie będzie mi jakiś przypadkowy koleś turkotał pod oknem”, po czym rozsunął zasłony.

Przywitała go nieprzebita ciemność. Chłopiec z pewnym zdumieniem przyglądał się próżni za oknem. Latarnie nie działają. Zepsuły się? A może znów wujek Ron bawił się wygaszaczem, karząc tym jednocześnie mieszkańców Doliny Godryka?

Wtem na niebie zamigotały gwiazdy, mieniąc się srebrem. Chłopiec wytężył wzrok i ujrzał zarysy domów malujące się na ciemnym tle. Następnie natomiast przez mrok przebił się błysk zielonych oczu. Pojawiły się tak nagle, że aż odskoczył do tyłu, upadając na ziemię z krótkim wrzaskiem. Poczuł nieprzyjemne rwanie w łokciu. No świetnie, pomyślał. Podejrzliwie wpatrywał się w okno. Usłyszał znajomy, damski głos:

-Mike!? Wszystko okej!?

Natychmiast się podniósł. Tym razem nie popełnił jednak tego samego błędu i chwycił niewielką latarkę, która leżała na szafce nocnej Jamesa. Nie wiedział, czemu się tam znalazła, ale stwierdził, że zapewne była Jamesowi potrzebna do jego kolejnego głupiego pomysłu. A może nie był on aż taki głupi, skoro teraz latarka ta bardzo mu pomogła.

Oświetlił okno i zobaczył czarnego hipogryfa o zielonych oczach, którego miał już okazję poznać w lesie. Trzepotał skrzydłami, mrużąc oczy z niezadowoleniem.

-Zabieraj to światło, wstręciuchu! Moje ooooczyyyy! Ja ślepnę!- zawodził zwierz, parskając z wyrzutem.

Na jego grzbiecie siedziała Aria, której mina mówiła: Nie-wiem-co-tutaj-robię-ani-dlaczego-więc-nawet-nie-pytaj. Mike przez chwilę wpatrywał się w cały ten obrazek z roztargnieniem, po czym przeniósł wzrok na Jamesa, który wciąż smacznie spał.

-No zgaś to, łachudro, oprawco, bezduszna istoto! GAAAAAŚ TOOO!- ryknął hipogryf. I choć nie słyszał go nikt poza tą trójką, to chłopiec natychmiast się posłuchał, bojąc się, że zwierzę zaraz kogoś obudzi. Znów zapanowała ciemność, a hipogryf świetnie wtopił się w tło.

-Co… Co wy tutaj robicie?- zdołał wykrztusić Mike, lekko zachrypniętym głosem. Odchrząknął, po czym zarumienił się na myśl, jak wywrócił się na widok zielonych oczu stwora.

-Też chciałabym to wiedzieć.- odparła Aria, która mocno wbijała swoje palce w grzbiet hipogryfa. Jej nogi się lekko trzęsły, co świadczyło o tym, że była przerażona swoja pozycją, jednak jej mina pozostała niezbita.

Hipogryf najpierw spojrzał na nią, a potem na Mike. Parsknął, jakby chciał przez to powiedzieć: idioci.

-Przecież jeszcze niedawno płakaliście, że chcielibyście się czegoś o mnie dowiedzieć. Więc proszę bardzo, oto jestem i mam wam coś do powiedzenia. Zatem pakuj na mnie swój tyłek, łajdaku. I przy okazji obudź tego królewicza. Naprawdę nie wiem, co jest nie tak z tymi…

Zaczął mamrotać pod nosem obraźliwe słowa pod ich adresem- a przynajmniej Mike’owi tak się zdawało- podczas gdy chłopiec posłusznie wypełniał jego polecenie. Krótko potrząsnął Jamesem, który otworzył zaspane oczy. Gdy jego pytający wzrok zatrzymał się na twarzy przyjaciela, chłopiec wyrzucił z siebie:

-No, my… Musimy iść.

-O czym ty mówisz, wariacie?- wymamrotał James, na powrót zamykając oczy.- Nie wiem, co brałeś, ale jest środek nocy, a my…

-WSTAWAJ W TEJ CHWILI, ŁAJZO, ALBO JUŻ NIEDŁUGO BĘDZIESZ WĄCHAŁ KWIATKI OD SPODU!

Chłopiec natychmiast rozwarł powieki, a zdumienie malowało się w jego brązowych oczach. Szybko wstał z łóżka i spojrzał w stronę okna, nie mówiąc już ani słowa.

-No wsiadać, wsiadać. Nie będę tu wisiał cały dzień.- oznajmił hipogryf, potrząsając grzbietem tak, że siedząca na nim Aria zsunęła się niżej. Dziewczyna mocniej zacisnęła dłonie na piórach i wydała z siebie stłumiony krzyk w grzbiet stwora.

-Dobra, dobra, już idziemy!- wykrzyknął James, wystawiając rękę w stronę okna. Stanął na parapecie i ze zwinnością godną kota zasiadł na zwierzu. Mike patrzył na to z podziwem. Na grzbiet dostał się dopiero przy pomocy przyjaciela, który podał mu dłoń. Chłopiec był wściekły sam na siebie, gdy w końcu się usadowił, lecz to uczucie szybko wyparowało. Hipogryf gwałtownie wzbił się w górę, a cała trójka zaczęła zgodnie wrzeszczeć, chwytając się siebie nawzajem, by się utrzymać na grzbiecie. Ich krzyki niknęły między chmurami, gdy dławili się powietrzem. Czarny zwierz ryknął natomiast radośnie, jakby świetnie się bawił.

Wysiedli na polanie, na której ostatnio piknikowali. W świetle gwiazd wyglądała jeszcze lepiej niż w ciągu dnia. Zsiedli na trzęsących się nogach, zataczając się na pobliskie drzewa. Opadli na ziemię, dysząc ciężko. Ta podróż przyprawiła Mike’a o mdłości.

Hipogryf spojrzał na nich z pobłażaniem.

-Jeśli macie puścić pawia, to tam są krzaki.- wskazał pazurem na prawo.- No. W każdym bądź razie nie mamy dużo czasu, więc od razu przejdę do rzeczy. Nazywam się Deoscopidesempérides.

Cała trójka na moment przestała oddychać, wpatrując się w stwora z niedowierzaniem. Ten, widząc ich wzrok, prychnął ze znudzeniem, jakby myślał: No tak, znowu to samo.

-A niech stracę, możecie mi po prostu mówić Perides. Wysłał mnie Pan, jak już mówiłem. Kojarzycie takiego białego, małego? O niebieskich oczach? Tak, to on.

Aria zmarszczyła nos.

-Mówisz o tym białym kocie, który pomagał nam w zagadce z Kishanem?

-Z SZACUNKIEM, SZUMOWINO!- ryknął zwierz.- To jest Pan, a nie jakiś tam zwykły, biały kot. Ma wielką moc i tragiczną historię za sobą. Ale na to nie ma czasu. Kishan to jego odwieczny wróg, a wy podobno możecie mu stawić czoła, w co wciąż swoją drogą nie mogę uwierzyć. Z kolei nasz kochany Per Kishan znów coś knuje, a ja zostałem tym nieszczęśnikiem, który ma was ochraniać. Przerąbane, co?

-Kishan znów coś knuje!?- wykrzyknął ze zgrozą James. Cała trójka poczuła, że w ich brzuchach coś właśnie się przewróciło. Więc to nie koniec.

-No przecież właśnie to powiedziałem, królewiczu!- odparł sarkastycznie Perides.- Zero myślenia. Ale spoko, macie mnie. Będę miał was na oku. Macie swojego osobistego ochroniarza, i to za free. Super, co? No, a teraz wracamy do łóżeczek i idziemy grzecznie lulu! Gdyby nie fakt, że jakiś mugol mógłby mnie zauważyć, rozmawiałbym z wami przez okno, a nie zabierał aż tutaj. Wiecie, ile wy ważycie, łajdaki? Zbyt dużo. Moje skrzydło i noga wciąż nie są do końca zdrowe… no dobra, powiem to: bolą jak cholera.

Dopiero teraz James zauważył, że Perides utyka na przednią nogę, a jego lewe skrzydło jest nieco opadnięte. Czuł wyrzuty sumienia, gdy zasiadał na jego grzbiecie. Nie zamierzał jednak mówić tego na głos, bo wiedział, że hipogryf odpowiedziałby wiązanką przekleństw, że nie chce litości. Gdy wznosili się w górę, nie bali się już tak bardzo. Trudno jednak było im cieszyć się podróżą i wiatrem we włosach, gdy w ich myślał formowała się jedna, jedyna czarna myśl:

Kishan żyje i chce ich dopaść.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com
Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay