116. Siedem!

Ten rozdział dedykuję US. Dziękuję za miłe komentarze! Masz rację, rozdziały są krótkie.

No, ten nieco dłuższy, chyba...Więc zapraszam :D

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zmarszczył nos, gdy promienie słoneczne padły na jego twarz.

Przewrócił się na drugi bok, wzdychając cicho. Już miał oddać się w ramiona troskliwego snu, gdy poczuł czyiś wzrok na swoich plecach. Było niemal tak, jakby wypalał mu dziurę w pidżamie niewidzialnym laserem.

James na początku zamarł, nagle rozwierając szeroko oczy. Cała senność opuściła go w mgnieniu oka. Chłopiec powoli obrócił się do tyłu, bojąc się tego, co może tam ujrzeć.

Spodziewał się czegoś złego, może nawet KIshana. Oczami wyobraźni widział już, jak wyjmuje spod poduszki różdżkę i rozpoczyna heroiczną walkę, za którą ostatecznie dostałby burę. Już nawet zaczynał wymyślać jakieś dobre wymówki, gdy jego wzrok padł na cichego chłopca siedzącego na łóżku obok.

James wypuścił powietrze i odetchnął. Nie chciał, by Mike zauważył, że się bał. Wciąż zapominał o tym, że jego przyjaciel spał na łóżku obok, przez co często budził się z poczuciem, że coś jest nie tak.

Znużenie powróciło. Wczoraj on, Mike i Aria siedzieli długo na ganku rozmawiając i urządzając sobie różne dziwne zawody, śmiejąc się do rozpuku. Gdy poszedł spać, było już bardzo późno, więc teraz przetarł oczy z niezadowoleniem i spytał sennie:

-Czemu się tak na mnie patrzysz? Ja wiem, że mnie lubisz, ale…

-Listy z Hogwartu.- powiedział z napięciem Mike.- Powinny już przyjść.

-Aha.- mruknął James, odrzucając pierzynę.- I co w związku z tym?

Jego przyjaciel przewrócił oczami, wyraźnie zniecierpliwiony.

-Naprawdę nie czujesz choć cząstki tego podekscytowania, co ja?

-A-a- James przecząco pokręcił głową.- To ty jesteś po prostu dziwny.

Mike zmarszczył czoło, jakby poważnie analizował to, co powiedział mu przyjaciel, po czym wzruszył ramionami, uśmiechając się promiennie.

-No może. Nieważne. Chodźmy już.

-Naprawdę nie musiałeś czekać, aż wstanę. Przecież nie przywiązuję cię na noc do łóżka.- James przypomniał sobie poprzednią noc, gdy Mike zaczął gwałtownie się wierzgać przez sen, więc dodał:- Jeszcze. Możesz opuszczać ten pokój bez mojego nadzoru.

-Mhm…- mruknął tylko w odpowiedzi chłopiec.

James westchnął. Goszczenie w swoim domu tej dwójki było w pewnym sensie wyzwaniem. Mike każdego ranka czekał na młodego Pottera, aż ten wstanie, bo sam krępował się opuszczać pokój. Nie wstydził się już przy Lily i Alu, lecz dorośli wpędzali go w zakłopotanie, więc za nic nie chciał zostać z nimi sam na sam. Natomiast Aria… Paliła buraka za każdym razem, gdy widziała Harry’ego. Więc ona także potrzebowała nadzoru.

Chłopcy wyszli na zewnątrz. Aria akurat wychodziła z łazienki, przecierając sennie oczy. Ona wyraźniej także była zmęczona.

-Co tak wcześnie?- spytał James, gdy do nich podeszła.

Dziewczyna zawahała się.

-Miałam… zły sen.

Żołądek Jamesa zwinął się w supełek, a on sam poczuł, że braknie mu tchu. Całe powietrze zeszło z niego jak z przebitej opony.

-Czy to był… Kishan?- zdołał wykrztusić

-Nie.- odpowiedziała natychmiast Aria, ale odwróciła wzrok. Jamesowi nie umknął ten fakt. Dlaczego nie była z nimi szczera?

Poczuł, że zalewa go fala złości. Już miał jej to wypomnieć, ale wtedy przypomniał sobie, że on przecież także zataił przed nimi pewien fakt. Ta noc w lesie, gdy widział Kishana.

Albo mi się tylko wydawało.- pomyślał chłopiec.- Ale chyba nie. Albo tak. A może nie…?

Toczył właśnie wewnętrzną walkę, gdy Aria zmieniła temat:

-Idziemy na śniadanie? Jestem potwornie głodna.

Zeszli na dół i zabrali się za pałaszowanie jajecznicy przy stole, gdy nagle podszedł do nich Harry. Wyszczerzył zęby w uśmiechu i oznajmił radośnie:

-Listy już są.

Mike wydał z siebie dziwny, bulgoczący dźwięk, Aria nabrała gwałtownie powietrza. James nie rozumiał ich zachowania. Co w tym takiego niezwykłego? Przecież szli już do drugiej klasy, więc nie było to niespodzianką, ani niczym nowym, że listy te pewnego dnia przyniesie do nich sowa.

-Mike Montgomery.- odczytał uroczyście Harry i podał list wywołanemu, który chwycił go, jakby był najdelikatniejszą rzeczą na świecie.- Aria Hastings.- kontynuował mężczyzna. Dziewczynka powiedziała: „dziękuję” głosem, który zdecydowanie nie należał do niej i otworzyła list, rumieniąc się po uszy.- I James Potter.- Harry z dumą podał list swojemu synowi, który chwycił go bez większego entuzjazmu.

Do pokoju zawitała Ginny. Widać, że właśnie wyszła z łóżka: szła powłóczystym krokiem, jej włosy były powyginane i nastroszone jak u dzikiego jastrzębia, a poza tym wciąż miała na sobie koszulę nocną. Pocałowała męża w policzek na powitanie, po czym przeniosła wzrok na pozostałą dwójkę. Jej oczy rozszerzyły się, wypełniając się mgłą wspomnień. Spojrzała na nich z rozmarzeniem.

-Och, listy już są? Też bym taki chciała.

Po czym puściła do nich oko, jednocześnie machając różdżką, by nastawić wodę na kawę- zaklęcie jak zawsze poskutkowało. Mike patrzył na to z dziecięcą radością w oczach. Wyglądał tak za każdym razem, gdy ktoś używał magii.

W tej chwili usłyszeli, jak ktoś się toczy po schodach- dosłownie. Al przekoziołkował na dół, po czym gwałtownie się podniósł, sapiąc.

-Jest też dla mnie?

Harry udawał zdziwienie.

-Ale co?

-No list!- zawołał z desperacką w głosie chłopiec. James poczuł wyrzuty sumienia. Zapomniał, że jego brat w tym roku ma dostać swój pierwszy list z Hogwartu.

Chyba, że naprawdę jest charłakiem, tak jak mu zawsze powtarzał James. Ale w głębi duszy starszy brat wiedział, że tak wcale nie jest.

-Ach, no tak. Jest.

Al wpadł do kuchni, zabierając ojcu list z ręki. Rozerwał kopertę, po czym aż krzyknął z podekscytowania.

-Ekhm, ekhm, Slytherin, ekhm…- wykrztusił między udawanym kaszlem James, a brat rzucił mu mordercze spojrzenie.

W tej chwili płomienie w kominku zmieniły kolor na szmaragd, a z nich wynurzyła się Victorie. Twarz miała roześmianą, oczy wypełnione bezkresnym szczęściem. W dłoni ściskała swój list z Hogwartu.

-Siedem Wybitnych!- krzyknęła, rozpromieniona. Oczywiście chodziło jej o sumy.

Wszyscy zaczęli przekrzykiwać się nawzajem, posyłając w jej stronę falę gratulacji. W tejże chwili płomienie znów zamieniły się zielenią, a pojawił się w nich Teddy. Z zniecierpliwieniem spojrzał na dziewczynę.

-Ile?

-Siedem!

Chłopak roześmiał się, po czym wziął ją w objęcia, podnosząc do góry. Dziewczyna wciąż chichotała, upajana sukcesem. Wypuściła list, następnie ucałowała ukochanego w usta. James z zakłopotaniem odwrócił wzrok, nagle się czerwieniąc.

Ginny podniosła list z podłogi i położyła go na stolik. James przebiegł po nim wzrokiem.

Astronomia W

Opieka nad magicznymi stworzeniami W

Zaklęcia W

Obrona przed czarną magią W

Wróżbiarstwo P

Zielarstwo W

Historia magii P

Eliksiry W

Transmutacja W

Chłopiec gwizdnął z podziwem. Nie miał pojęcia, że ma aż tak mądrą kuzynkę.

Gdy wieczorem kładł się spać, jeszcze raz spojrzał na swój list, który leżał na szafce obok. Przypomniał sobie ciepłe popołudnia na błoniach, mroźne wieczory przy kominku w Wieży Gryffindoru, nierozwikłane zagadki, ekscytujące łamanie zasad, smak herbaty Hagrida, fakturę różdżki ściśniętej w dłoni.

I już wiedział, czemu jego przyjaciele byli tacy podekscytowani, gdy otrzymali listy. Nagle poczuł to samo.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay