158. Biegnij.

Cała sala wstrzymała na chwilę oddech.

Po czym większość ruszyła w stronę omdlałej Hermiony, która potoczyła się niczym beczka w dół po schodkach. Otoczyli tłumnie kobietę, co było zupełnie bez sensu. Na ich czele stanął Ron, który chwycił Hermionę w ramiona.

Harry wciąż stał na swoim miejscu, niczym słup soli, zszokowany i jednocześnie przerażony całą sytuacją. Wiedział, że kobieta nie czuła się dobrze- ale czy naprawdę było już tak źle? Poczuł nagłą potrzebę, by pomóc swojej przyjaciółce, jednak nie mógł się ruszyć i nienawidził siebie za to. Nawet gdyby mógł, nie potrafiłby nic zrobić- brakło mu magii, by uzdrowić Hermionę.

Z tego, co się orientował, niektórzy z pracowników ministerstwa już się pochylali nad kobietą, machając nad nią różdżką niczym wahadłem, co znaczyło, że starają się ją ocucić. Jednak Hermina ani drgnęła. Harry widział to wszystko jakby przez mgłę. Nie zdawał sobie sprawy, że staje na palcach, by zobaczyć, co się dzieje.

Nie mógł się ruszyć. Zupełnie, jakby jakaś niewidzialna siła wbiła go w ziemię. Czy to Layla? A może jego chora podświadomość?

Poczuł czyjąś rękę na ramieniu.

-Harry, wszystko w porządku? Wyglądasz bardzo źle.

Spojrzał rozbieganym wzrokiem na Ginny, która marszczyła z niepokojem brwi. Nie, nic nie było w porządku. On i dwoje jego najlepszych przyjaciół tracili swoją moc, usychali, niczym te kwiaty i nie mogli nic z tym zrobić. Te nagłe przebłyski nadziei, które pojawiły się, gdy reaktywowali GD nagle znikły. Ich los już zdawał się być przypieczętowany.

Harry otrząsnął się z szoku i spojrzał na żonę.

-Tak… Tak jakby…

Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że jego najlepsza przyjaciółka właśnie przekoziołkowała się po schodach i wciąż nie wstaje, a on tak tutaj po prostu stoi i się przygląda. Na Brodę Merlina, co on właściwie sobie myślał? Może i nie miał mocy, ale to była HERMIONA. Dla niej był gotowy zrobić wszystko, nawet jeśli miałby oddać ostatnie pokłady swojej magii, by ona mogła znów otworzyć oczy.

Złapał zaniepokoją Ginny za nadgarstek i pociągnął ją za sobą w stronę tłumu. Jednak zanim zdążyli zrobić więcej niż kilka kroków, stało się coś dziwnego i niespodziewanego. Ron gwałtownie wstał, trzymając w objęciach Hermionę i zawołał:

-Te zaklęcia nie działają zbyt dobrze! Potrzeba lekarza… Tak, lekarza! Zdecydowanie! Przepraszam!- zaczął się przepychać pomiędzy ludźmi w stronę wyjścia.- AUĆ, PRZEPRASZAM! Niosę nieprzytomną żonę, przepraszam!

Coś dziwnego pobrzmiewało w głosie mężczyzny. Zarówno Harry, jak i Ginny znali ten ton. Ton mówiący: JESTEM KOMPLETNIE SPANIKOWANY, ALE STARAM SIĘ TO NIEZDARNIE UKRYĆ!

Korytarz był pusty, ponieważ wszyscy znajdowali się w Wielkiej Sali Konferencyjnej. Ron biegiem ruszył do pobliskiej toalety, nie reagując na pokrzykiwania Harry’ego i Ginny. Wpadli do pomieszczenia zaraz za nim.

Harry spojrzał oskarżycielko na mężczyznę, który złożył kompletnie pobladłą Hermionę na równie białych kafelkach.

-Zwariowałeś!? Nie ma czasu na lekarza! A my NIE MOŻEMY jej pomóc! Praktycznie nie mamy już magii, a Ginny sama nie da rady jej ocucić!

Twarz Hermiony jak zwykle otaczała burza brązowych włosów- to nie zmieniło się przez lata. Buzia zastygła w obojętnej minie, oczy miała zamknięte. Wyglądała tak spokojnie… za spokojnie.

Harry nie musiał się nawet nachylać, by wiedzieć, że jego przyjaciółka nie oddycha.

Ron przeniósł na mężczyznę swój spanikowany wzrok.

-Nic… Nic nie rozumiesz. S-spójrz na to…

Ron brzmiał tak ostatnio w drugiej klasie, gdy spotkał ogromnego pająka imieniem Aragog i jego wspaniałą zgraję wesołych ludożerców.

Uniósł dłoń, którą wyciągnął spod włosów Hermiony. Cała pokryta była krwią.

Harry i Ginny wstrzymali oddechy. Czy kobieta uderzyła się i rozcięła sobie głowę, gdy toczyła się po schodkach? Jeśli tak, to mają… poważny problem.

Harry i Ginny uklękli obok ciała Hermiony, by lepiej przyjrzeć się ranie. Ron uniósł jej burzę włosów i wtedy to ujrzeli. Na szyi kobiety wygrawerowany był krwawy napis w skórze: Wasz czas już się kończy.

Napis natychmiast zniknął, pozostawiając po sobie jedynie czerwoną plamę.

Harry poczuł mdłości, bo przypomniał sobie kary u Umbridge i jej magiczne pióro, które wyrzynało mu napis na nadgarstku. Dotknął tamtego miejsca, gdzie wciąż posiadał niewyraźne blizny, który układały się w napis: Nie będę opowiadać kłamstw.

Ginny chyba wiedziała, o czym myśli, bo złapała go za rękę i wysłała mu pokrzepiający uścisk dłoni.

Ron wzniósł oczy do góry:

-W porządku, Laylo.- w jego głosie brzmiała desperacja.- Ale weź mnie, nie ją. Tylko nie ją.

Harry z trudem przełknął, pozbywając się guli w gardle.

-Mnie też.

Ginny niespodziewanie nabrała powietrza i wyrzuciła:

-Tak, mnie też. Może nie jestem tak potężną czarodziejką, jak Hermiona, ale mogę ci się przydać.

Harry usłyszał w swojej głosie perlisty śmiech i był niemal pewien, że Ron i Ginny także to usłyszeli. Oczy Rona zabłysły od łez, a Ginny zakryła usta dłonią. Hermiona wciąż ani drgnęła. Wiedział, że to, co powiedziała Ginny, choć piękne, nie miało znaczenia. Layla pragnęła właśnie ich trójki. Jego żona mogła być co najwyżej deserem.

Wtedy Hermiona nabrała gwałtownie powietrza, odetchnęła, i porządnie odkaszlnęła.

Cała trójka zawołała jej imię, oddychając z ulgą.

Kobieta zmarszczyła brwi.

-Co… się stało?- rozejrzała się.- O nie… SPÓŹNIŁAM SIĘ NA KONFERENCJĘ, TAK!?

Panika w jej oczach była tak autentyczna, że Harry roześmiał się mimowolnie, z poczuciem ulgi na sercu. Ginny oddychała głęboko, jakby przechodziła osobistą terapię szokową, a Ron oparł się o ścianę, jakby to on miał teraz zemdleć.

 Hermiona uniosła się i pacnęła Harry’ego w rękę.

-TO NIE JEST ŚMIESZNE! Och, Kingsley się wścieknie…

Ah, ta Hermiona.

I wtedy Harry zauważył plamę krwi na białych kafelkach, tam, gdzie jeszcze przed chwilą leżała głowa Hermiony i jakby zakrztusił się tym śmiechem. Umilkł gwałtownie.

-Chwila… dlaczego jesteśmy w łazience?- kobieta rozejrzała się z roztargnieniem.

                                                                                    ~*~

Rose była w lesie. I skądś wiedziała, że to Zakazany Las.

Chwila… Co ona robiła o tej porze w Zakazanym Lesie? Nazwa mówiła sama za siebie- był ZAKAZANY.

Niebo było czarne jak atrament, a spomiędzy złowieszczo pochylonych drzew nie widziała ani jednej gwiazdy. Wszystko w tym lesie było groźne i zdawało się ją obserwować. Obserwować, gdy biegła, potykając się o własne nogi.

Biegła tak szybko, że miała ochotę zwymiotować. Jednak wiedziała, że nie może się zatrzymać. Była tu w jakimś ważnym celu. Nie do końca wiedziała jakim, ale było to naprawdę istotne. Najwyraźniej kwestia życia i śmierci. Włożyła więc cały swój nadnaturalny wysiłek w to, by przebierać nogami.

Spojrzała w dół. Potykała się o wystające niczym pułapki korzenie. Miała na sobie szatę Hogwartu, która była porozrywana na strzępy. Tak samo jak rajstopy, których praktycznie już nie było. Jej nogi było poranione, a na spódniczce odznaczyły się ciemne plamki krwi. Buty, całe w błocie, tylko utrudniały jej bieg, jednak nie chciała ich zdejmować, bo wiedziała, że dodatkowo porani sobie stopy.

Rude loki wpadały jej na twarz, gdy z trudem łapała powietrze. Poczuła, że coś piecze ją na policzku. Przyłożyła tam palce, na których natychmiast pojawiła się krew. Pod opuszkami poczuła szramę, która ciągnęła się przez cały policzek. Jednak to nie było teraz ważne.

Musiała biec.

Za sobą słyszała krzyki wywoływanych zaklęć i trzaski, czasem jakieś zielone światło zaklęcia śmiertelnego docierało do niej spomiędzy drzew.

Wybiegła na niewielką polanę i wiedziała. Wiedziała, że to będzie tutaj.

I wtedy to ujrzała. Postać, leżącą w trawie. Cała umazana we krwi i niewątpliwie była już trupem. Rose była o tym przekonana- nawet nie wiedziała do końca, skąd ta pewność. Coś złapało ją za serce- nie widziała twarzy tej osoby, nie wiedziała nawet, czy to chłopak, czy dziewczyna. Ale za to coś jej mówiło, że znała tę osobą i lubiła. Poczuła żal, a nawet przelotną rozpacz- osoba ta musiała być dla niej w pewny sposób ważna, a teraz leżała na środku polany, skąpana we własnej krwi.

Rose zapragnęła dowidzieć się, kto to. Porzuciła misję i ruszyła w stronę ciała. I wtedy za jej plecami rozległ się rozdzierający krzyk i coś uderzyło ją w głowę.

Rose obudziła się gwałtownie, chwytając z trudem powietrze. Rozejrzała się w panice. Wciąż była w dormitorium Gryffindoru. Ten sen… A raczej wizja…

Szybko poderwała się z łóżka i wybiegła z pokoju, wciąż będąc w szoku. Niczym w amoku wybiegła na korytarz, śledzona podejrzliwym spojrzeniem Grubej Damy. Nie dbała o to. Biegła, jakby znów znalazła się w Zakazanym Lesie. Wszystko zdawało się rozmazywać- odzyskała świadomość w toalecie.

Toalecie, która była nieczynna od lat.

Dlaczego przybiegła akurat tutaj? Nie wiedziała. Przynajmniej nikt jej nie usłyszy. Zatrzasnęła drzwi i wbiegła do kabiny, gdzie zwymiotowała. Ten bieg w Zakazanym Lesie kompletnie ją wykończył.

Podeszła do jednej z umywalek. Wiedziała, że to tutaj kryje się przejście do Komnaty Tajemnic. To tutaj jej rodzice oraz Harry Potter ważyli potajemnie eliksir wielosokowy. W innych okolicznościach pewnie poczułaby fascynację; ale nie dzisiaj. Przemyła twarz i oparła dłonie na umywalce, po czym spojrzała sobie w oczy. Zobaczyła w nich jakąś… dzikość, nieokrzesanie. Włosy miała roztrzepane na wszystkie strony. Wciąż dyszała, próbując choć trochę uspokoić oddech.

Nagle wybuchła płaczem.

Co miała oznaczać ta wizja? Wiedziała, że to nie był zwykły sen. I te ciało… Uczucie, które ją zdominowało, gdy je zobaczyła. Żal, ogromny żal i poczucie straty za kimś, kogo jeszcze dobrze nie znała, ale… chciała poznać. To jedyne, co potrafiła wykrzesać. Dlaczego nie mogła zobaczyć twarzy tego umarlaka? A może… myliła się? Może ten ktoś wcale nie umarł?

Kogo ona oszukiwała? Wokół ciała rozlane było morze krwi. Musiało stać się coś okrutnego. Na to wspomnienie znów poczuła mdłości i załkała.

Za sobą usłyszała dziewczęcy głosik:

-Ojojoj… Co się dzieje?

W lustrze zobaczyła, że za nią w powietrzu unosi się duch. Duch dziewczyny w szacie Hogwartu i brzydkich okularach. Nawet się nie przeraziła. Oczywiście, dobrze wiedziała, kto to; Jęcząca Marta.

W głosie Marty pobrzmiewała ekscytacja:

-No… Co tutaj robisz?

Ich spojrzenia spotkały się w lustrze.

-Nie twoja sprawa, Marto. Daj mi spokój.

-Jasne. Nie moja sprawa.- Marta pociągnęła nosem.- Przecież nie żyję, więc i tak mi wszystko jedno, jak się ze mną obchodzą żywi. JESTEM MARTWA, WIĘC NIE NADAJĘ SIĘ DO POMOCY! NIE MAM UCZUĆ!

Marta załkała żałośnie i spłynęła w dół toalety. Rose nie czuła wyrzutów sumienia; nie w tych okolicznościach.

Płacz Jęczącej Marty niósł się po rurach i mieszał się z łkaniem Rosie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam na mojego drugiego bloga [ZAKOŃCZONY]: dalsze-losy-nieszczesliwych-kochankow.blogspot.com

Oraz na aska: ask.fm/SmallMockingjay