161. Statim finis.

Ta miesięczna przerwa dobrze mi zrobiła. Mam TYYYYLEEE pomysłów, że najchętniej wszystko umieściłabym w jednym rozdziale, ale... Trzeba być cierpliwym.

Chociaż źle się czuje z tym, że pozostawiam Was z jedną, wielką niewiadomą :P

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Harry wszedł za Ronem do jego kuchni. Podczas gdy Weasley dokonywał inspekcji lodówki, ten drugi usiadł ciężko przy stole.

-Musimy oddać ten raport do piątku.- widząc udręczone spojrzenie swojego przyjaciela, dodał:- Wiem, Ron. Też mam ochotę spalić cały budynek Ministerstwa, by nie musieć tam już wracać.

Ron połknął ogromny kęs kiełbasy.

-Myślałem raczej o tym, żeby po prostu udać się na chorobowe, ale twoja koncepcja też brzmi dobrze.- powoli opadł na krzesło obok.- I to nie byłoby nawet oszustwo. Stary, nawet proste zaklęcie Lumos wprawia mnie w bóle egzystencjalne.

Harry zmrużył oczy i spojrzał na przyjaciela.

-Co to w ogóle znaczy?

Ron rozłożył ręce.

-Nie wiem. Widzisz? Jest coraz gorzej!

Harry przetarł czoło ze zmęczeniem. Tak, było coraz gorzej i czuł to na własnej skórze. Wiedział, że mają maksymalnie tydzień, a potem… no cóż, Layla już na zawsze zabierze im magię. Zabierze Harry’emu coś, co niegdyś… go uratowało. Sprawiło, że świat przestał być taki okrutny. Otworzyło mu drzwi na nowe życie, gdzie mógł zaznać uczuć, których nigdy nie miał okazji poznać. Teraz… ktoś miał mu po prostu zabrać to COŚ. Co sprawiło, że przestał być smutnym chłopcem spod komórki pod schodami, a stał się kimś wyjątkowym.

Zacisnął pięści. Czuł się bezradny jak dziecko. Wróć, już jako dziecko pokonał największego czarnoksiężnika wszechczasów. Czuł się jeszcze gorzej.

Wtem do jego nozdrzy dotarł dziwny swąd. Spojrzał na Rona, który chyba też to czuł, bo przybrał nienaturalnie wyprostowaną pozę.

Harry odchrząknął?

-Co robi Hermiona?

Chwila zawahania.

-…Śpi?

Po czym oboje ruszyli schodami na górę, skąd dobiegał smród. Drzwi od sypialni były zamknięte, a mimo to ze szczelin ulatniał się gęsty, szary dym. Mężczyźni czym prędzej otworzyli je, a z pomieszczenia wytoczyła się na nich jeszcze potężniejsza chmura oparów, które sprawiły, że oczy zaczęły im łzawić. Nie mogli oddychać, więc przedzierali się do środka kaszląc przy tym przeraźliwie. Smród był tak okropny, że Harry w pierwszej chwili miał ochotę zwymiotować.

Spomiędzy dymu wyłoniła się skupiona twarz Hermiony, która ocierała pot z czoła. Jeszcze chwila i mogli ujrzeć całą scenę wyraźnie: po środku sypialni stał ogromny kocioł, z którego ulatniały się owe opary. Hermiona mieszała w nim coś ogromną, drewnianą, łyżką. Harry nie miał pojęcia, skąd kobieta ją wytrzasnęła.

Hermiona- jak to ona- była tak zaaferowana, że nawet ich nie zauważyła. Jej włosy były tak napuszone, jak nigdy, a twarz zmęczona. Mimo to pieczołowicie dodawała kolejne składniki do swojego eliksiru, siłując się przy tym z łychą.

Ron, najwyraźniej otrząsając się z szoku, wystękał:

-Hermiono… Co ten wielki kocioł robi na środku naszej sypialni?

Kobieta aż podskoczyła.

-Na Merlina! Kiedy wy…?

Po czym zdusiła okrzyk, podbiegła do drzwi i zatrzasnęła je czym prędzej.

-ZWARIOWALIĆIE!? PARA NIE MOŻE SIĘ ULATNIAĆ POZA TE POMIESZCZENIE! CHCECIE, ŻEBY WSZYSTKO POSZŁO NA MARNE?

Harry odkaszlnął. Już przyzwyczaił się do smrodu.

-Ale co poszło na marne?

-Ten eliksir- wskazała palcem na przezroczystą maź bulgoczącą leniwie w kotle.-może uratować nam życie. Jeśli wszystko dobrze robię, to może on zwiększyć nasz poziom magii. Krótkotrwale, ale skutecznie.

Ron podrapał się po głowie i spojrzał z niepokojem na wywar.

-Krótkotrwale? Ale jak to rozwiąże nasze problemy?

Hermiona spiorunowała męża wzrokiem mówiącym: jak-zwykle-nic-nie-rozumiesz.

-Otóż, Ronaldzie, spożyjemy go w dzień ostatecznej walki. Dzięki niemu będziemy mieli wystarczająco sił, by pokonać Laylę i odzyskać naszą magię.- kobieta oparła się kocioł ze zmęczeniem.- Pozostaje tylko czekać. Koniec się zbliża, czuję to.

I wtedy Harry też to poczuł; przytłaczające uczucie, jakby lada dzień całe jego życie… miało się zmienić. Że pewna era właśnie dobiega końca, pozostawiając miejsca wielkiej niewiadomej. Ostatni raz czuł się tak, gdy stawał do drugiej bitwy o Hogwart.

-Tak, ja też to czuję.- wyszeptał.

I nie mógł wyzbyć się wrażenia, że i tym razem wszystko zakończy się tam, gdzie się zaczęło-  w Hogwracie.

                                        ~*~

Aria czuła się dziwne, ściskając w dłoni włosie jednorożca. A konkretnie całą torebkę włosia jednorożca.

To, że Hagrid tak bardzo ucieszył się na ich widok złamało jej serce, bo przecież zamierzała go… okraść. Chociaż miała wielką nadzieję, że nie będzie musiała tego robić. Dostrzegając pierwsze radosne iskierki w jego oczach poczuła się jak gnida i od razu postanowiła, że będzie musiała odwiedzać go częściej. Choć i tak całą trójką witali u niego chociaż raz w tygodniu, by napić się tej ziołowej herbatki, którą Hagrid tak usilnie w nich wciskał. Nieważne. To za mało.

Był nieco zdziwiony, że przychodzą o tej porze- pół godziny przed ciszą nocną- ale nie oponował zbytnio. Zasiedli przy stole i podczas, gdy Hagrid gawędził, wzrok Arii przykuły długie, falujące pasma włosów zwisające z sufitu. Były przepiękne, perlisto-białe. I z całą pewnością drogie, bo gdy Aria zapytała:

-Och, Hagridzie, czy to włosie jednorożca? Mogę go dotknąć?

Ten odparł:

-NIE! Cholibka, jest piekielnie delikatne i drogie.

No tak, to byłoby za proste.

Przesiedzieli dwadzieścia minut, kompletnie nie wiedząc, co robić. Hagrid właśnie zakończył swoją historię o podróży w poszukiwaniu olbrzymów-która miała miejsce, gdy rozgrywał się ostatni Turniej Trójmagiczny- i rzekł:

-Cholibka! Za 10 minut cisza nocna! Wynoście się, bo narobicie sobie kłopotów.

Cała trójka wstała, wymieniając spanikowane spojrzenia. Fakt, mogli wrócić tutaj jutro, ale to mogłoby budzić podejrzenia, a tak poza tym… chciała dostarczyć Charlesowi to, co chciał, jak najszybciej. Wiedziała, że się niecierpliwi i ona sama nie mogła się doczekać, gdy w końcu będzie mogła go ujrzeć.

Mike zrobił kilka kroków do przodu.

-Hmm, Hagridzie… Jeszcze jedno.- wskazał w kąt, z którego przez ostatnie 10 minut dobiegało niepokojące pomrukiwanie.- Co to jest?

Hagrid wyraźnie się ożywił.

-Myślałem, że nie zapytasz! Chodź, pokażę ci…

Podczas gdy tamta dwójka była zajęta dziwnym stworzeniem, Aria i James chwycili kilka długich pasm włosia i wcisnęło je do ekologicznej torby, którą dziewczyna zabrała ze sobą. Teraz trzymała ją za plecami, zbliżając się powoli w stronę drzwi chatki. James zawołał:

-Hagridzie… Bo my chyba powinniśmy już iść. Zaraz naprawdę się spóźnimy.

Półolbrzym jakby wyrwał się z transu.

-Fakt…- odrzekł, wyraźnie zawiedziony.- Miło, że przyszliście. Dobrze wiedzieć, że ktoś jeszcze pamiętam o starym Hagridzie.

Trach. Serce Arii rozpadło się na miliony kawałeczków. Kto wygrywa nagrodę na najgorszego człowieka świata? Tak, właśnie ona, gratulacje!

-Ekhm…- zająknęła się.- Jasne, zawsze do usług. Do zobaczenia!

Wyszła, wciąż nie odwracając się plecami do gospodarza. Dopiero gdy zatrzasnęli drzwi, wyciągnęła torbę zza pleców.

Spojrzała na twarze swoich przyjaciół.

-Jestem… okropna.

-Nie.- odrzekł Mike.- My wszyscy jesteśmy okropni.

Nabrała powietrza, ale nie miała nawet siły oponować. Nie chciała, by oni szli z nią, a teraz zamieszała ich w coś tak niefajnego…

Co prawda, mogłoby się wydawać, że to zadanie nie było aż takie trudne, w porównaniu do ostatniego, gdzie prawie umarła jako kolacja dla olbrzymich pająków. Ale tym razem musiała… oszukać kogoś, kto zawsze chciał dobrze dla niej i jej przyjaciół, najwspanialszego… półolbrzyma świata. Okradła przyjaciela.

A jeśli się zorientuje? Nigdy jej nie wybaczy. Nigdy. A na pewno się zorientuje! I będzie wiedział, że to ona, bo przecież pytała, czy mogłaby dotknąć tego przeklętego włosia…

Zacisnęła zęby, miała ochotę krzyczeć. Jej poczucie, że jest największym padalcem świata rosło i rosło. Gdyby mogła, wróciłaby do tego Zakazanego Lasu jeszcze raz, a nawet tysiąc razy, byleby tylko nie musieć czuć teraz tego, co właśnie czuła.

Hagrid miał dobre serce i nawet gdyby kiedyś jednak był w stanie jej wybaczyć… ona tego nigdy nie zrobi. Powtarzała, że robi to w dobrym celu- czemu więc sumienie nie dawało jej spokoju?

Okradanie przyjaciela okazało się znacznie trudniejsze niż walka z pająkami-mutantami.

Annie, jeszcze zanim położyła się do łóżka, już wiedziała, że to nie będzie spokojna noc.

Nagle znalazła się w dziwnym miejscu. Siedziała. Na krześle? Nie wiedziała. Nie potrafiła tego określić.

Wokół panowała biel. Znajdowała się w białej przestrzeni, bez mebli, bez niczego. Po prostu pustka i tylko ona. A do tego ta… głucha cisza. Sprawiała, że Annie naszło dziwne poczucie… poczucie, że zaraz coś się stanie.

Leon? Czuła jego obecność, ale nie mogła się nawet obejrzeć, by sprawdzić, czy rzeczywiście tutaj jest. Z jakichś powodów mogła patrzeć się tylko przed siebie, jej głowa jakby zastygła w tej pozie.

I wtedy usłyszała za sobą kroki. Pot zaczął spływać po jej karku, gdy niezmącona cisza została zaburzona. Tap, tap, tap. Coraz bliżej. COŚ zbliżało się nieuchronnie. Annie mogła jedynie siedzieć i czekać, aż to coś nadejdzie. Straciła panowanie w całym ciele.

I przed nią pojawiła się Layla. Stanęła przed nią, wpatrując się prosto w jej twarz. Wyglądała jeszcze piękniej niż zwykle. Długie, czarne włosy spływały kaskadami na jej plecy i ramiona, a ubrana była w białą suknie… ślubną? Annie nie była przekonana. Otworzyła swoje duże oczy koloru morza, a czaiło się w nich coś… coś niepokojącego. Twarz wyglądała idealnie, gdy zastygła w ogromnym uśmiechu, który budził w Annie sprzeczne uczucia.

Layla… Wyglądała jak lalka. Wpatrując się w nią, nie mrugnęła ani razu.

Annie poczuła, że braknie jej tchu. Sposób, w jaki demonica na nią patrzyła podbiegał pod wzrok psychopaty, który z uśmiechem na ustach odcina kolejne kończyny swoich ofiar.

Ale… czy nie tym właśnie była Layla? Torturowała setki mężczyzn, niewinnych mężczyzn tylko dlatego, że została porzucona przez ukochanego. Kolekcjonowała ich wnętrzności i…

…I Annie naprawdę nie chciała o tym myśleć. Wzrok psychopatki sprawiał, że miała ochotę uciec.

Ups, akurat odebrano jej czucie w całym ciele.

I wtedy przemówiła. Ale jej głos nie brzmiał władczo, jak zwykle, był raczej… przepełniony słodyczą. Powtarzała wciąż to samo, nie zmieniając tonu, jakby ktoś wcześniej nagrał tę wiadomość. Uśmiech nie schodził z jej twarzy:

STATIM FINIS

STATIM FINIS

STATIM FINIS

W kółko i w kółko. Po pięciu minutach Annie nie mogła dłużej tego znieść. Krzyczała, ale z jej ust nie wydobywał się żaden dźwięk. Słowa wywiercały jej dziury w mózgu.

STATIM FINIS

Coś się stało. Z oczu Layli ciurkiem spłynęła krew, oblewając jej policzki. Kolejne, już większe strumienie wyleciały z nosa, kapiąc na białą suknię.

STATIM FINIS

Kolejna krew, tym razem z ust. Layla mówiła i dławiła się własną krwią, która zalała całą suknię.

STATIM FINIS

STATIM FINIS

STATIM FINIS

Przyspieszyła wciąż powtarzając te same słowa. Annie czuła jej krew na swoim ciele. W głowie rozbrzmiewał krzyk, przyprawiając ją o okropny ból, ale czy to nie był jej własny krzyk? Zacisnęła oczy, nie mogła, NIE MOGŁA ZNIEŚĆ TEGO DŁUŻEJ!!!

Obudziła się w swoim łóżku, szepcząc dwa słowa:

Statim finis.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay