80. We are happy.

Ten rozdział dedykuję Córce Mądrości, która skomentowała prawie wszystkie moje rozdziały. Komentarze były krótkie, aczkolwiek treściwe- dziękuję  :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dudley,

Nie wiem skąd masz te wszystkie informacje- ale są prawdziwe. Mieszkam w Dolinie Godryka razem z żoną i dziećmi.

Co tu więcej mówić- żyje mi się dobrze. Jestem szefem biura aurorów- choć mogę się założyć, że nie wiesz kto to taki. W każdym razie- dobrze płacą.

Jestem w głębokim szoku- jak to nie utrzymujesz kontaktu ze swoimi ukochanymi rodzicami!? Musiało stać się coś złego. W porządku, możemy się spotkać. Chcę wiedzieć, co jest grane.

Przesyłam list sową, bo nie wysyłam listów mugolską pocztą. Jeśli chcesz, możesz wysłać odpowiedź właśnie nią.

Harry.

                         ***

Teddy zamrugał kilka razy, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Czuł się nieswojo trzymając w dłoni jeden z Insygniów Śmierci. Obrócił kamień kilka razy, uważnie mu się przyglądając. Zauważył, że przez znak Czarnej Różdżki biegnie pęknięcie.

Nie miał jednak czasu, by się nad tym zastanowić, bo usłyszał dziwny dźwięk. Badawczo rozejrzał się wokół i wtedy ich zobaczył.

Jego rodzice. Stali przed nim. Nie byli materialnymi postaciami, ale nie byli też duchami. Po prostu wyglądali jak istoty nie z tego świata. Mimo wyblakłych barw zauważył, że włosy jego mamy są koloru gumy balonowej. Jego czupryna natychmiast przybrała taki sam odcień.

Łzy wzruszenia i szczęścia cisnęły mu się na oczy, ale nie potrafił ruszyć się z miejsca. Poczuł, jakby nogi wrosły mu w podłoże. Był w szoku, miał wrażenie, że to tylko kolejny sen i zaraz się obudzi w swoim dormitorium, by przygotować się do meczu quidditcha.

Ale to nie sen. To jawa.

Nimfadora wyciągnęła przed siebie rękę, jakby chciała dotknąć swojego syna. To wystarczyło, by chłopak znów poczuł siłę w nogach. Podbiegł do rodziców i także wyciągnął swoje ręce, ale to niestety było na nic. Nie da się dotknąć ducha.

Cofnął się o krok, przyglądając się twarzom swoich rodziców. Są inni niż na zdjęciach. Jakby młodsi, szczęśliwsi.

-Cześć, Teddy.- powiedział Remus. 16-letni chłopak nie mógł wydusić z siebie słowa. Po raz pierwszy usłyszał głos swojego ojca.- Dobrze cię widzieć, synu.

Jego matka uśmiechała się przez łzy. Chłopiec zdobył się na to, by powiedzieć:

-Was też.

Przez te wszystkie lata układał sobie w głowie przemowy na wypadek gdyby miał okazje ich spotkać. Wiedział, że to nie możliwe, lecz mimo to wciąż żywił nadzieję.  I oto się stało- stoją przed nim jego rodzice, a on jakby zapomniał języka.

-Tak nam przykro…-szeptała Dora.- Tak nam przykro, że nas przy tobie nie ma. Wyrosłeś na pięknego mężczyznę. Ale musisz nas zrozumieć… W bitwie o Hogwart zginęło wielu ludzi… i nam też się nie poszczęściło…

-Tak, wiem.- Teddy mówił równie cicho.

-Zginęliśmy w słusznej sprawie, choć naprawdę chcielibyśmy być tu, z tobą.- Lupin uważnie przyglądał się twarzy swojego syna.- I wierzymy, że nie żywisz do nas urazy.

-Nie… Oczywiście, że nie. Jestem dumny, że mam takich rodziców.- młody Gryfon uśmiechnął się lekko.

Z początku panowało między nimi napięcie. Chłopak nie miał pojęcia o czym miałby mówić, więc po prostu słuchał. Potem jednak zaczął opowiadać o swojej zmarłej babci, Hogwarcie, chrzestnym i innych przyziemnych sprawach- tak jakby rozmawiał z żywymi istotami.

Kompletnie stracił rachubę czasu, ale zdawało mu się, że te chwile przemijają zbyt szybko.

-Musimy wracać.- Lunatyk spojrzał z troską na swojego syna. Teddy poczuł dominujący smutek. Znał powieść o trzech braciach.- Pamiętaj, że zawsze z tobą będziemy synu. Choć ty nas nie będziesz widział.

Dora uśmiechnęła się delikatnie. Chłopiec spojrzał ostatni raz na swoich rodziców i rozprostował zaciśniętą wcześniej pięść. Kamień Wskrzeszenia zniknął w gąszczu Zakazanego Lasu. A Teddy nie zamierzał go więcej szukać.

Zdawało się, że idą już tak całą wieczność. Poruszają się zwartym szykiem, ot trójka 11-latków podążająca przez las za białym zwierzęciem.

Większość uczniów już dawno straciłoby nadzieję, ale oni wiedzieli, że mogą ufać widmo-kotu. Przecież już nieraz im pomagał, choć nie miało to najmniejszego sensu.

Trzęśli się z zimna. Chłodne powietrze przeszywało ich na wskroś powodując nieprzyjemne dreszcze i gęsią skórkę. W zdrętwiałych dłoniach trzymali pozapalane różdżki, choć nie było to do końca potrzebne. Ich przewodnik emitował srebrną poświatą, która niestety nie dawała ciepła

Nagle zwierzę odwróciło się w ich stronę, po raz ostatni rzucając im hipnotyzujące spojrzenie błękitnych oczu. A następnie rozpłynął się niczym mgła.

-Gdzieś tutaj…-wyszeptał James, szczękając zębami. Styczniowe powietrze dawało w kość, cienka warstwa śniegu skrzypiała pod ich stopami.

Młody Potter podszedł do pierwszego drzewa i włożył rękę w wydrążoną w nim dziurę. Pod palcami poczuł tylko szorstką korę. Spróbował zacisnąć na niej palce, ale były zbyt zdrętwiałe.

-Incendio!- usłyszał za sobą głośny szept. Obrócił się i zobaczył, że Mike trzyma w dłoni zapalaną pochodnię. Najwyraźniej znalazł gałąź i ją podpalił.

-Zwariowałeś?- zdenerwował się James.- Podpalisz cały las.

-Panuję nad tym.- mruknął chłopiec.- A teraz chodźcie tu, ogrzejemy te zbolałe palce.

Nie musiał dwa razy powtarzać. Po 15 minutach cała trójka wróciła do poszukiwań. Czas nieubłagalnie mijał, a oni wciąż krążyli bez sensu. Jamesowi zdawało się, że przeszukał to samo drzewo już piąty raz. Właśnie miał na głos wyrazić swoją dezaprobatę, gdy Aria zawołała:

-Spójrzcie! Chodźcie tu, szybko!

Chłopcy natychmiast do niej podbiegli. Brunetka przyświecała różdżką na pień drzewa, na którym zobaczyli wydrążony znak. To był krzyż z przekrzywioną poziomą linią.

Poczuli nagły przypływ ulgi. To musi być to miejsce.

-W tym drzewie nie ma żadnej dziupli…- wymamrotał Mike, okrążając drzewo po raz trzeci.

-A może musimy się na nie wspiąć?- zaproponowała Aria. Jej przyjaciele spojrzeli na nią z przerażeniem. To drzewo jest naprawdę wysokie, a do tego ich palce znów niebezpiecznie poczerwieniały.

-To chyba nie jest…- zaczął James, lecz dziewczyna machnęła ręką:

-Daj spokój. Nic prostszego.

A następnie ze zwinnością kota zaczęła się piąć do góry, kurczowo łapiąc się gałęzi.

Po 10 minutach obaj chłopcy zaczęli się niepokoić.

-Aria…!?- zawołał nieśmiało Mike, odpowiedział mu natomiast stłumiony okrzyk. Po 2 minutach dziewczyna stała już na dole, trzymając zdobyć w dłoni.

-MAM!- zawołała, uśmiechając się triumfalnie.- Był nieźle ukryty, dziupla była strasznie głęboka, nie mogłam dosięgnąć.

James przyjrzał się elementowi. Krzyż z przekrzywioną poziomą linią. Ten w porównaniu do pierwszej części był znacznie ładniejszy. Tamten drewniany i powyszczerbiany. Ten natomiast- srebrny, obsadzony pięknymi i zapewne drogocennymi kamieniami.

W tej chwili pojawił się także ich kot- przewodnik. Droga powrotna zdawała się znacznie krótsza, a może to poczucie triumfu dodało im sił. Magiczne stworzenie uchyliło im bramę, którą na pewno wcześniej zamykał Filch. James długo zastanawiał się, jak udało im się dojść do wieży Gryffindoru bez zarobienia szlabanu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com