71. Wyjec i szlaban.

Tak jak obiecałam- blog o Igrzyskach Śmierci. Liczę na Waszą aktywność:
dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Harry, marszcząc brwi, czytał list, który przysłała mu Profesor McGonagall z Hogwartu. Ginny przyglądała mu się, nerwowo tupiąc nogą i trzymając się pod boki. Hermiona była nieco spięta, natomiast Ron rozbawiony. Harry odłożył list i spojrzał po wszystkich. Ciszę przerwał Ron:

-No co? Wdał się w rodziców!

Hermionie zadrgały kąciki ust. Ginny widząc to, odgryzła się:

-Nie martwcie się, po chrzestnych też coś odziedziczył.

Hermiona natychmiast spoważniała, a Harry przewrócił oczami, lekko się uśmiechając:

-Nie oszukuj się, Hermiono. Wszyscy wiemy jak jest.

Ginny westchnęła głośno, opadając na kanapę, natomiast Harry poderwał się z niej i podszedł do szuflady, by wyciągnąć pergamin i pióro. Jego żona wstała i złapała go za rękę.

-Poczekaj.- powiedziała cicho, a na jej twarzy malował się przebiegły uśmiech.- Wyślijmy mu wyjca.

                                                                           ~*~

W Wielkiej Sali panował codzienny gwar. Każdy coś mówił, śmiał się, dowcipkował. James natomiast nie miał humoru do żartów.

Mike jest na niego obrażony. Na Arię też był, ale najwyraźniej stwierdził, że to bardziej wina Jamesa, niż jej. No cóż, to prawda, przecież to właśnie on namawiał ich na nocną wyprawę.

Mike bardzo przejął się utratą tych punktów i szlabanem. Siedzi teraz pomiędzy ich kolegami z dormitorium- Mattem Campbellem i Renem Millerem. Nie odzywa się jednak ani słowem, czasem rzuca ukradkowe spojrzenia na Jamesa, który przyłapał się na robieniu tego samego.

Aria nie mogąc zdecydować, kogo ma wspierać w tym trudnym okresie, postanowiła, że wda się ożywioną rozmowę z jej koleżankami z dormitorium- Lucy Cullen i Emily Kent. Widać, że udaje entuzjazm i wymusza śmiech.

Do Wielkiej Sali wleciały sowy. Jedna przysiadła na ramieniu Arii, ta zmarszczyła brwi, przyglądając się jej uważnie. W mgnieniu oka przechwyciła list, rozdarła kopertę, po czym prychnęła z pogardą. Widząc pytające spojrzenie Jamesa, wyjaśniła:

-List od mojej siostry. Nie znoszę jej.

Jamesowi stanęło w gardle to, co właśnie przełykał.

-Masz SIOSTRĘ? Dlaczego nic nie powiedziałaś?

-Bo to idiotka.- Aria wzruszyła obojętnie ramionami.- Jest niesamowicie  upierdliwa i natrętna, nie daje mi spokoju.

Dziewczyna zaczęła czytać dalej. Teraz wybuchnęła kpiącym śmiechem. Gdy spojrzenia jej i Jamesa się skrzyżowały, wyjaśniła:

-Powiedziałam moim rodzicom, że się z Tobą…- tu zawahała się, jakby nie była pewna, czy może to tak już nazwać.-…no, zaprzyjaźniłam. Pewnie się o tym dowiedziała. Ma na imię Diana. Jest o rok młodsza. Ona tak jak ja, jest wielką fanką Harry’ego Pottera, więc teraz mnie o Ciebie wypytuje. Nawet jej nie odpiszę, co ona sobie…

Aria nagle ucichła, wpatrując się w Nereidę, która przyniosła Jamesowi szkarłatną kopertę. Chłopak obejrzał się, po czym jęknął:

-Och, nie!- zrobił to głośniej, niż zamierzał, więc teraz prawie wszyscy Gryfoni wpatrywali się w wyjec, któremu delikatnie dymiły rogi. Mike, który pochodził z mugolskiej rodziny, nie miał pojęcia co to jest, więc nie rozumiał ogólnego poruszenia. Po chwili się jednak przekonał.

-Otwórz go, James.- powiedział niespodziewanie Teddy, który siedział naprzeciwko, obok Victorie.- Bo inaczej wybuchnie i będzie jeszcze gorzej.

James, czując, jak trzęsą mu się ręce, otworzył wyjca. Natychmiast usłyszeli głos Ginny, który był ostry, a z każdym słowem stawał się coraz głośniejszy:

-Jamsie Syriuszu Potter! Dostaliśmy list od Profesor McGonagall, wiemy, co zrobiłeś! Czy ja Cię nie prosiłam, żebyś nie pakował się w kłopoty!? Zasłużyłeś na karę, co Ty sobie w ogóle wyobrażałeś, idąc sobie w środku nocy do biblioteki!? Przecież panuje ZAKAZ! Narobiłeś nam wstydu, ciekawa jestem jak bardzo ucierpiał Gryffindor! Ty powinieneś się wstydzić, nie my! TO MA SIĘ NIE POWTÓRZYĆ!

Wydawało się, że to już koniec, ale niespodziewanie usłyszeli głos Harry’ego, spokojny, ale z nutką przygany. Niektóre dziewczyny pisnęły, chłopcy wstrzymali oddech, a łyżka Arii opadła z brzękiem na ziemię. Przecież to głos TEGO Harry’ego Pottera.

-James, jeżeli to się powtórzy, to przyjadę do Hogwartu osobiście, jako auror i będę Cię śledził pod pretekstem ochrony.

To już na pewno koniec. W Wielkiej Sali rozbrzmiały śmiechy, po czym stopniowo powracał codzienny gwar. Odezwał się Ren Miller:

-Twoja mama musi być ostra, co?

-Nie.- James pokręcił głową.- Wiedziała, że zrobi mi wstyd, normalnie nie krzyczałaby tak.

Ci, którzy to usłyszeli, roześmiali się. James spojrzał na Mike, któremu po twarzy błądził uśmiech, ale patrzył w swój talerz.

Aria najwyraźniej dalej była w szoku, po usłyszeniu głosu Harry’ego Pottera, bo z lekko rozchylonymi ustami, bez zmrużenia oka, patrzyła w jeden punkt, gdzieś ponad ramieniem Jamesa.

Wieczorem przyszła pora ich szlabanu. James musiał zgłosić się do McGonagall, nie wiedział co będzie robił. Arii przypadł Hagrid- to byłoby w porządku, gdyby nie perspektywa prawdopodobnego odwiedzenia Zakazanego Lasu. Powiedziała mu, że Mike ma karę u Filcha- James współczuł mu dyskretnie.

O podanej godzinie James stawił się w gabinecie dyrektorki. Okazało się, że będzie musiał przepisywać kartoteki karanych. „To nie najgorsze”- pomyślał. Ku ironii- kazała mu zacząć od litery „P”. Już po 15 minutach natrafił na jedną z kartotek swojego ojca- towarzyszył mu wujek Ron. Karani byli za przylecenie latającym samochodem na rozpoczęcie roku, uszkadzając przy tym Bijącą Wierzbę. Z trudem powstrzymał śmiech. Zobaczył też inne kartoteki Harry’ego Pottera-wciąż towarzyszyli mu Ron Weasley i Hermiona Granger. Często byli karani za wymykanie się w nocy z dormitorium. „I on mi robią wymówki…”- pomyślał James.

Zrobiło mu się dziwnie smutno, gdy natrafił na kartoteki swojego dziadka. Zazwyczaj towarzyszył mu Syriusz Black, często jednak też Remus Lupin i Peter Pettigrew.

Nagle wpadł na pomysł- „Tam, gdzie wszystko jest ukryte…”! Może chodzi o gabinet dyrektorki, gdzie są ukryte wszelkie informacje na temat uczniów, czasem nawet ich tajemnice… Kurczowo złapał się tej nadziei.

Gdy wrócił do wieży Gryffindoru, ogień w kominku już dogasał. Mike siedział przed nim w fotelu. W pokoju nie było już innych uczniów. Ich spojrzenia się skrzyżowały, James szybko odwrócił wzrok. Zawahał się, a po chwili ruszył na drugi koniec pokoju, jak najdalej od Mike. Czuł do niego żal, że tak się wściekł za ten szlaban i punkty. Czy to jest najważniejsze? Nie powinien obwiniać tylko Jamesa, przecież on sam zgodził się na udział w tej akcji.

Po chwili do Pokoju Wspólnego wpadła Aria. Zawahała się, nie wiedząc, do kogo ma podejść. James jednak zawołał:

-Aria! Mam Ci coś ważnego do powiedzenia.

Usiadła obok niego, rzucając nerwowe spojrzenia na Mike.

-Pomyślałem, że pierwszy element może być gabinecie dyrektorki. Przecież tam są ukryte wszystkie informacje na temat uczniów, Hogwartu, nauczycieli… Trzeba wykurzyć stamtąd McGonagall, a wtedy te, które będzie miało akurat u niej szlaban, przeszuka gabinet.

Aria przytaknęła cicho. Nic nie powiedziała.

-Przekażesz Mike’owi?- zapytał niepewnie James.

Ponownie skinęła głową, milcząc. Teraz dopiero James zauważył, że kurczowo trzyma się za nogę. Wzdrygnął się, widząc, że szata na jej łydzce jest rozerwana i nasiąknięta krwią.

-Co się stało?

-Szukaliśmy z Hagridem Nieśmiałków, które będą mu powtrzebne na lekcje Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami. Strasznie się wściekały. Kilka z nich wbiło w moją nogę pazury… a może kły, sama już nie wiem.

-Hagrid nie zareagował?- zapytał z lekkim niedowierzaniem i złością.

-Słyszał, jak krzyczę, ale powiedziałam mu, że się tylko przestraszyłam. Nie zauważył mojej rany, bo było ciemno. Nie chciałam robić szumu wokół małej rany.

James lepiej się przyjrzał jej łydce i nie zobaczył „małej rany”, tylko potężną szramę, z której sączyła się krew. Wokół niej było jeszcze kilka głębokich zadrapań.

-Powinnaś iść do Skrzydła Szpitalnego- powiedział z wyraźną troską w głosie.

-Daj spokój. To nic takiego.

I zanim James zdążył coś powiedzieć, wstała i kulejąc, podeszła do Mike. Chyba opowiedziała mu o planie wykurzenia McGonagall z gabinetu.

Aria pokuśtykała z powrotem do Jamesa.

-Zgodził się.

-Pewnie z niechęcią.- mruknął James.

-Och, daj spokój.- burknęła Aria.

-Powiedz mu, że jeżeli nie chce, to nie musi brać w tym udziału. A co jeżeli znów dostanie szlaban?- zapytał ironicznie James.

-Nic nie będę mu mówić.- zdenerwowała się jego towarzyszka, po czym chwiejąc się, zerwała się na równe nogi.- Nie będę latać tam i z powrotem po całym pokoju. NIE JESTEM SOWĄ, CZY CO TY TAM SOBIE MYŚLISZ!- wybuchnęła.- Może po prostu podejdź i sam mu to powiedz, przecież nie brak Ci odwagi! Zachowujecie się jak skończeni KRETYNI!

I najszybciej, jak tylko mogła (zważając na jej poranioną nogę), pobiegła do dormitorium.