115. To nic takiego.

Ten rozdział dedykuję Kedziorowi50. Dziękuję za wszystkie miłe słowa i rady :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Miał wrażenie, jakby to było wczoraj. Wciąż pamiętał każdy szczegół.

Nie wiedział, co może go czekać. Był jednocześnie przeprażony i podekscytowany. Przemieszczał się  wąskim korytarzem między przedziałami, z nadzieją zaglądając w każdą szyb. Niektóre z nich były pozasłaniane kotarami, które chroniły przed takimi intruzami, jakim on się czuł. Doskwierała mu samotność, a widok roześmianych nastolatków tylko piętnował to uczucie. I wtedy zauważył chłopca i dziewczynkę, chyba w jego wieku. Coś mu powiedziało, by tam wszedł; tak więc też zrobił. I nie żałował. Wystarczyło jedno spojrzenie tych pięknych, błękitnych oczu dziewczyny i nieśmiały uśmiech chłopca, by wiedział, że chce tam zostać, choć na początku nie było to takie klarowne.

Nie wiedział wtedy, że przyjaźń przyjdzie tak szybko. Że będą się rozumieć bez słów. No i oczywiście, że przez najbliższy rok będą nawzajem ratować się przed śmiercią i poświęcać dla innych.

Ale tak właśnie było. Jakie więc czuł szczęście, gdy Mike stał obok niego, a Aria stała na dole z walizką w ręku i… mężczyzną u swego boku?

James wcześniej go nie zauważył. Najwyraźniej był zbyt zaślepiony radością. Teraz jednak, im dłużej przyglądał się tej scenerii, dojrzał więcej szczegółów. Twarz dziewczyny wykrzywiona była w wściekłym grymasie. Nerwowo zaciskała dłonie na walizce. Mężczyzna- pewnie jej ojciec- był równie niezadowolony. Mierzył palcem w swoją córkę, krzycząc do niej oskarżycielsko. W jego oczach tlił się gniew.

Następnie obrócił się i zniknął. Aria wciąż patrzyła w miejsce, gdzie przed chwilą stał jej ojciec. Wyglądała, jakby miała wybuchnąć głośnym płaczem. A James uznał, że to zupełnie w porządku.

Ruszyli biegiem na zewnątrz, gdzie zastali swoją przyjaciółkę, która najwyraźniej już się opanowała i przybrała postawę twardzielki. Na widok Jamesa i Mike’a uśmiechnęła się szeroko, a do błękitnych oczu powrócił blask. Zamknęła przyjaciół w grupowym uścisku, mówiąc z rozbawieniem:

-Moje durnie. Wygląda na to, że w ogóle się nie zmieniliście.

James zabrał jej walizkę, która musiała ważyć co najmniej z tonę. Spojrzał na swoją przyjaciółkę, która wzruszyła ramionami. Postanowił, że nie może wyjść na kompletną łajzę, więc skumulował siły i z trudem pociągnął pakunek za sobą.

-No, zuch chłopak.- skwitowała Aria, ruszając za nimi. Jednak po chwili zatrzymała się, spoglądając niepewnie na Jamesa.- James…? Czy twój tata… jest w domu?

Chłopak zmarszczył brwi. Dziewczyna zarumieniła się.

-Nie.

Wyglądało, jakby trochę jej ulżyło. Zawsze zachowywała się dziwnie, gdy w grę wchodził Harry.

-Ale jest moja mama.

Napięcie powróciło.

Szybko ruszyli na górę, do pokoju Jamesa. Chłopiec na wszelki wypadek zamknął drzwi na klucz. Gdyby tylko mógł rzucić zaklęcie przeciw podsłuchiwaczom, takim jak Al czy Lily…

Rozmowa płynęła sama; godziny mijały, a oni nie zwracali na to kompletnie uwagi. Raz zajrzała do nich Ginny, niosąc tacę z ciastkami i witając się z rozdygotaną Arią.

Dziewczynka śmiała się razem z nimi, opowiadała o ostatnim miesiącu z równym entuzjazmem jak chłopcy, jednak coś wyraźnie ją trapiło. I James chyba nawet wiedział, co.

Przecież nie mogli cały czas odkładać tego tematu, udawać, że nic się nie stało. Więc zapytał, jakby od niechcenia:

-Ten facet, który stał na zewnątrz razem z tobą… to był twój ojciec?

Aria przeniosła wzrok na swoje buty, uśmiech momentalnie zniknął z jej twarzy. Wyraźnie nie chciała o tym rozmawiać.

-Mhm.

Chłopcy czekali na coś więcej, jednak zapadła między nimi grobowa cisza. Cała luźna atmosfera wyleciała przez otwarte okno. Mike podjął się kontynuacji:

-Czy… coś się stało?

Dziewczyna westchnęła i przez chwilę zdawało im się, że nic nie powie. W końcu jednak nabrała powietrza i wykręcając sobie palce, zaczęła:

-Jak już wiecie, moja mama to Ślizgonka, a tata Krukon. I mówiłam wam też, że mają bzika na punkcie tych domów. Tak więc gdy trafiłam do Gryffindoru, kompletnie się ode mnie odwrócili. Gdy wróciłam na wakacje, nie było aż tak źle. Po prostu traktowali mnie jak cień, nie zwracali na mnie uwagi. Pewnego jednak dnia wywiązała się kłótnia i wtedy rozpoczęło się piekło.- w oczach dziewczyny zapłonął gniew.- Do tego jeszcze Diana, ta lepsza córka. Była nie do zniesienia. Na początku nie chcieli, bym tu przyjeżdżała- bo w końcu to dom Harry’ego Pottera, a oni jako nastolatkowie popierali Voldemorta. Później chyba przypomnieli sobie, że mnie nienawidzą i chcą się mnie pozbyć. Tak więc zgodzili się i oto jestem.- rozparła szeroko ramiona, jakby chciała objąć otoczenie, w którym się znajdowali.

James czuł takie współczucie, że nie był w stanie nic powiedzieć. Zastanawiał się, jak to jest: nie być kochanym przez własnych rodziców, nic dla nich nie znaczyć. Chciał zapytać, co dziewczynka miała na myśli, mówiąc: „…i wtedy rozpoczęło się piekło…”, jednak widział, że rozmowa ta przyszła jej z trudem, więc szybko zmienił temat.

Po obiedzie oprowadził swoich przyjaciół po okolicy, a dobre humory znów do nich wróciły. Chłopiec wściekł się, gdy mama kazała mu zabrać ze sobą Ala i Lily, jednak okazało się, że nie było tak źle. Jego rodzeństwo i przyjaciele szybko znaleźli wspólny język, co przyniosło mu ogromną falę ulgi. Spacer minął w miłej atmosferze, a ciepłe promienie słoneczne ogrzewały im skórę.

Wrócili wieczorem, cała piątka z szerokimi uśmiechami malującymi się na twarzy. James zastanawiał się, czy tak właśnie wygląda szczęście. Bo pragnął zatrzymać te chwile tylko dla siebie.

Pomógł przenieść walizkę Arii do pokoju swojej siostry, gdzie miały razem spać. Lily była niezwykle podekscytowana tą myślą, a Gryfonka także wyglądała na dosyć zadowoloną. Zapewne wolałaby dzielić pokój z Jamesem i Mikem, jednak z małą panią Potter także dogadywała się nieźle. Choć dzieliło ich kilka lat różnicy, to najwyraźniej „dziewczyńska gadka” nie miała ograniczeń wiekowych.

Zatrzymali się przed drzwiami.

-Bardzo mi przykro, z powodu twoich rodziców…- wymamrotał niepewnie James.- Musiałaś się czuć taka samotna we własnym domu.

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko.

-To nic takiego.

Jednak gdy późno w nocy James zmierzał w kierunku łazienki, przechodząc obok pokoju dziewczyn, usłyszał cichy szloch tłumiony poduszką.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay