162. Co wybierzesz?

Lily przysiadła pod wysokim drzewem wiśni, które o tej porze roku rozkwitło piękną białą barwą. Promienie słoneczne ogrzewały jej twarz, nadając całej sytuacji poczucie spokoju. Dziewczynka przez chwilę rozkoszowała się tą chwilą, po czym otworzyła książkę w miejscu, gdzie wcześniej skończyła.

Nie była to jednak księga zaklęć, czy coś w tym rodzaju. Nie, zwykła, mugolska powieść, którą dostała od Rose na święta. Przez jakiś czas leżała zapomniana na półce, a Lily nie była w stanie pojąć, skąd pomysł na taki prezent. Teraz jednak wiedziała. Miała wiele wspólnego z główną bohaterką tejże powieści.

Na grzbiecie i okładce widniał tytuł: „Ania z Zielonego Wzgórza”.

Parszywy, rudy kolor włosów, wieczne rozmarzenie, chęć przygód, której nie da się okiełznać…

I było coś jeszcze. Zarówno książkowa Ania, jak i Lily posiadały swoich osobistych gnębicieli.

Skoro o tym mowa. Lily zauważyła go, gdy szedł drogą. W myślach odmówiła szybką modlitwę, by jej nie zauważył. Schowała twarz za książką. Co prawda, minęła kupa czasu od ich ostatniej konfrontacji. Ona nie opanowała wtedy swoich magicznych mocy i doszło do wypadku, w wyniku którego Liam skręcił kostkę.

Och.

Od tamtego czasu unikała go jeszcze bardziej, niż wcześniej. Bała się tego, co może myśleć o niej chłopak- od początku uważał ją za wariatkę, a teraz, gdy siłą woli zwaliła go z drzewa… och, zdecydowanie nie chciała go spotkać. Nie chciała słuchać jego obelg na swój temat.

Jednak zdała sobie sprawę, że jest niemal niemożliwym, by jej nie zauważył. Jego wzrok powędrował w jej stronę i już wiedziała, że po niej. Nawet książka jej nie pomoże.

Jej osobisty Gilbert właśnie zmierzał w jej stronę.

-Hej, Płoszku!- usłyszała jego głos.- Kopę lat, nie ukryjesz się.

Cóż, przynajmniej nie została nazwana Marchewką.

Powoli podniosła wzrok znad książki. No tak, jego ciemne włosy wciąż były tak niechlujnie zmierzwione, a na twarzy malował się ten sam irytujący uśmiech. Odetchnęła i postanowiła, że nie da się tak łatwo złamać. Może Liam dostał nauczkę i stał się miłym chłopcem?

Tak, warto mieć nadzieję.

Uniosła lekko brwi, udając pewną siebie.

-Ja? To ty tutaj przylazłeś, naruszając mój spokój. Jestem tutaj już od dobrych kilku godzin i wcale się nie ukrywam.

Zmarszczył czoło, najwyraźniej zdumiony takim obrotem sprawy. Lily nigdy nie odpowiadała na jego zaczepki, zwykle uciekała bądź prosiła go, by przestał, czasem wręcz błagała. Dlatego nazywał ją Płoszkiem. Od teraz jednak postanowiła, że koniec z tym.

Chciała być jak Ania z Zielonego Wzgórza; odważna i dumna, nie przestraszona.

Liam usiadł naprzeciwko niej, nie spuszczając wzroku ani na chwilę. Wytrzymała te spojrzenie, przybierając kamienny wyraz twarzy.

-Tak, z moją kostką wszystko w porządku.- powiedział ze zdenerwowaniem.- Wcale nie musisz się przejmować, że w jakiś niewytłumaczalny sposób zwaliłaś mnie z drzewa.

-Miło mi to słyszeć.- odparła i powróciła do lektury, choć nie mogła się na niej skupić. Czuła na sobie ten przeklęty wzrok kogoś, kto próbuje wyprowadzić ją ze stanu nirwany.

-„Ania z Zielonego Wzgórza”?- roześmiał się szyderczo.- Cóż, nic dziwnego, że jesteś tak pochłonięta lekturą. Masz tak samo paskudne, rude włosy jak ta dziewczyna na okładce.

Nie wytrzymała. W sumie… czemu miała być spokojna? Czemu ma być uprzejma, gdy on wygaduje takie rzeczy? Przypomniała sobie, co zrobiła Ania, gdy Gilbert Blythe wyśmiewał się z jej rudych włosów… Cała pewność siebie, której nagle nabrała, dodała jej sił. Wstała i uderzyła chłopaka z całej siły książką w głowę… książką w twardej oprawie, rzecz jasna.

-A ty jesteś tak samo prostacki i chamski, jak Gilbert Blythe!

Nie odwracając się za siebie, ruszyła do przodu, wiedząc, że zapewne ten głupiec nie zrozumiał jej błyskotliwego porównania. Czy jednak aby na pewno Liam mógł być nazywany jej Gilbertem? Bohater książki przepraszał za każdym razem, ilekroć przekroczył jakąś granicę absurdu i bezczelności. Liam prędzej zmieniłby się w fokę, niż wypowiedział te magiczne słowo.

Lily, zadowolona z takiego obrotu sprawy, roześmiała się, zostawiając oniemiałego chłopca w tyle. Słyszała, jak ją woła. Nie zamierzała się zatrzymać. Dzisiaj pokazała, na co ją stać. I nawet nie użyła do tego magii.

Była odważna.

                                                                                          ~*~

Aria siedziała przy stołku w bibliotece. W dłoniach nerwowo miętosiła swoją ekologiczną torebkę z włosiem jednorożca.

-Charles? Hej, Charles? Wiem, że tu jesteś. Przecież mnie wezwałeś.

Cisza.

Poderwała się z krzesła, które odsunęło się z głośnym zgrzytem.

-Przepraszam, wiem, że jesteś zły o to, że Mike i James byli ze mną. Ale… oni się uparli.- w jej głosie pobrzmiewała rozpacz. Nie chciała tego przyznać, ale bała się tej konfrontacji bardziej niż czegokolwiek na świecie.- To przyjaciele, nic nikomu nie zdradzą. Naprawdę, bardzo mi pomogli i mam… mam to, o co mnie prosiłeś.

Powtarzała sobie, że przecież się nie boi. Charles to jej przyjaciel zza światów. Ale… prawda była taka, że w głębi duszy drżała jak osika. Charles był prawie umarły. Mógłby ją skrzywdzić… jednym dotknięciem swojej niewidzialnej dłoni.

Charles mnie nie skrzywdzi. Nigdy. Nie mógłby. Prawda?

W końcu nie wytrzymała i wybuchła:

-NO POWIEDZ COŚ!

Rozejrzała się po sali z przestrachem. Ktoś szepnął jej do ucha:

-Nie krzycz, bo nas usłyszą.

Podskoczyła, wywracając krzesło, po czym upadła z grzmotem na ziemię. Ból przeszył jej ciało, przeklęła cicho.

-Okej, teraz na pewno nas usłyszą. Filch już tu lezie.- chwila ciszy i coś, co zabrzmiało jak pstryknięcie palcami.- Jednak nie, zawróciłem go. Przez najbliższą godzinę będzie zbierał sierść swojej kotki z dywanu.

Roześmiał się i Aria prawdopodobnie też by to zrobiła- gdyby nie fakt, że właśnie została przestraszona na śmierć.

Wstała i wysyczała przez zaciśnięte zęby:

-Prosiłam cię, żebyś tak nie robił! Czy to takie trudne do zrozumienia?

Prawda była taka, że to, co stało się przed chwilą nie tylko ją zaskoczyło, ale szept w jej uchu brzmiał… inaczej. Złowieszczo. Przez chwilę naprawdę była pewna, że Charles się wściekł na nią i zamierza ją skrzywdzić. Porzuciła jednak te myśli. Wyglądało na to, że wszystko jest w porządku.

-Masz rację, przepraszam.- w jego głosie rozpoznała tę charakterystyczną skruchę wymieszaną ze wstydem i mimowolnie się uśmiechnęła. Uwielbiała, gdy mówił tym przepraszającym tonem.- Jestem po prostu cofnięty umysłowo i wciąż zapominam, że jestem niewidzialny. Głupi głupiec, wybacz.

Odetchnęła.

-Okej, już po wszystkim.- spojrzała niepewnie w stronę, gdzie powinien stać.- Czy… jesteś na mnie zły?

Przez chwilę panowała pełna napięcia cisza.

-Nie zrobiłaś dobrze zabierając ich ze sobą, ale rozumiem… rozumiem, że nie miałaś wyboru.- odezwał się nieco spiętym głosem.- Po prostu zadbaj, żeby przez tę dwójkę nasz plan nie poszedł w łeb, dobrze? Jesteśmy na półmetku. Pozostał tylko jeden składnik i to wcale nie tak trudny do zdobycia.

-Spokojnie, to moi przyjaciele. Ufam im bezgranicznie i najbardziej na świecie, nigdy by nas nie zdradzili. A z nimi jestem silniejsza.- nie mogła opanować podekscytowania.- Co to za składnik?

-Krew.

Przystanęła z nogi na nogę.

-Krew?

-Tak, kogoś, kto urodził się w czarodziejskiej rodzinie. Potrzebuję tak zwanej… „czystej krwi”.

Aria opanowała drżenie rąk.

-Och, więc… Chyba się nadam.

Wyczuła, że Charles się zmieszał.

-Nie wymagam tego od ciebie, jeśli nie chcesz tego robić, ale… tędy droga. Jeśli chcesz, możesz przyprowadzić jakiegoś innego czarodzieja czystej krwi…

-Nie!- powiedziała zbyt gwałtownie. Gdy emocje opadły, dodała:- Nie. Muszę to dokończyć. Dostaniesz… moją krew.

-Boisz się.- nie była to obelga, bo w jego głosie pobrzmiewała najprawdziwsza troska.- Nie musisz. To jedna, czy dwie krople. Wystarczy niewielkie ukłucie. Naprawdę nic wielkiego. I nie musimy tego robić dzisiaj. Za… kilka dni. Muszę się przygotować, ty także.

Te słowa ją uspokoiły. Jedna, czy dwie krople. To nic takiego. Prawda?

Poczuła niewidzialną dłoń na ramieniu. W pierwszej chwili się przeraziła, ale potem… potem było inaczej.

-I wtedy w końcu znów wrócę do żywych. Aria, jestem ci tak wdzięczny. W końcu będziemy mogli poznać się… prawidłowo.

Tak, czuła, jakby miała na sobie dłoń człowieka, przyjaciela. Uśmiechnęła się. Także tego pragnęła. Porozmawiać z nim, patrząc mu w oczy. Móc zobaczyć jego twarz i malujące się na niej emocje.

-Niedługo.

Wyciągnęła przed siebie torbę z włosiem, która zniknęła, rozpływając się w powietrzu.

Aria wiedziała, że koniec jest bliski.

Annie nie mogła spać przez resztę nocy, po tym, jak jej sen zaburzyła tamta okropna wizja. O poranku zerwała się z łóżka. Ubrała szybko szaty i wybiegła z dormitorium. Zawsze wyglądała niechlujnie; chyba nie miała ubrania, które nie byłoby upaprane farbą lub upiększone na swój sposób kolorowymi mazakami. Jednak dzisiaj… dzisiaj wyglądała po prostu jak żywy trup i nie zamierzała się z tym kryć.

W połowie drogi do lochów spotkała Leona, który najwyraźniej także jej szukał. Jego roztrzepany wygląd mówił sam za siebie. Przez chwilę po prostu stali i patrzyli na siebie w milczeniu. Chyba nie musieli używać słów- oboje czuli tak samo przytłaczające przerażenie.

-Statim finis.- odezwał się w końcu.- Co to znaczy?

-Nie wiem.- odparła Annie, po raz pierwszy się tego nie wstydząc. Nie miała pojęcia co to znaczy, ani co powinni teraz zrobić. Kurde, była tak beznadziejnie zagubiona. I do tego miała ochotę wybuchnąć płaczem, tu i teraz. I nie obchodziło ją nawet to, że Leon by to widział. Nie chciała już z nim rywalizować, ani uciekać przed tym, że są ze sobą w jakiś dziwaczny sposób powiązani.

Odetchnęła, a głos jej drżał.

-Ten sen był okropny.

Leo chyba wyczuł, że coś jest nie tak, bo spojrzał na nią z troską. Cholera, nienawidziła tego. Była przecież silną, niezależną kobietą, a Leon to typowy, ślizgoński, nadęty pacan, który uważa się za pępek świata. Mimo to pozwoliła odciągnąć się na bok, by nikt nie mógł widzieć jej słabości. Wiedział, że nie wybaczyłaby tego sobie i była mu za to wdzięczna.

Gdy znaleźli się za rogiem- swoją drogą, zawsze rozmawiali kryjąc się za jakimiś rogami- zapytał:

-Wszystko… w porządku?

Annie żachnęła się.

-Cholera, jasne, że nie! Nic nie jest w porządku.

Oddychała ciężko. Wizja powracała jak zły sen. Niemal znów słyszała ten głos i widziała krew wylewającą się z oczu, ust i uszu Layli. Postanowiła jednak, że koniec użalania się nad sobą.

-Statim finis.- powiedziała, nie patrząc mu w oczy.- Jakiś pomysł?

-Myślę, że to z łacińskiego.

To przeważyło szalę.

Dziewczyna wybuchła płaczem. Była tylko 11-latką stojącą przed okropnym wyborem. Poczuła dłonie na ramionach, a po chwili stała, łkając w ramie chłopca. Potrzebowała tego. Potrzebowała, by ktoś, kto ją rozumie, dodał jej sił. A tylko Leon wiedział o tym, co czasem nawiedza ją w snach.

Było nawet dobrze, dopóki nie powiedział:

-Hej, przecież łaciński nie jest taki zły…

Odsunęła się, przypominając, dlaczego tak właściwie go nie lubi. A może właśnie lubi? Kurczę, wszystko jedno. Otarła łzy w mgnieniu oka i schowała dłonie do kieszeni szaty.

Spojrzała na niego.

-To się nie stało.

-Oczywiście, pani.

Uśmiechnął się i przez chwilę w jego oczach rozbłysły radosne iskierki. Tak samo wyglądał jeszcze niedawno, gdy kłóciła się z nim o dosłownie wszystko. Nigdy nie rozumiała, dlaczego tak to lubi. Czy to się zmieniło? Czy może weszło jej w krew tak bardzo, że nawet nie zauważała, że się z nim spiera?

Poczuła na palcach chłód. Wyciągnęła z kieszeni niewielką buteleczkę.

-I jeszcze ta głupia butelka, która powraca do kieszeni, ilekroć ją wyrzucę.- spojrzała na Leona, którego wzrok mówił: mam tak samo, koleżanko.- Jak mamy niby magazynować w nich magię? Są malutkie.

Przyjrzała się pojemnikowi dokładniej i wtedy zobaczyła coś na jego spodzie. Wygrawerowane dwa słowa: Statim finis.

Niemal krzyknęła. Zassała powietrze niczym odkurzacz na pełnych obrotach, a Leon podszedł bliżej. Pochylili się nad przedmiotem.

-Nigdy wcześniej tego nie zauważyłam. A może… Tego nigdy tutaj nie było?

Leo odparł po chwili stłumionym głosem.

-Wiem. Te słowa to zaklęcie. Zaklęcie, które pozwoli nam czerpać energię z innych czarodziejów.

Annie spojrzała na niego.

-Nie chcę tego robić.

Odwzajemnił spojrzenie.

-Ale… czy mamy wybór?

Nie. Wiedziała to. Albo współpraca, albo śmierć.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay